φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Σήμερα θα ασχοληθούμε με τη χρησιμοποίηση πλαστικών σφαιρών από τις κατασταλτικές δυνάμεις του Κράτους κατά την διάλυση της διαμαρτυρίας των κατοίκων πριν από λίγες μέρες στις Σκουριές Χαλκιδικής. Θα ασχοληθούμε δηλαδή με την απόφαση να προστεθεί η χρήση πλαστικών σφαιρών στα ήδη υπάρχοντα μέσα διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου από τον Κύριο- τα χημικά αέρια και την άσκηση βίας δια ροπάλων (αποφεύγω μετά γνώσεως λόγου το επίθετο φυσικός – τι θα πει φυσική βία;). Θα αποπειραθούμε δηλαδή να εντάξουμε αυτό το καινοφανές μέσο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου από τον Κύριο στη γενικότερη λογική Του και να εντοπίσουμε τις τακτικές και στρατηγικές Του. Έχω την εντύπωση ότι τα συμπεράσματα που θα συνάγουμε θα μας φανούν πολύ χρήσιμα κατά την διεξαγωγή του πολέμου για την εκδίωξη των κατακτητών, αρπάγων και καταστροφέων, των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και κρατικών μηχανισμών από τη Χαλκιδική και την αποτροπή, το σταμάτημα μάλλον, της καταστροφής. Εάν δεν γνωρίζουμε πως πολεμά ο Κύριος, η μία ήττα θα διαδέχεται την άλλη.
Εάν η εισβολή και η κατάκτηση είναι δυο ορατές πτυχές μιας αρπακτικής, άρα και καταστροφικής επιχείρησης, ενός επιθετικού πολέμου, η απόκρουση της εισβολής και η άρση της κατάκτησης είναι δυο ορατές φάσεις του αμυντικού, στην περίπτωση της εισβολής, και απελευθερωτικού, στην περίπτωση της κατάκτησης, πολέμου. Η απόκρουση της εισβολής είναι ένας πόλεμος απομάκρυνσης, ενώ η άρση της κατάκτησης είναι ένας πόλεμος εκδίωξης.
Θα δούμε τα πράγματα πρώτα από τη σκοπιά του Κυρίου και μετά από τη σκοπιά των κατοίκων. Ο Κύριος οργάνωσε μια εισβολή στον φυσικό, μη δομημένο χώρο με σκοπό να τον κατακτήσει για να καταστρέψει και αρπάξει. Δεν υπήρξε κάποια απόπειρα απόκρουσης της εισβολής από τους κατοίκους, εκτός κι αν κάνω λάθος. Και να υπήρξε όμως, το γεγονός ότι η κατάκτηση του χώρου ολοκληρώθηκε δείχνει ότι η απόκρουση της εισβολής απέτυχε παταγωδώς. Ο κατακτημένος χώρος είναι τώρα πια ο ζωτικός χώρος του Κυρίου, είναι ο (φασιστικός-ναζιστικός) Lebensraum, σαφέστατα ποιμενικής προέλευσης. Για να αναπαραχθεί μια κατάκτηση πρέπει να εξασφαλίζονται δύο προϋποθέσεις. Πρώτη είναι η εισροή πολεμιστών (συμπεριλαμβάνω και τους εργάτες, επιστάτες, στελέχη, κλπ), εργαλείων, ανταλλακτικών, πρώτων υλών ίσως, ενέργειας, κλπ. Χωρίς όλα αυτά καμιά κατάκτηση δεν είναι δυνατόν να αναπαραχθεί· καμιά κατάκτηση, σε όποια κλίμακα κι αν πραγματοποιείται, δεν μπορεί να νοηθεί ανεξάρτητη και αποκομμένη από το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον. Εάν χαρακτηρίσουμε ξενιστή αυτό το περιβάλλον, τότε η κατάκτηση είναι ένα παράσιτο, ένα καρκίνωμα θα έλεγα, το οποίο δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον ξενιστή. Αυτή άλλωστε είναι η Κυριαρχία, το παράσιτο-καρκίνωμα· ξενιστής, σε αυτή την περίπτωση είναι ο εμμενής κομμουνισμός, φυσικός και κοινωνικός.
Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η επιτυχής διεξαγωγή του πολέμου απομάκρυνσης και του πολέμου εκδίωξης από τον Κύριο. Διότι κάθε κατακτητής είναι αναγκασμένος να περιέλθει στην κατάσταση του αμυνόμενου, του πολιορκημένου, του αποκλεισμένου. Η Κυριαρχία η ίδια, ως εισβολή/κατάκτηση, είναι μια άμυνα – το ίδιο ισχύει και για το Κράτος. Ο Κύριος, ως κατακτητής, βρίσκεται διαρκώς σε άμυνα. Αυτό σημαίνει ότι οφείλει να διεξαγάγει επιτυχώς τον πόλεμο απομάκρυνσης και τον πόλεμο εκδίωξης. Σε αυτό το σημείο, ας στρέψουμε τον προσοχή μας στο πως αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει ο Κύριος τη διαδήλωση.
Διακρίνει μεταξύ της διαδήλωσης-ικεσίας (supplication) και της διαδήλωσης-εφόδου (assault). Πέρα όμως από αυτή τη διάκριση, ο Κύριος αντιλαμβάνεται τη διαμαρτυρία που εμφανίζεται ως συγκέντρωση/πορεία/διαδήλωση εν γένει ως εισβολή και κατάκτηση του (θεωρούμενου ως) ζωτικού χώρου, του δρόμου ας πούμε. Η ειρηνική διαδήλωση-ικεσία είναι, για τον Κύριο, εισβολή και κατάκτηση, αυτό δεν το ξεχνά. Δεν ξεχνά επίσης ότι μια διαδήλωση-ικεσία ενδέχεται ανά πάσα στιγμή να μετεξελιχθεί σε διαδήλωση-έφοδο, δηλαδή σε μια απόπειρα εισβολής και κατάκτησης ενός άλλου ζωτικού χώρου (εργοστάσιο, πλατεία, Βουλή, υπουργείο, Πανεπιστήμιο, κτλ.). Κάθε φορά που ο Κύριος αντιμετωπίζει μια διαδήλωση την αντιμετωπίζει ως αμυνόμενος, διεξάγει δηλαδή έναν πόλεμο απομάκρυνσης, απόκρουσης της εισβολής, και έναν πόλεμο εκδίωξης, άρσης της κατάκτησης. Θα θυμάστε πως διαλύονταν οι διαδηλώσεις τα τελευταία χρόνια και πως εκδιώκονταν οι αγανακτισμένοι από τις πλατείες.
Είναι σαφές ότι τα μέσα διεξαγωγής του πολέμου απομάκρυνσης και εκδίωξης είναι τα ίδια: το πρώτο είναι η άσκηση βίας με τα ρόπαλα και ακολουθεί, σε συνδυασμό με το πρώτο, τα χημικά αέρια που απομακρύνουν, εκδιώκουν το συγκεντρωμένο πλήθος. Στις Σκουριές Χαλκιδικής, ο Κύριος, το Κράτος, ως κατακτητής, ως αμυνόμενος, διεξάγει έναν πόλεμο απόκρουσης της επίθεσης, της διαδήλωσης ικεσίας-εφόδου, έναν πόλεμο απομάκρυνσης. Το ότι τον έφερε σε πέρας με επιτυχία είναι κάτι που δεν θα πιεστούμε πολύ για να το διαπιστώσουμε.
Γιατί όμως χρησιμοποίησε άλλο ένα μέσο διεξαγωγής του πολέμου, τις πλαστικές σφαίρες; Τι είναι οι πλαστικές σφαίρες;
Οι πλαστικές σφαίρες δεν σκοτώνουν, τραυματίζουν. Ο τραυματίας είναι αναγκασμένος να απομακρυνθεί δια παντός. Αυτός που δέχεται τις ροπαλιές στην πλάτη του και εισπνέει ασφυξιογόνα και δακρυγόνα μπορεί να επιστρέψει και να συνεχίσει να κάνει αυτό που κάνει. Ο τραυματισμένος όμως δεν θα επιστρέψει. Και όχι μόνο δεν θα επιστρέψει εκείνη τη μέρα αλλά ενδέχεται να μην ειστρέψει ποτέ πια! Η απομάκρυνση αυτή είναι η απομάκρυνση δια του τραυματισμού. Η τακτική της καμμένης γης, της καταστροφής των αναγκαίων εισροών προς τα στρατεύματα των εισβολέων από το περιβάλλον, είναι κι αυτή ένας τρόπος απομάκρυνσης. Υπάρχει και η απομάκρυνση δια του αποκλεισμού. Στην Ιλιάδα διαβάζουμε ότι ο σκοπός των Τρώων ήταν η παρεμπόδιση των εισβολέων να εφοδιαστούν με τρόφιμα και νερό και να αναγκαστούν να σύρουν τα καράβια τους στο νερό και να αποπλεύσουν.
