ο κακός που περνάει για καλός, μπορεί να κάνει το κακό δίχως να βρει το μπελά του - Βοκάκιος
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!
Τα τελευταία χρόνια γράφω δυο βιβλία για την Αριστερά: ένα για την Αριστερά που αργοπεθαίνει και ένα για την Αριστερά που κυοφορεί η ελληνική κοινωνία. Το πρώτο φέρει τον τίτλο νεκροζώντανη Αριστερά και του χρόνου τέτοια εποχή, να ‘μαστε καλά, πιθανόν να κυκλοφορήσει με κάποια μορφή. Το δεύτερο φέρει τον τίτλο Πανταχου Απουσία και είναι ένα σχόλιο πάνω στη στρατηγική του υποτελούς Παραγωγού, δηλαδή πάνω στη στρατηγική, τα μέσα υλοποίησής της και στην οργανωτική πολιτική της Αριστεράς που συγκροτείται στα υπόγεια της κοινωνίας και δεν θα αργήσει να σκάσει μύτη. (Έχω συντάξει μια συνοπτική εκδοχή του κειμένου και όποιος, όποια ενδιαφέρεται μπορώ να το στείλω, αρκεί να μου στείλει ένα e-mail). Σήμερα, θα επιχειρήσω να συνοψίσω το περιεχόμενο του πρώτου βιβλίου, σκεπτόμενος ότι πιθανόν να συμβάλλει στην επιτάχυνση της αλλαγής του υπάρχοντος κατεστημένου τρόπου σκέψης της Αριστεράς.
Τα κεφάλαια του βιβλίου είναι οι απαντήσεις που δίνονται σε ορισμένα κομβικής σημασίας ερωτήματα που αφορούν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της ιστορικής, νεκροζώντανης Αριστεράς. Τα ερωτήματα αυτά είναι: Γιατί έχει βαλτώσει η Αριστερά; Γιατί ο κόσμος της εργασίας γυρίζει τη πλάτη στην Αριστερά; Στο ερώτημα αυτό δίνονται δυο απαντήσεις: μία από την ίδια την ιστορική Αριστερά και μία από τους ίδιους τους υποτελείς Παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου. Να η απάντηση της Αριστεράς: ο κόσμος της εργασίας μας γυρίζει την πλάτη διότι είμαστε διασπασμένοι και διότι δεν έχουμε αλλάξει. Εάν ενωθούμε, εάν επανεξοπλιστούμε (ανασυγκροτηθούμε, επανιδρυθούμε), ο κόσμος της εργασίας θα μας ακολουθήσει. Η απάντηση αυτή μας ωθεί να αναρωτηθούμε: μπορεί η Αριστερά να ενωθεί; Τι θα συμβεί εάν ενωθεί; Μπορεί να αλλάξει; Στα ερωτήματα αυτά απαντώ με ένα κατηγορηματικότατο ΟΧΙ. Δεν μπορεί ούτε να ενωθεί ούτε να επανεξοπλιστεί, όπως αρέσκεται και συνηθίζει να λέει. Κι αν ενωθεί, είναι βέβαιο ότι το μόνο που θα γίνει θα είναι η άθροιση και η μεγέθυνση των ελαττωμάτων της. Γιατί όμως δεν μπορεί να ενωθεί και να αλλάξει;
Ο κόσμος της εργασίας δίνει μια διαφορετική απάντηση στο γιατί γυρίζει την πλάτη στην Αριστερά. Θεωρεί, πρώτον, ότι η Αριστερά είναι μια ταξική κοινωνία με ηγέτες και οπαδούς, με τους από πάνω και τους από κάτω, με Κυρίους και Υποτελείς και ότι άλλα σκέφτεται, αλλα λέει, άλλα εννοεί, άλλα κάνει. Θεωρεί, δεύτερον, ότι ενώ πολλά κοινωνικά προβλήματα είναι δυνατόν να επιλυθούν άμεσα, τώρα, από τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους, η Αριστερά είτε ζητάει την επίλυσή τους από τον Κύριο είτε υπόσχεται ότι θα τα επιλύσει όταν θα γίνει κυβέρνηση. Και, τρίτον, θεωρεί ότι ή Αριστερά όχι μόνο σιωπά για πάρα πολλά προβλήματα και ζητήματα της καθημερινής ζωής, τα οποία και θα εξετάσουμε εν καιρώ, αλλά πολύ συχνά και υποστηρίζει μια άποψη που έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με τις επιθυμίες και τις ανάγκες των υποτελών Παραγωγών.
