φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Εάν ένας από τους πιο σημαντικούς μετασχηματισμούς της μεταβατικής εποχής μας είναι η εν εξελίξει κατάργηση της διάκρισης μέσου και σκοπού στο πεδίο της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, τότε θα πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας στις καταλήψεις και να αναρωτηθούμε εάν αποτυπώνουν το πνεύμα της εποχής μας, εάν συνιστούν μια στιγμή αυτού του θεμελιώδους μετασχηματισμού, εάν είναι μια πτυχή αυτής της διαδικασίας. Με κριτήριο την διάκριση μέσου-σκοπού, τι είναι μια κατάληψη; Είναι μια μορφή αυτής της διάκρισης ή μήπως συνιστά μια έκφραση, μια στιγμή της κατάργησης αυτής της διάκρισης;
Δεν υπάρχει καμιά απολύτως αμφιβολία ότι πρόκειται για μια μορφή διάκρισης μέσου και σκοπού, άρα είναι καταδικασμένη να ηττηθεί, περισσότερα μακροπρόθεσμα και λιγότερο βραχυπρόθεσμα, λόγω των τακτικών υποχωρήσεων του Κυρίου, με αποτέλεσμα ενώ νικάμε, στο τέλος να ηττόμαστε! Έχετε σκεφτεί πως γίνεται αυτό; Τις τελευταίες δεκαετίες το φοιτητικό κίνημα σημειώνει τη μία νίκη μετά την άλλη, αλλά νικητής αναδεικνύεται ο Κύριος! Καταπληκτικό! Κατά συνέπεια, η επόμενη νίκη, εάν υπάρξει, θα επιδεινώσει τη θέση των φοιτητών! Θα αγγίξουμε την ολοσχερή ήττα βαδίζοντας από νίκη σε νίκη! Πανωλεθρία!
Ο σκοπός της κατάληψης είναι η άρση μιας απόφασης του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος, η ακύρωση ενός συνειδητά καταρτισμένου και προγραμματισμένου σχεδίου. Το μέσο είναι η κατάληψη των Σχολών, η διακοπή της λειτουργίας. Πρόκειται για μέσο πίεσης, για μια μορφη απειλής: εάν δεν ακυρώσετε την απόφασή σας, εμείς δεν θα σταματήσουμε την διακοπή της λειτουργίας. Τι θα κάνει ο Κύριος; Θα μασήσει; ΟΧΙ. Θα επιλέξει μεταξύ δύο λύσεων.
Η πρώτη λύση: Θα πει: ‘Πολύ ωραία! Συνεχίστε. Παρατείνετε τις καταλήψεις, όσο θέλετε. Χάστε μια και δυο χρονιές! Έχουν οι γονείς φράγκα να σας συντηρήσουν. Να πληρώνουν ενοίκιο, φαγητό, μετακινήσεις, διασκέδαση. Και για ένα και δυο χρόνια. Καμιά επέμβαση, καμιά καταστολή. Πόσο θα αντέξουν οι φοιτητές; Κάνα δυο μήνες. Άντε τρεις. Και θα αναγκαστούν να επιστρέψουν με σκυμμένο το κεφάλι και να τουρλωθούν. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο Κύριος δε χρησιμοποιεί βαζελίνη.
Η δεύτερη λύση: Κατεβάζει στρατό κι αστυνομία και εκκενώνει τις Σχολές μέσα σε λίγες ώρες. Θα κωλώσει να κάνει κάτι τέτοιο; Όχι, κατά κανένα τρόπο. Έχει ήδη ετοιμαστεί για να εφαρμόσει αυτή τη λύση. Οι δυνάμεις καταστολής καραδοκούν.
Ποια από τις δυο αυτές λύσεις θα προκριθεί; Θα εξαρτηθεί από τη συγκυρία. Εάν υπάρχει μια γενικότερη αναστάτωση, θα προτιμηθεί η πρώτη λύση. Ειδάλλως, η επέμβαση των δυνάμεων καταστολής δεν θα αργήσει και θα είναι σφοδρή. Σε αυτήν την περίπτωση θα μπορέσουν οι φοιτητές να υπερασπιστούν τους χώρους τους;
ΟΧΙ, κατά κανένα τρόπο! Κι αυτό διότι η οπλική υπεροχή του Κυρίου είναι τέτοια που δεν μας επιτρέπει να ελέγξουμε τους κοινωνικούς χώρους της εργασίας, της εκπαίδευσης, της μετακίνησης, της αναψυχής. Επιπλέον, η εισβολή των κατασταλτικών δυνάμεων θα εμφανιστεί ως απελευθέρωση των κατειλημμένων, κατακτημένων από τους φοιτητές δημόσιων χώρων!
