in Διανεμητική

Διανεμητική/εισαγωγή

φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας

Γνωρίζουμε ότι ο χώρος ανήκει στον Κύριο, τον επίγειο και τον επουράνιο, τον Θεό. Στον επίγειο Κύριο ανήκει η Γη, ο ουρανός γύρω από αυτήν, η θάλασσα και τα βάθη της, η Σελήνη· στον Θεό, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτό που θα ήθελε να είναι ο Κύριος αλλά δεν μπορεί, ανήκει ό,τι δεν ανήκει στον Κύριο. Ο χρόνος όμως, σε ποιον ανήκει; Εφόσον κάθε τι πρέπει να έχει έναν ιδιοκτήτη – τα αδέσποτα σκυλιά και  τα ελεύθερα ζώα είναι ένα αίσχος για τον Κύριο, σε κάποιον πρέπει να ανήκει και ο χρόνος. Τι εννοούμε όταν λέμε “δεν έχω χρόνο”, “εάν βρω χρόνο”, κλπ; Εάν ρωτούσαμε έναν ελληνόφωνο γαιοκτήμονα δουλοκτήτη της αρχαϊκής εποχής (700-500 π.Χ.), θα μας έλεγε ότι ο χρόνος ανήκει στον Δία, δηλαδή θα ήθελε να ανήκει σε αυτόν. Δεν ανήκει όμως σε αυτόν διότι είναι θνητός. Ο χρόνος ανήκει μόνο στον αθάνατο Θεό. Εάν ο Κύριος γίνει αθάνατος, όλος ο χρόνος θα περιέλθει στην κατοχή του. Από τη στιγμή όμως που είναι θνητός, κατέχει μόνο ένα μέρος του χρόνου, όσα χρόνια θα ζήσει. Κάθε κατοχή όμως είναι αποτέλεσμα μιας μοιρασιάς, μιας διανομής. Τα αδέλφια Ζεύς, Ποσειδών και Άδης μοιράστηκαν με κλήρο τον πατρικό χώρο και η μεν γη και ο ουρανός έπεσε στον πρώτο, η θάλασσα στον δεύτερο και ο κάτω κόσμος, που δεν φαίνεται αλλά και όπου δεν μπορείς να δεις (Α-Fιδ-ης), στον τρίτο. Εκ των πραγμάτων, ο χρόνος ανήκει στον ισχυρότερο, τον Δία. Ή: είναι ισχυρός επειδή κατέχει το χρόνο. Ο χρόνος λοιπόν που κατέχουμε δεν είναι κάτι που το αρπάξαμε αλλά κάτι που μας έχει δοθεί, μας έχει διανεμηθεί. Ο Ζευς τον άρπαξε, τον κατέχει και τον μοιράζει κατά βούληση. Σε σένα θα δώσω ένα χρόνο, σε σένα 64 χρόνια και κάτι ψιλά: κάτι μήνες, μέρες, ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα. Η διάρκεια της ζωής μας είναι ένα μερίδιο χρόνου που μας έχει παραχωρήσει ο Θεός. Σύμφωνα με μια γνωστή αντίληψη, όποιον αγαπάει και τον θέλει κοντά του, του δίνει λίγα χρόνια. Έτσι, εάν το παρελθόν είναι λεία που έχει χαθεί και το παρόν η υπό κατοχή λεία, η πιο σημαντική λεία είναι ο απεριόριστος και αχανής μελλοντικός χρόνος. Μιας και ο Κύριος έχει στραμμένο το βλέμμα του μονίμως και διαρκώς στην πιο πολύτιμη λεία, το μέλλον είναι η πιο πολύτιμη από όλες. Δεν έχουμε μελετήσει τη σχέση του Κυρίου με το μέλλον και μας διαφεύγουν πολλά. Περιμένουμε να το κάνουν οι μαρξιστές – μιας και έχουν εντοπίσει προς τα που στρέφεται το βλέμμα του κεφαλαίου – του Κυρίου (καπιταλιστή) του χρήματος εννοώ. . .

Οι πολύ γνωστές φράσεις “έχει ο Θεός”, “ο Θεός να σου δίνει υγεία” και άλλες πολλές παρόμοιες είναι μια επιβίωση της ποιμενικής προέλευσης αντίληψης ότι ό,τι έχουμε, μας το έχει δώσει ο Θεός. Όλα από το Θεό προέρχονται, μας το λέει η Ιλιάδα, μας το λέει η Παλιά Διαθήκη, μας το λέει ο χριστιανισμός, και σημαίνει βέβαια ότι πολύ θα ήθελε ο Κύριος να προέρχονταν όλα από αυτόν. Αυτός είναι και ο λόγος που προσευχόμαστε. Θα εξετάσουμε την προσευχή στην οντολογία της ισχύος και θα δούμε εκεί τι παιχνίδια παίζονται ανάμεσα στον προσευχόμενο και το πανίσχυρο πλάσμα της φαντασίας του Κυρίου (αλλά και δικό μας), τον Θεό. Εδώ θα περιοριστούμε να σημειώσουμε ότι πίσω από την προσευχή υποφώσκει η κομβική επιθυμία του Κυρίου, η επιθυμία της πραγματοποίησης όλων των επιθυμιών. Ο Κύριος θα παύσει να προσεύχεται μόνο εάν γίνει αθάνατος.

Ό,τι κατέχουμε λοιπόν μας έχει δοθεί από το Θεό και είναι μερίδιο μιας λείας που έχει υπό την κατοχή του. Αυτά που έχει ο Δίας και τα μοιράζει είναι προϊόν λεηλασίας, αρπαγής. Η λεία είναι η πηγή της ζωής. Χωρίς τη λεία δεν υπάρχει ούτε επιβίωση, ούτε πλούτος, ούτε ισχύς, ούτε φήμη. Αυτά μας τα λέει η Ιλιάδα και είναι κοινός τόπος σε όλη την ποιμενική ηρωική ποίηση, από τη Μαχαμ