φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας
[6/4/09] Είναι Δευτέρα, 6 Απριλίου 2009, και σε δυο ώρες – μετά από έξι μήνες- θα πάρω τη τσάντα μου με τα εργαλεία για να πάω στη δουλειά. Εργάζομαι έξι μήνες το χρόνο, είμαι οικοδόμος-καλουπατζής, και έξι μήνες διαβάζω, μελετάω, σκέφτομαι, συζητάω με φίλους και φίλες, περιποιούμαι λαχανόκηπο και αμπέλι, μαγειρεύω, παίζω με τα παιδιά, πίνω ουζάκι στο λιμάνι, μαζεύω κρίταμα και μύδια στη παραλία, κλπ: ασχολούμαι με δραστηριότητες που έχουν νόημα για μένα και μου δίνουν χαρά επειδή δεν αμείβονται. Από σήμερα, αυτά τελειώνουν. Είναι τόση η εξάντληση, που το μόνο που κάνω είναι να δουλεύω και να κοιμάμαι. Έτσι, είμαι αναγκασμένος να σταματήσω την δημοσίευση κειμένων και, με το καλό, θα συνεχίζω τον Οκτώβρη. Πριν αποσυρθώ, θα ήθελα να ευχαριστήσω τις φίλες και τους φίλους για τον κόπο που έκαναν να επισκεφτούν την Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών και να διαβάσουν τα κείμενα που τους ενδιέφεραν. Από τη μεριά μου, υπόσχομαι ότι όποτε έχω χρόνο και διάθεση ( κι αυτό συμβαίνει το πρωί, μιας και ξυπνάω γύρω στις 4 με 5) θα συνεχίσω τη δημοσίευση κειμένων σχετικά με την Πανταχού Απουσία. Η εργασία αυτή φέρει τον υπότιτλο Από την ιστορική Αριστερά στην Αριστερά του μέλλοντος και το αντικείμενό της είναι η εξέταση των λόγων της αποτυχίας και της αποχώρησης της ιστορικής Αριστεράς και των προϋποθέσεων εμφάνισης της Αριστεράς του μέλλοντος. Πρόκειται για ένα εγχειρίδιο κοινωνικής πολεμολογίας: όταν λέμε Αριστερά εννοούμε τον έναν ( από τους δυο) αντιπάλους που εμπλέκονται στην διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου με επίδικο αντικείμενο την κομμουνισμό του παρόντος, δηλαδή την συρρίκνωση ή την διεύρυνσή του. Η κοινωνική επανάσταση, η συλλογική και συνειδητή διεύρυνση του κομμουνισμού του παρόντος, είναι ένας δίκαιος (κοινωνικός) πόλεμος κι αυτό σημαίνει ότι η εμφάνιση της Αριστεράς του μέλλοντος είναι αδύνατη χωρίς την συζήτηση και την επανεξέταση των θεμάτων σχετικά με τον κομμουνισμό, τον πόλεμο και την Κυριαρχία, την αρπαγή και την καταστροφή του (συλλογικά παραγόμενου) κοινωνικού πλούτου από τον Κύριο (καπιταλιστή). Οφείλουμε δηλαδή να γνωρίσουμε καλά όχι μόνο τον αντίπαλο και τον τρόπο με τον οποίο πολεμάει αλλά και τον εαυτό μας (τους υποτελείς Παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου) και τον τρόπο με τον οποίο πολεμάμε. Εννοείται ότι και οι δυο αντίπαλοι επιχειρούν να εφαρμόσουν τα βασικά αξιώματα του πολέμου. Τα πρώτο από αυτά: σε αυτό τον πόλεμο μπορούμε να νικάμε μόνο εάν γνωρίζουμε καλά τον αντίπαλο και τον εαυτό μας. Το δεύτερο: νικάμε χωρίς να πολεμάμε. Το τρίτο: πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. Οι εδώ και δεκαετίες αλλεπάληλες ήττες της ιστορικής Αριστεράς δείχνει ότι κανένα από αυτά τα αξιώματα του (κοινωνικού) πολέμου δεν λαμβάνονται υπόψη. Ένα από τα συμπεράσματα της εργασίας αυτής είναι η επισήμανση ότι το κομβικό χαρακτηριστικό της ιστορικής Αριστεράς ήταν