Κατά τη συζήτηση στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Ισότητας, Νεολαίας και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για το «2010-Έτος Φτώχειας» (14/01/10) ο υπουργός εργασίας Κύριος Ανδρέας Λοβέρδος δήλωσε ότι, αν είναι ορθές οι εκτιμήσεις του υπουργείου, τότε θα προσεγγίσουμε το ένα εκατομμύριο ανέργους και μπορεί στο τέλος του 2010 να έχουμε “ισπανικού τύπου ανεργία, με ποσοστό 20% έως 21%” (Ελευθεροτυπία, 15/01/10). Δεν νομίζω να έχει νόημα να εμπλακούμε σε μια συζήτηση κατά πόσο είναι ορθές ή όχι οι εκτιμήσεις του υπουργείου και του υπουργού, που τις προσυπογράφει. Στο τέλος του 2010 θα δούμε εάν ήταν ορθές ή όχι. Εάν αποδειχτούν ορθές, οφείλουμε να τους συγχαρούμε. Τι θα κάνουμε όμως εάν αποδειχτούν λαθεμένες; Δεν ξεχνάμε, στο τέλος του 2010 θα επανέλθουμε επί του θέματος.
Οφείλουμε λοιπόν να αφήσουμε, προς το παρόν, κατά μέρος τις προβλέψεις και τις πιθανολογίες και να στραφούμε προς τις ακλόνητες βεβαιότητες που προκύπτουν από τις δηλώσεις του Κυρίου Υπουργού. Η πρώτη από αυτές προκύπτει ως απάντηση στο ερώτημα εάν ο (οποιοσδήποτε) υπουργός, το (οποιοδήποτε) υπουργείο και η (οποιαδήποτε) κυβέρνηση θέλει, επιδιώκει την επίλυση του προβλήματος της ανεργίας. Η απάντηση που θα δώσουμε είναι κάτι παραπάνω από κατηγορηματική: όχι, δεν θέλουν, δεν επιδιώκουν την επίλυση αυτού του προβλήματος. Γιατί; Διότι η επίλυση του, όπως και η επίλυση κάθε κοινωνικού προβλήματος θα είναι μια συμφορά! Ένας εφιάλτης! Γιατί; Θα δώσουμε παρακάτω μια απάντηση.
Μια δεύτερη βεβαιότητα προκύπτει ως απάντηση στο ερώτημα εάν γνωρίζει, εάν γνωρίζουν πως μπορεί να επιλυθεί αυτό το κοινωνικό πρόβλημα. Και βέβαια το γνωρίζουν! Αλίμονο! Κατά τη συζήτηση ο Κύριος Υπουργός εξήγησε ότι, για να βελτιωθεί η κατάσταση, απαιτούνται αναπτυξιακοί στόχοι, εξεύρεση νέων θέσεων εργασίας. Ανάπτυξη, αυτή είναι η λύση! Αύξηση της παραγωγής άρα αύξηση των θέσεων εργασίας. Βέβαια, με την αύξηση της παραγωγής θα αυξηθεί και η παραγωγή του διοξειδίου του άνθρακα και θα επιδεινωθεί το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής αλλά αυτό δεν είναι ένα πρόβλημα που έχει αναλάβει να το επιλύσει ο υπουργός Εργασίας. Αυτό το έχει αναλάβει άλλος υπουργός. Τι σημαίνει ανάπτυξη; Πως μπορεί να επιτευχθεί η αύξηση της παραγωγής; Μπορεί να επιτευχθεί; Γιατί να αυξηθεί η παραγωγή; Μας λείπει κάτι; Δεν έχουμε γάλα, δεν έχουμε ψωμί, δεν έχουμε κάλτσες, τι δεν έχουμε; Ρίξτε μια ματιά στα ράφια των εμπορικών καταστημάτων να δείτε τι γίνεται! Τι ρούχα, τι παπούτσια, τι παιχνίδια, τι βιβλία! Ο πλούτος που παράγεται καθημερινά, τοπικά και παγκόσμια, είναι τεράστιος, τόσο τεράστιος που φτάνει και περισσεύει για να καλύψει αξιοπρεπώς τις βασικές του ανάγκες ο παγκόσμιος πληθυσμός. Πολλοί μάλιστα, οι θεωρητικοί και οι οπαδοί της απο-ανάπτυξης, θεωρούν ότι πρέπει να μειώσουμε την παραγωγή για να αντιμετωπίσουμε πολλά περιβαλλοντικά προβλήματα (μείωση μετακινήσεων, μεταφορών, συσκευασίας, αύξηση του χρόνου ζωής των προϊόντων, κλπ). Αυτή είναι η αντίφαση της εποχής μας: ποτέ δεν υπήρχε τόσος πλούτος, όσο στις μέρες μας, και ποτέ δεν υπήρχε τόση ένδεια. Ποτέ δεν αντιμετωπίζαμε τόσα προβλήματα όσο σήμερα, και ποτέ δεν ήμασταν τόσο κοντά στην δυνατότητα επίλυσής τους.
