φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Ένα από τα πιο ισχυρά όπλα που διαθέτει ο Κύριος (καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος), με τα οποία καταφέρνει και ενισχύει και αναπαράγει την Κυριαρχία του (την αρπαγή και την καταστροφή του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου) είναι η καταστροφή της ικανότητας των υποτελών παραγωγών να φαντάζονται κάτι πέραν του υπάρχοντος (καπιταλισμού). Η αδυναμία αυτή είναι μια μορφή αναπηρίας και θα την μελετήσουμε διεξοδικά όταν θα ξεκινήσουμε τις εισαγωγικές διαλέξεις στην Αναπηρική, μάλλον τον προσεχή χειμώνα. Ναι, καλά διαβάσατε, στην Αναπηρική. Είναι κλάδος της Καταστροφικής, μιας από τις Κακές Τέχνες και Επιστήμες του Κυρίου. Εάν επιθυμείτε να διαβάσετε γι’ αυτό το πολύ σημαντικό θέμα, θα ήθελα να σας πω ότι σε αυτήν την ψυχοπνευματική και κοινωνικοπολιτική αναπηρία έστρεψε την προσοχή της η σχολή της Φραγκφούρτης, η οποία μας άνοιξε, και θα μας ανοίγει, τα μάτια σε πολλά ζητήματα.
Θα αναρωτηθείτε προς τι αυτό το εισαγωγικό σημείωμα. Θα σας εξηγήσω. Είμαι της γνώμης ότι οι άνθρωποι εκ γενετής έχουν μια έφεση προς την αλήθεια. Όλοι μας και όλες μας αναζητούμε την αλήθεια, θέλουμε να γνωρίζουμε την αλήθεια. Γιατί; Η απάντηση είναι απλή: μας βοηθάει να προσαρμοζόμαστε στο περιβάλλον μας και να επιβιώνουμε. Και είναι πολύ φυσικό να εντυπωσιαζόμαστε από τον Γαλιλαίο που υποστήριξε ότι η γη κινείται και γύρω από τον εαυτό της και γύρω από τον ήλιο! Ή από τον Αϊστάιν, ή από τον Μαρξ ή από τον Φρόιντ, κλπ. Ναι, στον άνθρωπο αρέσει πολύ η αλήθεια, η αποκάλυψή της, ο εντοπισμός της, η κατανόησή της. Θέτω λοιπόν το ερώτημα: ποια αλήθεια θα αποκαλυφτεί, ποια θα μας απασχολήσει τις επόμενες δεκαετίες, τους επόμενους αιώνες; Διατυπώνω την άποψή μου με απλότητα και σαφήνεια: ο κομμουνισμός.Γιατί, Αθανάσιε Δρατζίδη; Γιατί όλα τα παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα είναι αποτέλεσμα της συρρίκνωσης της συμβίωσης, της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, της δημιουργικής σύγκρουσης, της κοινοχρησίας, της κοινοκτησίας, της ελευθερίας και της ισότητας, δηλαδή αποτέλεσμα της συρρίκνωσης του εμμενούς κομμουνισμού, και θα αντιμετωπισθούν και επιλυθούν μόνο με την διεύρυνσή του. Με κανέναν άλλον απολύτως τρόπο. Η διατύπωση αυτή θα ακούγεται στα αυτιά πολλών ως εμμονή, ως φανατισμός, ως αυταρχισμός, ως, ως, ως. . . Με συγχωρείτε που ενοχλώ την αισθητική των αυτιών σας, αλλά θα επιμείνω.
