ο επιθανάτιος ρόγχος του μικροαστισμού: ας αφήσουμε τους εγωισμούς κι ας κοιτάξουμε επιτέλους τον εαυτό μας

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Τι έχω τραβήξει από τους μικροαστούς, τι έχω τραβήξει, πόσο έχω υποφέρει! Τι περιφρόνηση και τι χλευασμός! Τι πίκρα και τι στενοχώρια! Τι φθόνος!

φίλες και φίλοι, ας το γιορτάσουμε, ο μικροαστισμός πεθαίνει!

οι μικροαστοί, τα μικροαστικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, με σκληρή προσωπική δουλειά, ανεμίζοντας τη σημαία της στέρησης και της ασκητικής διαβίωσης, με αδίστακτη και ανηλεή εκμετάλλευση της εργασίας των άλλων, μελών της οικογένειας ή ξένων, με πρόκριση της ατομικής λύσης και σωτηρίας, με δουλοπρέπεια και αντικρατική αναρχία του ψευτόμαγκα, με υποκρισία και γλοιώδη τσαμπουκά, με  θράσος και θρασυδειλία, με αμορφωσιά και ημιμάθεια, με  περιφρόνηση και χλευασμό προς κάθε τι που δεν ήταν μικροαστικό, με θαυμασμό και μίμηση του λαϊκού, με όνειρα και φιλοδοξίες για κοινωνική αναρρίχηση, έφτιαχναν, έφτιαξαν  εδώ και μισό αιώνα, και βάλε, ένα κόσμο όπως αυτοί τον ήθελαν και τώρα αυτός ο κόσμος καταρρέει σαν πύργος  από τραπουλόχαρτα, χάνουν το έδαφος από τα πόδια τους, δεν μπορούν να ξέρουν τι τους περιμένει από αύριο. . .

Αντιλήψεις, γνώσεις, αξίες, κώδικες συμπεριφορών, ιδεολογία, σχέσεις, όλα μα όλα καταρρέουν, αποδεικνύονται κοινωνικά σκουπίδια, βάρος που ταλαιπώρησε τους ίδιους αλλά και τους τριγύρω τους.  Θέλουν δε θέλουν, πιεζόμενοι από την ανάγκη κι όχι από τη συνείδηση, αναγκάζονται να τα πετάξουν: άλλοι θα νιώσουν την έλλειψη ως μια ανυπόφορη κατάσταση και θα αρχίσουν, έχουν ήδη αρχίσει, να ξερνάνε φαρμάκι, να αναπολούν περασμένα μεγαλεία και να βλέπουν τη σωτηρία τους στο φασισμό και στη ‘ χούντα που μας χρειάζεται ‘ , κι άλλοι θα ξαλαφρώσουν και θα αρχίσουν να σκέφτονται και να αισθάνονται διαφορετικά, προκρίνοντας τη συλλογικότητα ως τον μόνο τρόπο αντιμετώπισης και επίλυσης των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε.

φίλες και φίλοι, το τέλος του μικροαστισμού είναι το τέλος του ατομικού βολέματος, το τέλος της ατομικής λύσης, της προσωπικής σωτηρίας, της προσωπικής ομφαλοσκόπησης, της ατομικής αυτογνωσίας ως πανάκεια, το τέλος του χλευασμού της επιβίωσης και της συνεργασίας, το τέλος της απαξίωσης της κοινοχρησίας και της κοινοκτησίας, το τέλος της ημιμάθειας και της αποφυγής ενασχόλησης με ζητήματα πού ίσως προκαλέσουν δυσφορία και ανυπόφορη ενόχληση, το τέλος της επίδειξης της όποιας διαθέσιμης κοινωνικής ισχύος μέσω σπιτιού, αυτοκινήτου, εξοχικού, τριζάτης γκόμενας, λαμπερής συζύγου, ματσό συζύγου, μάτσο γκόμενου, είναι το τέλος του προοδευτισμού, της προοδευτικής σκέψης, αυτής της γάγγραινας της σκέψης και της θεωρίας, το τέλος των προοδευτικών πολιτικών. . .

φίλες και φίλοι, οι πιο ανηλεείς και ανοικτίρμονες και αδίστακτα εξολοθρευτικοί με τους μικροαστούς είναι οι ίδιοι οι αστοί και τα τσιράκια τους, σύμβουλοι, πολιτικοί, υπηρετικό προσωπικό των ιδεολογικών μηχανισμών του Κράτους!

Η  καπιταλιστικής ολοκλήρωση, ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν αφήνει περιθώρια για οίκτο και κατανόηση: Θα γίνεις υπάλληλος, εργάτης, άνεργος, άστεγος, ενδεής, στ’ αρχίδια μας. Δε σας χρειαζόμαστε πια. Προκρίναμε και ενισχύσαμε την μικροϊδιοκτησία εδώ και εξήντα χρόνια  και για να ενισχύσουμε οτην Κυριαρχίας μας αλλά τώρα δεν σας χρειαζόμαστε. 220.000 μικρές επιχειρήσεις και μαγαζάκια θα κλείσουν μέσα στο 2011. Μέχρι το 2013 θα έχουμε 200.000 λιγότερους κρατικούς υπαλλήλους. Με τα νέα μέτρα που καραδοκεί να πάρει η βγαλμένη από τα ναζιστικά επίκαιρα Διαμαντοπούλου, ολοένα και λιγότεροι θα σπουδάζουν στα πανεπιστήμια. Τι θα γίνουν τα παιδιά σας; Μαγαζάκι δεν θα μπορούν να ανοίξουν, να σπουδάσουν δεν θα μπορούν, ούτε υπάλληλοι κρατικοί  θα μπορούν να γίνουν! Τι συμφορά!