Υπάρχει τρόπος να αποφύγουμε αυτά τα αδιέξοδα; Υπάρχει! Η ταύτιση μέσου και σκοπού. Τα πανεπιστήμια σήμερα είναι κατειλημμένα από το Κράτος και τις πολυεθνικές. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε κάτι που είναι ήδη κατειλημμένο! Δεν μας επιτρέπεται να εμφανιζόμαστε ως κατακτητές. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να απελευθερώσουμε τα Πανεπιστήμια. Όχι καταλήψεις, απευλεθερώσεις!
Ενώ η κατάληψη είναι μια μορφή διάκρισης του μέσου και του σκοπού, η απελευθέρωση είναι μια στιγμή της κατάργησης αυτής της διάκρισης. Μετατρέπουμε τα Πανεπιστήμια σε χώρους ελεύθερης μάθησης και διδασκαλίας, σε χώρους ζωής και συνάντησης, σε χώρους έρευνας και παραγωγής κοινωνικής ενίσχυσης, σε χώρους ενίσχυσης των μετασχηματισμών και των μετεξελίξεων της εποχής μας, σε ελεύθερους χώρους της εν εξελίξει πνευματικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής επανάστασης.
Θα με ρωτήσει βέβαια κάποιος; Δεν βλέπεις τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα αυτής της πρότασης; Δεν θα κάνει ντου η αστυνομία να εκκενώσει τους απελευθερωμένους, όπως ισχυρίζεσαι, χώρους; Κι αν δεν κάνει, τι θα γίνει με τα πολυπόθητα και πολύτιμα πτυχία; Φοιτούμε στο Πανεπιστήμιο για να γίνουμε καθηγητές, γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, αρχιτέκτονες κλπ. Αυτός δεν είναι ο σκοπός μας; Πολύ σωστά, αυτός είναι ο σκοπός σας.
Κι αφού αυτός είναι ο σκοπός σας, δυο δρόμοι ανοίγονται μπροστά σας. Ή θα βάλετε την ουρά στα σκέλια σας και θα γλείψετε με ευγνωμοσύνη τα αφεντικά σας για να γίνετε αυτό που επιθυμείτε ή θα κάνετε το μεγάλο βήμα να αρνηθείτε αυτό που είσαστε και αυτό που θέλετε να να γίνετε: φοιτητές και αυριανοί υπηρέτες του Κυρίου.
Η αντίφαση αυτή δεν είναι μια καινοφανής αντίφαση. Είναι συνώνυμη της φοιτητικής ταυτότητας. Σήμερα που η αντίφαση αυτή είναι στο έπακρο οξυμένη, ο μόνος τρόπος να ξεπεραστεί είναι ο τρόπος της κοινωνικής επανάστασης.
Να το δίλημμα σήμερα: ή φοιτητές ή εγκατάλειψη του Πανεπιστημίου. Αλλά μιας και το δεύτερο είναι too much, καλύτερα να πάρουμε το πτυχίο. Όσοι μπορούν να πληρώσουν τα δίδακτρα. Οι άλλες και οι άλλοι, θα το εγκαταλείψουν.
Και θα είναι η βούληση του Κυρίου αυτή που θα υπερισχύσει και όχι των φοιτητών.
Υπάρχει τρόπος να ξεπεραστεί αυτό το αδιέξοδο; Υπάρχει! Ο ένας είναι η ίδρυση λαϊκών πανεπιστημίων – ένας άλλος θα εξαρτηθεί από την έκβαση του κοινωνικού πολέμου και λέγεται :
κοινωνικός έλεγχος των Πανεπιστημίων – κάτι που οι φοιτητές δεν μπορούν να κάνουν μόνοι τους! Ας στρέψουν λοιπόν το βλέμμα τους στους συμμάχους τους. Γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι είναι.
Εάν δεν το γνωρίζουν, ζήτω που τη πουτσίσαμε!