φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Σήμερα θα υποστηρίξω ότι κατά τους επόμενους μήνες και χρόνια το επίδικο αντικείμενο του κοινωνικού πολέμου θα είναι ο έλεγχος των Εφοριών, εκεί (μέσα και έξω) θα μεταφερθεί ο κοινωνικός πόλεμος. Σε λίγους μήνες, λόγω της μείωσης ή της κατάργησης του αφορολόγητου, η οργή κατά τους Κράτους και της Κυβέρνησης θα ξεσπάσει στις Εφορίες. Απο την άλλη, απεργία οι υποτελείς Παραγωγοί δεν προτίθενται να κάνουν. Οι άνεργοι και οι νοικοκυρές και οι συνταξιούχοι δεν μπορούν να δράσουν. Θεωρώ ότι όλες αυτές οι συνθήκες θα συγκλίνουν και ότι η δράση θα εστιαστεί στις Εφορίες – αυτό που απομένει να κάνουμε είναι να αποφασίσουμε τι θέλουμε να τις κάνουμε, ποιες ανάγκες να καλύψουμε.
Δεν ήρθε καιρός να προτείνουμε την κατάργηση της κατάθεσης φορολογικής δήλωσης από τους μισθωτούς της εκτέλεσης;
Προτείνω: να τις κάνουμε παιδικούς σταθμούς, νηπιαγωγεία, χώρους συνάντησης παιδιών και εφήβων, καλλιτεχνικά εργαστήρια, βιβλιοθήκες, χώρους διαλέξεων, εκθέσεων κλπ.
Τι λέτε, θα συμφωνήσουν άραγε οι κάτοικοι των περιοχών γύρω από τις Εφορίες;
Μαθαίνω και διαβάζω (εφημερίδα Δραση blogspot) ότι τις τελευταίες μέρες, κυρίως μετά την μεγαλειώδη αποτυχία της ειρηνικής και βίαιης διαμαρτυρίας να αποτρέψει την υπερψήφιση του νομοσχεδίου του Υπουργείου Παιδείας την Κυριακή, 12 Φεβρουαρίου 2012, έχουν καταληψθεί από ανέργους και εργαζομένους πολλά Δημαρχεία (Αγ. Παρασκευής, Χαλανδρίου, Ρεθύμνου, Χολαργού) και Περιφέρειες (Αν. Μακεδονίας και Θράκης, Χανίων, Νησιών Αιγαίου και Ιονίου, Πάτρας, Ημαθίας), το Υπουργείο Υγείας, το πανεπιστημιακό Ολύμπιον στη Θεσσαλονίκη και πιθανότατα κι άλλα κτήρια, διοικητικά.
Εάν τα μέσα έκφρασης της διαμαρτυρίας (συγκεντρώσεις και πορείες/διαδηλώσεις) που εκλαμβάνονται ως μέσα πάλης δεν κατάφεραν απολύτως τίποτα, θεωρώ ότι ούτε οι καταλήψεις των διοικητικών κτηρίων του Κράτους θα καταφέρουν κάτι. Υποθέτω, κι αυτό σημαίνει ότι δεν είμαι βέβαιος, ότι οι εργαζόμενοι στις διοικητικές υπηρεσίες και οι καταληψίες θα συνυπάρχουν και οι μεν θα εξασφαλίζουν την εκτίμηση και την αποδοχή των άλλων. Δύο σε ένα: και εργασία και κατάληψη.