η διάκριση σκοπού και μέσων (ορθός λόγος), η μίμηση δηλαδή του Κυρίου , ενώ της Αριστεράς του μέλλλοντος θα είναι η ταύτισή τους. Η ιστορική Αριστερά επεδίωκε να μεταβεί (μελλοντικά) στον κομμουνισμό, να τον δημιουργήσει εκ του μηδενός (ex nihilo), ενώ η Αριστερά του μέλλοντος, ως πολιτική (άρα πολεμική) οργάνωση των υποτελών Παραγωγών, θα συμβάλλει στην διεύρυνση του κομμουνισμού του παρόντος. Θεωρώ ότι πρέπει να αρχίσουμε με την γνώση του εαυτού μας, δηλαδή με την γνώση του κομμουνισμού. Το πρώτο κεφάλαιο (εμμενής κομμουνισμός) είναι μια συνοπτική παρουσίαση [θα συνεχίσω αύριο το πρωί]
[7/4/09] της εργασίας Θεωρία Κομμουνισμού. Στην εργασία αυτή υποστηρίζω ότι ο κομμουνισμός δεν είναι κάτι που υπήρξε στο παρελθόν, δεν είναι κάτι που θα δημιουργηθεί εκ του μηδενός στο μέλλον αλλά ότι δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει κοινωνία που να μην είναι κομμουνιστική. Για να υπάρξει και να αναπαραχθεί μια κοινωνία, θα πρέπει να υπάρξει συμβίωση, συνεργασία, αλληλεγγύη, κοινοχρησία και κοινοκτησία. Αυτά όμως είναι κομμουνισμός. Αυτόν τον ελάχιστο, τον θεμελιώδη, τον στοιχειώδη, τον βασικό κομμουνισμό, τον αποκαλώ εμμενή κομμουνισμό. Με βάση αυτόν τον κομμουνισμό, κάθε κοινωνία (αρχής γενομένης από την ομάδα) δημιουργεί τον κομμουνισμό του παρόντος, τους κομμουνιστικούς θεσμούς που επινοούνται και λειτουργούν κατά τη διάρκεια της ύπαρξης ενός ιστορικά δοσμένου τρόπου παραγωγής και του εξ αυτού προερχόμενου πολιτισμού. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Όταν, στη νεολιθική εποχή, φτιάχτηκαν τα χωριά, φτιάχτηκαν και οι δρόμοι, και όπως και σήμερα, δεν μπορεί να διαθέτει ο καθένας το δικό του δρόμο, αν και μπορεί να έχει το δικό του αυτοκίνητο (και γνωρίζουμε τις τραγικές συνέπειες. . .). Ο δρόμος είναι εμμενής κομμουνισμός και ό,τι εκτυλίσσσεται εκεί είναι ο κομμουνισμός του παρόντος. Καμιά κοινωνία του παρελθόντος δεν περιορίστηκε στα όρια του εμμενούς κομμουνισμού αλλά όλες τον διεύρυναν, άλλες πολύ κι άλλες λίγο. Η μόνη κοινωνία που αγγίζει τα όρια του εμμενούς κομμουνισμού, η μόνη κοινωνία που κομμουνισμός του παρόντος έχει συρρικνωθεί τόσο πολύ, η μόνη κοινωνία που παρουσιάζει ένα τεράστιο έλλειμμα κομμουνισμού είναι η σημερινή καπιταλιστική κοινωνία. Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα συρρίκνωσης του κομμουνισμού του παρόντος είναι ο δρόμος και ο τρόπος μετακίνησης και μεταφοράς στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Όλα τα προβλήματα που προκαλεί ο δρόμος και η μετακίνηση οφείλονται στη συρρίκνωση του κομμουνισμού του παρόντος. Κατά τον ίδιο τρόπο, η παγκόσμια δεινή κατάσταση της Φύσης και των Υποτελών Παραγωγών του κοινωνικού πλούτου δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο η συνέπεια του ελλείματος κομμουνισμού: τα παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα θα επιλυθούν μόνο με την διεύρυνση της συμβίωσης, της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της κοινοχρησίας και της κοινοκτησίας.
