είναι /βαριά, /η πούτσα – του – τσολιά!
(ακούστηκε από Έλληνες φιλάθλους στον τελικό στην Πορτογαλία, το 2004, όταν στον τελικό νικήσαμε με 1-0 και πήραμε το κύπελο)
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΤΟΝ Δεκέμβριο του 2021 κυκλοφόρησε το βιβλίο μου, Δυτικός πολιτισμός και ποδόσφαιρο: η λατρεία της διείδυσης, με το οποίο έδωσα την απάντηση στο ερώτημα, γιατί το ανδρικό ποδόσφαιρο είναι το πιο δημοφιλές ομαδικό άθλημα στο οποίο η νίκη επιτυγχάνεται με τη διείσδυση της μπάλας σε μια τρύπα. Υποστήριξα λοιπόν ότι, σε αντίθεση με όλα τα άλλα αθλήματα της διείσδυσης, στο ποδόσφαιρο η νίκη επιτυγχάνεται με την πιο δυνατή διείσδυση, η οποία είναι ή πυροβολισμός ή γαμήσι, οπότε η τρύπα, η οπή περιωπής, είναι ή τραύμα ή κωλοτρυπίδα. Ο εκδοτικός οίκος το έθαψε το βιβλίο (το εξεδωσε χωρίς να ξέρει τι γράφει, χάρη έκανε σε κάποιον συγραφέα του ), αλλά σιγά σιγά γίνεται γνωστό και διαβάζεται, πολύ αργά και πολύ σταθερά. Γιατί δεν είχε διατυπωθεί αυτή η τόσο εύλογη και ολοφάνερη απάντηση σε αυτό το καίρο ερώτημα; Διότι όλοι την υποψιάζονταν και όλοι την απωθούσαν. Ξέρω πολύ καλά ότι ενοχλείστε τα μάλα με την γαμησιολογική προσέγγιση του αθλητισμού της διείσδυσης και δη με του ποδοσφαίρου. Το μόνο σχόλιο που μπορώ να κάνω γι΄αυτό είναι ότι δεν γράφω για να ενοχλήσω και να προκαλέσω αλλά, αν η ενόχληση και η πρόκληση είναι αναπόφευκτα, αυτό οφείλεται στην ατολμία σας να σκεφτείτε και να αποδεχτείτε αυτό που βλέπετε και ακούτε. Είναι πολύ σοβαρό ατόπημα η μη αποδοχή της πραγματικότητας, πάρα πολύ σοβαρό – σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Δεν μαςεπιτρέπει ούτε την κοινωνική πραγματικότητα να γνωρίσουμε και να κατανοήσουμε ούτε τον εαυτό μας. Και χωρίς αυτή τη γνώση και τη συνειδητοποίηση το μόνο θα κάνουμε είναι αλλεπάλληλες μαλακίες.
ΣΗΜΕΡΑ, με αφορμή τον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος μπάσκετ ανδρών, θα εξετάσουμε τη διείσδυση που συγκλονίζει και αναστατώνει και συγκινεί και ξεσηκώνει τους θεατές του μπάσκετ ανδρών, την πιο δυνατή: το κάρφωμα. Δεν γνωρίζω, θα ήθελα πολύ να το μάθω, πώς ονομάζεται σε άλλες ευρωπαϊκές (και μη) γλώσσες η πιο δυνατή διείσδυση. Γιατί τη λέμε κάρφωμα; Πρόκειται για μεταφορά – την κυριολεξία τη γνωρίζουμε. Πριν το εξετάσουμε όμως θα ήθελα να επαναλάβω τον λόγο που το μπάσκετ υστερεί, ως προς τη δημοφιλία, έναντι του ποδοσφαίρου: η διείσδυση επιτυγχάνεται με τα χέρια, παραπέμπει δηλαδή στη μαλακία, στον αυνανισμό. Στο ποδόσφαιρο με τα πόδια, παραπέμπει στο γαμήσι – θα δούμε τι είναι το γαμήσι.