Έχω την εντύπωση ότι η σύγχυση γύρω από αυτόν τον όρο, η αδιαφορία, ο φόβος και η απαξίωση είναι μια παγιωμένη κατάσταση, προϊόν ιστορικών εξελίξεων. Ανοίξτε μια οποιαδήποτε εφημερίδα της (κομμουνιστικής) ιστορικής Αριστεράς, ένα οποιοδήποτε περιοδικό της (ασφαλώς και υπάρχουν εξαιρέσεις – αν και δεν είναι πολύ γόνιμες, όπως θα δούμε σε ένα προσεχές σημείωμα) και δεν θα βρείτε ούτε ένα μονόστηλο σχετικά με τον κομμουνισμό. Το παράξενο είναι ότι έχουμε να πούμε τόσα πολλά γι’ αυτό το ζήτημα και δεν λέμε απολύτως τίποτα. Έχω παρατηρήσει ότι πολλοί και πολλές όταν ακούνε τη λέξη κομμουνισμός τα κάνουν πάνω τους, χέζονται από το φόβο, κοιτάνε αριστερά δεξιά να δούνε μην τους ακούει κανείς, κοιτάνε από που θα φύγουν! Ναι, τέτοιος φόβος! Άλλοι, άλλες, ακούνε τη λέξη και τους έρχεται να ξεράσουν. Άλλοι χλευάζουν και περιφρονούν, άλλοι κουνάνε το κεφάλι τους, άλλοι κάνουν τη γνωστή χειρονομία της μαλακίας. . . Αναγκάζομαι να θέσω το ερώτημα: είναι οι ιστορικές εξελίξεις που συνέβαλαν στην απαξίωση του όρου κομμουνισμός, είναι η προπαγάνδα του Κυρίου και των υποτελών του, είναι η αδυναμία να δούμε κάτι πέραν του υπάρχοντος; Όλα αυτά σίγουρα ισχύουν. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, κάτι φυσιολογικό: η αδράνεια του παρόντος. Τι είναι η αδράνεια του παρόντος;
Ας δούμε πρώτα τι είναι η αδράνεια. (Φτιάχνω καφέ και συνεχίζω). Η αδράνεια είναι μια ιδιότητα της ύλης που επιβάλλει στα σώματα να μην μεταβάλλουν την κατάσταση της ηρεμίας ή της κίνησης χωρίς εξωτερική επίδραση. Αν γίνει σεισμός, αν φυσήξει αεράκι, η λάμπα θα κουνηθεί. Στις ανθρώπινες κοινωνίες, η αδράνεια αφορά τη σκέψη και τη πράξη. Σκεφτόμαστε και πράττουμε όπως μαθαίνουμε μέσα στη κοινωνία που ζούμε. Παίρνεις σύνταξη στα 50, ως εργαζόμενη μητέρα, κι έρχεται μια εξωτερική επίδραση και σου επιβάλλει να βγαίνεις στη σύνταξη στα 55 ή στα 60. Κουνήθηκες όπως η λάμπα από τον σεισμό. Ο σεισμός κόπασε, η λάμπα επανήλθε στη θέση της. Με πέντε ή δέκα χρονάκια εργασίας (μισθωτής δουλείάς) παραπάνω. Είναι καλύτερα από το να είμαι άνεργη! Και ούτω καθ΄εξής!