Και όμως! Σήμερα, οι υποτελείς Παραγωγοί ακούνε τη λέξη κομμουνισμός και τα κάνουν πάνω τους από το φόβο ή κοιτάνε αριστερά και δεξιά, σαν να ψάχνουν την έξοδο κινδύνου. Η λέξη κομμουνισμός είναι μια φοβερή λέξη που δεν πρέπει ούτε καν να προφέρεται, όπως ο καρκίνος, ο θάνατος και ο διάβολος. Εκτός από το φόβο, επικρατεί μια άνευ προηγούμενου σύχγυση (”τα πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα”!). Την ευθύνη για την κατάσταση αυτή, για τον φόβο και τη σύγχυση, την φέρει η ιστορική Αριστερά και ο ιστορικός μαρξισμός, ο μαρξισμός της ιστορικής Αριστεράς. Η ιστορική Αριστερά τον έχει δέσει τον γάιδαρό της: ο κομμουνισμός είναι κάτι που θα γίνει στο (απώτερο ή απώτατο μέλλον) οπότε μέχρι τότε δεν υπάρχει λόγος ούτε καν να μιλάμε γι αυτόν. Και όταν μιλάμε, θα αναφέρουμε τα δυο τρεία πράγματα που είπε ο Μάρξ και τα οποία οφείλουμε να εξετάσουμε διεξοδικά. Εάν εξαιρέσουμε την άποψη ότι στον κομμουνισμό δεν θα υπάρχει επάγγελμα ( χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει εξειδίκευση, ίσα ίσα: θα εργαζόμαστε τόσο λίγο ώστε θα έχουμε χρόνο και τα μέσα να αφιερωθούμε στην εξειδίκευση), οι άλλες του απόψεις είναι αντιφατικές και ελλιπέστατες, με κορυφαίο εκείνο το ανεκδιήγητο τσομπαναραίϊκο αρπακτικό-διανεμητικό ”από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητες του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του”. (πρόκειται για κομμουνισμό της στάνης, που τον προτείνει ο Πλάτωνας στην ”Πολιτεία” του). Αν ανοίξετε ένα οποιοδήποτε έντυπο της ιστορικής Αριστεράς θα παρατηρήσετε ότι, εκτός από γενικολογίες, δεν υπάρχει καμιά απολύτως αναφορά, μελέτη, συζήτηση, διάλογος σχετικά με το ζήτημα των ζητημάτων, τον κομμουνισμό. Η Θεωρία Κομμουνισμού επιχειρεί να φέρει στο προσκήνιο το ζήτημα αυτό με σκοπό να αρχίσει ένας δημόσιος διάλογος, μια δημόσια εξέταση του επίκαιρου όσο ποτέ άλλοτε ζητήματος του κομμουνισμού. Θεωρώ ότι εάν δεν στρέψουμε το βλέμμα μας, εάν δεν εστιάσουμε το ενδιαφέρον μας στον κομμουνισμό του παρόντος, δεν θα γνωρίσουμε ποτέ τον εαυτό μας, η Αριστερά του μέλλοντος δεν θα συγκροτηθεί ποτέ και το μέλλον θα μας επιφυλάξει νέες και οδυνηρότατες ήττες.
