φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας!
Με το σημερινό σημείωμα θα επιχειρήσω να δείξω ότι, όταν, κατά τη διάρκεια μιας απεργίας, κατεβαίνουμε στο δρόμο και διαδηλώνουμε, αντί να χρησιμοποιήσουμε ένα πιο ισχυρό όπλο, καταφεύγουμε σε ένα λιγότερο ισχυρό, κι αντί να παρατείνουμε την έμπρακτη (προσωρινή) κατάλυση της κυριαρχικής σχέσης (είναι και αυτό η απεργία), επιστρέφουμε σε αυτήν, στην Κυριαρχία, αυτοϋποβιβαζόμενοι στην κατάσταση του ικέτη. Υπάρχει πιο ισχυρό όπλο από την απεργία, ακόμα κι από την γενική απεργία διαρκείας; Γιατί η ικεσία, η διεκδίκηση, το αίτημα ενισχύει πάντα και παντού τον Κύριο (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος); Θα έρθει μια μέρα που δεν θα κατέβει κανείς και καμιά στους δρόμους κατά τη διάρκεια μιας γενικής απεργίας διαρκείας; Και τι θα κάνουμε;
Εάν δεν κατέβουμε στους δρόμους, εάν δεν διαδηλώσουμε, εάν δεν ικετεύσουμε, αφενός δεν καταφεύγουμε στη χρήση ενός λιγότερο ισχυρού όπλου του κοινωνικού πολέμου και αφετέρου παρατείνουμε την απουσία μας από την κυριαρχική σχέση. Και τι θα κάνουμε; Θα χρησιμοποιήσουμε ένα όπλο που όλοι και όλες, ζωντανοί, αγέννητοι και πεθαμένοι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε: τη γιορτή, τη χαρά της ζωής, το τραγούδι, το χορό, το παιχνίδι, τη φροντίδα, εκλαμβάνοντας ως σημείο εκκίνησης τη συμβίωση, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη, τη δημιουργική σύγκρουση, την ισότητα, την ελευθερία, την κοινοχρησία και την κοινοκτησία και όχι ως κάτι που θα εφαρμόσουμε στο απώτατο μέλλον.
Η ιστορική/Ικετευτική Αριστερά, η νεκροζώντανη Αριστερά, δεν μπορεί να αναλάβει ένα παρόμοιο συντονισμό. Όσο δεν το κάνει, θα γευόμαστε μόνο απόγνωση και απελπισία, θα γνωρίζουμε μόνο τη μια ήττα μετά την άλλη. Και δεν μπορεί γιατί δεν το θέλει. Και δεν το θέλει γιατί δεν θέλει την κατάλυση της Κυριαρχίας, γιατί οι Κύριοι της Αριστεράς είναι οι αυριανοί μας Κύριοι.
Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά!
Να διαλύσουμε την Ιστορική /Ικετευτική Αριστερά!
Η Αριστερά του μέλλοντος ή θα είναι αναρχοκομμουνιστική ή δεν θα υπάρξει!
Εδώ και πολλά χρόνια, με απασχολεί το ζήτημα τι πρέπει να κάνουν οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, οι εργαζόμενοι, όταν απεργούν. Για την Ιστορική Αριστερά, τέτοιο ζήτημα δεν υφίσταται. Όταν απεργούμε, κατεβαίνουμε σε διαδήλωση. Είναι αυτονόητο. Θα γνωρίζετε ότι η λέξη αυτή με ενοχλεί ανυπόφορα. Τι είναι το αυτονόητο; Είναι το ολοφάνερο, το σαφές. Είναι το αληθές. Ποια πρέπει να είναι η στάση μας απέναντι στο αυτονόητο; Η άκριτη αποδοχή ή η εξέτασή του; Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να απαντήσω. Ένας από τους βασικούς σκοπούς της Ανωτάτης Σχολής Κακών Τεχνών είναι να ερευνά τα αυτονόητα, να καταπιάνεται με την εξέτασή τους, σε όποιο κοινωνικό πεδίο, σε όποια πρακτική κι αν εμφανίζονται.
Πριν καταπιαστώ με την εξέταση του προκείμενου αυτονόητου, θα ήθελα να διατυπώσω το εξής ερώτημα: θα ανησυχούσε ο Κύριος (καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος) και τα Τσιράκια του (οι Υπηρέτες του, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, αστυνομικοί, στρατιωτικοί, διανοούμενοι) εάν ουδείς και ουδεμία εμφανιζόταν στους δρόμους; Ας το θέσω αλλιώς: πότε θα ανησυχούσε πιο πολύ ο Κύριος, τώρα που οι απεργοί κατεβαίνουν στους δρόμους ή εάν δεν εμφανίζονταν; Η Ιστορική Αριστερά θα απαντήσει: ο Κύριος ανησυχεί, ενοχλείται, δυσφορεί όταν μας βλέπει στους δρόμους. Η δική μου απάντηση: ο Κύριος χαίρεται όταν μας βλέπει να διαδηλώνουμε στους δρόμους.
