ο Αλέξης Τσίπρας και η ανείπωτη ηδονή της παραίτησης

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η 26η Ιουνίου, η μέρα μετά τις δεύτερες εκλογές, ήταν μία από τις ωραιότερες, τις πιο ευχάριστες στιγμές της ζωής του Αλέξη Τσίπρα. Ήταν η μέρα που ανακοίνωσε την παραίτησή του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Η παραίτηση ήταν μια καθ΄ όλα σοφή κίνηση. Τον είδα και τον άκουσα: έλαμπε από χαρά και ανακούφιση. Την ευχαρίστηση και την ηδονή που ένιωσε εκείνες τις στιγμές δεν θα μπορούσε να τις εκφράσει με λόγια, θα ήταν περιττό άλλωστε. Είναι η ανακούφιση και η  χαρά που νιώθει, που θα νιώσει κάποιος, κάποια μετά από μια πολύ δυσάρεστη, ακόμα και ανυπόφορη, κατάσταση που βιώνει και περιμένει να τελειώσει ή να βάλει ο ίδιος ένα τέλος: όταν τελειώνει το σχολείο και καίει τα βιβλία, όταν φεύγει από ένα δεσμό που δεν τραβάει και περιμένει πότε να έρθει η ώρα του χωρισμού, όταν τελειώνει η στρατιωτική θητεία, όταν αποφυλακίζεται, όταν παίρνει διαζύγιο, όταν αφήνει μια δουλειά που τον τσακίζει, όταν εγκαταλείπει την κομματική οργάνωση που τον επιτηρεί και του ελέγχει τη ζωή, όταν διαλύει έναν φιλικό δεσμό που έχει γίνει ανυπόφορος. Ο Α. Τσίπρας θα ήθελε να παραιτούνταν στις 22 Μαΐου, την επομένη των πρώτων εκλογών, αλλά το ανέβαλε, δεν θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς,  για την επομένη των δεύτερων εκλογών, στις 26 Ιουνίου. Την απόφαση την πήρε το βράδυ της 21ης Μαΐου, όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των εκλογών. Απλά περίμενε να έρθει η 26η Ιουνίου, η ώρα και η μέρα της ανείπωτης ηδονής και ευχαρίστησης που χαρίζει η ανακούφιση, η απαλλαγή.

Η περίοδος μεταξύ των δύο εκλογών, ο μήνας αυτός ήταν από τις πιο δυσάρεστες μέρες του Α. Τσίπρα. Θα έλεγα, υπερβάλλοντας ως συνήθως, ότι πήγε στην κόλαση. Ήταν κουρασμένος, βαριεστημένος, βαρετός, θα λέγαμε ότι βάραγε κασμά. Ήταν απελπισμένος. Έκανε αγγαρεία, έκανε  κάτι που δεν του εξασφάλιζε χαρά και νόημα, περίμενε να περάσουν οι μέρες, να γίνουν οι δεύτερες εκλογές και να δώσει ένα τέλος, να παραιτηθεί.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ μια αναντιστοιχία την ώρα της ανακοίνωσης της παραίτησης μεταξύ αυτών που είπε και της γλώσσας του σώματος και συγκεκριμένα των εκφράσεων του προσώπου. Έλαμπε από χαρά, απαλλασσόταν από ένα μεγάλο, δυσβάσταχτο βάρος. Ο λόγος που επικαλέστηκε για την παραίτηση δεν ήταν ψευδής αλλά ήταν εν μέρει αληθής. Δεν θα μπορούσε να αναφέρει τους λόγους της παραίτησης, θα τους δούμε παρακάτω. Θα είχε παραιτηθεί εάν ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιρνε μεγαλύτερο ποσοστό, έστω και ελάχιστα μεγαλύτερο,  από αυτό (31,5%, 1,78 εκ. ψήφοι) των εκλογών του 2019; Σε καμιά περίπτωση. Θα παρέμενε στην ηγεσία διότι η ηγεσία εξασφαλίζει μεγάλη ηδονή. Θα είχε παραιτηθεί εάν διατηρούσε τα ποσοστά του ή εάν αυτά μειώνονταν ελάχιστα; Όχι, δεν θα παραιτούνταν, όπως δεν παραιτήθηκε και μετά την ήττα των εκλογών του 2019. Δεν ήταν η ήττα ο λόγος της παραίτησης, ούτε η βαρειά ήττα –  ήταν οι συνέπειες της βαρειάς ήττας. Θα τις δούμε ευθύς αμέσως.