Ο σκοπός μας λοιπόν δεν είναι η πραγματοποίηση του κομμουνισμού στο μέλλον αλλά η διεύρυνση του κομμουνισμού του παρόντος. Η επισήμανση αυτή είναι σημαντική διότι μας υποδεικνύει και τον τρόπο με τον οποίο θα πολεμήσουμε (: να επιλύσουμε τα κοινωνικά προβλήματα, να επαναστατήσουμε). Τόσο ο τρόπος οργάνωσης όσο και ο τρόπος διεξαγωγής του πολέμου θα πρέπει να έχουν ως πρότυπο τον (εμμενή) κομμουνισμό. Η ιστορική Αριστερά οργανώθηκε και διεξήγαγε τον πόλεμο έχοντας ως πρότυπο το Κράτος και τον Κύριο (καπιταλιστή). Οργανώθηκε και πολέμησε όπως οργανώνεται και πολεμάει ο Κύριος. Αναπόφευκτα, ο Κύριος θα νικήσει χωρίς να πολεμήσει, θα ηττηθούμε δηλαδή πριν καν πολεμήσουμε. Η κατάσταση δεν άλλαξε: όλες οι οργανώσεις της Αριστεράς είναι συγκροτημένες με πρότυπο το Κράτος (τα κόμματα είναι απομίμηση του κρατικού μηχανισμού) και ο τρόπος διεξαγωγής του πολέμου μιμείται αυτόν του Κυρίου (έν0πλη επαναστατική βία, διεκδικητισμός, εκλογικισμός και κυβερνητισμός). Η Αριστερά του μέλλοντος δεν θα οργανωθεί έχοντας ως πρότυπο το Κράτος και δεν θα διεξεγάγει τον πόλεμο όπως τον διεξεγάγει ο Κύριος, ο ένοπλος ζητιάνος.
Εκτός λοιπόν από τον εαυτό μας, πρέπει να γνωρίσουμε και τον αντίπαλο, τον συντονιστή της συρρίκνωσης του κομμουνισμού του παρόντος, τον Κύριο. Η συρρίκνωση του κομμουνισμού του παρόντος είναι συνέπεια ενός μακραίωνου πολέμου που διεξαγάγει οργανωμένα, συστηματικά, συντονισμένα και προ πάντων συνειδητά ο Κύριος κατά των Παραγωγών του κοινωνικού πλούτου. Η τελευταία επίθεση συρρίκνωσης του κομμουνισμού ήταν ο νεοφιλελευθισμός των τελευταίων δεκαετιών. Η επίθεση αυτή, ο πόλεμος αυτός δεν τελειώνει ποτέ: εάν θέλουμε να επιλύσουμε τα παγκόσμια προβλήματα, είμαστε υποχρεωμένοι να πολεμήσουμε. Ο Κύριος μας πολεμά, οφείουμε να πολεμήσουμε. Αυτό δεν συνιστά μίμηση του Κυρίου. Μίμηση του Κυρίου είναι να πολεμήσουμε όπως πολεμάει αυτός. Πρέπει λοιπόν να μάθουμε πως πολεμάει ο Κύριος για να δούμε πως δεν πρέπει να πολεμήσουμε εμείς. Με τα ζητήματα αυτά καταπιάνομαι στο δεύτερο και τρίτο κεφάλαιο που φέρουν τους τίτλους Κυριαρχία και κομμουνισμός και Πόλεμος και ορθός λόγος. Ποιος είναι λοιπόν ο δυτικός Κύριος; Πως πολεμάει; Πως συρρικνώνει τον κομμουνισμότου παρόντος; Ποιο είναι το ισχυρότερο όπλο του; [ θα συνεχίσω αύριο το πρωί]
[8/4/09] Τα ερωτήματα αυτά τα θέτουμε μόνο και μόνο για να θέσουμε άλλο ένα, κομβικής σημασίας: ποιος είναι πιο ισχυρός από τους δυο αντιπάλους, ο Κύριος ή οι (υποτελείς) Παραγωγοί; Τι σημαίνει όμως το επίθετο ”ισχυρός”; Ισχυρός, ως προς τι; Το ερώτημα μπορεί να διατυπωθεί και ως εξής: Ποιος από τους δυο αντιπάλους μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άλλον; Πως μπορούμε να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα; Η γνώμη μου είναι ότι πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας στην προσταγή και την ικεσία. Σε ένα άρθρο που είχα δημοσιεύσει στην εφημερίδα Πριν (το 1996, αν δεν απατώμαι, με τίτλο ”Η αυτοκρατορία της Προστακτικής”) είχα θέσει το ερώτημα: γιατί όταν ικετεύουμε, μεταχειριζόμαστε Προστακτική; Δεν σας φαίνεται παράξενο; (Με το πολύ σημαντικό αυτό ζήτημα αυτό καταπιάνομαι λεπτομερειακά και στην Γραμματικοποίηση της ιστορίας). Εάν η ικεσία (αίτημα, προσευχή, παράκληση, κλπ) διατυπώνεται ως προσταγή, μήπως η προσταγή είναι ικεσία; Και η ικεσία δεν είναι έκφραση της ένδειας και της αδυναμίας; Γιατί θεωρούμε αγένεια τη χρήση της Προστακτικής; Εάν η προσταγή είναι ίδιον της Κυριαρχίας, δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με τον Κομμουνισμό. Η αντίληψη ότι η διαταγή, η φορτικότητα και η πολυπρόσωπη ικεσία είναι αγένεια (όπως και η βιασύνη) είναι μια κομμουνιστική αντίληψη, είναι μια κομμουνιστικότητα. Ο Κύριος διατάζει διότι είναι ενδεής και αδύναμος [θα συνεχίσω αύριο το πρωί]
[9/4/09] Κυριαρχία σημαίνει επιβολή και γενίκευση της ένδειας και της εξάρτησης στον κόσμο της εργασίας, στο κόσμο των υποτελών Παραγωγών. Διακαής πόθου του Κυρίου είναι να μας κάνει σα τα μούτρα του, ενδεείς και εξαρτημένους από αυτόν. Έτσι, θα μας καταστήσει ανίσχυρους. Η σημερινή παγκόσμια κοινωνική κατάσταση είναι αψευδής μάρτυρας: όποιος δεν είναι ενδεής, είναι εξαρτημένος. Η λατρεία της σπανιότητας (εργα τέχνης, κλπ) και η λατρεία της ειδίκευσης δεν είναι παρά αντεστραμμένες μορφές των λατρειών της ένδειας και της εξάρτησης αντίστοιχα. Το κράτος-πρόνοια, για παράδειγμα, είναι η υλική έκφραση αυτών των λατρειών. Εξαρτιόμαστε ολοκληρωτικά από τους ειδικούς: από τους μηχανικούς των αυτοκινήτων και των υπολογιστών μέχρι τους ψυχολόγους και τους δικηγόρους. Όσο όμως και να επιβάλλει την ένδεια και την εξάρτηση ο Κύριος για να μειώσει την ισχύ μας, είναι βέβαιος ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εμάς, ότι αυτός είναι σε τελική ανάλυση ο ενδεής και ο εξαρτημένος. Συνεχίζει όμως να παραμένει Κύριος! Πως; Ποια είναι τα όπλα του; Θα μπορούσαμε να διακρίνουμε τρεις κατηγορίες: τα μέσα απόσπασης της αφοσίωσης και της υπακοής, τα μέσα αρπαγής και τα μέσα εξόντωσης και καταστροφής, δηλαδή καταστολής. Από την πρώτη κατηγορία, ξεχωρίζει η μίμηση του Κυρίου. Από τη δεύτερη, το εμπόρευμα και το χρήμα (αγορά), και από την τρίτη τα πυρηνικά όπλα. Αυτά είναι τα ισχυρότερα όπλα του Κυρίου. Όταν υποστηρίζω την άποψη ότι είμαστε υποχρεωμένοι να πολεμήσουμε για να διευρύνουμε τον κομμουνισμό του παρόντος με σημείο εκκίνησης τον εμμενή κομμουνισμό εννοώ λοιπόν ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε και να κατανοήσουμε αυτά τα μέσα αύξησης ισχύος του Κυρίου. Ο Κύριος είναι πολεμιστής, μην το ξεχνάμε, και πολεμάει