Ανησυχεί ή χαίρεται ο Κύριος όταν οι απεργοί διαδηλώνουν; Το ερώτημα μπορεί να διατυπωθεί και ως εξής: εφόσον ο Κύριος χαίρεται όταν γίνεται πιο ισχυρός και ανησυχεί όταν μειώνεται ή ενδέχεται να μειωθεί, η ισχύς του, οι διαδηλώσεις των απεργών στους δρόμους τον κάνουν πιο ισχυρό ή πιο ανίσχυρο; Και πάλι η Ιστορική Αριστερά θα απαντήσει: οι διαδηλώσεις αποδυναμώνουν τον Κύριο. Η δική μου άποψη: οι διαδηλώσεις τον ισχυροποιούν. Όσο πιο μαζικές, όσο πιο δυναμικές, όσο πιο μαχητικές, τόσο πιο πολύ τον ισχυροποιούν. Γιατί, όμως;
Για να δώσουμε απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα πρέπει να καταφύγουμε στη θεωρία του πολέμου. Μιας και πρόκειται για κοινωνικό πόλεμο, θα πρέπει να καταφύγουμε στη θεωρία του κοινωνικού πολέμου. Θέτουμε το εξής ερώτημα: η απεργία των υποτελών Παραγωγών του κοινωνικού πλούτου αποδυναμώνει ή ισχυροποεί τον Κύριο και γιατί; Χαίρεται ή δυσφορεί ο Κύριος όταν απεργούμε; Δυσφορεί; Λυσσάει, βγάζει αφρούς από το στόμα! Τον ενοχλεί όσο τίποτα άλλο. Γιατί; Επειδή χάνει κέρδη; Επειδή δεν είμαστε υπάκουοι; Επειδή ορθώνουμε ένα οδόφραγμα στον χρόνο, επειδή ελέγχουμε τον κοινωνικό χρόνο; Ναι, όλα αυτά ισχύουν αλλά υπάρχει και κάτι άλλο, πολύ πιο σημαντικό. Με την απεργία καταργούμε (προσωρινά), όχι απλά αμφισβητούμε, την κυριαρχική σχέση, την Κυριαρχία. Αποσυρόμαστε, προσωρινά, από τη σχέση, ο Κύριος μένει μόνος του, χωρίς τον υποτελή του, φαίνεται ποιος είναι: ένα αδύναμο, ένα ανήμπορο παράσιτο, ένας ενδεής, ένοπλος ζήτουλας. Η προσωρινή απόσυρση, η προσωρινή απουσία του υποτελούς Παραγωγού από τη σχέση τρομάζει τον Κύριο, τον κάνει παρανοϊκό, τον κάνει επικίνδυνο. Όσο πιο μεγάλη είναι η διάρκεια της απουσίας, του αποτραβήγματος από τη σχέση, τόσο πιο πολύ ενοχλείται, τόσο πιο πολύ δείχνει τον ψυχωτικό, παρανοϊκό χαρακτήρα του. Φαντάζεστε τι παθαίνει όταν κηρύσσεται γενική απεργία διαρκείας;
Η απεργία είναι ένα από τα ισχυρότερα όπλα που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο υποτελής Παραγωγός κατά την διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου. Δεν είναι όμως όπλο, είναι και μια έμπρακτη κατάργηση της κυριαρχικής σχέσης, της σχέσης μεταξύ του Κυρίου που προστάζει και του Υποτελούς που υπακούει, που πειθαρχεί, που εκτελεί την διαταγή. Πολλά από τα υπάρχοντα κοινωνικά (άρα και προσωπικά) προβλήματα είναι δυνατόν να επιλυθούν μόνο με την απεργία, για να γίνω πιο σαφής, μόνο με επαναλαμβανόμενες γενικές απεργίες, μόνο με την γενική απεργία διαρκείας. Εκτός από την απεργία, ο υποτελής Παραγωγός διαθέτει άλλο ένα ισχυρό όπλο: το πέρασμα στη πράξη. Πρόκειται για την άμεση, αδιαμεσολάβητη επίλυση ενός προβλήματος. Πολλά τα παραδείγματα: δεν πληρώνουμε διόδια και το πρόβλημα επιλύεται άμεσα. Το πέρασμα στη πράξη είναι η πολιτική και κοινωνική συλλογική ανυπακοή. Το πέρασμα στη πράξη καταργεί τον πόλεμο: νικάμε χωρίς να πολεμάμε. Με την απεργία, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. Με την διαδήλωση;