Για να ενωθεί λοιπόν και να αλλάξει η Αριστερά θα πρέπει να εξαλειφτούν αυτά τα θλιβερά κατάλοιπα του παρελθόντος. Μπορεί η Αριστερά να πάψει να είναι μια ταξική κοινωνία; Μπορεί να συντονίσει την άμεση επίλυση κάποιων προβλημάτων που επιλύονται με το πέρασμα στην πράξη; Μπορεί να φέρει στο προσκήνιο τις ανάγκες και τις επιθυμίες των υποτελών Παραγωγών του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου; Όχι, δεν μπορεί και δεν θέλει. Άρα, δεν μπορεί να αλλάξει, άρα, δεν μπορεί να ενωθεί.
Ποιο είναι το μέλλον της; Είναι βέβαιο ότι πέρα από κάποιες σύντομες εκλάμψεις, όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, τα επόμενα δέκα χρόνια, κατά τη διάρκεια δηλαδή της επίθεσης του Κυρίου κατά των υποτελών Παραγωγών και της όξυνσης του κοινωνικού πολέμου, η ιστορική Αριστερά θα αποχωρήσει ολοκληρωτικά από το πολιτικό προσκήνιο. Η περιπέτεια που θα ζήσουμε με το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής θα είναι η τελευταία ενθουσιώδης σκηνή του δράματος της αποχώρησης της ιστορικής Αριστεράς.
Είμαστε καταδικασμένοι; Όχι, κατά κανένα τρόπο! Δεν είμαστε διότι δεν υπάρχει μια Αριστερά αλλά δύο! Η ιστορική Αριστερά και η Αριστερά των ανένταχτων. Οι ανένταχτοι είναι αυτοί που έφυγαν και φεύγουν από τις οργανώσεις της ιστορικής Αριστεράς, εδώ και 35 χρόνια, και αυτοί, οι νεότεροι, που δεν εντάχθηκαν ποτέ. Αριθμητικά, οι ανένταχτοι της Αριστεράς είναι πολύ περισσότεροι από τα οργανωμένα μέλη και τους ψηφοφόρους της και τους έχουν βάλει στο μάτι όλα τα κόμματα της Αριστεράς. Πολλοί και πολλές πάτησαν την μπανανόφλουδα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά σηκώθηκαν. Τη μπανανόφλουδα του ‘Μετώπου’ δεν θα τη πατήσουν.
Με τους ανένταχτους της Αριστεράς υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα: δεν μπορούν να συναντηθούν. Θεωρώ ότι αυτή η συνάντηση έχει αρχίσει και θα ολοκληρωθεί κατά τα επόμενα δέκα χρόνια. Είναι βέβαιο ότι θα επισπευσθεί εάν υπάρξει η διατύπωση μιας άλλης στρατηγικής, μιας άλλης μεθόδου υλοποίησής της, μιας άλλης οργανωτικής πολιτικής. Μια καλή ευκαιρία μπορεί να είναι και κάποιες από τις προσεχείς βουλευτικές εκλογές.
Ποια είναι όμως η στρατηγική, τα μέσα πάλης και η οργανωτική πολιτική της ιστορικής Αριστεράς που έχει χρεοκοπήσει;
Η στρατηγική της: θα γίνουμε κυβέρνηση, θα πάρουμε το πηδάλιο του κράτους, θα κάνουμε αναδιανομή του εισοδήματος, θα επιβάλλουμε την κοινωνική δικαιοσύνη και αυτή θα εξασφαλίσει την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Το Κεφάλαιο είναι ένα ποσό χρημάτων που πρέπει να αναδιανεμηθεί, δεν είναι μια κοινωνική σχέση που πρέπει να καταργηθεί.
Τα μέσα πάλης: οι διαδηλώσεις, ειδικά οι απογευματινές, μετά τη δουλειά, οι εκλογές για τους μεταρρυθμιστές, η (μελλοντική) ένοπλη επαναστατική βία για τους επαναστάτες. Εάν είμαστε πολλοί και φωνάζουμε δυνατά, οι Κύριοί μας, τα αφεντικά μας, θα μας φοβηθούν, θα υποχωρήσουν, θα αναγκαστούν να κάνουν παραχωρήσεις. Όλοι στους δρόμους, καλεί η Αριστερά, και εδώ και 35 χρόνια η μία ήττα ακολουθεί την άλλη. Οι εκλογές είναι ο δημοκρατικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό, η ένοπλη επαναστατική βία είναι η προϋπόθεση της κοινωνικής αλλαγής.
Η οργανωτική πολιτική: το πρότυπο οργάνωσης όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων και των οργανώσεων της ιστορικής Αριστεράς είναι το κράτος, δηλαδή ο στρατώνας, δηλαδή το μαντρί. Η ταξική της δομή και το οργανωτικό πρότυπο δεν είναι μόνο αψευδείς μάρτυρες της κοινωνίας που οραματίζονται αλλά και της αναντιστοιχίας λόγων και έργων.
