φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΣΤΟΝ ιστότοπο Αυτολεξεί διάβασα κείμενο της Ιωάννας Μαρίας Μαραβελίδη με τίτλο “Η αποχή στο προσκήνιο: τι σημαίνει η αναγνώρισή της”. Η συντάκτρια του κειμένου προτείνει το κοινωνικο σώμα να βγει στους δρόμους, να διαδηλώσει και να απαιτήσει, να διεκδικήσει την παρακάτω πολιτειακή μεταρρύθμιση: αφού ο υπολογισμός των ποσοστών των κομμάτων που συμμετέχουν στις εκλογές να γίνεται με βάση τους εγγεγραμμένους και όχι τους ψηφίσαντες, η κατανομή των εδρών να περιλαμβάνει και την αποχή, που είναι πάντα η συνήθης “νικήτρια” (τα εισαγωγικά της συντάκτριας). Έτσι, ένα κόμμα που παίρνει 33,5% με βάση τους ψηφίσαντες να υπολογίζεται ως 18,5% με βάση τους εγγεγραμμένους και, κατά συνέπεια, να καταλαμβάνει και τον αντίστοιχο αριθμό εδρών. Και επειδή η αποχή υπολογίζεται με βάση τους εγγεγραμμένους, εάν είναι 42%, να παίρνει το 42% των εδρών. Τι θα γίνονται αυτές οι έδρες, ποιοι θα κάθονται στα τα έδρανα της Βουλής; Δεν θα κάθεται κανένας και καμμία, θα είναι μάλλον κενά, προτείνει η συντάκτρια. Εάν αύριο, μεθαύριο χτυπήσει 52% η αποχή, στο 52% των εδράνων δεν θα κάθεται κανείς και καμία, θα είναι μάλλον κενά, άδεια.
ΤΙ καταλαβαίνετε, φίλες και φίλοι, με τη φράση μάλλον κενά; Όταν διατυπώνουμε ένα αίτημα θα πρέπει το αίτημά μας να είναι σαφές, σαφέστατο. Θα είναι κενά ή δεν θα είναι; Αυτό το μάλλον σημαίνει ότι δεν της φάνηκε και πολύ λογική η σκέψη να είναι κενά, ότι έχει αμφιβολίες, τις οποίες και ξεπέρασε με ένα τρόπο πολύ λογικό. Τα έδρανα αυτά θα τα καταλαμβάνουν τυχαίοι πολίτες με κλήρωση – άρα δεν θα είναι κενά. Με βάση αυτή τη λογική, εάν αύριο, μεθαύριο η αποχή φτάσει το 52%, θα καταλαμβάνει και το 52%των εδρών. Ποιοι, ποιες θα καταλαμβάνουν αυτές τις έδρες; Πολίτες που θα επιλέγονται με κλήρωση. Κατά συνέπεια και λογικά σκεπτόμενοι η ΑΠΟΧΗ θα είναι η μεγαλύτερη πολιτική παράταξη (η συνήθης “νικήτρια”), κι αφού θα έχει εξασφαλίσει την πλειοψηφία των εδρών θα μπορεί και να συγκροτήσει κυβέρνηση με πρωθυπουργό και υπουργούς πολίτες, άνδρες και γυναίκες, που επιλέγησαν τυχαία με κλήρωση, μάλλον από αυτούς που δεν πήγαν να ψηφίσουν. Θα έχουμε πρωθυπουργό κάποιον που δεν πήγε να ψηφίσει! Και υπουργούς κάποιους που δεν πήγαν να ψηφίσουν! Και όλοι αυτοί θα επιλεγούν με κλήρωση! Και η φαντασία και η άμεση δημοκρατία στην εξουσία.
ΕΙΝΑΙ εφικτή, μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτή η πολιτειακή μεταρρύθμιση; Και μπορεί και δεν μπορεί, υποστηρίζει η συντάκτρια. Στην αρχή διατείνεται ότι είναι εφικτή. Πώς; Πώς! Με τον γνωστό τρόπο, με τον τρόπο που ξέρουμε να νικάμε, να επιβάλλουμε τις επιθυμίες μας στους ισχυρούς: Σχεδόν τα πάντα κρίνονται στον δρόμο, σημειώνει η συντάκτρια. Κινητοποιήσεις, συγκεντρώσεις, πορείες, διαδηλώσεις, διαμαρτυρία, διατύπωση αιτημάτων και διεκδικήσεων. Σε λίγες μέρες, σε λίγα χρόνια, μόλις συνειδητοποιηθεί από την κοινωνία η ανάγκη αναγνώρισης της αποχής, θα γίνει χαμός. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου θα διαδηλώσει και θα απαιτήσει την αναγνώριση της αποχής ως πολιτικής στάσης. Δεν είναι όμως βέβαιη ότι θα γίνουν αυτές οι διαδηλώσεις, έχει κάποιες επιφυλάξεις και τις εκφράζει ως εξής:
Έτσι και η ανάδειξη της αποχής αν είναι να δειχθεί ποτέ πολιτειακά, θα συμβεί μόνο και έπειτα από μεγάλη πίεση του κοινωνικού σώματος και διεκδίκηση, όχι επειδή θα συμφωνήσει κάποιο καθεστώς, καθώς δεν συμφέρει τη σταθερότητα καμίας κυβέρνησης κάτι τέτοιο. Απλώς «δεν θα μπορεί», ας πούμε, να κάνει αλλιώς.