Ο Α. Τσίπρας γνώριζε ότι στις δεύτερες εκλογές το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ακόμα μικρότερο σε σχέση με αυτό των πρώτων –  εξ ου και η ολοφάνερη έλλειψη ενθουσιασμού και πίστης. Ο ηγέτης έχασε την πίστη του –  κι όταν ο ηγέτης χάνει την πίστη του και τον ενθουσιασμό του δεν μπορεί να εμπνεύσει και να μεταδώσει πίστη και ενθουσιασμό. ‘Ενα από τα κρίσιμα χαρακτηριστικά του ηγέτη είναι η οξυδέρκεια, η διορατικότητα και ο Τσίπρας το διαθέτει αυτό το χαρακτηριστικό. Έχασε την πίστη του και τον ενθουσιασμό του γιατί αντιλήφθηκε, ως οξυδερκής και διορατικός που είναι, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει την κάτω βόλτα. Βρέθηκε στιγμιαία ενώπιον του διλήμματος της αναβολής ή μη της παραίτησης αλλά αντιλήφθηκε ότι η αναβολή θα παρέτεινε την παραμονή στην κόλαση. Εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει την κάτω βόλτα, όσο πιο γρήγορα, τόσο το καλύτερο. Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει όσο γίνεται πιο γρήγορα.  Γιατί να περιμένει τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές ή τις ευρωεκλογές; Γιατί να παρατείνει το μαρτύριο, την ταπείνωση  και τον εξευτελισμό; Δεν είναι μαζόχα. Δεν θα ήθελε να ήταν αυτός που θα οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στο 10% και στο 5%!

ΤΟ βράδυ της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων των πρώτων εκλογών, 21 Μαΐου, ο Τσίπρας αντιμετώπισε το δίλημμα της παραμονής ή μη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, το ξεπέρασε ακαριαία, χωρίς δεύτερες σκέψεις και αμφιταλαντεύσεις και πήρε την απόφαση να παραιτηθεί, την επομένη των δεύτερων εκλογών. Γνώριζε πολύ καλά τι επρόκειτο να συμβεί και το απέφυγε με αποφασιστικότητα. Τι επρόκειτο να συμβεί; Θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τρεις καταστάσεις πολύ δυσάρεστες και ψυχοφθόρες, χωρίς μάλιστα αντίκρισμα, χωρίς κάποια θετικά αποτελέσματα. Η πρώτη κατάσταση: Γνωρίζει πολύ καλά ότι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, κάθε πολιτική ηγετική ομάδα, είναι μια σφηκοφωλιά. Θα έπρεπε να γίνει αποδέκτης πολλών τσιμπιμάτων από πολλές σφήκες. Θα έπρεπε να γίνει αποδέκτης της γκρίνιας και της απογοήτευσης του συνόλου των μελών αυτής της σφηκοφωλιάς. Με πολύ απλά λόγια, θα του έπρηζαν και το συκώτι και τ΄ αρχίδια, θα του έβγαζαν τον καρκίνο. Ο Τσίπρας όμως δεν θέλει πρησμένα ούτε το συκώτι του ούτε τ’  αρχίδια του.