Αυτή η αντίφαση είναι καθοριστικής, κομβικής σημασίας. Δημιουργεί διλήμματα. Τα διλήμματα αφυπνίζουν συνειδήσεις, διώχνουν τον φόβο, ωθούν σε τολμηρές σκέψεις, αναθεωρούν γνώσεις, ιδέες, αξίες, στάσεις ζωής, βοηθούν τον κόσμο να βλέπει μέσα στο σκοτάδι, να ακούει ψιθύρους, να διακρίνει αληθινά αισθήματα. Αυτή η κατάσταση είναι ένα πρόβλημα για τον Κύριο, όπως είναι για μας η ανεργία. Γνωρίζουμε τα δικά μας τα προβλήματα, τα προβλήματα του Κυρίου τα γνωρίζουμε; Όχι, δεν τα γνωρίζουμε. Δεν γνωρίζουμε τι επιθυμεί και τι επιδιώκει ο Κύριος, πως σκέφτεται, τι σχεδιάζει. Όλα αυτά μπορούμε να τα επισημάνουμε, να τα αποκωδικοποιήσουμε μόνο με την εξέταση των λόγων του Κυρίου. Πότε μιλάει, ποιο είναι το περιεχόμενο των δηλώσεών του, ποιος είναι ο σκοπός του; Ο Κύριος υπουργός μίλησε και μας είπε ότι το 2010 το ποσοστό της ανεργίας θα φτάσει στο 21%. Να λοιπόν μια ευκαιρία να γνωρίσουμε τον Κύριο.
Όταν ο Κύριος μιλάει κάνει τρία πράγματα: ορίζει, διατάζει και εκφοβίζει. Ο Κύριος Υπουργός μίλησε, άρα όρισε, διέταξε και εκφόβισε. “Όρισε” σημαίνει “αποφάσισε ποια είναι, ποια θέλει να είναι, ποια θα είναι η κοινωνική πραγματικότητα”. Ο ορισμός και η οριστική έγκλιση δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να καταγράφουν την επιθυμία του Κυρίου, την απόφαση περί του τι και πως υπάρχει και δεν υπάρχει. Ο Κύριος υπουργός θέλει το ποσοστό της ανεργίας να φτάσει στο 21%. Και το θέλει διότι και δεν μπορεί να το αποφύγει και τον βολεύει. Δεν μπορεί να το αποφύγει διότι γνωρίζει ότι η ανάπτυξη, η αύξηση των επενδύσεων δημιουργεί στρατιές ανέργων, δεν αυξάνει τον αριθμό των θέσεων εργασίας. Το βασικό μέλημα κάθε Κυρίου καπιταλιστή είναι να μειώσει τον αριθμό των εργαζομένων που απασχολεί για να αυξηθεί η κερδοφορία του. Να βάζει από τη μια το βαμβάκι, να βγαίνει από την άλλη η κάλτσα με την χρησιμοποίηση του μικρότερου δυνατόν αριθμού εργατών. Ο Κύριος Λοβέρδος είναι κάτι παραπάνω από βέβαιος ότι η ανάπτυξη δεν επιλύει το πρόβλημα της ανεργίας, ότι το επιδεινώνει. Γιατί όμως ισχυρίζεται ότι για να βελτιωθεί η κατάσταση απαιτούνται αναπτυξιακοί στόχοι; Ψεύδεται ή εξαπατά; Όχι, κάνει κάτι άλλο, ακόμα πιο επώδυνο: μας ρίχνει στάχτη στα μάτια, να μην βλέπουμε την πραγματικότητα. Αυτή είναι η δουλειά του.