Ας δούμε ένα άλλο παράδειγμα: γιατί αρρωσταίνουμε (σωματικά ή ψυχοσωματικά); Αρρωσταίνουμε γιατί ξεπερνάμε κάποια όρια του σώματος. Γίνεται να μην αρρωσταίνουμε; Ασφαλώς και γίνεται – όχι πάντα, αλλά γίνεται. Πως μπορεί να γίνει αυτό; Μας το λέει η ασθένεια, η έλλειψη σθένους: σε ρίχνω στο κρεβάτι για να σταματήσεις να κάνεις αυτό που κάνεις! Τι ομορφιά η αρρώστεια! Τι σοφία! Το ξέρετε ότι μόνο οι υγιείς αρρωσταίνουν; Έχετε δει πεθαμένο να αρρωσταίνει; Εγώ ποτέ, μα την Παναγία! Αφού δεν σταματάς μόνος σου αυτό που κάνεις, θα σε σταματήσω εγώ, το σώμα σου, η φύση σου, γιατί εμείς είμαστε πιο δυνατοί από σένα, ό,τι και να νομίζεις. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι ο διαχωρισμός υγείας και ασθένειας δεν είναι και τόσο σαφής όσο νομίζουμε. Η υγεία μας είναι μια δυναμική κατάσταση και η ασθένεια ένας τρόπος ενίσχυσής της! Εάν λοιπόν σταματήσω από μόνος μου να κάνω αυτό που κάνω, δεν θα αρρωστήσω. Πολύ ωραία. Μπορούμε να σταματήσουμε όμως; ΟΧΙ, ΚΑΤΑ ΚΑΝΕΝΑ ΤΡΟΠΟ! Γιατί;
Δεν μπορούμε να σταματήσουμε για δυο λόγους: έναν κοινωνικοπολιτικό και έναν προσωπικό-ανθρωπολογικό. Το 1993 ζούσα στο (δυτικό) Βερολίνο και μια μέρα αποφάσισα να επισκεφτώ το Ανατολικό. Γνώρισα έναν άνεργο εργάτη, γύρω στα 55, και πάνω στη κουβέντα μου είπε ότι στα εργοστάσια της (σοσιαλιστικής – δηλαδή κρατικοκαπιταλιστικής) Ανατολικής Γερμανίας υπήρχε ένα δωμάτιο στο οποίο ξεκουράζονταν οι γυναίκες κατά τη διάρκεια της εργασίας. Κάποια άλλη την αντικαθιστούσε, ξεκουραζόταν και επέστρεφε στη θέση της. Προσέξτε: όταν κάνουμε κάποια εργασία στο σπίτι μας, στο κήπο ή στην αυλή, στη κουζίνα ή κάπου άλλου, όταν δηλαδή εργαζόμαστε χωρίς κανέναν πάνω από το κεφάλι μας, έχουμε την παντελώς φυσιολογική τάση να σταματάμε να ξεκουραστούμε μόλις νιώθουμε ότι κουραστήκαμε, να κάνουμε ένα τσιγάρο, να πιούμε ένα ουζάκι, και να συνεχίσουμε. Κι άμα δεν προλαβαίνουμε, λέμε κι αύριο μέρα είναι! Εργαζόμαστε χωρίς να ζοριζόμαστε! Μας αρέσει να εργαζόμαστε αλλά τείνουμε και προς την απόλαυση. Είναι αλήθεια ότι αλλιώς τρώς, πίνεις, γαμάς, κοιμάσαι μετά από ολιγόωρη χειρωνακτική εργασία παρά μετά από πολύωρο καθισιό. Εάν το 35% των ανδρών έχουν προβλήματα στύσης, αυτό οφείλεται και στο ότι δεν εργάζονται χειρωνακτικά! Τι ωραίο το ουζάκι μετά το μεροκάματο! Τι γλυκός ο ύπνος μετά από σωματική κούραση! Τι ωραία που είναι η ζωή!
Μπορούμε να σταματάμε όποτε θέλουμε την ώρα της μισθωτής εργασίας; Ανάσα δε σε αφήνουν να πάρεις, ούτε να κατουρήσεις δε σε αφήνει ο Κύριος. Τρώς κι είναι πάνω από το κεφάλι σου, σε τρομοκρατεί με την παρουσία του να σηκωθείς να δουλέψεις. Γιατί νομίζετε πηδάνε από τα παράθυρα κι αυτοκτούνε, από το καλό τους; Κοιτάξτε που φτάσαμε: αντί να σταματάμε να ξεκουρασούμε, πηδάμε από τα παράθυρα, λύνουμε το πρόβλημα με εντελώς ριζικό τρόπο!
