το ψωμί-εμπόρευμα ως μέσο αρπαγής και καταστροφής

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Έχουμε υποστηρίξει ότι ο Κύριος [καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος] θεωρεί τον παγκόσμιο πληθυσμό περιττό και επικίνδυνο και ότι σκοπεύει να εξοντώσει ένα πολύ μεγάλο μέρος του. Το γεγονός ότι ήδη τον εξοντώνει δείχνει ότι εφαρμόζει ήδη το σχέδιό του. Έχουμε υποστηρίξει επίσης ότι ο Κύριος θεωρεί πως η πραγματικότητα μπορεί να είναι η εκπλήρωση των επιθυμιών του, των σχεδίων του,  των αποφάσεών του και χαρακτηρίσαμε τη θεώρηση αυτή, που συνιστά την πυρηνική επιθυμία Του, ως επινόηση της πραγματικότητας, μια θεώρηση που για πρώτη φορά καταγράφεται στην Ιλιάδα (Α 5, Διός δ΄ετελείετο βουλή).

Υποστηρίξαμε ακομα ότι το κύριο μέσο εξόντωσης δεν θα είναι ο πόλεμος αλλά αφενός η ένδεια, η σπάνη, η έλλειψη, δηλαδή η συνειδητή και προγραμματισμένη ανεπάρκεια τροφής, νερού, κατοικίας, φαρμάκων, ασφάλειας, και αφετέρου η καταστροφή της φύσης που επιφέρει τόσα και τόσα δεινά στον παγκόσμιο πληθυσμό (ξηρασία, πλημμύρες, καταστροφή κλίματος, λιμοί, λοιμοί, σεισμοί, κοκ).

Εκτός από την  εξόντωση,  ταυτόχρονα και παράλληλα με αυτήν, ο Κύριος ενισχύει και την λειτουργική καταστροφή του υποτελούς Παραγωγού. Τον καταστρέφει όχι για να τον αχρηστεύσει ολοκληρωτικά, μιας και τον χρειάζεται, αυτούς που χρειάζεται, αλλά για να τον καταστήσει ανίκανο όχι μόνο να φανταστεί κάτι άλλο πέραν του καπιταλιστικού παρόντος αλλά και να αλλάξει την ζωή του και βασικά να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο παράγεται ο κοινωνικός πλούτος, ο οποίος εξασφαλίζει την αναπαραγωγή μιας κοινωνίας. Τα μέσα της καταστροφής είναι πολλά αλλά τα βασικά είναι η εργασία, η ανεργία, ο εκφοβισμός, η εξαπάτηση, το εμπόρευμα, το χρήμα, η καπιταλιστική ιδεολογία (τα συμφέροντα του Κυρίου και του υποτελούς Παραγωγού ταυτίζονται). Ο βασικός σκοπός του Κυρίου είναι η δικαιοσύνη, με την πλατωνική σημασία του όρου, δηλαδή η αποσόβηση της κατάλυσης της Κυριαρχίας.

‘Ετσι, το βασικό μέλημα του Κυρίου είναι το εξής: ο υποτελής πρέπει να είναι απομονωμένος, φοβισμένος, αποβλακωμένος, ενδεής, ασθενής. ‘Ενας τέτοιος υποτελής Παραγωγός είναι μεν κατεστραμμένος, ανίκανος δηλαδή να επαναστατήσει, ικανός όμως να συμμετέχει στην παραγωγή του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου πλούτου που φτάνει και περισσεύει να ζούμε όλοι ικανοποιώντας τις βασικές μας ανάγκες.

Ένα από τα επιμέρους μέσα αρπαγής και καταστροφής του κοινωνικού πλούτου και του υποτελούς παραγωγής είναι και ένα πολύ βασικό εμπόρευμα, το ψωμί. Γνωρίζουμε πως ο Κύριος χρησιμοποιεί τη τροφή ως μέσον αρπαγής και καταστροφής – τα καθημερινά σχεδόν διατροφικά σκάνδαλα είναι αψευδής μάρτυρας.  Θα αντιτείνει κάποιος ότι η καθημερινή δηλητηρίαση μέσω της τροφής δεν είναι ένας επιδιωκόμενος σκοπός αλλά μια προκύπτουσα από το καπιταλιστικό σύστημα κατάσταση (κέρδος). Από την στιγμή όμως που η προκύπτουσα αυτή κατάσταση διαιωνίζεται, συνειδητά, αυτό σημαίνει ότι έχει μετεξελιχτεί σε επιδιωκόμενη.