Οι καταλήψεις αυτού του τύπου, της συνύπαρξης εργασίας και κατάληψης, είναι άλλη μια μορφή διαμαρτυρίας, δηλαδή άλλη μια εκδήλωση, έκφραση δυσαρέσκειας και αγανάκτησης. Δεν χάνω ευκαιρία να εκφράζω τις επιφυλάξεις μου σχετικά με τον όρο και την πρακτική της κατάληψης και θα τις επαναλάβω σήμερα με ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, τις καταλήψεις στα γυμνάσια, τα λύκεια και τα πανεπιστήμια. Οι καταλήψεις αυτές είναι ένα σταμάτημα της εκπαιδευτικής διαδικασίας το οποίο διαρκεί κάποιες μέρες, βδομάδες ή μήνες αλλά μετά η τάξη αποκαθίσταται. Εάν θεωρήσουμε ότι οι χώροι αυτοί είναι κατειλημένοι από το Κράτος, τότε η δική μας κατάληψη είναι κατάληψη της κατάληψης.
Και αναρωτιέμαι: κατάληψη της κατάληψης ή απελευθέρωση του χώρου, έστω και προσωρινή και περιστασιακή; Τι κάνουμε κατά τη διάρκεια της κατάληψης; Σταματάμε την εκπαιδευτική διαδικασία ή καταργούμε την υποχρεωτική εκπαίδευση; Ο καθένας και η καθεμιά διαλέγει όσα και όποια μαθήματα θέλει, προτείνει άλλα, δημιουργούνται μαθησιακές ομάδες οι οποίες βρίσκουν τους δασκάλους που χρειάζονται, χωρίς εξετάσεις, χωρίς βαθμούς, χωρίς απουσίες. Η κατάληψη δεν είναι κατάληψη, είναι απελευθέρωση.
Στις καταλήψεις των Δημαρχείων όχι μόνο δεν έχουμε απευθέρωση του χώρου αλλά δεν έχουμε ούτε καν σταμάτημα – εάν όντως ευσταθεί η υπόθεση μου περί συνύπαρξης εργαζομένων και καταληψιών. Αλλά κι αν δεν ευσταθεί και έχουν όντως σταματήσει οι εργασίες, τότε έρχονται και πάλι στο προσκήνιο τα ερωτήματα του τι κάνουμε κατά τη διάρκεια της κατάληψης, πως επανοικειοποιούμε τον χώρο, πως τον διαχειριζόμαστε με τέτοιο τρόπο ώστε να ικανοποιούμε τις ανάγκες μας;
Ο Κύριος και το Κράτος δεν ανησυχούν με τις διαμαρτυρίες και τις καταλήψεις στις οποίες συνυπάρχουν εργαζόμενοι και καταληψίες. Γνωρίζουμε πολύ καλά τι τον κάνει να χέζει τα βρακιά του: η απεργία, ο έλεγχος των δικτύων μεταφοράς (πρώτων υλών, εμπορευμάτων και εργαζομένων), ο έλεγχος κομβικών χώρων του Κράτους. Στο ερώτημα γιατί οι υποτελείς επιλέγουν τη διαμαρτυρία και τις καταλήψεις νέου τύπου, η απάντηση που διατυπώνουμε είναι η εξής: φοβούνται.
Δεν μας επιτρέπεται κατά κανένα τρόπο να επικρίνουμε κάποιον επειδή φοβάται διότι όλοι μας φοβόμαστε κι όποιος υποστηρίζει ότι δεν φοβάται μάλλον δεν γνωρίζει ποιος είναι ο Κύριος και τι είναι ικανός να κάνει. Η διαμαρτυρία και οι νέου τύπου καταλήψεις δεν έχουν κινδύνους – εάν είσαι ειρηνικός, θα σε προστατέψει και η Τρέμη και το SKY. Εάν δεν είσαι, εάν δηλαδή επιχειρήσεις να κινηθείς προς το Κοινοβούλιο του Κυρίου, θα αναπνεύσεις λίγα χημικά, θα φύγεις τρέχοντας και το βράδυ στο μπαράκι πόσα θα έχεις να διηγηθείς!
Εάν ξεπεράσουμε το φόβο, θα ξεπεράσουμε και την διαμαρτυρία και τις καταλήψεις νέου τύπου. Και τι θα κάνουμε;
Θα καταργήσουμε την υποχρεωτική εκπαίδευση – μαθητές, δάσκαλοι και γονείς. Θα ήταν ένα πλήγμα κατά του Κράτους; Θα ήταν!
