in Πανταχού Απουσία, θεωρία κομμουνισμού, θεωρία επανάστασης

δεν μπορούμε όλοι μαζί, ένας – ένας!

το παράξενο ρολόι (της Αποστολίας)

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

   Για τέταρτη φορά, από τον Μάιο του 2010, διατυπώνω και πάλι τα ερωτήματα: Μπορούμε να νικήσουμε την κυβέρνηση, τα τσιράκια του καπιταλιστή ημών Κυρίου; Για τέταρτη, τουλάχιστον, φορά επαναλαμβάνω: ΟΧΙ, δεν μπορούμε. Όταν την άνοιξη του 2010 και μέχρι τον Φεβρουάριο του 2012 ο όχλος και η νεκροζώντανη Αριστερά κραύγαζαν στους δρόμους ότι τα μέτρα δεν θα περάσουν, εγώ, ο γραφικός και ο μαλάκας έγραφα: τα μέτρα θα περάσουν.   Τα μέτρα πέρασαν και πέρασαν μέτρα τέσσερις φορές – η τέταρτη την 3οή Μαρτίου 2014· άλλη μια νίκη, η τέταρτη νίκη, από τον Μάιο του 2010,  της κυβέρνησης που συντονίζει την επίθεση του κατά συρροή νικητή (serial winner) Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος κατά των Υποτελών Παραγωγών, των αυταπασχολούμενων και των πολύ μικρών, μικρών και μεσαίων παραγωγικών, μεταποιητικών και εμπορικών επιχειρἠσεων.

     Γιατί ήμουνα τόσο βέβαιος ότι θα μέτρα θα περάσουν; Την βεβαιότητα μου την εξασφάλιζε η διατύπωση ενός άλλου ερωτήματος και η απάντηση σε αυτὀ: Ποιός θα  μπορούσε, και πώς,  να σταματήσει, να ανακόψει την νικηφόρα επέλαση της κυβέρνησης, ποιός θα μπορούσε να ακυρώσει τις αποφάσεις του  καπιταλιστή Κυρίου ημών; Εάν δεν θυμάστε την απάντηση,

εάν είστε νἐοι και νέες αναγνώστες, θα την επαναλάβω: το βιομηχανικό προλεταριάτο, όχι γενικά και αόριστα το προλεταριάτο, θα μπορούσε να αποκρούσει την αδίστακτη επίθεση του Κυρίου είτε με απεργία διαρκείας είτε με απεργία – πέρασμα στη πράξη (μονομερής μείωση του χρόνου εργασίας). Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, τις απεχθάνομαι, διευκρινίζω: όταν λέω βιομηχανικό προλεταριάτο εννοώ κυρίως αφενός το προλεταριάτο των μεγάλων εξαγωγικών βιομηχανιών και αφετέρου το προλεταριάτο των μεγάλων εμπορικών επιχειρήσεων (σουπερ μάρκετ, πολυκαταστήματα), οι οποίες είναι παραρτήματα των πρώτων. Εννοώ το συγκεντρωμένο σε μεγάλες παραγωγικές και εμπορικές επιχειρήσεις και το αντιδιαστέλλω από το πολυπληθές αλλά σκόρπιο προλεταριάτο.  Λοιπόν, από τον Μάιο του 2010 μέχρι την τρίτη επίθεση, τον Νοέμβριο του 2012, έγιναν πολλές γενικές απεργίες αλλά οι μόνοι που απήργησαν ήταν ένα πολύ μικρό μέρος των κρατικών υπαλλήλων. Την περίοδο αυτή ούτε ένας  προλετάριος της μεγάλης βιομηχανίας και του μεγάλου εμπορίου δεν απήργησε, ούτε ένας!  Και δεν απήργησε διότι απεργία σημαίνει απόλυση και μαύρη λίστα – δουλειά στο Ελλάντα δεν πρόκειται να ξαναβρείς στη ζωή σου!