φίλες και φίλοι, το γνωρίζετε πολύ καλά: κάθε φορά που αγοράζουμε ψωμί πέφτουμε θύματα αρπαγής και καταστροφής. Πως γίνεται αυτό; Μπορούμε να το αλλάξουμε; Πως; Τι σημαίνει επανάσταση στην παραγωγή του ψωμιού; Σε αυτά τα ερωτήματα  θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε με το σημερινό μας σημείωμα.  Το αυριανό μας σημείωμα θα είναι: οι φούρνοι ως ιδιόκτητοι κομμουνιστικοί χώροι.

Πάμε στο φούρνο και αγοράζουμε μια φραντζόλα ψωμί, μισό κιλό, και δίνουμε 90 λεπτά. Εάν δεν τον γνωρίζετε, κακώς, σας λέω ότι το μισό  κιλό είναι 330-350 γραμμάρια. Αυτό σημαίνει ότι το πραγματικό κιλό κοστίζει 2,50-2,70 εβρά. Από ένα κιλό αλεύρι μπορούμε να παραγάγουμε 1.300 γρ. ψωμί. Τα 300 παραπάνω γρ. είναι νερό, τίποτα άλλο. Εάν λάβουμε υπόψη μας ότι ο φούρναρης αγοράζει το αλεύρι 60-80 λεπτά το  κιλό, ένα κιλό ψωμί του κοστίζει γύρω στα 50-60 λεπτά. Εάν λάβουμε υπόψη μας το ρεύμα, τα μεροκάματα των αρτεργατών και των πωλητών και άλλα, φτάνει στο 1 εβρό. Το πουλάει όμως 2.50-2.70. Εάν πουλήσει 500 κιλά, θα έχει κέρδος 750 εβρά.  Είναι τυχαίο που οι ιδιοκτήτες ενός φούρνου στο Διδυμότειχό αγοράζουν κάθε δυο τρία χρόνια κι ένα διαμέρισμα, επενδύοντας τα κέρδη τους σε ακίνητα.  Έχετε πέσει θύμα κλοπής ή όχι;

Έχετε πέσει θύμα κλοπής και από κάποιον άλλον Κύριο, τον αλευροβιομήχανο. Για τη σοδειά του 2010, οι αλευροβιομήχανοι αγόρασαν το σιτάρι 8-10 λεπτά το κιλό. Σήμερα, έχει φτάσει στα 25 λ. Πουλάει το αλεύρι 60-80 λ.  το κιλό. Οι φούρνοι το πουλάνε 1.80 ενώ στα σούπερ μάρκετ δεν μπορείς να βρεις κάτω από 1.20-1.30. Ο κλέψας του κλέψαντος.

Ας αφήσουμε την αρπαγή, δηλαδή την τιμή και το κέρδος στην άκρη, κι ας φάμε λίγο ψωμί. Είναι ψωμί αυτό που τρώτε; Κι αν δεν είναι, τι είναι; Ξέρετε πως είναι το πραγματικό ψωμί; Κάνετε το εξής πείραμα: πάρτε την ψύχα μιας μικρής φραντζόλας και πιέστε την: θα περιοριστεί στον όγκο μιας μπάλας του πιγκ-πογκ. Κι αν την πετάξετε στο πάτωμα, θα αναπηδήσει σαν να είναι από καουτσούκ!  Σε αυτήν την κατάσταση, το ψωμί είναι άψητο (τόσο όσο να μην φαίνεται. . .) και φουσκωμένο με διογκωτικά. Μόνο ο φούρναρης ξέρει πως βγαίνει το ψωμί . . .Όσο πιο άψητο είναι, τόσο πιο νερό περιέχει! Και όσο πιο διογκωμένο είναι, τόσο λιγότερο αλεύρι περιέχει. Και πάλι πέσαμε θύματα εξαπάτησης και κλοπής.