Κάθε νέο μέσο που χρησιμοποιεί ο Κύριος είναι ισχυρότερο από τα προηγούμενα. Αυτό σημαίνει ότι αναβαθμίζεται η διεξαγωγή του πολέμου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η απομάκρυνση δια της πρόκλησης του πόνου συμπληρώνεται από την απομάκρυνση δια του τραυματισμού. Είναι σαφές ότι αυτή η επιλογή μαρτυρεί την αποφασιστικότητα του Κυρίου να νικήσει. Είναι όμως και μια προειδοποίηση, ένας εκφοβισμός, ότι το επόμενο μέσο θα είναι τα πραγματικά πυρά. Δεν πρόκειται για μπλόφα.
Αναμένουμε λοιπόν με βεβαιότητα τη διαρκή και συνεχή χρήση των πλαστικών σφαιρών: από δω και πέρα θα χρησιμοποιούνται για την διάλυση όλων των διαμαρτυριών-διαδηλώσεων.
Ας δούμε τώρα τα πράγματα και από τη πλευρά των κατοίκων. Θα αναρωτηθούμε – και θα απαντήσουμε: θα μπορέσουν οι κάτοικοι να διώξουν τον εισβολέα-κατακτητή; Είναι κάτι τέτοιο εφικτό, και πώς;
Για να διώξουν τον εισβολέα-κατακτητή οφείλουν να διεξαγάγουν έναν πόλεμο εκδίωξης. Τι είναι ένας πόλεμος εκδίωξης, πως διεξάγεται;
Διαπιστώσαμε ότι μια κατάκτηση για να αναπαραχτεί, να διαιωνιστεί πρέπει να εξασφαλίσει μια ανεμπόδιστη εισροή (imput) προσώπων, πρώτων υλών, εργαλείων, ανταλλακτικών και ενέργειας από το κοντινό και μακρινό δομημένο (κοινωνία) και μη δομημένο (φύση) περιβάλλον. Το χρυσάφι που θα βγάζουν μάλλον θα το μεταφέρουν με ελικόπτερα, αλλά το πετρέλαιο και το νερό που θα χρειαστεί δεν θα το μεταφέρουν με εναέρια μέσα. Μετά από αυτή την επισήμανση, είμαστε αναγκασμένοι να καταλήξουμε στην εξής διαπίστωση: υπάρχουν δυο βασικοί τρόποι διεξαγωγής του πολέμου εκδίωξης, της άρσης της κατάκτησης. Ο ένας είναι η επίθεση και η εκδίωξη του εισβολέα-κατακτητή – ο άλλος είναι η καταστροφή της ανεμπόδιστης εισροής προσώπων, εργαλείων και ενέργειας. Ποιον από τους δύο αυτούς τρόπους θα επιλέξουμε, ποιος είναι ποιο αποτελεσματικός;
Ας δούμε τον πρώτο τρόπο.Από τη στιγμή που ο εισβολέας-κατακτητής είναι οπλισμένος, οι διεξάγοντες τον πόλεμο εκδίωξης μέσω της άμεσης επίθεσης θα πρέπει αφενός να ακυρώσουν την ισχύ των όπλων του Κυρίου και αφετέρου να εξασφαλίσουν όπλα ισχυρότερα. Στη περίπτωση αυτή οφείλουν οι κάτοικοι να αντιμετωπίσουν τα ρόπαλα, τα χημικά και τις πλαστικές σφαίρες. Ο ένας τρόπος, ο αμυντικός, είναι να φοράνε κράνη, αντιασφυξιογόνες μάσκες και αλεξίσφαιρες στολές – όλα αυτά είναι αμυντικά όπλα. Ο άλλος τρόπος είναι να χρησιμοποιήσουν όπλα ισχυρότερα από αυτά που χρησιμοποιεί ο Κύριος, δηλαδή πραγματικά πυρά. Το ότι δεν θα το κάνουν το γνωρίζουμε – και πολύ καλά θα κάνουν. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ο Κύριος θα απαντήσει κι αυτός με πραγματικά πυρά και μάλιστα ανηλεώς και αδιστάκτως.