     Και δεν είναι μόνο ο φόβος. Είναι και η συντήρηση (όχι αντίδραση!). Το βιομηχανικό προλεταριάτο είναι σήμερα άκρως συντηρητικό και μεθαύριο θα είναι ακόμα περισσότερο σε βαθμό να ανησυχώ μήπως η συντήρηση μετεξελιχθεί σε αντίδραση και το βιομηχανικό προλεταριάτο γίνει αντιδραστικό: έχει εξασφαλισμένη εργασία, αμείβεται σχετικά καλά, απολαύει τις νίκες του παραλθόντος, συντηρεί τα κεκτημένα (αναγουλιάζω με αυτή τη λέξη) του παρελθόντος. Θα το πω με δικά μου λόγια: Το βιομηχανικό προλεταριάτο (λιγότερο το εμπορικό) έχει σκύψει και γλείφει τον πούτσο του, όπως τα σκυλιά, κάνει πίπα στον εαυτό του: δεν μπορεί να τον βάλει όλον στο στόμα του αλλά το κεφαλάκι, το πιο γλυκό, μπορεί και το ρουφάει. 

      Ας δούμε και κάτι άλλο: Οι σχέσεις του βιομηχανικού και εμπορικού προλεταριάτου  με τους κρατικούς υπαλλήλους είναι σχέσεις φθόνου, ζηλοφθονίας, μίσους και χαιρεκακίας: όταν το βιομηχανικό προλεταριάτο ακούει  τις λέξεις δημόσιος υπάλληλος αφηνιάζει – ενώ η περιφρόνηση των κρατικών υπαλλήλων προς το βιομηχανικό και εμπορικό προλεταριάτο δεν μπορούσε να κρυφτεί μέχρι πρότινος. Όλα αυτά συμπυκνώνονται στην εξής συμπεριφορά: το βιομηχανικό προλεταριατό αντί να επιθυμεί να εργάζεται και να αμείβεται όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι, επιθυμεί οι δημόσιοι υπάλληλοι να εργάζονται και να αμείβονται όπως εργάζεται και αμείβεται αυτό. Πόσο επιθυμούσε  το βιομηχανικό προλεταριάτο να καταργηθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων!  Εάν μου πείτε ότι τα συναισθήματα αυτά τα επέβαλαν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του Κράτους, εγώ θα σας πω ότι οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του Κράτους ήταν αυτοί που τα παρατήρησαν και τα χρησιμοποίησαν με κριτήριο την  αύξηση της ισχύος του Κράτους.

    Το βιομηχανικό προλεταριάτο, μαζί με τους γραφικούς και τους μαλάκες,  γνώριζε και γνωρίζει ότι οι κρατικοί υπάλληλοι δεν μπορούν να νικήσουν το Κράτος. Το Κράτος δεν μπορούν να το νικήσουν ούτε οι αυταπασχολούμενοι, ούτε οι συνταξιούχοι, ούτε  οι  άνεργοι,  ούτε οι φοιτητές, ούτε οι μικρές επιχειρήσεις, ούτε οι ανάπηροι, ούτε οι ταξιτζήδες, ούτε οι φαρμακοποιοί, ούτε οι βιβλιοπώλες και εκδότες. Και να ενωθούν όλοι αυτοί, ούτε μία στο εκατομμύριο, πάλι δεν μπορούν να το  νικήσουν. Διότι το Κράτος  μπορεί να αντέξει απείρως περισσότερο από τους απεργούς κρατικούς υπαλλήλους, οι οποίοι θα λιμοκτονήσουν μέσα σε λίγες μέρες.