καθημερινά. Για την κατανόηση του δεύτερου μέσου, υπάρχει ένα κείμενο το οποίο μας λέει πολλά (Το Κεφάλαιο του Καρλ Μαρξ). Για το πρώτο και το τρίτο δεν υπάρχει. (Όπως δεν υπάρχει και για τον κομμουνισμό! Τι έλλειψη! Είμαι βέβαιος ότι μια μέρα θα γραφτεί ένα έργο , από άντρα, γυναίκα ή ομάδα, το οποίο θα είναι ό,τι είναι το Κεφάλαιο για το εμπόρευμα και το χρήμα. Δεν θα είναι κανονιστικό αλλά περιγραφικό. Δεν θα είναι δεοντολογικό και μελλοντολογικό αλλά κοινωνικό και ιστορικό.) Πέρα όμως από όλα αυτά, πέρα δηλαδή από τα μέσα αύξησης της ισχύος του Κυρίου, θα πρέπει να εξετάσουμε ένα ειδικότερο ζήτημα, το ζήτημα του τρόπου διεξαγωγής του πολέμου από τον Κύριο. Πως πολεμάει ο Κύριος; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό μπορει να μας τη δ’ωσει μόνο η εξέταση του ισχυρότερου (στρατιωτικού) όπλου του Κυρίου: τα πυρηνικά όπλα. Η ατομική βόμβα είναι η έσχατη πραγμάτωση, η κορωνίδα του ορθού λόγου. Εάν θέλουμε να μάθουμε πως πολεμάει ο Κύριος, θα πρέπει να εξετάσουμε το ζήτημα του ορθού λόγου. Στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι είδαμε ολοκάθαρα τι σημαίνει ”ορθός λόγος”. Σημαίνει την πραγματοποίηση της μεγαλύτερης δυνατής αποτελεσματικότητας και αποδοτικότητας με όσο γίνεται λίγότερα μέσα. Από το ένα δόρυ που σκοτώνει έναν αντίπαλο, φτάσαμε στη μια βόμβα που εξοντώνει και καταστρέφει μια ολόκληρη πόλη: αυτή είναι η εποποιΐα του ορθού λόγου. Σύμφωνα λοιπόν με τον ορθό λόγο, ο Κύριος πολεμάει με όπλα της μεγαλύτερης δυνατής εξόντωσης και καταστροφής και επομένως, με τους λιγότερους το δυνατόν πολεμιστές. Θα πολεμούν ελάχιστοι με πανίσχυρα όπλα. Ένας θα σκοτώνει πάρα πολλούς. Αυτός είναι ο ηρωισμός. Ο ήρωισμός και ο ορθός λόγος είναι δίδυμα αδερφάκια. Δεν έχουμε φτάσει σε αυτή την φάση αλλά προς τα εκεί τείνουμε. Τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη είναι η αρχή. Σε λίγο θα ακολουθήσουν και τα ρομπότ-πολεμιστές. Όσο για τον (απαραίτητο) στρατό κατοχής μιας περιοχής, ενώ σήμερα είναι μισθοφορικός, αύριο η ύπαρξή του δεν θα είναι απαραίτητη. Τη θέση της κατοχής θα πάρει η απειλή της καταστροφής και της εξόντωσης από μακριά. Υποτάσσεσθε ή πεθαίνετε. Θεωρώ ότι θα επιστρέψουμε σε μορφές εξωτερικής Κυριαρχίας. Είμαι της γνώμης ότι μετά τον καπιταλισμό, που είναι ένα καθεστώς εσωτερικής Κυριαρχίας, μετά δηλαδή την αρπαγή μέσω του εμπορεύματος και του χρήματος η Κυριαρχία θα πάρει τη μορφή της δουλοπαροικίας μάλλον παρά της δουλείας. Επιστρέφουμε, μέσω της τεχνοεπιστήμης, ολοταχώς προς το παρελθόν. Ας ανακεφαλαιώσουμε: ο ορθός λόγος υποδεικνύει στον Κύριος πως θα πολεμά: με λίγους και μισθοφόρους πολεμιστές, με ισχυρότατα όπλα. Προς το παρόν, δεν γνωρίζουμε πως θα πολεμήσει ο υποτελής Παραγωγός αλλά γνωρίζουμε πως δεν θα πολεμήσει: δεν θα πολεμήσει με τον τρόπο