Στη Κρήτη λένε ‘πέντε μερών ψωμί, πέντε χρονών κρασί, πέντε ώρες δουλειά.’ Εάν αφήσετε τη φραντζόλα πέντε μέρες και τη φάτε μετά, θα σπάσουν τα δόντια σας. Έχει γίνει παξιμάδι. Το φρέσκο το ψωμί, ακόμα και το πραγματικό, θα δούμε πιο είναι αυτό, είναι θάνατος για το στομάχι, πολύ βαρύ, δεν χωνεύεται.  Σήμερα, εάν πεις σε κάποιον καταναλωτή ότι το ψωμί πρέπει να είναι τουλάχιστον τριών ημερών θα σε περάσει για τρελό. Εάν του δώσεις να φάει πραγματικό ψωμί τριών ημερών, δεν θα μπορέσει να το φάει!  Θα του φανεί απαράδεκτο! Είναι σαν να δίνεις  κατσικίσιο γάλα σε ένα παιδί ή και ενήλικο που μεγάλωσε με εβαπορέ και σακχαρούχο: θα κάνει εμετό!

Πως είναι όμως το πραγματικό ψωμί; Τι σημαίνει πραγματικό ψωμί; Πως θα μπορούσαμε να παράγουμε φτηνό και καλό ψωμί; Πόσο φτηνό μπορεί να είναι σήμερα και τι σημαίνει καλό;

Η παραγωγή του ψωμιού είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την παραγωγή του αλευριού και την παραγωγή του σιταριού. Κατά κανένα τρόπο δεν μπορούμε να απομονώσουμε την μια παραγωγή από την άλλη. Φτηνό και καλό ψωμί είναι το ψωμί εκείνο που για να παραχθεί χρειάζεται την λιγότερη δυνατή εργασία, επεξεργασία, ενέργεια, μεταφορά, την μικρότερη δυνατή καταστροφή της φύσης. Δηλαδή: σιτάρι που παράγεται με όσον το δυνατόν λιγότερα λιπάσματα και φυτοφάρμακα, αλεύρι που παράγεται με όσο το δυνατόν λιγότερη εργασία, εργαλεία, ενέργεια και μεταφορές, ψωμί καλά ψημένο και χωρίς διογκωτικά.

Αναρωτιέμαι: είναι δυνατόν υπό τις καπιταλιστικές συνθήκες του παρόντος να παραχθεί τέτοιο σιτάρι, τέτοιο αλεύρι και τέτοιο ψωμί; Μεμονωμένα, ναι!  Σε μαζική κλίμακα όμως, όχι,  κατά κανένα τρόπο!  Τι εννοώ όταν λέω ‘μεμονωμένα, ναι’;

Σημαίνει ότι είναι δυνατόν να παραχθεί σιτάρι βιολογικής καλλιέργειας. Γνωρίζουμε πως γίνεται αυτό: εάν καλλιεργήσετε σιτάρι μετά  από καλλιέργεια ψυχανθών, που δεσμεύουν το άζωτο του αέρα και το αποθηκεύουν στο έδαφος, θα πάρετε 200 κιλά τουλάχιστον το στρέμμα χωρίς λιπάσματα. Σε σύγκριση με τα  500 και 600 κιλά της καπιταλιστικής γεωργίας είναι λίγα, αλλά εάν  δείτε τα πλεονεκτήματα θα διαπιστώσετε ότι αυτά τα 200 κιλά είναι πολύ περισσότερα!  Τα λιπάσματα είναι μια συμφορά: η παραγωγή τους , η μεταφορά τους και η χρήση τους είναι άκρως καταστροφική! Θα ασχοληθούμε με το θέμα διεξοδικά σε ένα μελλοντικό σημείωμα.

