Για όλα φταίει το γκαζόν (Gazon Maudit)
(γαλλική κωμωδία – σχόλιο σχετικά με το ξεπέρασμα των καθημερινών εμπειριών, να τη δείτε, εάν δεν την έχετε δει)
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Το πολιτικό φάσμα της Αριστεράς, συμπεριλαμβάνω και τους αναρχικούς όλων των τάσεων, έχει πολωθεί σε δύο κόσμους: στην Αριστερά που όχι μόνο έχει αποδεχτεί την ήττα αλλά και που δεν πιστεύει ότι θα μπορέσει νικήσει τον αντίπαλο (το κεφάλαιο, το κράτος, την καπιταλιστική κυριαρχία και ο,τιδήποτε άλλο) – ας την ονομάσουμε ρεαλιστική Αριστερά – και στην Αριστερά που πιστεύει ότι θα μπορέσει μια μέρα να τον νικήσει είτε έχει αποδεχτεί την ήττα είτε όχι – ας την ονομάσουμε νικοπαθή αγωνιστική Αριστερά. Η αποδοχή της ήττας από την ρεαλιστική Αριστερά και η αποδοχή της αδυναμίας για υπερίσχυση δεν είναι ηττοπάθεια, είναι ρεαλιστική αναγνώριση της κατάστασης: ο αντίπαλος είναι πιο ισχυρός και για να τον νικήσουμε πρέπει να γίνουμε εμείς πιο ισχυροί, αυτό όμως είναι ανέφικτο. Είναι ανέφικτη δηλαδή μια οργάνωση των υποτελών που θα είναι ισχυρότερη της οργάνωσης του κράτους. Εάν σε κάθε οργάνωση εμφανίζεται μια ηγετική ομάδα, μια μικροσκοπική άρχουσα τάξη, δεν θα εμφανιστεί και στη δική μας οργάνωση αυτή η ηγετική ομάδα; Το αδιέξοδο της ρεαλιστικής Αριστεράς εκφράζεται με πολλούς τρόπους- άλλοτε με παραίτηση και άλλοτε με φυγή, όπως είναι η αποχή από τις εκλογές. Το ευχάριστο είναι ότι η ρεαλιστική Αριστερά έχει εντοπίσει μια διέξοδο. Θα δούμε ποιο είναι.
ΕΑΝ ηττοπάθεια είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης και η υπερεκτίμηση των δυνάμεων του αντιπάλου, η νικοπάθεια είναι η υπερβολική αυτοπεποίθηση, η υποτίμηση των δυνάμεων του αντιπάλου και η υπερίκτίμηση των δικών μας δυνάμεων. Οι λέξεις νικοπαθής και νικοπάθεια δεν υπάρχουν, την έπλασα για να εκφράσω τα ειδοποιά χαρακτηριστικά της αγωνιστικής Αριστεράς. Θα νικήσουμε, αυτό είναι το κεντρικό σύνθημα της – ένα, δύο, χίλια Βιετνάμ, που έλεγε και ο Τσε Γκεβάρα. Παρ΄όλα αυτά, η μία ήττα διαδέχεται την άλλη. Το ένα μετά το άλλο, τα κινήματα, οι εξεγέρσεις, οι κινητοποιήσεις εξαφανίζονται με την ταχύτητα που εμφανίζονται. Το ερώτημα που εγείρεται και πρέπει να απαντηθεί: γιατί οι αλλεπάλληλες ήττας δεν απογοητεύουν τους αγωνιστές της Αριστεράς, τον αγωνισμό, γιατί θεωρούν ότι ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δίνεται; Γιατί παρά τις ήττες συνεχίζουν να πιστεύουν ότι θα νικήσουν, όταν η έκβαση των αγώνων τους διαψεύδει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο; Θα κάνω μια απόπειρα να απαντήσω σε αυτά τα ερωτήματα.