που πολεμάει ο Κύριος. Αυτό σημαίνει ότι στην παγκόσμια κοινωνική επανάσταση θα λάβουν μέρος όσο γίνεται περισσότεροι υποτελείς Παραγωγοί οι οποίοι δεν θα είναι μισθοφόροι και δεν θα διαθέτουν πυρηνικα όπλα. Ως προς το πρώτο, το όσο γίνεται περισσότεροι σημαίνει ότι θα συμμετέχουν όχι μόνο οι ζωντανοί αλλά και οι νεκροί και οι αγέννητοι. Αυτό σημαίνει: ότι δεν θα είναι μισθοφόροι και ότι δεν θα χρησιμοποιήσουν πυρηνικά όπλα. Τα ερωτήματα λοιπόν που εγείρονται είναι: πρέπει να δεχτούμε τους νεκρούς και τους αγέννητους να λάβουν μέρος στον κοινωνικό πόλεμο; Πως είναι δυνατόν ένας νεκρός ή ένας αγγέννητος να πολεμήσει; Υπάρχει κάποιο όπλο που μπορεί να χρησιμοποιήσουν από κοινού οι ζωντανοί, οι νεκροί και οι αγένννητοι; Ποιο είναι αυτό; Τα πυρηνικά; Τα Καλάνσικωφ; Οι μολότωφ; Οι πέτρες; Όχι!. Εάν δεχτούμε να πολεμήσουν οι νεκροί και οι αγέννητοι, και οφείλουμε να δεχτούμε, δεν μπορούμε σε καμμιά περίπτωση να καταφύγουμε στην ένοπλη επαναστατική βία. Το ισχυρότερο όπλο μας είναι ένα όπλο που θα μπορούν να το χρησιμοποιούν και οι ζωντανού και οι νεκροί και οι αγέννητοι. Το όπλο αυτό λέγεται γλέντι, γιορτή, ξεφάντωμα. Είναι το γλέντι κατά τη διάρκεια της χωρίς αιτήματα αποχής από την εργασία. Το γλέντι αυτό το ονομάζω Πανταχού Απουσία. [θα συνεχίσω αύριο]
[10/4/09] Εκτός από τι κάνει και πως πολεμάει ο (δυτικός) Κύριος, θα πρέπει να γνωρίσουμε και ποιος είναι, δηλαδή την καταγωγή του. Είναι ένα ζήτημα το οποίο χαίρει πλήρους αδιαφορίας. Ο καπιταλιστής (του χρήματος και της παραγωγής) προέρχεται από τον έμπορο και ο έμπορος από τον πολεμιστή ποιμένα, τον ήρωα. Ο καπιταλιστής, φίλες και φίλοι, είναι ήρωας, είναι πολεμιστής, είναι τσομπάνης. Ο δουλοκτητικός, ο φεουδαρχικός και ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής διασώζουν πολλά στοιχεία από ποιμενικό τρόπο παραγωγής. Θα έλεγα μάλιστα ότι πρόκειται περί παραλλαγών, μετεξελίξεων, τροποποιήσεων και προσαρμογών του ποιμενισμού. Ο ποιμενισμός είναι η μήτρα της δυτικής Κυριαρχίας και του δυτικού Κυρίου. Παρόλα αυτά όμως ο ιστορικός μαρξισμός αδιαφόρησε πλήρως για τον ποιμενικό τρόπο παραγωγής: δεν περιλαμβάνεται στους προκαπιταλιστικούς τρόπους παραγωγής. Εάν όμως θέλουμε να ανατρέψουμε τον σημερινό συσχετισμό δύναμης μεταξύ του Κυρίου και των υποτελών Παραγωγών οφείλουμε να μελετήσουμε τον πρόγονο του καπιταλιστή Κυρίου. Εάν δεν μελετήσουμε και δεν κατανοήσουμε τον ποιμένα πολεμιστή, δεν θα μπορέσουμε να γνωρίσουμε τον Κύριο καπιταλιστή. Εάν λάβουμε υπόψη μας ότι ο καπιταλιστής είναι ο ήρωας που εκπλήρωσε τις επιθυμίες του, ότι τα βασικά επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα του καπιταλισμού είχαν διατυπωθεί από τον ήρωα ως επιθυμίες και φαντασιώσεις, μπορούμε να κατανοήσουμε τη βαθιά σχέση που συνδέει τον έναν με τον