Δεν μπορούμε φίλες και φίλοι να σταματήσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε. Το θέλουμε πολύ αλλά δεν μπορούμε. Κι αρρωσταίνουμε! Αυτός είναι ο λόγος που ουδέποτε άλλοτε στην παγκόσμια ιστορία η υγεία των υποτελών Παραγωγών ήταν τόσο χάλια όσο στις μέρες μας. Ουδέποτε άλλοτε! Ποια κοινωνία είχε τόσους ανάπηρους όσο η σημερινή καπιταλιστική; Καμιά. Σε ποια κοινωνία το 35% ανδρών είχαν πρόβλημα στύσης; Σε καμιά! Σε ποια κοινωνία οι άνθρωποι πέθαιναν γιατί δεν είχαν να φάνε, δεν είχαν νερό να πιούνε ή ανέπνεαν δηλητήρια; Γνωρίζετε ότι τόσο ο χριστιανισμός όσο και ο μουσουλμανισμός απαγορεύουν τη φτώχεια μέσα στην κοινότητα; Να λοιπόν μια παγκόσμια αντίφαση: δεν μπορούμε να σταματήσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε, αλλιώς ζούμε κι αλλιώς θα θέλαμε να ζούμε. Δεν μπορούμε να δούμε κάτι πέραν του καπιταλιστικού παρόντος αλλά θα θέλαμε να σταματήσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε. Αυτή η επιθυμία που φωλιάζει μέσα σε όλους μας είναι ο δυναμίτης που θα ανατινάξει στον αέρα τον καπιταλισμό.
Και τι θα γινόταν αν σταματούσαμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε; Θα γινόταν κάτι πολύ απλό: θα βελτιωνόταν, καταρχάς, η υγεία μας. Εάν εργαζόμασταν λιγότερο, συνεργαζόμενοι, εάν σταματούσαμε μόλις κουραζόμασταν, όπως κάνουν τα παιδιά, τα φαρμακεία, οι γιατροί, τα νοσοκομεία, οι καπνοβιομηχανίες και οι φαρμακοβιομηχανίες θα τα έβαφαν μαύρα. Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε την ύπαρξη πολλών νοσοκομείων ως ένδειξη πολιτισμού! Τέτοια διαστροφή! Πολιτισμός είναι η διαιώνιση των πολλών και ανεπίλυτων προβλημάτων! Τα καριόλια! Σε μια κομμουνιστική κοινωνία, σε μια κοινωνία που θα εργαζόμασταν όποτε θα θέλαμε, όπου θα θέλαμε, που θα σταματούσαμε μόλις κουραζόμασταν, που δεν θα ασκούσαμε κάποιο μονότονο επάγγελμα αλλά θα επιδιδόμασταν σε ένα μεγάλο αριθμό ποικίλων κοινωνικών δραστηριοτήτων, δεν θα αρρωσταίναμε, τουλάχιστον όχι σε αυτό το βαθμό, τα φάρμακα που θα παραγάγαμε θα ήταν πολύ λιγότερα, δωρεάν και θα τα βρήσκαμε στους χώρους εργασίας, οι γιατροί πολύ λιγότεροι, ελάχιστα νοσοκομεία.
Ο καπιταλισμός αντιμετωπίζει την αρρώστεια, που δημιουργεί ο ίδιος, όχι με κοινωνικές αλλαγές αλλλά με φάρμακα, γιατρούς και νοσοκομεία. Και το πρόβλημα ολοένα και χειροτερεύει. Ήδη η δυτική ιατρική δεν μπορεί να αντιμετωπίσει πολλές πολιτισμικές ασθένειες (καρκίνος, εγκεφαλικά, καρδιοπάθειες, σκλήρυνση κατά πλάκας, παχυσαρκία, κατάθλιψη, κλπ). Πολύ σύντομα θα εμφανιστούν βακτήρια που κανένα αντιβιοτικό δεν θα μπορέσει να τα εξολοθρεύσει.
Πολύ σύντομα θα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και να πράττουμε διαφορετικά. Πολύ σύντομα, θα αρχίσουμε να σταματάμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε. Πολύ σύντομα θα σταματήσουμε, πολύ σύντομα θα σταματήσουμε, πολύ σύντομα θα σταματήσουμε να κινητοποιούμαστε, πολύ σύντομα θα κινητοποιηθούμε για να σταματήσουμε.
Η ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΑΠΟΥΣΙΑ είναι ο συντομότερος και απλούστερος δρόμος για τον κομμουνισμό, για την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων.
Αθανάσιος Δρατζίδης – Αλεξανδρούπολη
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.