φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας.
Απόψε θα καταπιαστώ με μια πρόβλεψη που μας αφορά όλους: το ποσοστό της αποχής στις προσεχείς, όποτε κι αν γίνουν, εθνικές εκλογές. Θα έχετε προσέξει ότι έχω μια εμμονή με τις προβλέψεις – δεν το κάνω επειδή θέλω να το παίξω προφήτης αλλά με ενδιαφέρει να δοκιμάζω στο καμίνι της πραγματικότητας, του μέλλοντος που θα γίνει παρόν, τις σκέψεις μου και τις απόψεις μου. Εάν πέσεις μέσα σε μια πρόβλεψη, η οποία δεν έχει διατυπωθεί βασιζόμενος στη διαίσθηση αλλά στην εφαρμογή κάποιας θεωρίας ή επιχειρηματολογίας, έχεις κάνει μια καλή προσπάθεια να δεις το μέλλον όπως το έχει αποικίσει ο Κύριος (βασικότατο μέλημά του η αποίκιση του μέλλοντος). Εάν πέσεις έξω, οφείλεις και να το παραδεχτείς αλλά και να επανεξετάσεις τη θεωρία σου ή τις προκείμενες της λογικής σου.Με λίγα λόγια, οφείλουμε να ασκούμε διαρκώς την διορατικότητά μας. Θα μας χρειαστεί, να είστε βέβαιοι και βέβαιες.
Υποστηρίζω λοιπόν ότι στις προσεχείς εθνικές εκλογές το ποσοστό της αποχής δεν θα είναι απλά πάνω από 40% αλλά μπορεί να πλησιάσει ή να ξεπεράσει και το 50%! Θα επιχειρηματολογήσω λοιπόν υπέρ αυτής της πρόβλεψης αλλά θα στρέψω την προσοχή μου και σε κάτι άλλο: θα επιχειρήσω όχι μόνο να ερμηνεύσω αυτή την νέα κατάσταση αλλά και να εντοπίσω τις συνέπειές της όσον αφορά τον συσχετισμό ισχύος μεταξύ του Κυρίου καπιταλιστή (της παραγωγής και του χρήματος) και του υποτελούς Παραγωγού του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου. Με άλλα λόγια, θα δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για την διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου ή οι υποτελείς Παραγωγοί θα βρεθούν σε δυσκολότερη θέση;
Ας δούμε πρώτα κάποια στοιχεία. Από τις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου του 1974 μέχρι αυτές της 10ης Απριλίου 1990 το ποσοστό της αποχής κυμαίνονταν γύρω στο 20% (1974: 20,5 1977:19 1981: 18,5 1985: 20 1989(Ιούνιος): 20,5 1989 (Νοέμβριος): 19% 1990: 21). Η σταθερότητα αυτή των ποσοστών μας επιτρέπει να υποθέσουμε ότι αυτοί και αυτές που δεν πήγαιναν να ψηφίσουν δεν πήγαιναν μαλλον γιατί δεν μπορούσαν παρά γιατί δεν ήθελαν. Και δεν μπορούσαν λόγω απόστασης (εσωτερική μετανάστευση) αλλά δεν ήταν (είναι) οι μόνοι: άρρωστοι, γέροι, κοινωνικά αποκλεισμένοι, απουσία στο εξωτερικό (ναυτικοί, μετανάστες), φυλακισμένοι, ψυχικά διαταραγμένοι και άλλοι. Από αυτό το 2ο% μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό, που δεν ξεπερνούσε το 1-2%, εκδήλωνε με την απουσία του την πολιτική του διαμαρτυρία κατά των εκλογών και των κοινοβουλευτικών αυταπατών (διανοούμενοι, καλλιτέχνες, αναρχικοί, κλπ).
