φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Ευχάριστα, πολύ ευχάριστα νέα!
Κάθε μέρα που περνάει, κάθε μήνας, κάθε χρόνος ένας νέος τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, του πολέμου μεταξύ του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος και των υποτελών Παραγωγών του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου εμφανίζεται, διαμορφώνεται, σχηματίζεται, ολοκληρώνεται, εμπλουτίζεται. Ο νέος αυτός τρόπος είναι το πέρασμα στη πράξη, είναι η πανταχού απουσία, είναι η κατάργηση της διάκρισης μέσου και σκοπού, είναι εφαρμογή των βασικών αξιωμάτων της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου (νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε) .
Σε λίγες μέρες, στις 7 Δεκέμβρη 2010, διοργανώνεται στη Γαλλία μαζική ανάληψη καταθέσεων. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τη συμμετοχή, άρα δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τα αποτελέσματά της. Η αποτελεσματικότητα του περάσματος στην πράξη, της πανταχού απουσίας εξαρτάται από τον αριθμό των συμμετεχόντων και συμμετεχουσών. Έτσι, μετά τις 7 Δεκέμβρη θα έχουμε να πούμε πολλά. Κάποια πράγματα όμως μπορούμε να πούμε και σήμερα.
Όποια κι αν θα είναι η έκβαση της ανάληψης των καταθέσεων στη Γαλλία στις 7 Δεκέμβρη, είμαι κάτι παραπάνω από βέβαιος ότι ο τρόπος αυτός διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου θα ριζώσει και θα επεκταθεί, θα επαναληφθεί και θα έχει συγκλονιστικα αποτελέσματα. Δεν θα αργήσουμε να δούμε μια πανευρωπαϊκή ανάληψη καταθέσεων, δεν θα αργήσουμε να δούμε κι άλλες μορφές πανευρωπαϊκής κλιμάκωσης και συντονισμού της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου.
Η μαζική ανάληψη καταθέσεων καταργεί τη διάκριση μέσου και σκοπού. Κάθε πρακτική που καταργεί αυτήν την διάκριση είναι μεγαλειώδης, συγκλονιστική, εξαιρετική: καταργεί στη πράξη την κοινωνική σχέση μεταξύ Κυρίου και Υποτελούς. Αντίθετα, κάθε πρακτική που αναπαράγει αυτήν την διάκριση αναπαράγει τη σχέση και ενισχύει τον Κύριο. Γνωρίζουμε πολύ καλά ποιες είναι αυτές οι πρακτικές και πόσο αναποτελεσμαστικές έχουν αποδειχτεί: είναι οι συγκεντρώσεις, οι πορείες, οι διαδηλώσεις-λιτανείες, , τα αιτήματα-ικεσίες, οι διεκδικήσεις, οι καταλήψεις.
Κάθε μέρα που περνάει, κάθε μήνας, κάθε χρόνος ο κόσμος της εργασίας εγκαταλείπει όλο και πιο μαζικά τόσο αυτές τις πρακτικές όσο και των κομμάτων της Αριστεράς που τις υιοθετούν και τις υπερασπίζονται. Η εγκατάλειψη αυτή είναι σαφής με την αποχή και το γύρισμα της πλάτης προς τα κόμματα της ιστορικής Αριστεράς. Οι υποτελεις Παραγωγοί επιθυμούν διακαώς να πολεμήσουν αλλά δεν γνωρίζουν πως. Γνωρίζουν, είναι βέβαιοι, ολοένα και περισσότεροι, ότι οι πρακτικές του παρελθόντος, το βασικό χαρακτηριστικό των οποίων είναι η διάκριση μέσου και σκοπού, είναι αναποτελεσματικές.
Τα τελευταία όμως χρόνια, ολοένα και πιο συχνά, έρχονται στο προσκήνιο καινοφανείς και πρωτότυποι, ευφάνταστοι και τολμηροί τρόποι διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Αυτή είναι η εν εξελίξει τάση και οφείλουμε να μη τη χάσουμε από τα μάτια μας. Η κλιμάκωση και ο συντονισμός αυτών των πρακτικών θα έχει ως αποτέλεσμα τη διαμόρφωση και την εμφάνιση μιας νέας Αριστεράς, της Αριστεράς του περάσματος στην πράξη και της πανταχού απουσίας, της επίλυσης των προβλημάτων που μπορούν να επιλυθούν τώρα, γρήγορα, άμεσα από τους ίδιους τους υποτελείς Παραγωγούς. Αναπόφευκτα, η Αριστερά αυτή θα παρέμβει και στην κεντρική πολιτκή σκηνή, δηλαδή στην Ιστορία, διότι – το τονίζω για να μην υπάρξει παρεξήγηση – δεν επιλύονται όλα τα κοινωνικά προβλήματα με το πέρασμα στην πράξη!
Καθημερινά αυξάνεται ο αριθμός αυτών που δεν πληρώνουν εισιτήρια στα μαζικά μέσα επικοινωνίας: 60% στην Ισπανία, 25% στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Ολοένα και περισσότεροι δεν πληρώνουν τέλη κυκλοφορίας, αφάλειες αυτοκινήτων και μοτοσικλετών, κοινόχρηστα, δόσεις δανείων, διόδια, τέλη κυκλοφορίας, πρόστιμα, δεν καταβάλλουν ΦΠΑ, ολοένα και περισσότεροι απαλλοτριώνουν εμπορεύματα (τρόφιμα, ρουχα, βιβλία, κλπ).