     Θεωρητικά, επαναλαμβάνω, θεωρητικά, μόνο το βιομηχανικό και εμπορικό προλεταριάτο θα μπορούσε να σταματήσει τις ανηλεείς και αδίστακτες επιθέσεις της κυβέρνησης, του καπιταλιστή Κυρίου ημών. Δεν το έκανε: δεν του το επέτρεψαν ο φόβος της απόλυσης, η συντήρηση και η απολαυή των κεκτημένων του παρελθόντος και οι ζηλόφθονες σχέσεις του με τους κρατικούς υπαλλήλους, που περιφρονεί το βιομηχανικό προλεταριάτο, μια περιφρόνηση την οποία αυτό δεν μπορεί να συγχωρήσει διότι δεν μπορεί να  τιμωρήσει – απλά ρίχνει λάδι στη φωτιά της ζηλοφθονίας και της χαιρεκακίας.

    Αφού λοιπόν το βιομηχανικό προλεταριάτο δεν είχε καμιά διάθεση να αποκρούσει την επίθεση του Κυρίου, για να μη πω  ότι η χαιρεκακία του έτρεχε από το αυτιά του βλέποντας τους κρατικούς υπαλλήλους να δέχονται τη μία μετά την άλλη επίθεση, κανένας μα κανένας δεν θα μπορούσε να αποκρούσει τις επιθέσεις της κυβέρνησης και του καπιταλιστή Κυρίου ημών. Η ήττα είχε και προεξαγγελθεί και  προδιαγραφεί. Από την πρώτη ήδη επίθεση, τον Μάιο του 2010, είχα υποστηρίξει ότι τα μέτρα θα περάσουν και ότι θα χρειαστούν δέκα χρόνια για να ολοκληρωθεί η εφαρμογή του σχεδίου του Κυρίου. Κατά συνέπεια, μέχρι το 2020, τα επόμενα έξι χρόνια, θα κλείσουν κι άλλα πολλά πολλά  μαγαζάκια, κι άλλοι κρατικοί υπάλληλοι θα απολυθούν, οι συντάξεις θα μειωθούν, τα ακίνητα θα καταλήξουν σε λίγα χέρια, οι φαρμακοιοί θα γίνουν υπάλληλοι σε σούπερ μάρκετ, τα μικρά βιβλιοπωλεία θα κλείσουν και τα Πάμπλικ θα βασιλεύσουν, οι μικροί θα εξαφανιστούν, οι μεγάλοι θα γίνουν πιο μεγάλοι, τα μικροαφεντικά θα εξαφανιστούν, οι μικροαστοί θα εξαφανιστούν. 

   Έχουμε σκιαγραφήσει λεπτομερώς των κοινωνική κατάσταση μετά το 2020 και θα το  κάνω άλλη μια φορά: το 35-40% των Υποτελών θα είναι άνεργοι (άνεργο προλεταριάτο)· το 35-40%, το νεαρής ηλικίας κυρίως,  θα ψάχνουν μια ζωή για καμιά δουλειά, θα ψιλοβολεύονται το καλοκαίρι για δυο τρεις μήνες σε καμιά τουριστική γαλέρα, θα δουλεύουν για φραγκοδρίφραγκα, όταν θα πληρώνονται ασφαλώς (σκόρπιο προλεταριάτο). Και το υπόλοιπο  20-30% (βιομηχανικό, εμπορικό προλεταριάτο, κρατικοί υπάλληλοι) θα έχει εξασφαλισμένη εργασία, θα πληρώνεται, θα αμείβεται ικανοποιητικά σε σύγκριση με τους άλλους φτωχοδιάβολους και θα θεωρεί τον εαυτό του προνομιούχο και ευχαριστημένο.