Πριν απαντήσω σε αυτό το ερώτημα, θα ήθελα να κάνω δυο παρεκβάσεις. Η μία αφορά το ζήτημα του ισχυρότερου όπλου που διαθέτει ο υποτελής Παραγωγός, ενώ η δεύτερη τα όπλα που διαθέτει κάθε κοινωνική ομάδα των υποτελών Παραγωγών. Θα αρχίσω με τη δεύτερη και θα υποστηρίξω ότι οι υποτελείς Παραγωγοί, οι μισθωτοί της εκτέλεσης, με κριτήριο την κατοχή μέσων πάλης, διακρίνονται σε δυο κατηγορίες: αυτούς που διαθέτουν μέσα κι αυτούς που δεν διαθέτουν. Άοπλοι στον κοινωνικό πόλεμο κατεβαίνουν οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι αυταπασχολούμενοι, οι νοικοκυρές, κοινωνικές μειονότητες, μετανάστες και πολλοί άλλοι. Είναι εκτός παραγωγής, άρα είναι άοπλοι. Όλοι όσοι εργάζονται, διαθέτουν ένα ισχυρό μέσο πάλης: την απεργία. Πως μπορούν να αντιδράσουν οι άοπλοι του κοινωνικου πολέμου; Με τις διαδηλώσεις, με την προβολή των αιτημάτων τους, με την κατάληψη και τον έλεγχο του δρόμου, με την επίδειξη του πλήθους. Ο δρόμος και η διαδήλωση ήταν ανέκαθεν ο χώρος και η πρακτική του άοπλου κοινωνικά πλήθους, που μόνο να πιέσει και να ικετεύσει μπορούσε. Πολλές φορές έπαιρνε και τα όπλα και οι δρόμοι γίνονταν πεδία μαχών. Όποιος έλεγχε το δρόμο, έλεγχε το Κράτος. Διαμορφώθηκε λοιπόν, κατά τον δέκατο ένατο αιώνα και ιδίως κατά τον μεσοπόλεμο, μια λατρεία του δρόμου και της διαδήλωσης που επιβιώνει ακόμα. Φορέας της επιβίωσης η Ιστορική Αριστερά. Η λατρεία αυτή διαμορφώθηκε σε μια εποχή σχετικής οπλικής ισορροπίας: και οι Κύριοι και οι υποτελείς είχαν τα ίδια όπλα, ντουφέκια οι μεν, ντουφέκια οι δε. Από την στιγμή όμως που ο Κύριος απέκτησε οπλική ανωτερότητα, που επισφραγίστηκε ανεξίτηλα με τα πυρηνικά, ο δρόμος και οι διαδηλώσεις δεν έχουν καμμία απολύτως χρησιμότητα.
Ως προς την πρώτη παρέκβαση. ΄Η ισχύς ενός όπλου του κοινωνικού πολέμου εξαρτάται από τον αριθμό των υποτελών που μπορούν να τον χρησιμοποιήσουν. Ποιο είναι το πιο ισχυρό όπλο του Υποτελούς Παραγωγού; Ποιο είναι το όπλο που μπορούν να χρησιμοποιήσουν όλοι και όλες, ανεξαρτήτως ηλικίας, καταγωγής; Ποιο όπλο μπορεί να χρησιμοποιήσει ο εργάτης, το παιδί, η έγκυος, το βρέφος, ο άνεργος, ο συνταξιούχος, οι αγέννητοι και οι νεκροί; Μπορεί να υπάρξει ένα τέτοιο όπλο; Ποιο είναι αυτό; Το έχουμε επινοήσει; Θα συνεχίσουμε να το λέμε όπλο;
Επανέρχομαι στο ζήτημα της διαδήλωσης κατά τη διάρκεια μιας απεργίας. Υποστηρίξαμε ότι η απεργία είναι ένα από τα πιο ισχυρά όπλα και ότι είναι ένα πέρασμα στη πράξη, μιας και είναι μια προσωρινή κατάλυση, κατάργηση της κυριαρχικής σχέσης. Πως μπορούμε να γίνουμε πιο ισχυροί; Με σημείο εκκίνησης την απεργία, μπορούμε να γίνουμε πιο ισχυροί μόνο εάν καταφύγουμε στη χρήση ενός πιο ισχυρού όπλου από την απεργία και εάν παρατείνουμε τη διάρκεια της κατάλυσης της Κυριαρχίας, εάν παρατείνουμε την απεργία. Πως μπορούμε να χάσουμε την ισχύ που αποκτήσαμε, πως μπορούμε να ανατρέψουμε εις βάρος μας τον ευνοϊκό για μας συσχετισμό δύναμης; Εάν καταφύγουμε στη χρήση μιας πρακτικής λιγότερο ισχυρής, εάν περιορίσουμε τη διάρκεια της (προσωρινής) κατάλυσης της Κυριαρχίας. Τι κάνουμε με την διαδήλωση; Ξαναστήνουμε εμείς οι ίδιοι στα πόδια την πεσμένη Κυριαρχία. Η διαδήλωση δεν είναι μέσον πάλης, δεν είναι όπλο του κοινωνικού πολέμου, είναι μια πρακτική αδυναμίας, ανημπόριας και απόγνωσης.
