φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας!
Είναι δέκα και μισή, τα παιδιά κοιμήθηκαν, ακούω Prokol Harum, κάθομαι να γράψω, να ξαλαφρώσω, να διώξω από μέσα μου το φορτίο των σκέψεων – η σκέψη είναι ποίηση, είναι δημιουργία. Το ερώτημα το τίτλου του σημειώματος με απασχολεί εδώ και πολλά χρόνια και πολύ συχνά αναρωτιέμαι εάν μας επιτρέπεται να το θέτουμε. Και υποστηρίζω ότι μας επιτρέπεται διότι όσο θα υπάρχουν άνθρωποι πάνω στη Γη, θα γίνονται πάντα επαναστάσεις. Όσο θα υπάρχει ζωή και άνθρωποι, θα υπάρχει πάντα το απροσδόκτητο, το μη αναμενόμενο, η εκπληξη – κάτι που ο Κύριος (άρπαγας και καταστροφέας του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου – ο καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος σήμερα) δεν μπορεί να εξοβελίσει. Όσο και να προσπαθεί, δεν θα μπορέσει ποτέ να ελέγξει, να κατακτήσει, να αποικίσει το μέλλον. Η εγγενής αυτή αδυναμία του Κυρίου του προκαλεί φόβο, και ο φόβος φέρνει στην επιφάνεια μια επιθυμία – την κομβική επιδίωξη του: την αναπαραγωγή και την ενίσχυση της Κυριαρχίας, της αρπαγής και της καταστροφής του κοινωνικού πλούτου. Δεν είναι το κέρδος η βασική του επιδίωξη, αλλά η αναπαραγωγή και ισχυροποίηση της Κυριαρχίας. Αυτό είναι το βασικό του μέλημα.
Εδώ και αρκετό καιρό, εδώ και δεκαετίες, ο Κύριος συνειδητοποίησε ότι η Κυριαρχία αντιμετωπίζει το φάσμα της συρρίκνωσής της. Ποια αντικειμενική κατάσταση τον ώθησε προς αυτήν την συνειδητοποίηση; Η βασική αντίφαση της εποχής μας – που καθορίζεται ασφαλώς από τις επιθυμίες και τις ανάγκες των υποτελών Παραγωγών του τεράστιου και συλλκογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου: το ότι δεν ζούμε όπως θα θέλαμε να ζούμε. Η αντίφαση αυτή προκαλείται από την συνειδητοποίηση των υποτελών Παραγωγών ότι ενώ ο πλούτος που υπάρχει είναι τεράστιος, φτάνει και περισσεύει να ζούμε όλοι και όλες ικανοποιώντας τις βασικές μας ανάγκες, μέσα σε ισότητα και ελευθερία, υπάρχει ανεργία, φτώχεια, άγχος, ανασφάλεια, ταλαιπωρία, στερήσεις, κατάθλιψη, ανισότητα και ανελευθερία. Θα μπορούσαμε σήμερα να εργαζόμαστε δυο, τρεις μήνες το χρόνο – και πολύ είναι! Αντ΄ αυτού, υπάρχουν εκατοντάδες εκατομμύρια άνεργοι και δισ. που εργάζονται εξαντλητικά, ενώ ο μισός πληθυσμός της Γης, είναι άεργος. Το ποσοστό απασχόλησης στην Ελλάδα είναι 55%!
Εάν η αντίφαση αυτή λυθεί, η Κυριαρχία θα καταρρεύσει. Επομένως, η αντίφαση αυτή δεν πρέπει να επιλυθεί! Ο Κύριος θα κάνει το κάθε τι όχι μόνο να μην λυθεί αλλά θα κάνει ό,το περνάει από το χέρι του για να την οξύνει. Ο μόνος τρόπος να αναπαραχθεί η Κυριαρχία είναι να επιταθεί η αρπαγή και η καταστροφή του κοινωνικού πλούτου. Αυτό το καθήκον το έχει αναλάβει ο νεοφιλελευθερισμός και η τελευταία επίθεση του Κυρίου κατά των υποτελών Παραγωγών.
Η επίλυση της παγκόσμιας αντίφασης μεταξύ του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου και της γενικευμένης εξαθλίωσης (υλικής, ψυχικής, συναισθηματικής, κοινωνικής, πνευματικής) είναι συνώνυμη της παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης. Συνεπώς, η αποτροπή εκ μέρους του Κυρίου της επίλυσης της αντίφασης, είναι συνώνυμη με την παγκόσμια κοινωνική αντεπανάσταση. Οι Κύριοι αντιστέκονται, αντιδρούν πριν γίνει η παγκόσμια επανάσταση, άρα, την περιμένουν. Οι Κύριοι πάντα περιμένουν την επανάσταση, την έχουν διαρκώς στο μυαλό τους, είναι ο εφιάλτης τους, ο τρόμος τους. Μια πολύ σημαντική πλευρά της αντεπανάστασης είναι η καταστολή της. Διακρίνουμε δυό φάσεις αυτής της αντεπανάστασης/καταστολής: την άμεση καταστολή, την καταστολή της εν εξελίξει επανάστασης (ας την αποκαλέσουμε ταυτόχρονη) και την εκκαθαριστική καταστολή, αυτή που εκτυλίσσεται μετά το τέλος μιας ηττημένης επανάστασης (θα την πούμε υστερόχρονη). Τώρα, με τον νεοφιλελευθερισμό,με την πρόσφατη επίθεση του Κυρίου κατά των υποτελών Παραγωγών, ζούμε μια καινοφανή καταστολή: την προληπτική, την αποτρεπτική, την προτερόχρονη, αυτή που οργανώνεται και εκτελείται για να αποτρέψει την επανάσταση.
Φίλες και φίλοι, τι σημαίνει το γεγονός ότι οι Κύριοι μπήκαν στο κόπο να καταστείλουν μια επανάσταση που δεν έχει ακόμα ξεσπάσει; Σημαίνει ότι φοβούνται, σημαίνει ότι είναι σίγουροι ότι επίκειται.
Ας αφήσουμε όμως τον Κύριο, τους φόβους του και τις επιθυμίες του, κι ας επιχειρήσουμε να δώσουμε μια απάντηση στο εξής ερώτημα: πότε αρχίζει μια κοινωνική επανάσταση; Όταν ξεσπάει; Πότε άρχισε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος; Το 1939; Όχι, βέβαια! Πότε άρχισε η Γαλλική επανάσταση; Όταν ξέσπασε, το 1789; Όχι, βέβαια! Ένα άλλο ερώτημα: οι παραμονές της κοινωνικής επανάστασης είναι κοινωνική επανάσταση; Ναι, είναι κοινωνική επανάσταση και είναι μια πολύ σημαντική χρονική περίοδος. Είναι μια περίοδος που εγκαθιδρύεται η ελευθερία σκέψης, η ισότητα, η ελευθερία, προκρίνεται η συμβίωση, η συνεργασία, η αλληλεγγύη, η κοινοχρησία και η κοινοκτησία, η εμφάνιση νέων ιδεών, αντιλήψεων, πρακτικών, θεσμών, με λίγα λόγια διευρύνεται ο εμμενής κομμουνισμός.
Φίλες και φίλοι, δεν ζούμε παραμονές παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης, ζούμε εν μέσω αυτής.
Σας εύχομαι καλό αύριο, με υγεία και χαρά!
Αθανάσιος Δρατζίδης, Αλεξανδρούπολη