     Έτσι θα περνάνε τα χρόνια, με πόν0 και αγωνία και ανασφάλεια και κομμένο ρεύμα και τρύπιες κάλτσες και ρύζι  μακαρόνια, ρύζι μακαρόνια. Όλη αυτή η κοινωνική κατάσταση  θα καταγραφεί πολιτικά τόσο στις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014 όσο και τις βουλευτικές όποτε γίνουν. Πώς θα αντιμετωπιστεί από τον Κύριο ο κοινωνικός και πολιτικός σεισμός; 

    Το επόμενο σχέδιο του Κυρίου είναι η πολιτική διαχείριση της δεκαετίας (2014-2024) της πλήρους εφαρμογής των μέτρων και της σταθεροποίησης της νέας κοινωνικής κατάστασης με γνώμονα την ενίσχυση της Κυριαρχίας, την αύξηση της ισχύης του Κυρίου και του Κράτους, την ασφαλή και ακίνδυνη καθοδήγηση του ποιμνίου των Υποτελών στα λιβάδια του μέλλοντος. Το καθήκον αυτό μπορεί να το αναλάβει μόνο ένας πανούργος και αδίστακτος ανθρωποβοσκός.

   Κάποιο τσιράκι του Κυρίου ημών θα πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων και θα οδηγήσει εν μέσω υψηλών κυμάτων την καπιταλιστική Κυριαρχία, το πολιτικό σύστημα και το Κράτος σε ασφαλή λιμένα.

    Το τσιράκι αυτό το λένε Γεώργιος Παπανδρέου – βοηθοί του ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αντιμνημονιακά κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας και της ιστορικής Αριστεράς. Μόνο οι αντιμνημονιακοί είναι ικανοί να αναλάβουν τη διαχείριση της μεταβατικής κατάστασης – μόλις όμως ολοκληρώσουν το έργο τους θα πεταχτούν στα σκουπίδια.

Εμείς τί θα κάνουμε; Δεν μπορούμε όλοι μαζί;

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. Αυτό περί ‘Κυρίου’ και το πνεύμα του άρθρου μου θυμίζει το βιβλίο ‘Εκκλησιαστής’ όπου το Μάτι του Καράφα ενημέρωνε τον Πάπα και άφηνε παντού το ίχνος των δολοπλοκιών του με μοναδικό στόχο την ισχύ του.

    Κάθε όψη (θεώρηση) έχει τα κενά της.

    Δίνεις μεγάλη βαρύτητα στο προλεταριάτο και αγνοείς το ιδεολογικό μέρος . Δηλαδή το προλεταριάτο μπορεί να κάνει μια απεργία που θα ΠΟΝΕΣΕΙ άμμεσα περισσότερο κάποιους μεγαλοβιομήχανους – μεγαλεμπόρους. ΟΚ. το δέχομαι . και λοιπόν;;; Ποιά θα είναι τα αιτήματα ;

    Περισσότερο μέρισμα από το παραγώμενο κοινωνικό προιόν;

  2. Τι θέλετε να πείτε με τον τίτλο και την κατακλείδα. Εξηγηθείτε παρακαλώ!

  3. greekjammer, νομίζω ότι είναι πολύ σαφές και ρητά διατυπωμένο ποιος είναι ο Κύριος: είναι ο Κύριος καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος· με άλλα λόγια, οι καπιταλιστές, η άρχουσα τάξη. Μεταχειρίζομαι τον όρο Κύριος για να δηλώσω τον έναν από τους δύο φορέα μιας κοινωνικής σχέσης που λέγεται Κυριαρχία αλλά σε κάθε περίπτωση εμπέδωσης αυτής της σχέσης διευκρινίζω ποιοί είναι αυτοί οι φορείς: ο βιαστής μιας γυναίκας είναι Κύριος, η βιασμένη γυναίκα είναι ο Υποτελής. Το αφεντικό μου ο εργολάβος που με βρίζει και δε πληρώνει και με αναγκάζει να κάθομαι τρεις ώρες απλήρωτες παραπάνω είναι Κύριός μου, κι εγώ ο οικοδόμος είμαι ο Υποτελής· ο Ολυμπιακός που νικάει (έτσι γαμάει ο Πειραιάς!) είναι Κύριος και ο Παναθηναϊκός που ηττάται και γαμιέται είναι ο Υποτελής· ο λοχαγός είναι ο Κύριος, ο λοχίας είναι ο Υποτελής· ο Θεός είναι ο Κύριος και ο πιστός χριστιανός είναι ο Υποτελής· ο νταβατζής είναι ο Κύριος, η πουτάνα είναι η Υποτελής.
    Με λίγα λόγια ο Κύριος είναι ο πόλος της σχέσης που αρπάζει πλούτο κιεργασία, δέρνει και γαμάει. Μεταχειρίζομαι τον όρο Κύριος για να τον γειώσω στην κοινωνική πραγματικότητα και να του αφαιρέσω κάθε στοιχείο μεγαλοπρέπειας και σοβαρότητας που έχει – απεχθάνομαι τη σοβαρότητα και τη σοβαροφάνεια. Όσοι και όσες ακούνε τη λέξη Κύριος και καβλώνουν φρίττουν με τον τρόπο που μεταχειρίζομαι τον όρο, φρίττουν με τη φρίκη που μου προκαλεί η λέξη Κύριος και η φρίκη τους αυτή τους εμποδίζει να κατανοήσουν τι εννοώ τη στιγμή που είμαι όσο πιο σαφής γίνεται. Φρίτττουν δε και όσοι είναι Κύριοι ή θέλουν να γίνουν Κύριοι.

