φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΠΡΙΝ και μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, το 2015, είχα γράψει, θα το θυμάστε, ότι μέχρι το 2025 ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαλυθεί και θα εξαφανιστεί από το πολιτικό προσκήνιο- το ΚΚΕ μετά από δέκα χρόνια, μέχρι το 2035. Έφαγα πολύ μπούλιγκ και βρισίδι αλλά δεν πτοήθηκα: τα μουνόπανα είναι πιο χρήσιμα από τους βλάκες. Τώρα, κατά τη διάρκεια της διάλυσης και της εξαφάνισης, ο σύντροφος, ο επαγγελματίας επαναστάτης Τσίπρας οργανώνει την επιστροφή του στην πολιτική σκηνή και εύλογα θα αναρωτηθούμε γιατί να το κάνει. Για να απαντήσουμε όμως σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει πρώτα να αναρωτηθούμε ποιους και ποιες εκφράζει. Υπάρχει ένας εσμός επαγγελματιών πολιτικών που ανησυχούν για το μέλλον τους. Τα δύο από τα τρία κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ (Κίνημα Δημοκρατίας και Κίνημα Αριστεράς, Κασέλας και Έφη) δεν πρόκειται να περάσουν το 3% στις εκλογές της άνοιξης του 2027 και θα αποχωρήσουν οριστικά – εάν δεν θελήσουν να μετεξελιχθούν σε εξωκοινοβουλευτική οργάνωση σαν το διαβόητο τροτσκιστικό ΕΕΚ (Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα) των δέκα μελών, με Γενικό Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής τον Σάββα Μιχαήλ. Αλλά το 3% δεν θα το περάσει ούτε ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ. Ο κορμός του κόμματός του θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που θα αυτοδιαλυθεί και θα μετονομαστεί – θα βρούν ένα γενικόλογο και μαχητικό, κινηματικής χροιάς τίτλο. Δεν θα υπάρχει η λέξη “κίνημα”, αυτό είναι βέβαιο. Τον οποίο κορμό θα πλαισιώσουν πολλοί και πολλές ξέμπαργκοι και απελπισμένοι και απεγνωσμένοι επαγγελματίες πολιτικοί αλλά και πολλοί που έχουν συνταχθεί ήδη με τον Κασελάκη και την Έφη. Πώς σκέφτεται όμως ο σύντροφος Αλέξης; Τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις; Ποια είναι τα κίνητρά του και ποια η στρατηγική του επιδίωξη; Θα στεφθεί με επιτυχία ή θα αποτύχει παταγωδώς;
ΕΚΘΕΤΩ ευθύς αμέσως τη γνώμη μου και την απάντησή μου στο τελευταίο ερώτημα: θα αποτύχει παταγωδώς και θα εξηγήσω γιατί. Ο σύντροφος Αλέξης, φίλες και φίλοι, είναι επαγγελματίας πολιτικός, η δουλειά του είναι η πολιτική. Το 2023, μετά τον εκλογικό διασυρμό του ΣΥΡΙΖΑ, την έκανε με ελαφριά πηδηματάκια διότι δεν ήθελε να συνδέσει το όνομά του, το μέλλον του δηλαδή, με τη διάλυση και την εξαφάνιση του κόμματος. Οικονομικά έχει βολευτεί, είναι βολευτής, παίρνει σύνταξη πρωθυπουργού, του φτάνουν και του περισσεύουν. Ο ίδιος δεν έχει οικονομικό πρόβλημα – οι άλλοι και οι άλλες έχουν και θα έχουν. Να παίρνεις εφτα οχτά χιλιαρικάκια το μήνα για κάποια χρόνια και μετά να μην παίρνεις μία, όπως και να το κάνεις, είναι λίγο βαρυ δυσβάσταχτο. Πολλοί και πολλές έχουν περιέλθει σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση. Άλλο είναι αυτό που καίει και ζεματάει τον σύντροφο Αλέξη. Ο Τσίπρας είναι ηγέτης, έχει το χάρισμα (ναι, ναι, υπάρχει αυτό το χάρισμα, όπως και πολλά άλλα). Ποιο είναι αυτό το χάρισμα; Είναι το χάρισμα της μεγαλομανίας! Θα μου πείτε, μα η μεγαλομανία δεν είναι χάρισμα, είναι ψυχική διαταραχή. Ναι, είναι ψυχική διαταραχή όταν νομίζεις ότι είσαι ή θα γίνεις μεγάλος ενώ δεν είσαι, είσαι ένα τίποτα, ένας άγνωστος – μπορεί όμως να γίνεις! Ο Τσίπρας όμως υπήρξε μεγάλος – ηγέτης της Αριστεράς, αρχηγός της αντιπολίτευσης, πρωθυπουργός, δημοφιλής. Και ξαφνικά βρέθηκε στο περιθώριο, εκτός σκηνής και τώρα, κάθε μέρα, κάθε νύχτα, λίγο πριν κοιμηθεί, τότε που είμαστε είλικρινείς με τον εαυτό μας όσο καμιά άλλη στιγμή της ημέρας, σκέφτεται και ονειρεύεται να ξαναγίνει και πάλι μεγάλος, όπως ήταν πριν. Αυτό δεν είναι ψυχική διαταραχή.
