τώρα θα ήταν η κατάλληλη στιγμή για γενική απεργία διαρκείας . . .

φίλες και φίλοι, καλό σας βράδυ!

Είναι δέκα η ώρα, ακούγονται τραγούδια και φωνές από το μαχαλά, τη γειτονιά των μουσουλμάνων τουρκόγυφτων, γάμο θα κάνουν, τα παιδιά κοιμήθηκαν, είπα να γράψω κάτι που σκέφτηκα σήμερα το πρωί, την ώρα που ήμουν στον λαχανόκηπο. Σκέφτηκα, ότι από άποψη θεωρίας πολέμου η απεργία των ιδιοκτητών φορτηγών και βυτίων είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για την κήρυξη γενικής απεργίας. Μη με παρεξηγείτε, θεωρητικά μιλάω, δεν έχω καμιά αυταπάτη πως η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ θα συντονίσουν μια τέτοια απεργία. Απλά θα ήθελα να υποστηρίξω την άποψη ότι, εάν συνέτρεχαν υποκειμενικές συνθήκες, εάν δηλαδή η οργάνωση και η συνείδηση των υποτελών Παραγωγών ήταν διαφορετική, εάν βασίζονταν στην αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη, το ρήγμα στην ενότητα των Κυρίων που έχει προκύψει θα ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για την κήρυξη και πραγματοποίηση μιας γενικής απεργίας διαρκείας. Να το κομβικό επιχείρημά μου: Όσο θα παρατείνεται η απεργία, ολοένα και περισσότερα τμήματα της παραγωγής θα αναγκάζονται να σταματήσουν, ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός υποτελών Παραγωγών του κοινωνικού πλούτου θα αναγκαστεί να τεθεί εκτός παραγωγής. Αυτό που αναμένεται ότι θα γίνει, θα μπορούσε να πάρει τη μορφή της συνειδητής επιδίωξης, θα μπορούσαμε να είχαμε μια ταύτιση του αντικειμενικά αναμενόμενου με το υποκειμενικά επιδιωκόμενο.

Πολύ συχνά, η ενότητα των Κυρίων (καπιταλιστών της παραγωγής και του χρήματος)  εμφανίζει ρήγματα εξ αιτίας αντικρουόμενων συμφερόντων – ρήγματα που τους διαιρούν, άρα τους αποδυναμώνουν.  Σε αυτές τις περιπτώσεις, το Κράτος και το πολιτικό προσωπικό των Κυρίων, στέκεται πάνω από αυτά τα αντικρουόμενα συμφέροντα και επιχειρεί να επιβάλλει το μακροπρόθεσμο συμφέρον της καπιταλιστικής Κυριαρχίας, που δεν είναι άλλο από την ενίσχυση, συνέχιση και διαιώνιση αυτής της Κυριαρχίας. Δεν τα καταφέρνει όμως πάντοτε. Γιατί;

Ο λόγος είναι η κοινωνική σύνθεση και το ιδιαίτερο συμφέρον του τμήματος των Κυρίων που σηκώνει τη σημαία της ανταρσίας. Υπάρχει μια μερίδα Κυρίων που κινούνται στις παρυφές της άρχουσας τάξης, άρα βρίσκονται κοντά στους Υποτελείς Παραγωγούς. Υπάρχουν επίσης κι αυτοί που είναι Κύριοι και Υποτελείς Παραγωγοί ταυτόχρονα, οι γνωστοί αυταπασχολούμενοι. Σε αυτές τις κατηγορίες των Κυρίων υπάγονται και οι ιδιοκτήτες φορτηγών και βυτίων δημόσιας χρήσης, οι οποίοι μεταφέρουν τα εμπορεύματα των καπιταλιστών της παραγωγής. Οι καπιταλιστές αυτοί θέλουν να μειώσουν το κόστος της μεταφοράς των παραγόμενων εμπορευμάτων και να αυξήσουν έτσι τα κέρδη τους. Θα αυξήσουμε εμείς τα κέρδη μας, θα μειωθούν τα δικά σας, λένε οι καπιταλιστές της παραγωγής. Οι ιδιοκτήτες των φορτηγών και των βυτίων (33.500 στον αριθμό)  δεν είναι μια ομοιογενής κοινωνική κατηγορία αλλά έχει κοινά συμφέροντα. Οι περισσότεροι ιδιοκτήτες έχουν μόνο ένα φορτηγό και πολλοί από αυτούς είναι και οδηγοί (αυταπασχολούμενοι) ενώ πολλοί από αυτούς ήταν οδηγοί (ή κάτι άλλο)  που με δάνεια και δανεικά αγόρασαν μια άδεια κι ένα μεταχειρσμένο φορτηγό και βγάζουν ένα μεροκάματο για να μην έχουν αφεντικό πάνω από το κεφάλι τους. Από την άλλη, υπάρχουν ασφαλώς και ιδιοκτήτες που κατέχουν πολλά φορτηγά και απασχολούν πολλούς οδηγούς (αγοράζουν εργασιακή δύναμη). Γνωρίζω πολλούς φορτηγατζήδες, και οδηγούς και (μικρο)ιδιοκτήτες, τους συμπαθώ, την τριετία 1984-87  που αλήτευα με είχαν βοηθήσει πάρα πολύ, ταξίδευα μαζί τους σε ολόκληρη την Ελλάδα, έχουν μπέσα και δε μασάνε.

