φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Σήμερα θα καταπιαστούμε με δυο προβλήματα που ταλαιπωρούν παιδιά και γονείς. Δεν μ’ αρέσει καθόλου μα καθόλου η ταλαιπωρία – οι Κύριοι την επιβάλλουν γιατί υποφέρουν όταν μας βλέπουν να περνάμε καλά, και περνάνε καλά όταν μας βλέπουν να υποφέρουμε, να ταλαιπωρούμαστε, να βασανιζόμαστε. Η πρώτη ταλαιπωρία αφορά τα παιδιά και τους έφηβους που πάνε στο σχολείο, τους μαθητές: δεν παίζουν, τους έχουμε αρπάξει το παιχνίδι – και τα παιδιά πρέπει να παίζουν. Γιατί, ποιος δεν τ’ αφήνει να παίξουν; Δεν παίζουν γιατί μετά το σχολείο κάνουν εργασίες και πάνε φροντιστήρια. Από το πρωί που θα ξυπνήσουν μέχρι το βράδυ τρέχουν – φορτωμένα με κάτι σάκες τεράστιες, βαρυφορτωμένες, περπατούν και σκύβουν από το άχθος της σάκας, έχουν γίνει αχθοφόροι, κάναμε τα παιδιά μας χαμάληδες. Ποιοι τα κάναμε; Αν αφήσουμε έξω το Κράτος, το οποίο κάνει τη δουλειά του (απαγάγει τα παιδιά μας με τη δική μας συναίνεση), η ευθύνη πέφτει στους γονείς και τους δασκάλους. Εμείς τα βασανίζουμε τα παιδιά μας, εμείς! Και βασανίζοντάς τα, βασανιζόμαστε και εμείς.
Ας πάμε στη δεύτερη ταλαιπωρία, τα φροντιστήρια. Δεν ταλαιπωρούνται μόνο τα παιδιά – ταλαιπωρούμαστε κι εμείς οι γονείς. Πήγαινε το ένα εκεί, πάρε το άλλο από εκεί, λεφτά στα φροντιστήρια, λεφτά στη βενζίνα, λεφτά στο αυτοκίνητο, καθόλου χρόνος και για μας και για τα παιδιά.
Φίλες και φίλοι, είστε δεν είστε γονείς, αυτά τα δυο προβλήματα πρέπει να επιλυθούν το συντομότερο δυνατόν. Πρόκειται για αρπαγή και καταστροφή κοινωνικού πλούτου, πρόκειται για καταστροφή ικανοτήτων και δεξιοτήτων των παιδιών μας, πρόκειται για αρπαγή παιχνιδιού, άρα ζωής. Αυτά τα δύο προβλήματα είναι συνειδητό και οργανωμένο έγκλημα του Κράτους, των υψηλόβαθμων κρατικών υπαλλήλων. Αναρωτιέμαι λοιπόν: πως θα μπορέσουμε να επιλύσουμε αυτά τα δυο μεγάλα προβλήματα; Πως θα δώσουμε χρόνο στα παιδιά μας να παίζουν; Πως θα κλείσουμε τα φροντιστήρια; Υπάρχει τρόπος να επιλυθούν και τα δυο ταυτόχρονα;
Υπάρχει:
ό,τι κάνουν εκτός σχολείου, να το κάνουν στο σχολείο:
όταν φεύγουν από το σχολείο να μην έχουν τίποτα άλλο να κάνουν στο σπίτι και τα φροντιστήρια. Να γυρίζουν στο σπίτι και να μην έχουν εργασίες, να μην χρειάζεται να πάνε στα φροντιστήρια. Να παίζουν, να συναντιούνται μεταξύ τους και να επιδίδονται ελεύθερα σε δραστηριότητες της αρεσκείας τους. Τι κάνουν στα φροντιστήρια και στα ιδιαίτερα; Κολύμβηση, εκμάθηση μουσικού οργάνου, στίβο, πιγκ πογκ, σκάκι, χορό, μαθήματα του σχολείου, ξένες γλώσσες, ζωγραφική και πιθανόν κι άλλα που δεν μου έρχονται στο μυαλό. Γιατί να μην τα κάνουν όλα αυτά στο σχολείο; Γιατί να τρέχουν κι αυτά κι εμείς οι γονείς; Γιατί να σπαταλάμε χρόνο, ενέργεια και χρήμα; Γιατί έχουμε γίνει υπηρέτες των παιδιών μας. Τι ανήθικη θυσία είναι αυτή; Θυσιαζόμαστε βλακωδώς για τα παιδιά μας – μήπως είμαστε βλάκες, μήπως μας πιάνουνε κορόιδα;
Μετά από όλα αυτά που έχουμε υποστηρίξει, εγείρονται κάποια ερωτήματα στα οποία πρέπει να απαντήσουμε – πρόκειται για τη ζωή των παιδιών και τη δική μας! Θα συμφωνήσουν με αυτή τη λύση τα παιδιά; Θα συμφωνήσουν οι γονείς και οι δάσκαλοι; Θα συμφωνήσει το Κράτος; Τα παιδιά θα συμφωνήσουν πανυγηρικά, το Κράτος ούτε με σφαίρες. Και οι δάσκαλοι θα συμφωνήσοιυν – αυτοί που θα το σκεφτούν είναι οι γονείς, όχι όλοι αλλά ένα μεγάλο μέρος. Όσο περνάει ο καιρός, θα συμφωνούν όλο και πιο πολλοί. Προχτές, μια φίλη καθηγήτρια Αγγλικών, εργάζεται σε ιδιωτικό φροντιστήριο, μου είπε ότι φέτος οι εγγραφές ήταν οι μισές, σε σύγκριση με πέρυσι. Ξέρετε το λόγο: μείωση του μεροκάματου και του μισθού. Κι ας υποθέσουμε ότι συμφωνούμε όλοι, παιδιά, δάσκαλοι, γονείς: πως θα μπορέσουμε να επιβάλλουμε τη λύση που προτείνουμε;
Πριν διατυπώσω μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα, θα ήθελα να παραθέσω κάποιες λεπτομέρειες και να σας υπενθυμίσω ότι
πρώτον, τα παιδιά δεν είναι πάνω από δέκα λεπτά της σχολικής ώρας (45-50 λεπτά της ώρας) μέσα στη τάξη. Στον υπόλοιπο χρόνο τη κοπανάνε νοερά από τη σχολική αίθουσα (‘που βόσκεις, Δρατζίδη!’ – ‘στα λιβάδια της ελευθερίας, Κυρία!’), και,
δεύτερον, αυτά τα βασικά που μαθαίνουν στο δημοτικό (ανάγνωση, αριθμητική) μπορούν να τα μάθουν τα παιδιά σε ηλικία 10-14 ετών μέσα σε έξι μήνες, όταν όμως το θελήσουν τα ίδια!