Ο σύντροφος Αλέξης συνδυάζει δύο παραμέτρους της πολιτικής ζωής αυτής της εποχής. Η μία είναι ο κατατεμαχισμός της Αριστεράς, η διάλυσή της, η προϊούσα εξαφάνισή της, η απόγνωση των επαγγελματιών πολιτικών της Αριστεράς που δεν (θα) έχουν ψωμί να φάνε το χαβιάρι τους. Η άλλη είναι η έλλειψη μιας στιβαρής και μαζικής αντιπολίτευσης, που θα ορθώσει το ανάστημά της στη Νέα Δημοκρατία και στον Μητσοτάκη, και θα τον απομακρύνει από τον συντονισμό της κρατικής μηχανής για να αναλάβει ο σύντροφος Αλέξης και το κόμμα του. Εάν ενώσει την Αριστερά και εμφανιστεί ως ρέκτης και έντιμος πολέμιος της διαφθοράς και ως ο σωτήρας που θα μας σώσει από την ακρίβεια, θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας για τους νέους, θα ανεβάσει τους μισθούς, θα στηρίξει τους μικροπαραγωγούς της πρωτογενούς παραγωγής (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία), θα βρει λύση στο δημογραφικό πρόβλημα – κι άλλο πολλά θα κάνει. Έτσι και αυτά σκέφτεται. Αλλά!
ΥΠΑΡΧΕΙ ένα αλλά, αλλά δεν είμαι βέβαιος, το σκέφτομαι, εάν ο επαγγελματίας επαναστάσης Τσίπρας το σκέφτεται. Εάν το σκέφτεται και παρ΄ όλα αυτά επιμένει να επιστρέψει στην πολιτική ως σοσιαλδημοκράτης, τότε επιστρέφει γιατί δεν έχει τι να κάνει και σκέφτεται να παίξει και πάλι τα παιχνίδια του (το αγοράκι μου το καλό!), να εξασφαλίσει κάποια ευχαρίστηση και απόλαυση και ηδονή στον ελεύθερο χρόνο του με την ενασχόλησή του με την πολιτική. Θα αποδείξει για άλλη μια φορά πόσο μεγάλος και ρηξικέλευθος επαναστάτης είναι: θα επινοήσει και θα εγκαθιδρύσει τον πολιτικό τουρισμό. Λεφτά έχουμε, χρόνο έχουμε, μικροαστοί είμαστε, μπορούμε και τα ξύνουμε έως ματώματος όλη τη μέρα, γιατί να πάμε στο Περού ή στην Ινδία και να μην πάμε στη Βουλή; Η πολιτική έχει σασπένς, έχει ίντριγκες, έχει συκοφαντία και βρισίδι, έχει ζωντάνια, περνάμε γαμάτα, πολύ γαμάτα! Σε αυτή την περίπτωση, της εισόδου στη Βουλή, ακόμα και με μικρό ποσοστό, θα είναι τεράστια επιτυχία. Τέσσερα χρόνια πολιτικός τουρισμός! Ποιος τη χάρη τους!