Μπορούμε να αυξήσουμε την ισχύ μας όταν απεργούμε; Μπορούμε να αποφύγουμε τη μείωση της υπάρχουσας ισχύος; Υποστηρίζω ότι μπορούμε να τα επιτύχουμε και τα δύο. Και να διατηρήσουμε την ισχύ μας, και να την αυξήσουμε. Να μην καταφύγουμε σε ένα λιγότερο ισχυρό όπλο, να μην επιστρέψουμε στην κυριαρχική σχέση. Με τη διαδήλωση, και χρησιμοποιούμε ένα λιγότερο ισχυρό όπλο και επιστρέφουμε στην κυριαρχική σχέση, και μάλιστα σε χειρότερη θέση, ως ικέτες.
Εάν δεν κατέβουμε στους δρόμους, εάν δεν διαδηλώσουμε, εάν δεν ικετεύσουμε, και δεν καταφεύγουμε στη χρήση ενός λιγότερο ισχυρού όπλου του κοινωνικού πολέμου και παρατείνουμε την απουσία μας από την κυριαρχική σχέση. Και τι θα κάνουμε; Θα χρησιμοποιήσουμε ένα όπλο που όλοι και όλες, ζωντανοί, αγέννητοι και πεθαμένοι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε: τη γιορτή, τη χαρά της ζωής, το τραγούδι, το χορό, το παιχνίδι, τη φροντίδα, εκλαμβάνοντας ως σημείο εκκίνησης τη συμβίωση, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη, τη δημιουργική σύγκρουση, την ισότητα, την ελευθερία, την κοινοχρησία και την κοινοκτησία και όχι ως κάτι που θα εφαρμόσουμε στο απώτατο μέλλον.
Η ιστορική/Ικετευτική Αριστερά, η νεκροζώντανη Αριστερά, δεν μπορεί να αναλάβει ένα παρόμοιο συντονισμό. Όσο δεν το κάνει, θα γευόμαστε μόνο απόγνωση και απελπισία, θα γνωρίζουμε μόνο τη μια ήττα μετά την άλλη. Και δεν μπορεί γιατί δεν το θέλει. Και δεν το θέλει γιατί δεν θέλει την κατάλυση της Κυριαρχίας, γιατί οι Κύριοι της Αριστεράς είναι οι αυριανοί μας Κύριοι.
Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά!
Να διαλύσουμε την Ιστορική/Ικετευτική Αριστερά!
Η Αριστερά του μέλλοντος ή θα είναι αναρχοκομμουνιστική ή δεν θα υπάρξει!