Είναι σαφές ότι οι κάτοικοι επέλεξαν τον πρώτο τρόπο εκδίωξης του εισβολέα-κατακτητή: την επίθεση μέσω της διαδήλωσης-εφόδου. Και ηττήθηκαν. Και δεν θα μπορούσε να μην ηττηθούν, μιας και δεν χρησιμοποίησαν πιο ισχυρά αμυντικά και επιθετικά όπλα. Ο Κύριος τους απομάκρυνε με χαρακτηριστική ευκολία και θα συνεχίσει να το κάνει και στο μέλλον. Οι κάτοικοι δεν θα μπορέσουν να διώξουν τον αμυνόμενο εισβολέα-κατακτητή με τη διαδήλωση, αυτήν την θλιβερή καρικατούρα της εκδίωξης δια της μετωπικήςεπίθεσης και του άμεσου ελέγχου του χώρου. Αναρωτιέμαι: που πήγαιναν, τι πήγαιναν να κάνουν οι διαδηλωτές; Ποιος ήταν ο σκοπός τους; Να διαμαρτυρηθούν μόνο; Ή κάτι άλλο; Πολύ θα ήθελα να το μάθω!
Μήπως όμως θα μπορέσουν να τον διώξουν με τον άλλον τρόπο, με τον πόλεμο εκδίωξης δια του αποκλεισμού; Πως διεξάγεται αυτός ο πόλεμος, από ποιούς, πότε; Ο πόλεμος εκδίωξης δια του αποκλεισμού έχει τρεις στόχους. Να καταστρέψει την εισροή, να την παρεμποδίσει και να καταστρέψει τα εργαλεία του κατακτητή. Ας τα δούμε κάπως διεξοδικά.
Η καταστροφή των πηγών και των υλικών ανεφοδιασμού προσανατολίζεται προς την καταστροφή όλων των υλικών εισροών που απαιτούνται για την ολοκλήρωση και την διαιώνιση της κατάκτησης, η οποία δεν είναι παρά διηνεκής αναπαραγωγή της πρωταρχικής εισβολής. Στη περίπτωση της εξόρυξης του χρυσού στη Χαλκιδική, οι εισροές αυτές είναι ενέργεια (πετρέλαιο και ηλεκτρική), νερό (θα απαιτηθούν τεράστιες ποσότητες νερού!), ανταλλακτικά για τα μηχανήματα-εργαλεία της υλοτομίας, εκσκαφής και επεξεργασίας του μεταλλεύματος.
Η παρεμπόδιση των εισροών προσανατολίζεται προς την διαρκή, επαναλαμβανόμενη μόνιμη καταστροφή του οδικού δικτύου γύρω από τον ευρύτερο χώρο της κατάκτησης: καταστροφή γεφυριών, διάσπαρτο άνοιγμα πολλών και βαθέων ορυγμάτων στους δρόμους, διάσπαρτη επιχωμάτωση σε πολλά σημεία των δρόμων.
Τ’ελος, η μερική ή ολική (εμπρησμός) καταστροφή των μηχανημάτων και των εγκαταστάσεων που χρησιμοποιούνται από τους εισβολείς-κατακτητές.
Κάθε ένας από τους δύο τρόπους διεξαγωγής του πολέμου εκδίωξης χρησιμοποιεί τα δικά του όπλα. Στην πρώτη περίπτωση, της εκδίωξης διά της επίθεσης, τα όπλα δεν μπορεί παρά να είναι άλλα από αυτά του πολέμου. Εκ των πραγμάτων, οι χρήστες τους γίνονται στρατιώτες και συγκροτούν στρατό. Οι κάτοικοι αναγκάζονται από τη μια να αντιμετωπίσουν τα όπλα του Κυρίου και από την άλλη να χρησιμοποιήσουν αυτά που χρησιμοποιεί και αυτός. Έτσι, πολεμούν όπως πολεμάει ο Κύριος, χρησιμοποιεί τα ίδια όπλα, οργανώνεται με τον ίδιο τρόπο. Οι υποτελείς μιμούνται τον Κύριο – και φυσικά ηττώνται μιας και ο Κύριος έχει εξασφαλίσει κατά γενική ομολογία αδιαμφισβήτητη οπλική υπεροχή.
Στη δεύτερη περίπτωση, της εκδίωξης δια του αποκλεισμού, οι κάτοικοι δεν μιμούνται τον Κύριο: δεν αντιμετωπίζουν και δεν χρησιμοποιούν τα όπλα του, δεν πολεμούν με τον ίδιο τρόπο, δεν οργανώνονται με τον ίδιο τρόπο. Τα όπλα της εκδίωξης δια του αποκλεισμού είναι τα μέσα παραγωγής του κοινωνικού πλούτου, και ο ίδιος ο κοινωνικός πλούτος με την ευρύτερη σημασία του όρου (εκσκαφείς, κομπρεσέρ, φορτηγά, τρακτέρ, κασμάδες, φτυάρια, κλπ). Η εκδίωξη δια του αποκλεισμού είναι ένας μακροχρόνιος παρατεταμένος λαϊκός πόλεμος, όπως αυτός διεξάγεται εδώ και πολλούς αιώνες, πολλές χιλιετίες μέσα στο δομημένο και μη δομημένο περιβάλλον με μέσα από αυτό το περιβάλλον.