ΓΙΑ να δούμε πρώτα τι γράφει το λεξικό που συμβουλεύομαι, το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής, του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, του Ινστιτουτου Νεοεεληνικών Σπουδών. Στο λήμμα καρφί διαβάζουμε: 3. στο βόλεϊ, απότομη και σχεδόν κατακόρυφη βολή της μπάλας στον αντίπαλο χώρο. Στο λήμμα κάρφωμα: 3. στο βόλεϊ, στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, το κατακόρυφο πέταγμα της μπάλας στον αντίπαλο χώρο, στα δίχτυα ή στο καλάθι. Και στο λήμμα καρφώνω: 3. (αθλ.) πετώ με δύναμη τη μπάλα ώστε να πέσει σχεδόν κατακόρυφα στον αντίπαλο χώρο ή να μπει στην εστία ή στο καλάθι. Είναι σαφής η μεταφορική χρήση της λέξης. Ως προς την κυριολεξία, γνωρίζουμε πολύ καλά τι είναι το καρφί και το κάρφωμα και τι σημαίνει καρφώνω: χτυπώ ένα καρφί και το βυθίζω σε μια ξύλινη επιφάνεια, σε ένα τοίχο κλπ. Η παραδήλωση της δύναμης, της βίας και της διείσδυσης είναι σαφής.
ΟΙ μεταφορές καρφί, κάρφωμα και καρφώνω δεν προέρχονται από την κυριολεκτική σημασία των λέξεων αλλά από άλλη μεταφορά – του γαμησιού. Της τον κάρφωσα σημαίνει της τον έμπηξα, διείσδυσα με το πέος μου δυνατά και απότομα, με δύναμη, με βία, προφανώς για να προκαλέσω πόνο. Αυτή τη μεταφορική χρήση του ρήματος το προαναφερθέν λεξικό δεν την καταγράφει. Όχι για λόγους σεμνοτυφίας, αυτό είναι βέβαιο, αλλά επειδή η φράση τείνει να λησμονηθεί. Και δεν είναι η μόνη. Το πλουσιότατο σεξουαλικό λεξιλόγιο των περασμένων δεκαετιών διάγει τις τελευταίες μέρες της καριέρας του, αν και ένα μέρος, μικρό όμως, επιβιώνει και θα επιβιώνει. Θα θυμάστε το Μητσοτάκη γαμιέσαι! Οι πολλές βρισιές σεξουαλικού περιεχομένου δεν πρόκειται να εξαφανιστούν, όπως και πολλοί χαρακτηρισμοί. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος του σεξουαλικού, σεξιστικού περιεχομένου έχει ήδη αποσυρθεί από το προσκήνιο της λεκτικής επικοινωνίας. Δεν είναι ότι ο σεξισμός έχει υποχωρήσει – απλά έχει περιοριστεί. Δεν θα ακούσουμε τις λέξεις τσουτσουνοπνίχτρα, γκόμενα, γκομενιάρης, ψωλομαζώχτρα, ψωλορουφήχτρα, ψωλαποθήκη! Αλλά οι λέξεις καριόλα, γαμιόλα έχουν μέλλον, σπουδαία σταδιοδρομία.
ΕΙΝΑΙ πολύ λογικό το λεξικό μας να μην καταγράφει παρά μόνο τις λέξεις και τις φράσεις που μεταχειριζόμαστε στην καθημερινή ζωή, από τις οποίες οι συνηθέστερες είναι το άντε και γαμήσου, γαμιέσαι, δεν τον γαμάς τον μαλάκα, γαμιόλης, γαμιόλα, γαμήθηκα στη δουλειά, τι γαμήσι ήταν αυτό (για σκληρή δουλειά) και άλλα πολλά. Δεν καταγράφεται η λέξη καρφοψώλης – είναι αυτός που το πέος του μοιάζει με καρφί, είναι αυτός που καρφώνει, που γαμάει με δύναμη, είναι ο διάσημος και περιζήτητος εραστής. Υπήρχαν κάποτε πολλές λέξεις με δεύτερο συνθετικό την ψωλή, την πούτσα και το μουνί – θα ασχοληθούμε μια μέρα με αυτό το λεξιλόγιο: θα πάθετε πλάκα τόσο με την εκφραστική δύναμη των λέξεων όσο και με την ευρηματικότητα αυτών που τις επονόησαν. Ενδεικτικά: μπαμπακοψώλης, κουτσοψώλης, τσικνοψώλης, αγαθοψώλης, βαρύψωλος, βρωμόψωλος.
ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να εστιάσουμε στη δύναμη και στη βία της διείσδυσης, δηλαδή στην πρόκληση, στην παραγωγή του πόνου μέσω της διείσδυσης του πέους, που υποδηλώνεται με τις λέξεις κάρφωμα και καρφώνω – της τον κάρφωσα! Θα παραβλέψω την πτυχή της ηδονής που προκαλεί ο πόνος – και στις γυναίκες και στους άνδρες. Τι γλυκός πόνος! Τη ηδονική οδύνη! Αυτό που με ενδιαφέρει ή εργαλειακή χρήση της πρόκλησης του πόνου ως μέσου επιβολής της κυριαρχικής σχέσης: αυτός που προκαλεί τον σωματικό πόνο μέσω του πέους, μέσω της βίαιης διείσδυσης είναι ο κύριος, αυτός που υποτάσσει – αυτός που υφίσταται τη διείσδυση και βιώνει είναι ο υποταγμένος, η υποταγμένη. Αυτός είναι ο βιασμός – η επιβολή της κυριαρχικής σχέσης! Η παραγωγή του πόνου από την κυριαρχία έχει τη δική της ιστορία: βασανιστήρια και θανάτωση όσο γίνεται πιο αργή και πιο οδυνηρή. Τα γκλομπ στον πρωκτό και ο ομαδικός βιασμός ήταν, θα πρέπει να είναι ακόμα σε κάποιες χώρες, συνηθισμένα βασανιστήρια. Η πιο οδυνηρή θανάτωση ήταν η σταύρωση – πέθαινες μετά από τουλάχιστον τρεις μέρες με ένα διαρκή σωματικό πόνο. Το σώμα κρεμιόταν, δεν πατούσε ο καταδικασμένος σε υποπόδιο, όπως παριστάνεται η σταύρωση του Χριστού – καμιά απολύτως σχέση! Κρεμιόταν το σώμα του, πιέζονταν οι πνεύμονές του, δεν μπορούσε να ανασάνει, δεν έπινε νερό, δεν έτρωγε, δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Ο αποκεφαλισμός και ο απαγχονισμός ήταν ανθρωπισμός! Τι να πούμε για το γδάρσιμο ζωντανού καταδικασμένου ή καταδικασμένης! Γι΄ αυτό ακριβώς τον λόγο οι χριστιανοί έγδαραν την έξοχη Υπατία – για να πονέσει όσο γίνεται περισσότερο, όσο γίνεται μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
ΔΕΝ γίνεται να μην ομολογήσουμε ότι η μετάβαση από την ψυχαγωγία της δημόσιας εκτέλεσης, την οποία λαχταρούσε να παρακολουθήσει ο πληθυσμός των μεσαιωνικών πόλεων, όλων των ηλικιών, στην ψυχαγωγία της οικιακής παρακολούθησης των αγώνων του αντρικού αθλητισμού της διείσδυσης ήταν μια πολύ θετική εξέλιξη. Δεν παρακολουθούμε live πραγματικό αποκεφαλισμό και διαμελισμό του σώματος αλλά συμβολικό φόνο και συμβολικό γαμήσι στις οθόνες μας, αναπαυτικά καθισμένοι και καθισμένες στον καναπέ, τρώγοντας πίτσα και σουβλάκια, κάνοντας μπάφους και πίνοντας μπιρόνια. Ας ελπίσουμε ότι ο τελικός θα γίνει μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, ότι το κύπελλο θα το πάρει ο Ολυμπιακός και θα μας δοθεί έτσι άλλη μια ευκαιρία να κραυγάσουμε θριαμβευτικά:
έτσι/γαμάει/ ο Πει-ραι-άς!