Η υπερβολική αυτοπεποίθηση, η υποτίμηση των δυνάμεων του αντιπάλου και η υπερεκτίμηση των δικών της δυνάμεων τους επιτρέπει να βάζουν στόχους τους οποίους δεν πραγματοποιούν ποτέ, τους καταδικάζουν σε ήττα. Το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού ηττήθηκε και εξατμίστηκε – προσπάθησαν με συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις να σταματήσουν την διεθνοποίηση του κεφαλαίου, την παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού: έλα μουνί στον τόπο σου! Γιατί πίστευαν και πιστεύουν πως θα νικήσουν; Η απάντηση είναι απλή και αφοπλιστική: είμαστε πολλοί και πολλές, είμαστε περισσότεροι,ες – είμαστε το 99% (We are the 99%) κι αυτοί είναι το 1%: άρα έχουμε δίκιο, άρα θα νικήσουμε. Και επιχείρησαν να καταλάβουν την Wall Street – εμβληματική μορφή του κινήματος διαμαρτυρίας ο εύπορος, για να μη πω πλούσιος, καθηγητής πανεπιστημίου Ντέιβιντ Γκρέμπερ! Occupy Wall Street! Δεν την κατέλαβαν και το κίνημα εξαερώθηκε. Λίγα χρόνια πριν, διαδηλώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις του πλανήτη προσπάθησαν να αποτρέψουν τον δεύτερο πόλεμο στο Ιράκ – δεν τα κατάφεραν.
ΟΙ μεγαλομανιακοί στόχοι και οι μεγαλοστομίες έχουν ως αποτέλεσμα τις αλλεπάλληλες ήττες. Αλλά δεν ιδρώνει το αυτί τους – και είναι αναμενόμενο αφού το μόνο μέρος του σώματος που δεν ιδρώνει είναι το αυτί. Η εμμονή στην αναμενόμενη και προσδοκώμενη νίκη που οδηγεί στη βέβαιη ήττα μας αναγκάζει να εικάσουμε ότι αυτό που επιδιώκουν δεν είναι η νίκη αλλά η ήττα – έπλασα τη λέξη ηττολατρία για να εκφράσω αυτή τη λαγνεία για την ήττα, την υπερβολική επιθυμία της ήττας. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ηδονίζονται με την ήττα, ότι η ήττα τους εξασφαλίζει κάποια ευχαρίστηση, κάποια απόλαυση και ηδονή. Όχι, όχι, δεν είναι ηττοπάθεια, κατά κανένα τρόπο, είναι ηττολατρία. Θα κάνω τον κόπο να αναζητήσω τα κίνητρα αυτής της ηττολατρίας.
ΓΙΑ να αντισταθμιστούν οι αλλεπάλληλες ήττες και να καμπουφλαριστεί η νικοπάθεια και η ηττολατρία, καλλιεργείται η προσδοκία της νικηφόρας μελλοντικής επανάστασης. Περιμένουν να γίνει επανάσταση, η οποία δεν θα αργήσει, έρχεται. Η ρεαλιστική Αριστερά δεν την περιμένει, είναι βέβαιη ότι δεν θα γίνει. Δεν πιστεύει ότι ο καπιταλισμός θα ανατραπεί, δεν τάσσονται υπέρ της άρνησης αλλά υπέρ της επιτάχυνσης του καπιταλισμού, του μετασχηματισμού του, τον οποίο μετασχηματισμό δεν μπορούμε να ελέγξουμε ή τα τροποποιήσουμε. Η νικοπαθής Αριστερά τάσσεται υπέρ της άρνησης, της ανατροπής του καπιταλισμού, της επικείμενης επανάστασης. Και περιμένει.
ΠΟΛΛΕΣ απορίες θα διαλευκανθούν και πολλά ερωτήματα θα απαντηθούν εάν στρέψουμε το βλέμμα μας και την προσοχή μας στην κοινωνική βάση της νικοπαθούς Αριστεράς. Ποιοι και ποιες είναι αυτοί και αυτές που δεν τους ενδιαφέρει η νίκη, που δεν ιδρώνει το αυτί τους με τις αλλεπάλληλες ήττες, που περιμένουν την επανάσταση; Είναι συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες και ομάδες που η πολιτική τους δραστηριότητα, ο ακτιβισμός τους και ο μιλιταντισμός τους , είναι δραστηριότητες που θα τις χαρακτηρίζαμε ως δραστηριότητες σχόλης. Η πολιτική τους δραστηριότητα τους εξασφαλίζει ευχαρίστηση και απόλαυση, όπως άλλοι και άλλοι εξασφαλίζουν αυτή την ευχαρίστηση και την απόλαυση από το το περπάτημα στο βουνό, τις διακοπές, τα εξτρίμ σπόρ, τον χορό, τον κινηματογράφος, το κλάμπιγκ, τη χρήση ψυχεδελικών ουσιών, τα ταξίδια και άλλα πολλά. Και να φάνε έχουν και να πιούνε έχουν, στον πούτσο τους και στο μουνί τους, δεν έχουν τι να κάνουν και αγωνίζονται – κι όταν δεν αγωνίζονται περιμένουν την επανάσταση.