Η Αριστερά του μέλλοντος δεν θα υιοθετεί αυτή τη στρατηγική, δεν θα υιοθετεί αυτά τα μέσα πάλης, δεν θα εφαρμόζει αυτό το οργανωτικό μοντέλο. Όλα αυτά τα ζητήματα τα θίγω στην Πανταχού Απουσία.
Υγεία και χαρά. Πάω στο κήπο να ξεβοτανίσω.
Αδελφέ υγεία και χαρά και σε εσένα.
Ναι θα με ενδιέφερε το προσχέδιο αν δε σου κάνει κόπο να το στείλεις. Ωστόσο θα είμαι ειλικρινής μαζί σου και θα σου πω ότι η δικιά μου άποψη είναι ότι κάθε οργάνωση είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Παρόλα αυτά μέσα από τα γραπτά σου καταλαβαίνω ότι δεν μπορεί να μιλάς για οργάνωση με την έννοια που έχουμε συνηθίσει. Γι’ αυτό και το εξίσου ειλικρινές ενδιαφέρον μου για το προσχέδιο.
Να είσαι καλά ότι κι αν κάνεις (ξεβοτανίζεις) :))
Αδελφέ από την Ολλανδία, το προσχέδιο της Πανταχού Απουσίας έχει αναρτηθεί ως άρθρο στην κατηγορία ‘Πανταχού Απουσία’ με τον τίτλο ‘για μια Ευρωπαϊκή Αριστερά’, το έχω τυπώσει και το στέλνω ταχυδρομικά, μαζί με κάποια άλλα κείμενα, σε δημοσιογράφους εντύπων, εφημερίδων και περιοδικών, της Αριστεράς. Εάν θέλεις να σου το στείλω ταχυδρομικά, πολύ ευχαρίστως να το κάνω. Όπως θα έχεις καταλάβει, την ειλικρίνεια όχι μόνο δεν την αποφεύγω αλλά την αναζητώ διότι έχω μάθει, επιτέλους, να σέβομαι την διαφορετική άποψη. Δεν θέλω να πείσω κανέναν και καμιά, την άποψή μου, ή μάλλον, τις απόψεις μου θα ήθελα να εκφράσω, μιας και μου αρέσει πολύ να μαθαίνω και να σκέφτομαι. Ναι, μιλάω για οργάνωση όχι με την έννοια που έχουμε συνηθίσει. Θα διαφωνήσω όμως με την άποψή σου ότι κάθε οργάνωση είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Εννοείς κάθε πολιτική οργάνωση ή γενικά κάθε οργάνωση; Το δεύτερο δεν μπορεί να ισχύει: ένα ρίξουμε μια ματιά τριγύρω μας, θα δούμε ότι η κοινωνική ζωή είναι σύμπαν οργανώσεων. Μια παρέα που τρώει μαζί δεν είναι μια μορφή οργάνωσης – περιστασιακή και προσωρινή αλλά είναι οργάνωση. Ο εργασιακός χώρος δεν είναι οργάνωση; Μια δημόσια βιβλιοθήκη; Το δίκτυο των κοινόχρηστων λεωφορείων και τρένων; Η οικογένεια; Το σχολείο; Εάν εννοείς την πολιτική οργάνωση που έχει για πρότυπο το κράτος, δηλαδή τον στρατώνα, που με τη σειρά του έχει ως πρότυπο το μαντρί, τη στάνη, τότε ναι, συμφωνώ ότι είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Μπορεί να υπάρξει πολιτική οργάνωση που να μην είναι καταδικασμένη να αποτύχει; Αυτό το ζήτημα με ενδιαφέρει; Και η απάντηση που δίνω είναι ότι μπορεί να υπάρξει πολιτική οργάνωση που να μην έχει ως πρότυπο το κράτος, το στρατό, το μαντρί. Θεωρώ ότι το πρότυπο θα πρέπει να είναι η καλή παρέα, δηλαδή η περιστασιακή και προσωρινή συμβιωτική ομάδα όπου συμμετέχουν ασφαλώς και τα παιδιά, η οποία συζητάει και αποφασίζει εν μέσω γλεντιού: φαγητού, τραγουδιού, χορού και παιχνιδιού. Η Αριστερά της θυσίας και της στέρησης, η Αριστερά της στράτευσης αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας μια τέτοια οργάνωση και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που αργοπεθαίνει και αποσύρεται από την πολιτική σκηνή. Βέβαια, υπάρχει κι ένα άλλο ερώτημα που προηγείται λογικά και χρονικά. Πρέπει να υπάρχει