Όταν ο Κύριος μιλά, διατάζει. Δηλαδή ικετεύει. Η διαταγή είναι μια θετική εκδήλωση της βούλησης. Όταν διατάζουμε, πάντα κάτι θέλουμε, κάτι που δεν το έχουμε. Δεν είναι τυχαίο που ο ζητιάνος, ο προσευχόμενος, ο ληστής, ο διαδηλωτής, ο ενδεής εν γένει, διατάζει όταν ικετεύει, εκλιπαρεί, παρακαλάει! Δώσε μου ένα εβρό! βάλε τα λεφτά στο σάκο! τον άρτον ημών δος ημιν σήμερον! δώστε λεφτά για την Παιδεία! Δεν έχουμε μελετήσει τη βαθύτατη συνάφεια ικεσίας και διαταγής. Ποιον διατάζει, ποιον ικετεύει δηλαδή ο Κύριος; Ικετεύει, διατάζει δηλαδή, κάποιον που είναι πιο ισχυρός από αυτόν! Ποιος είναι αυτός; Η κοινωνική πραγματικότητα, την οποία υφίσταται και δεν μπορεί να αλλάξει. Όπως υφίσταται και τον θάνατο, και δεν μπορεί να αλλάξει! Και ποια είναι η κοινωνική πραγματικότητα; Μα η παραγωγή του τεράστιου κοινωνικού πλούτου. Τον πλούτο δεν τον παράγει ο Κύριος, άλλος τον παράγει. Εάν αυτός ο πλούτος δεν παραχθεί, ο Κύριος θα πεθάνει της πείνας και θα τον φάει η βρόμα. Αυτό είναι το ύψιστο πρόβλημά του. Όλη του η ύπαρξη, η σκέψη του, τα σχέδια του προσανατολίζονται προς τον χειρισμό, προς την αντιμετώπιση αυτής της πραγματικότητας. Το ύψιστο μέλημα του Κυρίου, η βασική του επιδίωξη είναι η αναπαραγωγή, η διαιώνιση του παρόντος, η αποτροπή της κατάργησής του. Κι αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς τον έλεγχο του μέλλοντος, χωρίς την αποίκιση του μέλλοντος. Να λοιπόν γιατί ενδιαφέρονται για το ποσοστό της ανεργίας στα τέλη του 2010! Τι μας λέει ο Κύριος Λοβέρδος; Μας λέει ότι το 2010 είναι δικά μας, είναι του Κυρίου. Θα είναι όπως εμείς θέλουμε να είναι, διατάζουμε να είναι όπως το θέλουμε, ικετεύουμε την πραγματικότητα. Εάν η πραγματικότητα εισακούσει τον Κύριο, θα έχουμε 21% η ανεργία. Εάν δεν τον εισακούσει, θα έχουμε κάτι άλλο. Αυτός είναι ο λόγος της διευκρίνισης “εάν είναι ορθές οι εκτιμήσεις του υπουργείου”. Οι προβλέψεις είναι επιθυμίες που μπορεί να εκπληρωθούν αλλά μπορεί και όχι. Εάν δεν εκπληρωθούν, σημαίνει ότι ο Κύριος είναι ανίσχυρος, ενδεής. Γνωρίζουμε ότι πολλές φορές οι προβλέψεις του είναι για κλάματα. Θα δούμε στο τέλος του 2010 εάν είναι ισχυρός ή ενδεής και ανίσχυρος.
Όταν ο Κύριος μιλάει, εκφοβίζει. Για ποιο λόγο; Είναι πολύ απλό. Ο Κύριος υπουργός είναι μεταμφιεσμένος στρατιωτικός, πολεμιστής, μιας και η πολιτική είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα. Το κράτος είναι μια στρατιωτική οργάνωση, με καλυμμένους αλλά και εμφανείς στρατιωτικούς μηχανισμούς (αστυνομία, ένοπλες δυνάμεις) – παρακράτος σημαίνει παραστρατιωτική οργάνωση. Κάθε καλός πολεμιστής γνωρίζει ότι δεν μπορείς να νικήσεις, εάν δεν τρομοκρατήσεις πρώτα τον αντίπαλο. Εάν ο αντίπαλος δεν φοβηθεί, δεν μπορείς να νικήσεις, να σκοτώσεις δηλαδή ή να υποτάξεις. Γνωρίζουμε ότι τα κοινωνικά προβλήματα είναι η σημερινή οχύρωση των Κυρίων, πίσω από αυτά ταμπουρώνονται και πολεμούν: ισχυρίζονται ότι είναι χρήσιμοι και απαραίτητοι διότι μόνο αυτοί μπορούν να τα επιλύσουν. Από την άλλη, τα χρησιμοποιούν και ως βλήματα ή μαστίγιο ( την μάστιγα της ανεργίας την κρατάει ο Κύριος) κατά του αντιπάλου, και δημιουργούν στο σώμα του πληγές (η πληγή της ανεργίας) αλλά και ως μέσα εκφοβισμού και πειθάρχησης. Δεν χάνουν ευκαιρία να δηλώνουν ότι η ανεργία είναι μεγάλη και ότι θα αυξηθεί στο μέλλον. “Εάν δεν θέλετε να χάσετε τη δουλειά σας, θα κάνετε ό,τι σας πω. Όποιος, όποια σηκώσει κεφάλι, θα απολύεται. Είμαι σαφής;” Σαφέστατος.
