φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Η εποχή μας είναι ενδιαφέρουσα γιατί είναι μια εποχή μετασχηματισμών, μετεξελίξεων, αλλαγών, τροποποιήσεων. Η επισήμανση αυτή ισχύει και για τον τρόπο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Ο τρόπος με τον οποίο πολεμάμε είναι μια επιβίωση του παρελθόντος, είναι ένα κατάλοιπο της κοινωνίας της εργασίας, είναι ένα απολίθωμα της στρατηγικής της κατάκτησης και διαχείρισης του κρατικού μηχανισμού, είναι ένα απολίθωμα της οργάνωσης των υποτελών Παραγωγών με πρότυπο το Κράτος, δηλαδή τον στρατό, δηλαδή τη στάνη.
Έτσι μάθαμε να πολεμάμε, έτσι πολεμάμε. Η ατελείωτη όμως σειρά των ηττών, η δεινή κατάσταση των υποτελών Παραγωγών δείχνουν ότι αυτός ο τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου είναι σαφέστατα αναποτελεσματικός, ότι συνιστά ένα ολοφάνερο αρχαϊσμό. Πρόκειται περί αναχρονισμού μιας και η κοινωνία της εργασίας, της υπακοής και της πειθάρχησης καταρρέει μπροστά στα μάτια μας. Μαζί με την κατάρρευση της κοινωνίας της εργασίας καταρρέουν και όλοι οι θεσμοί που σχετίζονται με αυτήν: το κράτος δικαίου, το κράτος πρόνοιας, (όχι όμως και το κράτος, το οποίο ενδέχεται να περιοριστεί σε δυο υπουργεία – σε αυτό της αρπαγής του κοινωνικού πλούτου [Οικονομικών] και σε αυτό της προληπτικής και εκκαθαριστικής καταστολής [Δημόσιας Τάξης]), η καπιταλιστική δημοκρατία, η αστική πολιτική, η ιστορική Αριστερά.
Αυτό που καταρρέει σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής, σε όλα τα πεδία της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου είναι η διάκριση μέσου και σκοπού, πάνω στην οποία θεμελιώθηκε και εγκαθιδρύθηκε η δυτική Κυριαρχία, ο δυτικός πολιτισμός, ο καπιταλισμός (ιδιωτικός και κρατικός). Από δω και πέρα, κάθε φορά που θα υιοθετούμε αυτή τη διάκριση θα ηττόμαστε, οικτρά.Οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις επιφέρουν την ήττα διότι διακρίνουν το μέσο απο το σκοπό. Το ίδιο και η διατύπωση αιτημάτων και διεκδικήσεων. Τι ίδιο και οι απεργίες, γενικές ή μη, μονοήμερες ή πολυήμερες.
Πληθώρα ενδείξεων μας παροτρύνει να υποστηρίξουμε ότι ένας από τους πιο σπουδαίους μετασχηματισμούς που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας είναι αυτός της κατάργησης της διάκρισης μέσου και σκοπού. Δεν είναι κατάργηση του μέσου και του σκοπού η άρνηση των χρηστών των αστεακών συγκοινωνιών να πληρώσουν εισιτήριο; Γύρω στο 60% στις μεγάλες ισπανικές πόλεις, πάνω από το 25% στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη μετακινούνται δωρεάν, μονομερώς. Τι είναι η απόπειρα των χρηστών των οδικών δικτύων να μην πληρώνουν διόδια; Δεν είναι κατάργηση του μέσου και του σκοπού η αποχή από τις ευρωεκλογές; Η καθολική αποχή δεν θα τις καταργήσει; Θα τις καταργήσει! Δεν είναι κατάργηση μέσου και σκοπού η άρνηση καταβολής των δόσεων, του ενοικίου, των τελών κυκλοφορίας, των φόρων;Και όλα αυτά είναι μόνο η αρχή.
Ο αρχαϊκός τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, η διάκριση μέσου και σκοπού, συνυπάρχει με την άρνησή του, με την κατάργηση αυτής της διάκρισης. Ζούμε αυτόν τον μετασχηματισμό, αυτή τη μετεξέλιξη, αυτήν τη μετάβαση. Όσο πιο πολλές ήττες συσσωρεύονται, όσο πιο πολλή θλίψη, μελαγχολία και απόγνωση συσσωρεύεται, τόσο πιο κοντά στην καθολική εγκατάλειψη του παρελθοντικού τρόπου διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου βρισκόμαστε. Η διαδικασία αυτή προβλέπεται να επιταχυνθεί τα χρόνια που έρχονται κι όταν ολοκληρωθεί, η κλιμάκωσή της και ο συντονισμός της θα εγκαινιάσουν μια νέα εποχή, όσον αφορά τον συσχετισμό ισχύος μεταξύ του Κυρίου και του υποτελούς Παραγωγού.
