φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Σήμερα, οι (δηλωμένοι) άνεργοι είναι 700.000. Στο τέλος του 2013, θα είναι άλλοι τόσοι, κοντά στο 1,5 εκ. Είμαστε βέβαιοι ότι θα είναι τόσοι και γιατί;
Είμαστε βέβαιοι: πρώτον, θα κλείσουν πολλές μεγάλες και μεσαίες επιχειρήσεις που δεν θα μπορέσουν να ανταγωνιστούν τις ξένες, τα προϊόντα των οποίων θα καταναλώνουμε από δω και πέρα. Δεύτερον, 220.000 μικρές παραγωγικές και εμπορικές επιχειρήσεις θα κλείσουν τα επόμενα δυο χρόνια. Βλέπετε τι γίνεται γύρω μας: εκατοντάδες μαγαζιά έκλεισαν και πολύ περισσότερα θα κλείσουν στο εγγύς μέλλον. Τρίτον, μέχρι το 2014, θα έχουμε 200.000 λιγότερους δημοσίους υπαλλήλους. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα κι αν δεν γίνουν απολύσεις, είναι βέβαιο ότι δεν θα γίνονται προσλήψεις, ή, εάν γίνουν, θα είναι ελάχιστες.
Το πρόβλημα της ανεργίας είναι ένα πρόβλημα που οι ίδιοι οι άνεργοι δεν μπορούν να λύσουν μόνοι τους κατά κανένα τρόπο: μιας και είναι εκτός παραγωγής, είναι άοπλοι. Δεν μπορούν να απεργήσουν, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να διαδηλώσουν αλλά δεν το κάνουν, και πολύ καλά κάνουν, διότι αντιλαμβάνονται ότι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Το πρόβλημα της ανεργίας μπορούν να το λύσουν μόνο όσοι εργάζονται, αλλά αυτοί έχουν ήδη τα δικά τους προβλήματα, για των ανέργων θα ασχοληθούν; Φοβούνται μην χάσουν τη δουλειά τους, φοβούνται μην απολυθούν εάν απεργήσουν, φόβος και ανασφάλεια παντού.
Το πρόβλημα της ανεργίας όμως είναι άρρητκα συνδεδεμένο με αυτό της εργασίας, της πολύωρης, εξαντλητικής και πενιχρά αμειβόμενης εργασίας. Ζούμε το τέλος της πολύωρης καθολικής απασχόλησης: η ανάπτυξη δεν δημιουργεί αλλά καταργεί θέσεις εργασίας, αυτή είναι η jobless recovery, ανάπτυξη χωρίς θέσεις εργασίας. Έτσι, ο μόνος τρόπος να επιλυθεί το πρόβλημα της ανεργίας είναι η δραστική μείωση του χρόνου εργασίας, αλλά αυτή είναι και η λύση στο πρόβλημα της εξαντλητικής εργασίας: λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους.
Τι κάνουμε όμως μέχρι να γίνει αυτό; Τι κάνουμε μέχρι να χορηγηθεί σε όλους και σε όλους τους ανέργους ένα επίδομα 600 εβρών χωρίς προϋποθέσεις και επ’ αόριστον; Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συναντηθούμε και να συντονίσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ μας και μεταξύ ανέργων και κοινωνίας, των ήδη εργαζομένων δηλαδή.
Σε κάθε πόλη να ανοίξουμε στέκια συνάντησης και αλληλοβοήθειας. Τα στέκια αυτά θα είναι χώροι όπου θα μπορούμε να συναντηθούμε ελεύθερα, να ανταλλάξουμε ιδέες, να εκφράσουμε τις απόψεις μας, τα προβλήματά μας. Θα είναι όμως και χώροι όπου θα μπορέσουμε να πιούμε και να φάμε κάτι πολύ φτηνά, να προμηθευτούμε τρόφιμα, ρουχισμό, βιβλία, οικιακά σκεύη και άλλα βασικά είδη ανάγκης. Πολλά από αυτά τα είδη υπάρχουν στα σπίτια μας, μπορούμε να τα χαρίσουμε, να πάρουμε κάτι εάν χρειαζόμαστε, αλλά ο βασικός μας προμηθευτής πρέπει να είναι η ίδια η κοινωνία, οι εργαζόμενοι που μπορούν να βοηθήσουν με μια ελάχιστη προσφορά σε χρήματα, τρόφιμα, ρουχισμό κλπ.
Τα στέκια ανέργων μπορούν να γίνουν οι πρώτοι πυρήνες αυτοοργάνωσης της κοινωνικής ζωής, μιας αυτοργάνωσης που θα βασίζεται στη συμβίωση και τη συνεργασία, την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια, την άσκηση της ελευθερίας και της ισότητας, της δημιουργικής σύγκρουσης, της κοινοχρησίας και της κοινοκτησίας.