άλλον. Ο αδύναμος και ανίσχυρος ήρωας επιθυμούσε να έχει όπλα πιο ισχυρά, να πολεμά από μακριά, να κατοικεί μακριά από τους υποτελείς, να πολεμά, να ζει και να επιτηρεί από τα ύψη, να είναι πιο ταχύς και να πετάει για να αίρει την απόσταση και το ύψος διατηρώντας τα, να είναι άτρωτος και αήττητος, να είναι πιο ισχυρός από τη φύση, να είναι αθάνατος και άλλα πολλά. Οι επιθυμίες αυτές έχουν καταγραφεί στο πιο σημαντικό κείμενο του δυτικού Κυρίου, την Ιλιάδα. Ο θεός στην Ιλιάδα δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτό που θα ήθελε να ήταν ο ίδιος ο ήρωας αλλά δεν μπορούσε. Ο Κύριος άρχισε να εκπληρώνει μια μια τις επιθυμίες του με τους πρώτους κανονιοβολισμούς, γύρω στο 1300 μ.Χ. Από τότε μέχρι σήμερα, ο Κύριος έγινε θεός και την εποχή αυτή την ονομάζω γένεση του θεού. Αλλά τι είναι ο κεραυνός μπροστα στα πυρηνικά; Τι είναι το ιπτάμενο άρμα του Δία μπροστά στα Στελθ; Τι είναι η κορυφή του Ολύμπου μπροστά στα ύψη που κινούνται οι κατασκοπευτικοί δορυφόροι; Τι είναι η Ίρις μπροστά στη σημερινή ταχύτητα μετάδοσης της πληροφορίας και του μηνύματος; Ο Κύριος έγινε πολύ πιο ισχυρός από το πανίσχυρο πλάσμα της φαντασίας του, τον θεό. Υπάρχουν όμως δυο επιιθυμίες που δεν μπόρεσε (και δεν θα μπορέσει ποτέ) να τις εκπληρώσει. Το γεγονός ότι οι επιθυμίες αυτές είναι οι πιο σημαντικές, μπορούμε να διατυπώσουμε την άποψη ότι ο Κύριος δεν είναι παρά ένας αδύναμος θεός, ένας ενδεής θεός, ένας ζήτουλας θνητός θεός. Ποιες είναι αυτές οι επιθυμίες; Είναι η επιθυμία να γίνει αθάνατος και η επιθυμία να απεξαρτηθεί από τους υποτελείς Παραγωγούς. Επιθυμεί δηλαδή να καταργήσει τα όρια της επιθυμίας και της ελευθερίας. Αλλά αυτό δεν είναι ο ορισμός του Κακού; Η επιθυμία της κατάργησης των ορίων της επιθυμίας και της ελευθερίας μας θέτει το μείζον ζήτημα της ανθρωπογένεσης. Γίναμε άνθρωποι επειδή θέσαμε όρια στην επιθυμία μας και την ελευθερία μας. Ο Κύριος και η Κυριαρχία θέλουν να τα καταργήσουν. Εάν καταργηθούν, θα καταστραφεί η ζωή πάνω στον πλανήτη. Για τον Κύριο, η διατήρηση των ορίων είναι συνώνυμο της ανελευθερίας και της τυραννίας. Ο Κομμουνισμός, που είναι ένας τρόπος διατήρησης των ορίων αλλά και συμβολικής τους κατάργησης για να ικανοποιείται το Τέρας μέσα μας, για τον Κύριο είναι συνώνυμο της ανελευθερίας. Τα ερωτήματα λοιπόν που εγείρονται είναι: μπορεί ο Κύριος να γίνει αθάνατος; Μπορεί να απαλλαγεί από τους υποτελείς Παραγωγούς; Η απάντησή μου είναι ότι δεν μπορεί: δεν μπορεί να γίνει πιο ισχυρός από τη Φύση. Φίλες και φίλοι, η πρόοδος μας τελείωσε και ο Κύριος βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδο. Η μόνη έξοδος διαφυγής είναι η διαιώνιση και η ενίσχυση της Κυριαρχίας, δηλαδή η γενίκευση της αρπαγής και της καταστροφής του κοινωνικού πλούτου και της Φύσης. [θα συνεχίσω αύριο]