ΤΙ σημαίνουν αυτά τα εισαγωγικά στη φράση Απλώς “δεν θα μπορεί”, ας πούμε, να κάνει αλλιώς; Δεν θα συμφωνήσει αλλά θα υποχωρήσει, άρα τελικά θα συμφωνήσει αφού δεν θα μπορεί να κάνει αλλιώς, ας πούμε. Τι είναι αυτό το “ας πούμε”; Σημαίνει ότι μπορεί να κάνει κι αλλιώς, να μην συμφωνήσει.
ΣΕ ποιους θα απευθύνουμε το αίτημα της αναγνώρισης της αποχής ως πολιτικής στάσης; Στα πολιτικά κόμματα, από τα Αριστερά μέχρι τη Δεξιά, σε όλα τα κόμματα. Αυτά, ας πούμε, θα πιεστούν από τις μαζικές διαδηλώσεις του κοινωνικού σώματος και θα υποχωρήσουν, θα συμφωνήσουν, αν ποτέ συμφωνήσουν.
ΥΠΑΡΧΕΙ, φίλες και φίλοι, κάποια πιθανότητα να γίνει όλα αυτά, να πραγματοποιηθεί αυτό το αίτημα, αυτή η αμεσοδημοκρατική μεταρρύθμιση κι έτσι να έχουμε ένα μείγμα κοινοβουλευτικής, αντιπροσωπευτικής και άμεσης δημοκρατίας; Υπάρχει η πιθανότητα να αυτοϋπονομευτούν τα πολιτικά κόμματα, να αυτοαποδυναμωθούν, να κάνουν χαρακίρι; Δεν υπάρχει. Η ίδια η συντάκτρια έχει επιφυλάξεις, τις οποίες και εκφράζει. Από την άλλη, υπάρχει αυτή η πιθανότητα, μόνο εάν το κοινωνικό σώμα πιέσει και η πίεση είναι τόσο ασφυκτική που θα συμφωνήσει διότι δεν θα μπορεί να κάνει κι αλλιώς. Υπάρχει η πιθανότητα το κοινωνικό σώμα να πιέσει; Ποιο είναι το κοινωνικό σώμα, αυτοί που συμμετέχουν ή αυτοί που απέχουν. Προφανώς αυτοί που απέχουν. Αυτοί και αυτές που απέχουν θα διαδηλώσουν για να αναγνωριστεί η αποχή ως πολιτική στάση και θα γεμίσει το κοινοβούλιο με απέχοντες και απέχουσες, που θα συγκροτήσουν και κυβέρνηση, αν η αποχή ξεπεράσει το 50%.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για μια ακόμα ένδειξη του αδιεξόδου της αγωνιστικής Αριστεράς, της Αριστεράς του δρόμου, των αιτημάτων, της διαμαρτυρίας και των διαδηλώσεων. Η απελπισία της την πιέζει να αναζητήσει και να επινοήσει ελπίδες. Η αποχή είναι η πιο πρόσφατη. Θεωρεί ότι οι απέχοντες και οι απέχουσες είναι το νέο αγωνιστικό υποκείμενο, μιας και η αποχή ως πολιτική στάση είναι έκφραση δυσαρέσκειας, είναι διαμαρτυρία, άρνηση, πολιτική άρνηση, απο-νομιμοποίηση της πολιτικής, είναι μορφή απόρριψης της πολιτικής, σύμφωνα με την συντάκτρια. Άρα, αφού δεν θέλουν αυτή την πολιτική, θέλουν άλλη πολιτική. Διατυπώνουν άλλο αίτημα: άμεση δημοκρατία τώρα! Ναι, αυτά υποστηρίζει η συντάκτρια. Το 43% της αποχής στις εκλογές του 2015 διατυπώνει το αίτημα της άμεσης δημοκρατίας. Αύριο μπορεί να είναι το 52%! Η άμεση δημοκρατία ως αίτημα. Το αίτημα απευθύνεται πάντα σε κάποιον – σε ποιον απευθύνεται αυτό της άμεσης δημοκρατίας, από ποιους ζητάμε να το ικανοποιήσουν; Απευθύνεται προς όλα τα κόμματα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, αυτά θα εγκαθιδρύσουν την άμεση δημοκρατία. Εκτός κι αν με τη λέξη αίτημα εννοούν το πρόταγμα, το όραμα, στον σκοπό. Γιατί όμως προκρίνεται η λέξη αίτημα;
ΚΑΙ μετά από όλες αυτές τις φαιδρότητες, ας διατυπώσουμε απλά και με σαφήνεια το δίλημμα που αντιμετωπίζουμε σήμερα: θα συνεχίσουμε να ζητάμε αγωνιστικά από τους Κυρίους μας να ικανοποιήσουν τα αιτήματά μας, τα οράματά μας, θα συνεχίσουμε να αναπαραγάγουμε τον ετεροκαθορισμό, θα συνεχίσουμε να εκφράζουμε την πολιτική μας αδυναμία μέσω της πολιτικής επαιτείας, ή θα εκλάβουμε ως σημείο εκκίνησης την υπάρχουσα συνεργασία, συμβίωση, δημοκρατία, ισότητα, δικαιοσύνη, κοινοχρησία και κοινοκτησία και θα τα διευρύνουμε στην καθημερινή μας ζωή και σε όλα τα κοινωνικά πεδία;
Σχολιάστε ελεύθερα!