Υπάρχουν όμως δύο σημεία στα οποία θα ήθελα να στρέψω την προσοχή, τη δική μου και τη δική σας. Το πρώτο αφορά τον χρόνο και τη συγκυρία της έναρξης και της διεξαγωγής της εκδίωξης δια του αποκλεισμού. Έχω υποστηρίξει ότι, εάν θέλουμε να νικήσουμε, θα πρέπει να επιδιώξουμε πρώτα τον έλεγχο του χρόνου και μετά τον έλεγχο του χώρου. Η συντριπτική οπλική υπεροχή του Κυρίου δεν μας επιτρέπει να ελέγξουμε τον χώρο – αυτός είναι ο λόγος που παίρνω ανάποδες όταν βλέπω τους απεργούς (οδόφραγμα στον χρόνο είναι η απεργία) να διαδηλώνουν. Ο έλεγχος του χώρου πρέπει να είναι παρεπόμενο του ελέγχου του χρόνου. Η εκδίωξη διά του αποκλεισμού συνιστά έλεγχο του χώρου και ως τέτοιος υφίσταται όλους τους περιορισμούς του ελέγχου του χώρου υπό το βλέμμα του πάνοπλου Κυρίου. Κατά συνέπεια, η εκδίωξη δια του αποκλεισμού έχει αποτελέσματα μόνο όταν διεξάγεται εν μέσω διάχυτου κοινωνικού πολέμου και μάλιστα κοινωνικού πολέμου που προσανατολίζεται προς τον έλεγχο του χρόνου – κατά τη διάρκεια μιας πανελλαδικής απεργίας, λόγου χάριν. Όσο πιο πολλές ενεργές εστίες του κοινωνικού πολέμου υπάρχουν, τόσο πιο διασκορπισμένος είναι ο αντίπαλος, τόσο πιο αποτελεσματική μπορεί να είναι η επίτευξη των τριών στόχων της εκδίωξης δια του αποκλεισμού.
Εξίσου σημαντικό είναι το δεύτερο σημείο: η συσχέτιση του μερικού με το γενικό. Κάθε κοινωνικό πεδίο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου έχει τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τον δικό του τρόπο διεξαγωγής. Λόγω της μερικότητάς του και της αποσπασματικότητάς του, τα αποτελέσματα του πολέμου δεν μπορεί παρά να είναι μερικά και περιορισμένα. Αυτό που με απασχολεί είναι το εξής: υπάρχει τρόπος να ξεπεράσουμε αυτή την αδυναμία και να κάνουμε κάθε περιφερειακό πεδίο, περιορισμένων εκ των πραγμάτων, μια αφόρητη κατάσταση για τον Κύριο;
Υπάρχει ένας τρόπος. Η συσχέτιση του μερικού, του ιδιαίτερου με το γενικό: η ένταξη του μερικού σκοπού, η εκδίωξη του εισβολέα-κατακτητή Κυρίου, το σταμάτημα της εξόρυξης του χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής, στον συλλογικό σκοπό όλων των Υποτελών Παραγωγών, σκοπός ο οποίος καταγράφεται σε ένα κεντρικό σύνθημα, το οποίο σήμερα δεν υπάρχει αλλά πρέπει να υπάρξει το συντομότερο δυνατόν, όπως θα υποστηρίξω αύριο το πρωί.
Τη δική μου την πρόταση την γνωρίζετε. Προσέρχομαι στον διάλογο για το κεντρικό σύνθημα που θα αρχίσει εντός των προσεχών μηνών με την πρόταση ότι το κεντρικό σύνθημα πρέπει να είναι
εικοσάωρο και μισθός για όλους και όλες.
Ας υποθέσουμε ότι προκρίνεται αυτό. Φαντάζεστε να βλέπουμε και να διαβάζουμε σε όλη τη Χαλκιδική, σε όλα τα χωριά, σε όλες τις παραλίες (και όχι μόνο στη Χαλκιδική αλλά σε κάθε κοινωνικό πεδίο), σε πολλές γλώσσες:
διώχνουμε τους κατακτητές,
σταματάμε την εξόρυξη του χρυσού,
εικοσάωρο και μισθός για όλους και όλες.
Η διακήρυξη αυτή είναι η εφαρμογή του αξιώματος πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. Εκείνο που απομένει να αναρωτηθούμε είναι εάν θα ενοχληθεί ο Κύριος.