Η ουδετερότητα στον πόλεμο είναι κακός σύμβουλος – είναι βέβαιο ότι μετά τη λήξη του πολέμου ο ουδέτερος δεν είναι ούτε με τους νικητές ούτε με τους ηττημένους. Σε αυτή τη σύγκρουση, τάσσομαι ανεπιφύλαχτα υπέρ των ιδιοκτητών φορτηγών και βυτίων, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι πολλοί από αυτούς είναι Κύριοι, ότι το μυαλό τους είναι στο κέρδος, δεν ξεχνώ όμως ότι οι περισσότεροι είναι αυταπασχολούμενοι και είναι καλύτερα να μην αυξήσουν τα κέρδη τους οι βιομήχανοι και οι μεγαλέμποροι. Γνωρίζω επίσης και πως θα μεταφέρεται ο κοινωνικός πλούτος σε μια διευρυμένη κομμουνιστική κοινωνία – με το ζήτημα αυτό θα καταπιαστούμε μια άλλη μέρα. Σήμερα, δια στόματος Πανούκλα, όπως αποκαλούν τα παιδιά τον πρωθυπουργό (‘μπαμπά, μπαμπά, ο Πανούκλας!’), οι καπιταλιστές της παραγωγής και της διανομής, οι βιομήχανοι και μεγαλέμποροι, αποφάσισαν να επιστρατεύσουν τους απεργούς. Κι αυτό τη τρίτη μέρα της απεργίας! Ξέρετε τι σημαίνει αυτή η απόφαση, φίλες και φίλοι; Πίσω από κάθε απόφαση του Κυρίου λανθάνει άλλοτε η επιθυμία κι άλλοτε ο φόβος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο φόβος! Ανησυχούν! Ανησυχώ σημαίνει φοβάμαι. Τι φοβούνται; Μα τον συντονισμό και την κλιμάκωση των απεργιών εξ αιτίας των συνεπειών της απεργίας. Οι συνέπειες της απεργίας διαμορφώνουν ένα ευνοϊκό κλίμα για τους υποτελείς Παραγωγούς του τεράστιου (‘δεν υπάρχουν λεφτά’!. . .) και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου. Εάν η απεργία συνεχιστεί, παρά την επιστράτευση, τότε πολλοί και σημαντικοί τομείς της παραγωγής θα σταματούν, ολοένα και περισσότεροι υποτελείς Παραγωγοί θα τίθενται εκτός παραγωγής. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δεν θα εργάζεται όπως δεν θα εργαζόταν κι αν απεργούσε! Το ζήτημα είναι απλό: μπορεί η αργία, η  α-εργία να γίνει απ-εργία;

ΑΣΦΑΛΩΣ και θα μπορούσε να γίνει! Θα μπορούσε! Αυτό ακριβώς φοβούνται οι Κύριοι και τα τσιράκια τους! Το ενδεχόμενο αυτό, η εξάπλωση, η κλιμάκωση και ο συντονισμός των απεργιών  είναι ο εφιάλτης τους! Έτσι γίνεται συνήθως. Σε μια απεργία προστίθεται μια άλλη, μετά κάποια άλλη και φτάνουμε στο σημείο να υπάρχει μια γενική απεργία διαρκείας. Αυτός είναι ο ένας τρόπος πραγματοποίησης γενικής απεργίας και οι Κύριοι φοβούνται ότι μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Ο άλλος τρόπος είναι η κεντρική κήρυξη της γενικής απεργίας, όπως έκαναν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ τον Μάιο και τον Ιούνιο. Η κεντρική κήρυξη της γενικής απεργίας (διαρκείας) μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο εάν υπάρχουν ιδανικές υποκειμενικές συνθήκες, δηλαδή εάν οι υποτελείς Παραγωγοί είναι αυτοοργανωμένοι και αλληλέγγυοι μεταξύ τους. Σήμερα δεν είναι, σήμερα επικρατεί ο ανταγωνισμός, η μίμηση του Κυρίου, ο κτητικός ατομικισμός, ο φόβος και η αποβλάκωση.  Τώρα που οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ θα κηρύξουν γενική απεργία, έστω και μονοήμερη; Δεν έχουμε την παραμικρή αυταπάτη. Τώρα που πλήττεται το κοινωνικό σύνολο, τώρα που πλήττεται ο τουρισμός μας, τώρα που πλήττεται η χώρα μας;

Ναι, ΤΩΡΑ! Τώρα που ο Κύριος είναι ευάλωτος και αδύναμος, τώρα που δεν μπορεί να διακινήσει τα εμπορεύματά του, τώρα που δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα εμπορεύματα ως μέσον κλοπής της ζωής μας και του πλούτου μας, τώρα που δεν μπορεί να αρπάξει, να κερδίσει. Τώρα υπάρχουν αντικειμενικές προϋποθέσεις να ηττηθεί, τώρα μπορούμε και το πρόγραμμα σταθερότητας να ακυρώσουμε, και το μνημόνιο στα μούτρα τους να πετάξουμε, και το χρέος να πληρώσουν αυτοί οι ίδιοι.

Θέλουμε να ζήσουμε και δεν μας αφήνουν οι ένοπλοι ζητιάνοι, τα αφεντικά μας, οι Κύριοι ημών!

Τώρα μπορούμε να επιτεθούμε, τώρα μπορούμε να επιβάλλουμε την θέλησή μας:  τριαντάωρο και μισθός για όλους και όλες!