Υπάρχει  ένας φούρνος στο Παγκράτι που ο ιδιοκτήτης του ψάχνει και βρίσκει βιολογικό σιτάρι, το οποίο το αλέθει  σε ιταλικό ηλεκτρικό πετρόμυλο. Θα μπορούσε το σιτάρι να αλέθεται κατ’ ευθείαν στους χώρους παραγωγής του ψωμιού; Ασφαλώς. Όταν ζούσαμε στις Σέρρες πήγαινα και άλεθα το σιτάρι σε νερόμυλο, σε ένα χωριό στους πρόποδες του Μπέλες, στα Πλατανάκια, όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια ο Στέλιος Καζαντζίδης, κοντά στη Ροδόπολη. στη λίμνη Κερκίνη. Ο ιδιοκτήτης του μύλου μου είπε ότι σε αυτό το ρυάκι-ποταμάκι κάποτε υπήρχαν 18 νερόμυλοι, ο ένας λίγο πιο κάτω από τον άλλον!  Στα νησιά, κι όχι μόνο εκεί,  υπήρχαν ανεμόμυλοι. Οι νερόμυλοι και οι ανεμόμυλοι παράγουν το αλεύρι με ελάχιστα μηχανήματα, με δωρεάν τελείως ενέργεια, με μηδαμινή εργασία, με μηδαμινή επιβάρυνση του περιβάλλοντος.  Σήμερα, το αλεύρι το παράγουν τεράστιες αλευροβιομηχανίες και για να παραχθεί χρειάζονται πολλές εργαλειομηχανές, πολλή ενέργεια, πολλή εργασία, συσκευασίες, μεταφορά.  Κατά συνέπεια, τα πλεονεκτήματα της παραγωγής αλευριού στους  χώρους παραγωγής του ψωμιού με μύλους ηλεκτρικούς αλλά και ανεμόμυλους, είναι πάρα πολλά.  Το αλεύρι αυτό είναι πάντα ολικής άλεσης, ενώ το ολικής άλεσης των αλευροβιομηχανιών είναι ένα μείγμα άσπρου αλευριού και πίτουρων. Θα γνωρίζετε την διατροφική αξία του πραγματικά ολικής άλεσης αλευριού.

Πόσο θα κόστιζε σήμερα μια φραντζόλα των 350 γρ. εάν το σιτάρι αλέθονταν στο φούρνο; Εάν αγοράζατε το σιτάρι 8-10 λεπτά, τόσο θα κόστιζε και το αλεύρι, εάν το αλέθατε σε ανεμόμυλο, κάνα  δυο λεπτά πιο ακριβό, εάν το αλέθατε σε ηλεκτρικό.  Ας πούμε 12 λ. Με ένα κιλό αλεύρι, παράγουμε 1.300 γρ.  ψωμί.  Εάν υπολογίσουμε το κόστος παραγωγής (ενέργεια)  και την αμοιβή της εργασίας, τότε μια φραντζόλα των 350 γρ. δεν θα κόστιζε πάνω από 5 λεπτά! Επαναλαμβάνω: πέντε λεπτά και θα ήταν πραγματικά ολικής άλεσης, με προζύμι και καλά ψημένο. Εμείς όμως θα δώσουμε 90 και θα είναι κάτι μεταξύ ζυμαριού και καουτσούκ.

Μπορεί να παραγάγει κάποιος στο σπίτι του τέτοιο ψωμί; Ναι, είναι πολύ εύκολο. Υπάρχουν μικροί ηλεκτρικοί μύλοι αργής περιστροφής (omas- m6, ιταλικής κατασκευής)  που κοστίζουν γύρω στα 25ο εβρά. Σιτάρι δεν είναι δύσκολο να βρει κανείς, και μάλιστα βιολογικής καλλιέργειας.  Με αυτόν τον μύλο μπορείτε να παραγάγετε αλεύρι πολύ φτηνό και αρίστης ποιότητας. Το μόνο πρόβλημα είναι το ακριβό ηλεκτρικό ρεύμα για το ψήσιμό του.  Είναι όμως ένα πρόβλημα που επιλύεται.

Και μετά από όλα αυτά, αναρωτιόμαστε.  Πως θα παράγουμε το ψωμί σε μια άλλη κοινωνία; Δηλαδή: πως θα παράγουμε το ψωμί σε μια κομμουνιστική κοινωνία; Θα το παράγει ο καθένας μόνος του ή συλλογικά; Πως είναι δυνατόν το ψωμί να είναι μην είναι εμπόρευμα αλλά αξία χρήσης; Στα ερωτήματα αυτά θα απαντήσουμε στο  αυριανό μας σημείωμα.