πολιτική οργάνωση; Εάν κάποιος δέχεται ότι δεν πρέπει να υπάρχει, έχει καλώς, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα επιλογής. Εγώ δέχομαι ότι πρέπει να υπάρχει. Το παρόν, αγαπητέ φίλε, είναι η αποτύπωση της έκβασης του κοινωνικού πολέμου μεταξύ του Κυρίου και των υποτελών Παραγωγών. Και το παρόν που ζούμε είναι πολύ βαρύ για τους υπηκόους (το γαρ παρόν βαρύ τοις υπηκόοις – Θουκυδίδης) γιατί αποτυπώνει την ήττα μας: εργαζόμαστε από το πρωί μέχρι το βράδυ, είμαστε άνεργοι, μας κόβουν μισθούς και συντάξεις και άλλα πολλά. Δεν αρνούμαι τη σημασία της ατομικής επιλογής αλλά η συλλογικότητα είναι για μένα αναντικατάσταση και αναπόφευκτη. Τι είναι η αλληλεγγύη μεταξύ φίλων; Δεν είναι μια συλλογική απόπειρα αντιμετώπισης μιας δύσκολης κατάστασης; Έχουμε έναν κοινό φίλο που είναι η προσωποποίηση της αλληλεγγύης. Εγώ είμαι μέλος μιας τετραμελούς οικογένειας και ζω την αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα καθημερινά, δε γίνεται αλλιώς. Πάνω από μας, μένει μια άλλη τριμελής οικογένεια με την οποία μόλις μας δοθεί η ευκαιρία τρώμε μαζί, τα παιδιά παίζουν μαζί, βοηθάει ο ένας τον άλλον. . .Είμαι λοιπόν της άποψης ότι για να αλλάξει το βαρύ παρόν, που θα γίνει βαρύτερο, θα πρέπει να αλλάξει η έκβαση του κοινωνικού πολέμου. Και δεν νοείται διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου χωρίς πολιτική οργάνωση. Η έκβαση του θα εξαρτηθεί εν πολλοίς και από τον τρόπο με τον οποίο συνυπάρχουμε, συζούμε, συζητάμε, αποφασίζουμε και φέρουμε σε πέρας τις αποφάσεις μας. Θεωρώ, εν ολίγοις, ότι θα πρέπει να υπάρχει ταύτιση των έργων και των λόγων, τοω σκοπών και των μέσων. Όχι άλλα να λέμε κι άλλα να κάνουμε, όχι άλλα να υποσχόμαστε κι άλλα να κάνουμε.
Αδελφέ, θα ήθελα να σου ζητήσω κάτι. Δυσκολεύομαι πολύ να δημοσιεύσω κείμενά μου εδώ στην Ελλάδα. Μπορούμε να βρούμε κάποιον, κάποια που να μεταφράσει μερικά κείμενα στα ολλανδικά; Εννοείται ασφαλώς ότι θα πληρωθεί. Μπορείς να με φέρεις σε επαφή; Εάν δεν έχεις το χρόνο και τη διάθεση, δεν πειράζει, δεν θα έχει καμιά απολύτως επίπτωση στη σχέση μας. Αν και αυτονόητο, νιώθω την ανάγκη να το εκφράσω.
Υγεία και χαρά.
Αδελφέ δεν χρειάζεται να το στείλεις ταχυδρομικά αφού το έχεις καταχωρημένο. Το βρήκα και το επεξεργάζομαι. Με την πρώτη ανάγνωση με βρίσκει σύμφωνο αν και τα περισσότερα μου φάνηκαν ήδη γνωστά από τις αναρτήσεις σου.
Για την οργάνωση (πολιτική και γενικά) επιμένω στις απόψεις μου αν και, ακόμη και αυτές, έχουν ημερομηνία λήξης…;-)
Για παράδειγμα ακόμα και εσύ συμφωνείς μέσα στο κείμενο σου για το σχολείο. Ωστόσο είχες δίκιο που δεν αποκαλούσες οργάνωση το συγκεκριμένο πλάνο σου.
Ανθρώπους για μετάφραση δεν γνωρίζω εδώ παρά κανονικούς μεταφραστές που όμως θα σε γδύσουν. Αν έχεις υπομονή μπορώ να κάνω την μετάφραση εγώ. Αλλά σε προειδοποιώ ότι θα περπατάει πιο αργά και από το σαλιγκάρι. Όσο για δημοσίευση εδώ δεν έχω ιδέα αλλά θα έχω τα μάτια μου ανοιχτά. Έχω την εντύπωση ότι ο κοινός μας φίλος έχει πιο πολλές γνωριμίες εδώ προς αυτή την κατεύθυνση. Έρχεται παρεμπιπτόντως, οπότε και θα το συζητήσουμε.
Να είσαι καλά.