Έχω υποστηρίξει την άποψη ότι εάν το Κράτος συρρικνωνόταν στο ελάχιστο θα αποτελούνταν από δύο Υπουργεία: αυτό της Αρπαγής του κοινωνικού πλούτου (Υπουργείο Οικονομικών) κι αυτό της Καταστολής και εξόντωσης. Οι Εφορίες είναι τα τοπικά φρούρια του κράτους, τα κρατικά fort, τα οποία επιβλέπουν την τοπική παραγωγή και αρπάζουν ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού πλούτου. Θα γνωρίζετε ότι το αφορολόγητο έχει κατέβει στα 5.000 εβρά και ακούγεται ότι κι αυτό το όριο θα καταργηθεί. Το 2011 δούλεψα 8 μήνες και πήρα περίπου 7.000 -7.500 εβρά και θα πρέπει να πάω να σκάσω 500 ή 700 εβρά! Που θα τα βρω; Αν δεν τα σκάσω, δεν θα μπορώ να έχω φορολογική ενημερότητα, άρα θα περιθωριοποιηθώ, το Κράτος θα με πετάξει έξω από τον κοινωνικό ιστό. Οι περισσότεροι μισθωτοί της εκτέλεσης (εργαζόμενοι και συνταξιούχοι) βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση. Τι θα κάνουν;
Εκ των πραγμάτων, οι εργαζόμενοι θα γίνουν αποδέκτες της αγανάκτησης των διαμαρτυριών και των ύβρεων των αδύναμων και ανήμπορων υπηκόωων, Εφορίες θα καταστραφούν και θα καούν. Νομίζω πως τα βλέπετε κι εσείς όλα αυτά. Και τίθεται το ερώτημα: τι θα κάνουμε με τις Εφορίες;
Η πρότασή μου είναι η εξής: αντι να διαδηλώνουμε, ειρηνικά ή βίαια, έξω από το Κοινοβούλιο του Κυρίου, αντί να καταλαμβάνουμε τους χώρους της Αυτοδιοίκησης ενώ οι εργαζόμενοι συνεχίζουν απρόσκοπτα τις εργασίες τους, ας αρχίζουμε να προετοιμαζόμαστε για την κατάργηση, την απελευθέρωση των Εφοριών.
Σε λίγους μήνες, λόγω της μείωσης ή της κατάργησης του αφορολόγητου, η οργή κατά τους Κράτους και της Κυβέρνησης θα ξεσπάσει στις Εφορίες. Απο την άλλη, απεργία οι υποτελείς Παραγωγοί δεν προτίθενται να κάνουν. Οι άνεργοι και οι νοικοκυρές και οι συνταξιούχοι δεν μπορούν να δράσουν.Οι διαμαρτυρίες και οι καταλήψεις νέου τύπου δεν φέρνουν αποτελέσματα.
Θεωρώ ότι όλες αυτές οι συνθήκες θα συγκλίνουν και ότι η δράση θα εστιαστεί στις Εφορίες – αυτό που απομένει να κάνουμε είναι να αποφασίσουμε τι θέλουμε να τις κάνουμε, ποιες ανάγκες να καλύψουμε.
Δεν ήρθε καιρός να προτείνουμε την κατάργηση της κατάθεσης φορολογικής δήλωσης αποό τους μισθωτούς της εκτέλεσης;
Προτείνω: να τις κάνουμε παιδικούς σταθμούς, νηπιαγωγεία, χώρους συνάντησης παιδιών και εφήβων, καλλιτεχνικά εργαστήρια, βιβλιοθήκες, χώρους διαλέξεων, εκθέσεων κλπ.
Τι λέτε, θα συμφωνήσουν άραγε οι κάτοικοι των περιοχών γύρω από τις Εφορίες;