    Κάποτε το προλεταριάτο στην Αμερική απήργησε και μείωσε τον χρόνο εργασίας στις οχτώ ώρες από τις δώδεκα και δεκατέσσερις. Εάν εγώ κι εσύ δουλεύουμε σήμερα οχτώ ώρες το οφείλουμε στο προλεταριάτο των τελών του 19ου αιώνα (Πρωτομαγιά). Όλες μας οι κατακτήσεις, οι ελευθερίες και τα δικαιώματα είναι νίκες του προλεταριάτου. Εάν σήμερα διατύπωνε το αίτημα της μείωσης του χρόνου εργασίας στις τέσσερις ώρες ώστε κι όσοι εργάζονται να μη γαμιούνται στη δουλειά και οι άνεργοι να δουλέψουν, κι αν δεν γινόταν δεκτό, που δεν θα γινόταν, κι αν απεργούσε και σταματούσε η παραγωγή και η παραγωγή του κέρδους, τι τα έλεγες, θα συμφωνούσες;

    Εγώ όμως λέω, θα το διάβασες το σημείωμά, ότι δεν θα το κάνει αυτό γιατί το προλεταριάτο σήμερα είναι φοβισμένο, εξασφαλισμένο, συντηρητικό, κλεισμένο στον εαυτό του. Και αναρωτιέμαι ποιος θα επιλύσει τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα του παρόντος, όταν αυτός που θα μπορούσε να τα επιλύσει, το προλεταριάτο, κάνει πίπα στον εαυτό του.

  4. λούμπεν φοιτητάριε, η κάθε κοινωνική ομάδα, η κάθε κοινωνική κατηγορία αντιδρά μόνη της όταν πλήττεται από τις επιθέσεις του Κυρίου καπιταλιστή. Αγωνίζονται μόνο όταν πλήττονται αυτοί οι ίδιοι – εάν δεν νιώσουν τον πούτσο στον κώλο τους δεν τους νοιάζει που ο Κύριος γαμάει τους διπλανούς τους. Δεν μπορούμε λοιπόν όλοι μαζί, ένας ένας – με αυτό το συμπέρασμα αποδίδω το βασικό χαρακτηριστικό της ήττας των ετών 2010-2014.
    Μόνο το βιομηχανικό προλεταριάτο θα μπορούσε να μας ενώσει όλους. Αλλά αυτό κοιτάζει μόνο τη πάρτη του και πως να τη βγάλει καθαρή. Και αναρωτιέμαι και πάλι ποιος θα επιλύσει τα κοινωνικά προβλήματα της εξαντλητικής εργασίας, της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης όταν αυτός που θα μπορούσε να τα επιλύσει, το προλεταριάτο, κάνει πίπα στον εαυτό του.