ΕΑΝ δεν το σκέφτεται, τότε είναι αφελής και συνεχίζει να δημιουργεί και να μοιράζει αυταπάτες. Η αποτυχία θα είναι κάτι παραπάνω από εξασφαλισμένη. Ποιο όμως είναι αυτό το αλλά; Πρόκειται για το τέλος της Αριστεράς σε όλες της τις μορφές (από σοσιαλδημοκρατία μέχρι αναρχία και ένοπλη πάλη – άκου ένοπλη πάλη!!!). Και πρόκειται για τη μη αναστρέψιμη εξαφάνιση της ιστορικής Αριστεράς διότι όλοι (σχεδόν) οι τρόποι διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου των τελευταίων δύο αιώνων είναι πια αναχρονιστικοί, αναποτελεσματικοί. Υπήρξαν νίκες, σε αυτές οφείλουμε άλλωστε το επίπεδο της ζωής μας, τα δικαιώματά μας, τις ελευθερίες μας αλλά άλλες νίκες δεν θα υπάρξουν: θα υπάρξουν μόνο όταν επινοήσουμε νέους τρόπους διεξαγωγής του εμμενούς, του ζωντανού, του διάχυτου, του μοριακού, του καθημερινού κοινωνικού πολέμου. Μόνο όταν υπάρξει ένας νέος τρόπος σκέψης για το παρόν και το μέλλον του καπιταλισμού και του δυτικού πολιτισμού.
ΥΠΑΡΧΕΙ όμως και κάτι άλλο πέρα από τους παρωχημένους τρόπους της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου: η προληπτική αντεπανάσταση, η προληπτική καταστολή, που συνοψίζεται σε μια παλιά διαφήμιση αλυσίδας σούπερ μάρκετ: ψωνίζουμε πριν από σας για σας! Η κοινωνική κατασκοπία του κράτους και της καπιταλιστικής κυριαρχίας εντοπίζει και γνωρίζει τις στοιχειώδεις, βασικές ανάγκες των υποτελών και τις ικανοποιεί πριν καν διατυπωθούν, πριν καν υπάρξει κάποιο κίνημα, κάποια οργάνωση. Με αυτόν τον τρόπο, οι κυβερνήσεις βρίσκονται πιο αριστερά από την Αριστερά, όταν αφομοιώνουν και πραγματοποιούν κάποιες προτάσεις περιθωριακών ομάδων και στοχαστών της Αριστεράς – τους οποίους βέβαια η Αριστερά χλευάζει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα και άλλα πολλά επιδόματα. Η κοινωνική πολιτική του κράτους (υπάρχει, μη λέμε ότι δεν υπάρχει) αποσκοπεί στην αποτροπή της αναζωπύρωσης και της όξυνσης του κοινωνικού πολέμου.
Η ιστορική Αριστερά είναι δέσμια, αιχμάλωτη της ιστορίας της και του παρελθόντος της. Και της κοινωνικής της προέλευσης – είναι μικροαστική. Σκέφτεται όπως σκεφτόταν πριν ένα και δύο αιώνες. Δεν μπορεί να σκεφτεί διαφορετικά , δεν μπορεί να μην σκέφτεται μόνο τον εαυτό της και την καλοπέρασή της. Οφείλει να είναι υπάκουη, πιστή και στον καπιταλισμό και στη δημοκρατία. Δεν μπορούν να τολμήσουν. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να διαμαρτύρονται και να ικετεύουν αγωνιστικά και μαχητικά με συγκεντρώσεις, πορείες και διαδηλώσεις. Αυτό όμως είναι η απόλυτη συνταγή για την αποτυχία της και την ολοσχερή εξαφάνισή της.
ΘΑ μπορούσε ο σύντροφος Αλέξης να ονομάσει το κόμμα του, λόγου χάριν, ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΑΔΕΙΑ; Κατά κανένα τρόπο – παρ’ όλη τη οσιαλδημοκρατική χροιά του τίτλου. Δεν θα ήθελε να γίνει ρεζίλι των σκυλιών. Επαναστάτης όμως είναι αυτός που γίνεται ρεζίλι των σκυλιών. Και μετά, επιβεβαιώνεται. Και με την επιβεβαίωση, εδραιώνεται και διευρύνεται το χάσμα μεταξύ του επαναστάτη και των συμβατικών σκεπτομένων. Αυτά έπαθαν οι Γαλιλαίος, Κοπέρνικος, Δαρβίνος, Μαρξ, Άινστάιν, Φρόιντ και άλλοι.
Ξημερώνει. Θα τρυγήσω σήμερα το Μοσχάτο Αλεξανδρείας, δεν είναι πολλά, καμιά τριανταριά κιλά κρασί θα βγει. Συν τα πενήντα το μπρούσκο συν τα είκοσι ροζέ (παμίτι), εκατό κιλά συνολικά, θα μας φτάσει για το 2026.