Και η πλάκα είναι ότι οι συντονιστές και διαχειριστές αυτής της κοινωνικής εξολόθρευσης είναι οι ίδιοι οι μικραστοί που έγιναν τσιράκια του Κυρίου, οι προοδευτικοί αριστεροί που άρχισαν την πολιτική τους καριέρα στα μέσα της δεκαετίας του ’70 και των πρώτων ετών της μεταπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ, ΑΡΙΣΤΕΡΑ). Αυτοί περνάνε τη θηλειά στο λαιμό του μικροαστισμού, αυτοί καρφώνουν τα καρφιά στο καπάκι του φέρετρου του μικροαστισμού, αυτοί συντονίζουν την αρπαγή του όποιου πλούτου των μικροαστών, αφού τους αφαίμαξαν πρώτα με το Χρηματιστήριο και μετά με τα πάσης φύσης δάνεια που τους ξεμώραναν τελείως, χωρίς να πάρουν χαμπάρι τον λάκκο που τους άνοιγαν – είναι δυνατόν ο μικροαστός να σκεφτεί και δει λίγο πιο πέρα από τη μύτη του; Όχι, βέβαια! Κι έπεσαν όλοι μέσα! Θα ανοίξουν οι δουλειές, υπομονή χρειάζεται, όποιος αντέξει, όποιος δεν αντέξει θα κλείσει, τι να κάνουμε. . . κι άλλα πολλά τέτοια και φαιδρά. Μόνο φαιδρά; Αυταπάτες επί αυταπατών, αυτοπαραμυθία, αυτοπαρηγοριά.

Ο μικροαστισμός ήταν ένα αντικομμουνιστικό ανάχωμα που το παρασέρνει η ίδια η καπιταλιστική ολοκλήρωση. Ήταν ένα ανάχωμα κατά του κομμουνισμού του παρόντος, κατά της εμμενούς συμβίωσης, της συνεργασίας, της δημιουργικής σύγκρουσης, της κοινοχρησίας, της κοινοκτησίας, της άσκησης της ελευθερίας και της ισότητας. Το ανάχωμα αυτό θα ξαναστηθεί αλλά με άλλα μέσα και από όλους: από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του Κράτους και ειδικά από το σχολείο και την υποχρεωτική εκπαίδευση. Η οποία βέβαια θα καταρρεύσει κι αυτή μια μέρα των ημερών και δεν θ’ αργήσει. Έτσι, το τέλος του μικροαστισμού θα φέρει αναπόφευκτα στο προσκήνιο τον εμμενή κομμουνισμό, τον κομμουνισμό του παρόντος, την συλλογική αντιμετώπιση και επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε.

Άρρηκτα δεμένη με το τέλος του μικροαστισμού είναι και η αποχώρηση της ιστορικής Αριστεράς από το πολιτικό προσκήνιο. Η ιστορική Αριστερά συμπυκνώνει σε πολιτικό επίπεδο τον μικροαστισμό της μεταπολεμικής ελληνικής κοινωνίας. Η ιστορική Αριστερά οργανώθηκε ως κράτος, είναι κράτος, συμπεριφέρεται και δρα ως κράτος, ως στρατώνας. Η ιστορική Αριστερά χάνει όχι μόνο τα κοινωνικά της ερείσματα αλλά πιο πολύ τον μικροαστικό τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς, τον οποίο έχουν ενστερνιστεί ασφαλώς και οι  εργαζόμενοι, τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος. Εάν οι μικροαστοί είναι νεκροζώντανοι, νεκροζώντανη είναι και η ιστορική Αριστερά που έχει εξοβελίσει κάθε μορφή άσκησης της ελευθερίας και της ισότητας

Η πλήρης και οριστική χρεοκοπία των μικροαστικών αντιλήψεων και τρόπων σκέψης είναι μια πολύ θετική εξέλιξη. Το κενό θα καλυφτεί είτε από τον φασισμό είτε από τον κομμουνισμό. Αυτό που απομένει να κάνουμε είναι να αποκαταστήσουμε τη λέξη και τη σημασία κομμουνισμός. Ο μικροαστικός κόσμος της ατομικής ιδιοκτησίας και ιδιοχρησίας κατάφερε να μας κάνει να ακούμε τη λέξη κομμουνισμός και να τα κάνουμε πάνω μας. Ταύτιζε τον αυταρχισμό και την αυθαιρεσία, την ανισότητα και την ανελευθερία  των κρατικοκαπιταλιστικών κοινωνικών σχηματισμών με τον κομμουνισμό και αυτή η πλήγη δεν λέει να κλείσει.

Αυτή τη πληγή τώρα μπορούμε να την κλείσουμε, τώρα που ο καπιταλισμός αφανίζει τους μικροαστούς. Ο Κύριος (Δασκαλόπουλος) αδιαφορεί εάν θα θαφτούν ή όχι οι μικροαστοί και ο μικροαστισμός.  Αναπόφευκτα, τη δουλειά του θαψίματος θα την αναλάβουν οι υποτελείς Παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου.

Φτιάρια και κασμάδες! Βαθύς ο λάκκος! Ας είναι βαρύ, ασήκωτο , το χώμα που θα τον σκεπάσει!

Να χέσουμε στον τάφο του μικροαστισμού!