    Για άλλη μια φορά, την επίλυση θα την αναλάβει ο ίδιος ο Κύριοςμ κάποιο τσιράκι του δηλαδή, που θα εμφανιστεί ως σωτήρας μας: να καθιερώσει ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα που θα επιτρέψει τους άνεργους να ψευτοζούν και το προλεταριάτο να πάει να γαμηθεί.

  5. Δεν ξέρω γιατί αλλά τον ΓΑΠ τον βλέπω και εγώ να επιστρέφει σαν σωτήρας σύντομα.
    Ίσως είναι αυτός που θα μας δώσει το τυράκι για να γλυκάνει την πικρά από το γαμήσι της τελέυταιας 5ετιας.
    Έχεις κάποια ένδειξη για τον τζεφρυ, ή και εσύ τον βλέπεις σε όραματα όπως εγώ?
    Το έχω πει πάντως σε πολλούς φίλους οτι ο λαός θα προσκυνήσει και πάλι Παπανδρεου, και γελάνε.
    Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, λέω εγώ ….

  6. Όχι, Κωνσταντίνε, δεν βλέπω οράματα ούτε έχω πρόσβαση σε έγκυρες πληροφορίες! Σκέφτομαι! Θα τις εκθέσω τις σκέψεις μου σε εάν προσεχές σημείωμα.

  7. Ξάδελφε, συμφωνώ με όσα γράφει ο Δελαστίκ, αυτά σκέφτομαι κι εγώ – σε ευχαριστώ πολύ για την παραπομπή. Διαφωνώ όμως με το τελικό του συμπέρασμα: Η Ιστορία μας υπενθυμίζει ότι υπήρξαν πολλοί ξοφλημένοι και λαομίσητοι πολιτικοί ηγέτες που επέστρεψαν και λατρεύτηκαν ως σωτήρες. Το πόσο ικανός είναι ο Παπανδρέου να επιτύχει κάτι τέτοιο απομένει να το δούμε – θεωρώ όμως ότι κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και προϋποθέσεις, το επιτελείο του, με την βοήθεια των Αμερικάνων επικοινωνιολόγων και τη συνδρομή του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΤΑΥΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ (αλλά και άλλων, από ΔΗΜΑΡ μέχρι και ΚΚΕ!) μπορεί να τα καταφέρει.

  8. Ο Δελαστίκ εξετάζει ένα ενδεχόμενο και το απορίπτει (πιστεύω όχι 100% από όσο μπορώ να καταλάβω).
    Η δική μου άποψη είναι πως αν του ζητήσει ο Κύριος να επιστρέψει στην πολιτική σκηνή,θα το κάνει.Έτσι κι αλλιως αυτή τη στιγμή αποτελεί εφεδρεία του συστήματος όπως και η Ντόρα (πού είναι χαμένο αυτό το κορίτσι βρε;).
    Εξαρτάται από τις συνθήκες που θα έχουν διαμορφωθεί,ή μάλλον από τις συνθήκες που θα έχουμε διαμορφώσει εμείς οι Υποτελείς.
    Το θέμα όμως είναι ότι τα ονόματα που φέρουν είναι βαριά και το ρίσκο θα είναι μεγάλο.Ο καλός ο χαρτοπαίκτης τα δυνατά φύλα τα κρατάει για το τέλος.Θα παίξει στα σίγουρα που λέμε κι εμείς τα κορόιδα τις τράπουλας.

    Όταν μας ξεζουμίσουν εντελώς θα επιστρέψουν και μάλιστα ως σωτήρες.Δαφνοστεφανωμένοι ως νικητές.Μπορεί και στο ίδιο άρμα.Κεντροδεξιά μαζί με κεντροαριστερά.Ποια η διαφορά άλλωστε;Όποιος τη βρει κερδίζει θέση στο δημόσιο.