ΠΟΙΟΙ και ποιες είναι αυτοί και αυτές που και να φάνε έχουν και να πιούνε έχουν και κατά συνέπεια δεν τους ενδιαφέρει ούτε η νίκη ούτε η ήττα, μιας και δεν έχουν τίποτα να χάσουν και τίποτα να κερδίσουν; Είναι δημόσιοι και κρατικοί υπάλληλοι, είναι καθηγητές πανεπιστημίων ή που φιλοδοξούν να γίνουν (κι άμα γίνουν, ξεχνάν το αγωνιστικό τους παρελθόν) είναι ελεύθεροι επαγγελματίες (που ήταν κάποτε αριστεροί ή αναρχικοί), είναι φοιτητές και φοιτήτριες, που θα πάρουν το πτυχία και θα γίνουν κρατικοί ή δημόσιοι υπάλληλοι), είναι κρατικοδίαιτοι διανοούμενοι και καλλιτέχνες, είναι εισοδηματίες αλλά όχι ιδιαίτερα εύποροι, είναι με λίγα λόγια ένας κόσμος που προέρχεται από τα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα.
Η κοινωνική κάθοδος των μικρομεσαίων στρωμάτων, που θα ενταθεί τα επόμενα χρόνια, διαιωνίζει τον αγωνισμό και καθιερώνει την πολιτική ενασχόληση ως μια δρατηριότητα σχόλης, μια φτηνή διασκέδαση που εξασφαλίζει συγκινήσεις και ταραχή. Θα θυμάστε τις καταλήψεις των θεάτρων και των σχολών από τους φοιτητές και τους άνεργους και εργαζόμενους καλλιτέχνες. Μετά από δύο μήνες διαδηλώσεων και καταλήψεων αποφάσισαν να αποδεχτούν την ήττα τους και να σταματήσουν και τις διαδηλώσεις και τις καταλήψεις και να συνεχίσουν τον αγώνα με ανοιχτές τις σχολές και ανοιχτά τα θέατρα! Δεν ήξεραν ότι το κράτος δεν θα υποχωρούσε, ότι όσο πιο πολύ διαρκούσαν οι καταλήψεις τόσο καλύτερα για το κράτος; Ή δεν το ήξεραν, άρα είναι πολιτικά αφελείς, ή το ήξεραν αλλά πέρασαν καλά και αγωνιστικά, έκαναν αγωνιστικές διακοπές.
ΟΙ σχέσεις της νικοπαθούς και ηττολάγνας Αριστεράς με την ρεαλιστική Αριστερά είναι τεταμένες και θα επιδεινωθούν. Η ρεαλιστική Αριστερά στρέφεται προς την αλλαγή των σχέσεων, προς το πέρασμα στη πράξη, προς το ξεπέρασμα των καθημερινών βάναυσων εμπειριών, προς την διεύρυνση και ενίσχυση της συνεργασίας και της αλληλλεγγύης, της ισότητας και της δικαιοσύνης: ας ζήσουμε την επανάσταση (την αλλαγή και τον εμπλουτισμό των σχέσεων) και τον κομμουνισμό, όπως και όπου μπορούμε.
ΑΥΡΙΟ θα σχολιάσω την ταινία Για όλα φταίει το γκαζόν.
Πες τα χρυσοστομε!
Μονο μη βαζεις σε παρακαλω ολες τις τασεις των αναρχικων κατω απο την ομπρελα της αριστερας και ειδικα με α κεφαλαιο.
πρώτη φορά το ξανακάνω – θα είναι η τελευταία, το υπόσχομαι