Ταυτόχρονα, οι εκδηλώσεις της πανταχού απουσίας, της απόσυρσης από τη σχέση Κυρίου – Υποτελούς, της άρνησης του ανταγωνισμού που ενισχύει τον Κύριο, είναι πολλές και ποικίλες. Η αποχή από τις εκλογές, η καταναλωτική αποχή (από πεποίθηση κι όχι από ανάγκη), η συνειδητή άρνηση της εργασίας και του σχολείου, επεκτείνονται και γενικεύονται.
Όλες αυτές οι πρακτικές είναι ρυάκια που θα σχηματίζουν, αργά ή γρήγορα (μάλλον το δεύτερο. . .) ένα μεγάλο ποτάμι που ο Κύριος δεν θα μπορέσει κατά κανένα τρόπο να τιθασεύσει. Ονομάζουμε το ποτάμι αυτό κατάργηση διάκρισης μέσου και σκοπού.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι βρισκόμαστε στην αρχή της διαδικασίας του σχηματισμού του ποταμού. Χρειαζόμαστε νερό και σε αυτό θα μας βοηθήσει ο Δάντης ο οποίος έγραψε ότι η φαντασία είναι ένα μέρος που βρέχει – βρέχει ιδέες.
Η κατάργηση της διάκρισης μέσου και σκοπού, το κομβικό χαρακτηριστικό της μεταβατικής εποχής που ζούμε, θα εμπλουτίσει και θα αναθεωρήσει τις πρακτικές του παρελθόντος. Να, μόλις έβρεξε μια ιδέα:
Πως θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε την απεργία, ένα από τα πιο ιχυρά όπλα του υποτελούς Παραγωγού, καταργώντας τη διάκριση του σκοπού και του μέσου που την χαρακτηρίζει και επιφέρει αναπόφευκτα την ήττα, όπως είδαμε στη Γαλλία πρόσφατα και όχι μόνο εκεί; Πως μπορεί η απεργία να γίνει πέρασμα στη πράξη, πανταχού απουσία;
Υπάρχει ένας τρόπος όχι μόνο να διατηρήσουμε την ισχύ της απεργίας αλλά και να την αυξήσουμε, εξαλείφοντας το εγγενές μειονέκτημά της. Απεργία μία ή δυο μέρες τη βδομάδα, εις το διηνεκές. Απεργούμε και δεν απεργούμε. Δεν προβάλλουμε αιτήματα, δεν κάνουμε κανένα διάλογο, περνάμε στη πράξη, εμείς οι ίδιοι μειώνουμε το χρόνο εργασίας, μονομερώς.
Καμιά όμως μορφή περάσματος στη πράξη και πανταχού απουσίας δεν μπορεί να σταθεί μόνη της. Όσο περισσότερες βρίσκοντα εν εξελίξει, τόσο πιο αποτελεσματικές και ακαταμάχητες θα είναι: θα νικάμε χωρίς να πολεμάμε. Αυτό σημαίνει ότι ταυτόχρονα και παράλληλα, την κλιμάκωση και τον συντονισμό της γενικευμένης στάσης πληρωμών:
δεν πληρώνουμε δόσεις δανείων
δεν πληρώνουμε λογαριασμούς κοινωφελών υπηρεσιών (ηλεκτρικό, νερό, τηλέφωνο, γκάζι)
δεν πληρώνουμε εισιτήρια στα μαζικά μέσα επικοινωνίας (λεωφορεία, τρόλεϊ, τράμ, μετρό, τρένο)
δεν πληρώνουμε ενοίκιο και κοινόχρητα
δεν πληρώνουμε τέλη κυκλοφορίας, ασφάλεια αυτοκινήτων, διόδια
δεν καταβάλλουμε τον Φόρο Προστιθέμενης Αξίας (ΦΠΑ)
δεν πληρώνουμε πρόστιμα και χρηματικές ποινές
οργανώνουμε την ατομική και συλλογική απαλλοτρίωση καταναλωτικών αγαθών άμεσης ανάγκης (τρόφιμα, ρούχα, εργαλεία, βιβλία, κλπ)
δεν πάμε στα γήπεδα, κινηματογράφους, θέατρο, συναυλίες, οπουδήποτε ασκείται οικονομική βία,
διοργάνουμε στάση αγοράς συγκεκριμένων προϊόντων πρώτης ανάγκης για να μειωθεί η τιμή, να αυξηθεί η τιμή για τους παραγωγούς, να βελτιωθεί η ποιότητα
αποσύρουμε συλλογικά, οργανωμένα και προγραμματισμένα τις καταθέσεις από τις τράπεζες
Εάν κάποια από αυτά τα κάνουμε σήμερα εξ ανάγκης και σποραδικά, διάσπαρτα, ασυντόνιστα, αύριο θα τα κάνουμε συλλογικά και με συνείδηση
ανάγκη ή συνείδηση;