Ας ανακεφαλαιώσουμε. Αποκωδικοποιούμε, αποκρυπτογραφούμε, ερμηνεύουμε τις δηλώσεις του Κυρίου (υπουργού Εργασίας) σημαίνει φέρνουμε στην επιφάνεια τις παραδηλώσεις, τα μηνύματα δηλαδή που δεν γίνονται αντιληπτά δια γυμνού οφθαλμού, περνάνε όμως στον εγκέφαλο των Υποτελών Παραγωγών. Να τις μας είπε ο Κύριος υπουργός. Δεν θέλουμε να επιλύσουμε το μείζον πρόβλημα της ανεργίας. Θα ήταν συμφορά. Θα το διαχειριστούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να διαιωνίσουμε, να αναπαραγάγουμε την ισχύουσα πραγματικότητα: θα χορηγήσουμε στους ανέργους κουπόνια για τα σουπερμάρκετ και μειωμένα εισιτήρια για τις αστικές συγκοινωνίες για να αποτρέψουμε τα χειρότερα. Θα το χρησιμοποιούμε ως μέσον εκφοβισμού και απόσπασης της αφοσίωσης και της υπακοής.
Να διαιωνίσουμε την ισχύουσα πραγματικότητα: εσείς οι πολλοί θα παράγετε τον κοινωνικό πλούτο, θα κρατάτε το 40%, κι εμείς οι λίγοι θα παίρνουμε το 60%. Όχι τη δεκάτη, το 60%. Όσα έπαιρναν και οι βυζαντινοί Κύριοι όταν εισέβαλαν οι Οθωμανοί Τούρκοι, οι οποίο υποσχέθηκαν να παίρνουν το 10% με αποτέλεσμα η αυτοκρατορία να συρρικνωθεί μέσα σε λίγες δεκαετίες γιατί όποιος έχει οικογένεια και παιδιά δεν θα σκεφτεί καν να επιλέξει το 10%.
Μια που κάναμε μια πρώτη προσπάθεια να γνωρίσουμε τον Κύριο, ας δούμε και μια άλλη πτυχή, ας υπενθυμίσουμε ότι, λόγω της απόστασης από τους Υποτελείς, ο Κύριος αγνοεί, δεν βλέπει πάρα πολλά πράγματα. Όπως και οι σύμβουλοί του βέβαια. Τι δεν βλέπει; Δεν βλέπει και δεν ακούει ότι μεταξύ των Υποτελών Παραγωγών βρίσκεται εν εξελίξει η διατύπωση της λύσης της ανεργίας και της φτώχειας. Όταν θα σκάσει μύτη, θα εμφανιστεί με τη μορφή του αναπάντεχου, του απρόσμενου, του απροσδόκητου. Ποιο είναι αυτό; Κανείς δεν το γνωρίζει – είναι μη αναμενόμενο για όλους. (Το ποσοστό της συμμετοχής στις πρόσφατες ευρωεκλογές ήταν μια μορφή). Τη λύση όμως που επεξεργάζονται και θα διατυπώσουν μπορούμε να την ομολογήσουμε.
Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους. Μισθός σε όλους και όλες.
ΥΓ. Κατά τη συζήτηση, ο Κύριος υπουργός “εξέφρασε αντιρρήσεις σ΄ ό,τι αφορά την αποτελεσματικότητα που θα προκύψει από τη θέσπιση ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος”. (Ελευθεροτυπία, ο.π.). Να παίρνω αυτό το εισόδημα, να δουλεύω που και που, να γράφω, να διαβάζω, να καλλιεργώ τον λαχανόκηπο και το αμπέλι, να παίζω με τα παιδιά, να μαγειρεύω, να ζυμώνω, να φτιάχνω τυρί και γιαούρτι, να πλένω τα πιάτα, να έχω χρόνο και διάθεση να ασχοληθώ με τα κοινά, μ την Πολιτική, να συμμετέχω σε εθελοντικά εγχειρήματα, σε συλλογικές δημιουργίες, να συμπαραστέκομαι σε αδύναμους, να ταξιδεύω, να επισκέπτομαι φίλους, τι ευτυχία για μένα! Τι εφιάλτης για τον Κύριο! Πόσο υποφέρουν όταν μας βλέπουν να περνάμε καλά! Πόσο χαίρονται όταν μας βλέπουν να υποφέρουμε!
Σχολιάστε ελεύθερα!