Εάν το ισχυρότερο όπλο του υποτελούς Παραγωγού είναι η απεργία, το οδόφραγμα στο καπιταλιστικό χωρόχρονο, κι αν οι απεργίες δεν φέρουν να επιθυμητά αποτελέσματα, τότε θα πρέπει να επανεξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο απεργούμε. Μέχρι τώρα, η απεργία ήταν ένα μέσο – οι σκοποί πολλοί: οικονομικής φύσης αιτήματα, πολιτικής φύσης διεκδικήσεις, αλληλεγγύη, κατάργηση νομοσχεδίων, κλπ. Η διάκριση μέσου και σκοπού είναι σαφής. Το ενδεχόμενο της ήττας είναι ενωματωμένο μέσα σε αυτήν τη διάκριση, η οποία δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αναπαράγει την κοινωνική σχέση της διαταγής/εκτέλεσης μεταξύ του Κυρίου και του υποτελούς. Ο ανίσχυρος υποτελής απευθύνεται στον ισχυρό Κύριο και απαιτεί, εκλιπαρεί, ζητιανεύει, απειλεί, εκβιάζει, ικετεύει, παρακαλά. Με λίγα λόγια, ο υποτελής Παραγωγός όχι μόνο νομιμοποιεί αλλά και ενισχύει τον Κύριο!
Η κατάργηση μέσου και σκοπού καταργεί την ικεσία, καταργεί τη σχέση, καταργεί τον διά-λογο (ο οποίος μπορεί να υφίσταται μόνο μεταξύ ισχυρών Κυρίων, μιας και ο λόγος είναι μια εκδήλωση της ισχύος του Κυρίου). Ο μόνος τρόπος κατάργησης της διάκρισης του μέσου και του σκοπού είναι η άμεση πραγματοποίηση του σκοπού, το πέρασμα στη πράξη: δωρεάν εισιτήρια, δρόμοι χωρίς διόδια, κατοικία χωρίς ενοίκιο, χρήση του κοινωνικού πλούτου χωρίς τόκους, μετακίνηση χωρίς τέλη κυκλοφορίας, άρνηση της εργασίας, στάση αγοράς, κλπ.
Εγείρεται λοιπόν το ερώτημα: πως είναι δυνατόν η απεργία να μετεξελιχθεί σε μια ταύτιση μέσου και σκοπού; Εάν ο σκοπός μας είναι η ικανοποίηση των αιτημάτων, τότε η κατάργηση της διάκρισης είναι ανέφικτη. Εάν όμως ο σκοπός είναι η μονομερής και άνευ διαλόγου μείωση του χρόνου εργασίας, τότε η ταύτιση μέσου και σκοπού είναι εφικτή και αήττητη. Να μια μορφή κατάργησης της διάκρισης: απεργούμε μια ή δυο μέρες κάθε βδομάδα, απεργούμε βδομάδα παρά βδομάδα, επιταχύνουμε την κατέρρευση του σύμπαντος της καταναγκαστικής εργασίας, του εμπορεύματος και του χρήματος, δημιουργούμε θύλακες ελεύθερου κοινωνικού χρόνου. Το πέρασμα στη πράξη δεν μπορεί να αφομοιωθεί και δεν μπορεί να κατασταλεί. Αυτό είναι το ζητούμενο: να νικήσουμε χωρίς να πολεμήσουμε. Ή, πρώτα να νικήσουμε και μετά να πολεμήσουμε. Με αυτό τον τρόπο, μειώνουμε δραστικά τον χρόνο εργασίας. Από τη άλλη, αυτός ο τρόπος χρήσης της απεργίας δεν μπορεί να αυτονομηθεί από όλες τις άλλες μορφές κατάργησης της διάκρισης μέσου και σκοπού. Η μείωση του χρόνου εργασίας μέσω της απεργίας-στάσης είναι δυνατή μόνο με την στάση πληρωμών, με την μονομερή απόσπαση μεγαλύτερου μέρους του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου. Η απόκρουση της επίθεσης του Κυρίου κατά του κόσμου της εργασίας και η τροποποίηση του συσχετισμού ισχύος υπέρ των υποτελών Παραγωγών μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με την ταύτιση του μέσου και το σκοπού στο πεδίο της μείωσης του χρόνου εργασίας (άρα και της εξάλειψης της ανεργίας) και στο πεδίο της εξάλειψης της ανέχειας και της ένδειας.
Μια πρώτη τροποποίηση του συσχετισμού της ισχύος θα μας επιτρέψει να επέμβουμε στην Ιστορία. δηλαδή να ακυρώσουμε τις αποφάσεις του Κυρίου αφενός και αφετέρου να επιλύσουμε τα κοινωνικά προβλήματα (παγκόσμια, τοπικά, προσωπικά).