Από το 1993 και μέχρι το 2009 παρατηρούμε ότι η κατάσταση αλλάζει. Το ποσοστό αρχίζει να αυξάνεται διαρκώς: 1993: 22 1996: 24 2000: 25 2004: 23,5 2007:26 2009: 30. Τα δεδομένα αυτά μας ωθούν να θέσουμε τρία πολύ εύλογα ερωτήματα. Πρώτον, γιατί η αύξηση του ποσοστού άρχισε το 1993; Δεύτερον: Ποιοι δεν πάνε να ψηφίσουν, θα συνεχιστεί αυτή η τάση και ποια κατάληξη θα έχει; Και, τρίτον, πως θα αντιδράσει ο Κύριος και τα τσιράκια του, πολιτικοί και δημοσιογράφοι;
Δεν είναι δύσκολο να απαντήσουμε στα δυο πρώτα ερωτήματα. Η αύξηση του ποσοστού άρχισε στις πρώτες εκλογές μετά τη συνεργασία της Αριστεράς με το ΠαΣοΚ και τη Νέα Δημοκρατία της περιόδου 1989-90. Νομίζω ότι αυτό είναι σαφές. Και μας βοηθάει να κατανοήσουμε ποιοι απέχουν. Είναι στην πλειονότητά τους δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι της Αριστεράς και του ΠαΣοΚ (λιγότεροι). Το 2009, αυτό το ποσοστό ήταν 10% – με ένα σταθερό 20% που δεν πάνε λόγω αδυναμίας και ανημπόριας. Εάν λάβουμε υπόψη μας ότι η Αριστερά παίρνει γύρω στα 10-14% από το 1993 και μετά, διαπιστώνουμε ότι οι μισοί σχεδόν Αριστεροί δεν πάνε να ψηφίσουν. Οι μισοί ψηφοφόροι της Αριστεράς της γυρίζουν τη πλάτη! Και είναι βέβαιο ότι η τάση αυτή θα συνεχιστεί. Θεωρώ ότι θα προστεθεί άλλο ένα 5%, το λιγότερο. Αυτό σημαίνει ότι η εκλογική δύναμη της Αριστεράς θα συρρικνωθεί κι άλλο. Ενδέχεται ο Συριζα να μην περάσει το 3% – εάν υπάρχει μέχρι τότε! Το ΚΚΕ θα δει τα ποσοστά του να κατρακυλούν στο 4 και 5%. Εκτός όμως από τους αριστερούς, δεν θα πάνε να ψηφίσουν και ψηφοφόροι του ΠαΣοκ και της Νέας Δημοκρατίας. Πιθανότατα, το ποσοστό αυτό να φτάσει και στο 1ο%. Πολλοί που θα ψήφιζαν Δημοκρατική Αριστερά ή την Μπακογιάννη εάν κάνει κόμμα, που θα κάνει, δεν θα πάνε – είναι σαφές ότι βλέπουν πως είναι μια από τα ίδια. Δεν θα πάνε να ψηφίσουν και πολλοί από αυτούς που ψήφιζαν μικρά κόμματα ή έριχναν λευκό.
Είμαι της γνώμης ότι έχει αρχίσει ήδη να δημιουργείται ένα ρεύμα υπέρ της συνειδητής πολιτικής αποχής. Οι συνειδητά απέχοντες απορρίπτουν εν πλήρει συνειδήσει το πολιτικό σύστημα και όχι την πολιτική. Ποια θα είναι η κατάληξη αυτής της τάσης; Είμαι της γνώμης ότι το ποσοστό αυτό θα αυξάνει διαρκώς: μπορεί να προσεγγίσει και το 60% μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια. Βέβαια, το αυτί του Κυρίου δεν ιδρώνει. Εάν πρέπει να υπάρχει κυβέρνηση, και το 20% να πάει να ψηφίσει του φτάνει και του περισσεύει. Άλλο είναι το ζήτημα: η νομιμοποίηση του πολιτικού καθεστώτος και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η πολιτική και η ιδεολογική ηγεμονία. Η κατάσταση αυτή, η συνειδητή πολιτική αποχή κρύβει σοβαρότατους κινδύνους για τον Κύριο. Είναι πολύ σοβαρός λόγος να ανησυχεί και να φοβάται. Τι φοβάται; Φοβάται μήπως η κατάσταση αυτή παρέχει τα υλικά για την εμφάνιση μιας νέας πολιτικής οντότητας που θα διαφέρει κατά πολύ από αυτές του σημερινού κοινωνικοπολιτικού παρόντος. Θεωρώ ότι οι φόβοι του είναι βάσιμοι: η διαμόρφωση αυτής της πολιτικής οντότητας έχει ήδη αρχίσει και δεν θα αργήσει να σκάσει μύτη – το πολύ σε δέκα χρόνια.
Εννοείται ότι δεν θα πάω να ψηφίσω – ούτε βέβαια στις δημοτικές-νομαρχιακές. Θα πάμε με τα παιδιά βόλτα στο ποτάμι, στο βουνό. Εάν βρέχει, θα πάμε για τσίπουρο/ούζο.
Παναγιώτη, βάλε άλλα δύο, αγάπη μου!