ΔΕΥΤΕΡΗ κατάσταση. Ο Τσίπρας γνωρίζει ότι κάθε επαγγελματίας πολιτικός έχει φιλοδοξίες: να παραμείνει βουλευτής όσο γίνεται περισσότερα χρόνια, να γίνει αρχηγός κόμματος, να γίνει υπουργός, να γίνει πρωθυπουργός. Και όλα τα μέλη της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κάποιες από αυτές τις φιλοδοξίες, ανάλογα με τα κυβικά του. Εάν παρέμενε στην ηγεσία θα αντιμετώπιζε μια διαρκή αμφισβήτηση – υπόγεια, υπόρρητη, αφανή. Οι ομαδοποιήσεις και οι συμφωνίες θα έδιναν και θα έπαιρναν και ο ίδιος θα απομονωτόταν, θα έπαιζε το ρόλο του προσωρινού διακοσμητικού στοιχείου. Αναπόφευκτα θα ερχόταν μια μέρα, μια μέρα ήττας, από αυτές που αναμένονται, που θα εκπαραθυρωνόταν, που θα θυσιάζονταν –  θα τον θυσίαζαν, θέλω να πω. Διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι τον ηγέτη ή τον θαυμάζουμε, όταν νικά και επιτυχγάνει,  ή τον θυσιάζουμε, όταν ηττάται και αποτυγχάνει –  για να σωθεί η κοινωνία, η χώρα, το έθνος, το κόμμα. Προτίμησε να αποφύγει να γίνει  αποδέκτης της γκρίνιας των δελφίνων, να αποφύγει να γίνει θύμα. Προτίμησε όμως να αποφύγει και κάτι πολύ χειρότερο –  την τρίτη κατάσταση.

ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΣΤΕ τον εξευτελισμό και την ταπείνωση που θα υφίστατο, εάν παρέμενε στην ηγεσία, από τον αντίπαλό του, τον Κ. Μητσοτάκη. Με αυτή τη βαρειά ήττα, με 17,5%, ο Μητσοτάκης, που γαμιόταν, θα του έκανε τη ζωή πολύ δύσκολη: θα τον γαμούσε μέσα στη Βουλή. Θα τον χλεύαζε, θα τον έπαιζε όπως η γάτα με το ποντίκι, θα τον περιφρονούσε, θα τον υποτιμούσε, θα τον λοιδωρούσε. Για τέσσερα χρόνια, κατά πάσα πιθανότητα, ο σαδίσταρος και αιμοβόρος Μητσοτάκης, θα τον διέσυρε σκαιώς, θα τον ξέσκιζε, θα τον έκανε κομματάκια ανηλεώς και ανοικτιρμόνως. Οι προθέσεις του Μητσοτάκη φάνηκαν όταν θριαμβολόγησε μετά την ανακοίνωση της παραίτησης. (Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει ως νικητής; Οι νικητές συνηθίζουν να θριαμβολογούν). Λυπήθηκε που του ξέφυγε το ποντίκι και δεν θα μπορεί ούτε να το φάει ούτε να το γαμήσει.

Η παραίτηση του Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια αποφασιστική, σοφή κίνηση, μια κίνηση αυτοπροστασίας, πολιτικής και προσωπικής. Η  παραίτησή του δεν θα επηρεάσει αρνητικά την επαγγελματική του σταδιοδρομία. Για τέσσερα χρόνια θα παίρνει τη βουλευτική αποζημίωση των 7. 500 ευρών και στις επόμενες εκλογές θα δει τι θα κάνει. Μπορεί να επανεκλεγεί, μπορεί και να μην θέσει υποψηφιότητα. Θα παίρνει εφ΄ όρου ζωής τη βουλευτική σύνταξη( τέσσερα χιλιαρικάκια, αν δεν κάνω λάθος), θα έχει και κάποια προνόμια ως πρώην πρωθυπουργός. Klein mein! Προστάτεψε την πολιτική του φήμη, αποφεύγοντας προσεχείς μη διαχειρίσιμες εξευτελιστικές ήττες. Κυρίως όμως προστάτεψε τον εαυτό του από την πονηριά, την κακία και τη μοχθηρία του κόσμου: των συντρόφων του και των πολιτικών αντιπάλων του.