Πώς όμως η απεργία αποτελεί πέρασμα στην πράξη κι όχι όπλο, αφού δεν καταργεί το λόγο ύπαρξης της σχέσης κυριαρχίας? Η απεργία είναι μια προσωρινή κατάργηση της κυριαρχικής σχέσης και η παρατεταμένη απεργία είναι μια παρατεταμένη κατάργηση της σχέσης. Δεν είναι όμως ούτε αυτή μια ολοκληρωτική κατάργηση της σχέσης. Για να γίνει αυτό πρέπει να εξαλειφθούν μια για πάντα οι λόγοι ύπαρξης αυτής της σχέσης, δηλαδή να μην υπάρχει πλέον η ανάγκη να υπάρχει μια τέτοια σχέση. Πώς όμως αφού η μισθωτή εργασία είναι το μόνο μέσο επιβίωσης στον καπιταλισμό (εκτός κι αν πάρουμε τα βουνά)? Ναι μπορείς να περάσεις ένα δρόμο χωρίς να πληρώσεις διόδια, μπορείς να πάρεις το τραίνο χωρίς να κόψεις εισιτήριο, αλλά δεν μπορείς να επιβιώσεις χωρίς να πουλήσεις την εργατική σου δύναμη. Κι αν δεν έχεις να φας, πώς θα απεργείς, θα παίζεις, θα γλεντάς, θα φροντίζεις κλπ? Δεν βλέπω να επιλύεται το πρόβλημα. Σ’αυτή την περίπτωση πέρα απ’την ανυπακοή χρειάζεσαι και μια εναλλακτική. Επίσης δεν πείστηκα επαρκώς για τον ισχυρισμό ότι οι διαδηλώσεις ” όσο πιο μαζικές, όσο πιο δυναμικές, όσο πιο μαχητικές, τόσο πιο πολύ τον ισχυροποιούν.”. Ίσως να διευκρίνιζες τι εννοείς με το “ισχυροποιούν”. Πώς ακριβώς δηλαδή? Μου ακούγεται λίγο αφηρημένο. Είναι πολύ σημαντικό το θέμα!
Η κατάργηση της κυριαρχικής σχέσης, η κοινωνική επανάσταση είναι μια διαδικασία (όλα είναι σχέσεις και διαδικασίες) μακράς διάρκειας, δεν μπορεί να γίνει αιφνίδια και αστραπιαία. Δεν μπορεί να γίνει με μια γενική απεργία διαρκείας, διότι αυτός που θα αντέξει θα είναι ο Κύριος, όχι οι υποτελείς Παραγωγοί, οι οποίοι σύντομα θα λιμοκτονήσουν και θα επιστρέψουν ταπεινωμένοι και ηττημένοι. Αλλά, πρέπει πρώτα να νικάμε και μετά να πολεμάμε, κι όχι να αρχίζουμε ένα πόλεμο και μετά να δούμε πως θα νικήσουμε. Κατά συνέπεια, υποστηρίζω ότι μόνο ένα παρατεταμένο Κοινωνικό Αντάρτικο, το οποίο αποκαλώ Πανταχού Απουσία, μπορεί να την καταλύσει. Κατά τη διάρκεια αυτού του διαρκούς Κοινωνικού Αντάρτικου, το οποίο θα είναι μια συνεχής εναλλαγή Παρουσίας (εργασίας, παραγωγής, συμμετοχής) και Απουσίας (φυγής, απεργίας, αποχής, εξαφάνισης, γλεντιού) θα καταργηθούν και θα καταστραφούν θεσμοί, αντιλήψεις, ιδέες, σχέσεις, πρακτικές, συμπεριφορές, αξίες (κάτι το οποίο γίνεται και το αποκαλώ ‘πνευματική επανάσταση’) και θα δημιουργηθούν, θα επινοηθούν νέοι θεσμοί, αντιλήψεις, πρακτικές, κλπ, κάτι το οποίο επίσης γίνεται αν και δειλά και υπαινικτικά. Μόνο μια μεγάλης διάρκειας υπονόμευση της Κυριαρχίας μπορεί να την καταλύσει.
Όσο πιο πολλοί διαμαρτύρονται και διαδηλώνουν τόσο πιο πολλοί ικετεύουν, παρακαλούν, εκλιπαρούν, θρηνούν, κλαψουρίζουν. Αλλά η ικεσία είναι αποχοδή της Ισχύος του Κυρίου. Εάν κανένας δεν διαδηλώνει αυτό μπορεί να σημαίνει ότι οι υποτελείς ή διακατέχονται από ένα φόβο που τους έχει παραλύσει ή ότι δεν καταδέχονται να ικετεύσουν, να ζητιανέψουν, να αποδεχτούν την Κυριαρχία. Ένα πολύ μικρό μέρος των υπηκόων αγανακτούν και διαμαρτύρονται ειρηνικά – το άλλο 99% των υποτελών γιατί δεν το κάνουν; Είναι παραλυμένοι από τον φόβο ή μήπως έχουν κατανοήσει ότι οι διαμαρτυρίες όχι μόνο δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα αλλά ισχυροποιούν τον Κύριο; Εάν στις προσεχέις εκλογές το ποσοστό αποχής ξεπεράσει το 60-65%, πως να το εξηγήσουμε; Εάν το ποσοστό στις ευρωεκλογές του 2014, εάν γίνουν, ξεπεράσει το 80%, πως να το εξηγήσουμε; Δεν θα πρόκειται για κάτι θετικό, δεν θα είναι μια μορφή Απουσίας, Εξαφάνισης, κοινωνικού αντάρτικου;