Η πρώτη λεπτομέρεια μας λέει ότι τα παιδιά με το ζόρι είναι μέσα στην αίθουσα. Η δεύτερη μας λέει ότι τα μαθήματα είναι πρόσχημα για να φυλακίζουμε τα παιδιά μας. Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας αυτές τις λεπτομέρειες όσον αφορά την εφαρμογή της λύσης που προτείνουμε. Είναι βέβαιο ότι μέσα σε εξι ώρες είναι αδύνατον τα παιδιά να κάνουν ό,τι κάνουν και στο σχολείο και στο σπίτι και στα ποικιλώνυμα φροντιστήρια. Αυτό σημαίνει ότι πολλά μαθήματα-προσχήματα-σκουπίδια πρέπει να τα πετάξουμε.
Να είναι υποχρεωτικά μόνο τα βασικά (γλώσσα, αριθμητική) και από όλα τα άλλα κάθε παιδί να επιλέγει αυτό ή αυτά που του αρέσει.
Ο γιος μου, πάει στη Δευτέρα Δημοτικού, θα επέλεγε Ιστορία, εκμάθηση κιθάρας, σκάκι και πιγκ πογκ. Θα κάνουνε γλώσσα και μαθηματικά, θα πρόσθετα και μια ξένη γλώσσα, θα κάνουμε τις ασκήσεις τους, όλα μαζί παρέα, θα απολαμβάνουν τις δραστηριότητες και τα μαθήματα που τους αρέσουν και αυτό είναι. Θα γυρίζουν στο σπίτι και θα παίζουν, θα κάνουν ό,τι τους αρέσει και δεν θα μας πρήζουν τ’ αρχίδια. Αυτός όμως που μας σπάει τ’ αρχίδια δεν είναι τα παιδιά ούτε οι δάσκαλοι. Είναι οι αντιλήψεις μας και το Κράτος, το υπουργείο Παιδείας, οι κρατικοί υπάλληλοι (επιστήμονες ειδικευμένοι στη λειτουργική καταστροφή των παιδιών μας – σκατά στα μούτρα τους!). Με τις αντιλήψεις μας θα ξεμπερδέψουμε, αργά ή γρήγορα, και οι αυταπάτες μας θα καταρρεύσουν – με το Κράτος τι θα κάνουμε;Μπορούμε να επιβάλλουμε τη λύση, εάν φυσικά συμφωνήσουμε και πάρουμε την απόφαση να σταματήσουμε να ταλαιπωρούμαστε κι εμείς και τα παιδιά μας.
Μπορούμε! Μπορούμε εύκολα και γρήγορα. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος: να σταματήσουμε να στέλνουμε τα παιδιά μας σχολείο – εφόσον βέβαια το έχουμε κουβεντιάσει μαζί τους. Τα παιδιά θα αποφασίσουν! Θα μου πείτε, τα παιδιά δεν ξέρουν πιο είναι το συμφέρον τους, δεν βλέπουν μακριά, δεν βλέπουν το μέλλον. Εμείς οι γονείς το βλέπουμε! Η διορατικότητά μας είναι άπαιχτη, unpaictable! Κάνουμε τσιμπούκια με τον κώλο για να τα σπουδάσουμε, να τα αποκαταστήσουμε επαγγελματικά και αυτό που καταφέρνουμε είναι ένας άνεργος με ντοκτορά! Εμείς ξέρουμε καλύτερα το συμφέρον τους! Αχρείοι και φαιδροί! Συνεχίζω: Δεν θα πάνε τα παιδιά στο σχολείο, θα ορίσουμε μια ημερομηνία και δεν θα πάνε. Θα αναρωτηθείτε: σε πόσο καιρό θα λυγίσει το Υπουργείο Παιδείας, σε πόσο καιρό η Διαμαντοπούλου θα χάσει τη μιλιά της;
Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι το Κράτος θα υποχωρήσει μέσα σε ένα μήνα το πολύ, εάν οι σχολικές αίθουσες είναι άδειες, παντελώς άδειες. Οι δάσκαλοι θα πληρώνονται κανονικά. Τα παιδιά μας θα μπορούν να κάνουν τα μαθήματα σε άλλους χώρους ή και στα σπίτια με τη βοήθεια των δασκάλων μιας και θα πληρώνονται – ένας μήνας είναι αυτός, θα περάσει!
Θα επανέλθω επί του θέματος.
Αθανάσιος Δρατζίδης – Αλεξανδρούπολη