φίλες και φίλοι,
με το σημερινό σημείωμα θα δείξω ότι διαθέτουμε σήμερα τέσσερις τρόπους απόκρουσης της ανελέητης επίθεσης του Κυρίου, τέσσερις τρόπους άρσης των μέτρων κατά του κόσμου της εργασίας: τη μονοήμερη γενική απεργία, τις διαδηλώσεις-λιτανείες που συνήθως, αλλά όχι πάντα, συνοδεύουν την γενική απεργία, τη γενική απεργία διαρκείας και τη στάση πληρωμών εκ μέρους των εργαζομένων. Από αυτούς τους τέσσερις τρόπους, οι δυο πρώτοι είναι, και θα είναι, αναποτελεσματικοί, ο τρίτος είναι σήμερα παντελώς ανέφικτος και μόνο ο τέταρτος μπορεί να αποβεί αποτελεσματικός.Σήμερα, ο αυθόρμητος, διάχυτος λαϊκός πόλεμος με όπλο τη στάση πληρωμών είναι μια κοινωνική πραγματικότητα. Γιατί δεν το βλέπουμε;
Η στάση πληρωμών είναι ένα ακαταμάχητο μέσον διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου διότι αποτελεί εφαρμογή των δυο βασικών αξιωμάτων της διεξαγωγής του πολέμου (νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα πολεμάμε και μετά νικάμε). Το γνωρίζει αυτό η Αριστερά; Τι εννοεί όταν λέει δεν θα πληρώσουμε εμείς τη κρίση; Εννοεί ότι θα την πληρώσουν οι Κύριοι; Πως θα τους αναγκάσουμε; Μα με το να μη πληρώσουμε εμείς! Είναι πολύ απλό. Τι θα κάνει η Αριστερά; Θα εγκαταλείψει τις διαδηλώσεις-ικεσίες, θα φέρει στο πολιτικό προσκήνιο αυτό το πανίσχυρο λαϊκό όπλο, θα συντονίσει ένα γενικευμένο λαϊκό κίνημα στάσης πληρωμών, θα συντονίσει τη διεξαγωγή ενός λαϊκού πολέμου με βασικο όπλο αρχικά τη στάση πληρωμών; Μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο; Θεωρώ πως όχι. Από τη μια, είναι κολλημένη στη λατρεία του δρόμου και στις διαδηλώσεις-ικεσίες και από την άλλη είναι τόσο ενταγμένη στο σύστημα, τόσο υπάκουη, τόσο φοβισμένη, τόσο ηττοπαθής και ψοφοδεής, που δεν πρόκειται να αρθεί στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων.
Ας μη περιμένουμε τέτοια πράγματα από νεκροζώντανους.
Ίσως κάποιο τμήμα της Αριστεράς το τολμήσει. Εάν το τολμήσει, η εμφάνιση μιας νέας Αριστεράς που θα μας ενώσει, διαλύοντας δημιουργικά όλη την σημερινή Αριστερά, δεν θα αργήσει. Κι αν είναι μια Αριστερά που δεν θα ανεχτεί κανένα απολύτως προνόμιο για κανέναν και για καμιά, που θα είναι πρόπλασμα μιας κομμουνιστικής κοινωνίας, τότε μια Αριστερά του 30% δεν θα αργήσει να συγκροτηθεί και θα μπορέσει να αντιμετωπίσει και να επιλύσει τα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σε όφελος των υποτελών Παραγωγών, υλοποιώντας αφενός τη δραστική μείωση του χρόνου εργασίας για να μην κουράζομαστε, να εργαζόμαστε όλοι και να έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε με τα κοινά, κι αφετέρου την εξασφάλιση ενός εγγυημένου εισοδήματος για όλους και όλες, ώστε να ζούμε ξένοιαστα και να στραφούμε προς τη δημιουργία και την ανάπτυξη των δεξιοτήτων μας.
Θα γνωρίζετε ότι ο ευγενής, άνδρας ή γυναίκα, μαθαίνει γρήγορα, δηλαδή δεν δυσκολεύεται να παραμερίσει μια αντίληψη, μια γνώση, μια συμπεριφορά και να υιοθετήσει μια άλλη, που κατά τη κρίση του τον βοηθάει πιο πολύ να αναπτύξει τις κοινωνικές του σχέσεις, να αποκωδικοποιήσει την σύνθετη κοινωνική πραγματικότητα, να καλλιεργήσει τις δεξιότητες και τις ικανότητές του. Δυστυχώς, σε μια κοινωνία που προκρίνει τον εγωισμό, τον ανταγωνισμό και τον κτητικό ανταγωνισμό, οι άνθρωποι – άνθρωπος σημαίνει ‘υποτελής Παραγωγός’, όπότε οι Κύριοι δεν είναι άνθρωποι – δυσκολεύονται να αλλάξουν, να εγκαταλείψουν μια αξία, μια γνώση, μια αντίληψη, μια συμπεριφορά, μια πρακτική. Οι Κύριοι το κάνουν πιο εύκολα, λόγω της αδήριτης ανάγκης να προσαρμοστούν και να προστατευθούν ως λιγότεροι που είναι και εξαρτημένοι από τους υποτελείς Παραγωγούς του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου.
Νομίζω, φίλες αναγνώστριες και φίλοι αναγνώστες, ότι μοιραζόμαστε την άποψη ότι η ιστορική Αριστερά, η νεκροζώντανη Αριστερά, δεν είναι ευγενική. Δεν θέλει να μάθει, είναι κολλημένη με το ένδοξο παρελθόν. Ποιο είναι το ένδοξο παρελθόν; Η λατρεία του δρόμου. Η αντίληψη ότι η έκβαση του κοινωνικού πολέμου κρίνεται με τα όπλα στους δρόμους. Τα όπλα βέβαια δεν τα παίρνει τώρα αλλά θα τα πάρει στο μέλλον – όχι όλη η Αριστερά, ασφαλώς. Προς το παρόν, η έκβαση της μάχης θα κριθεί στο δρόμο με τις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια. Θεωρεί ότι εάν οι διαδηλωτές είναι πολλοί, εάν είναι αποφασισμένοι και μαχητικοί, εάν φωνάζουν όλοι μαζί, τότε θα αναγκάσουν τονΚύριο και τα Τσιράκια του (τους καπιταλιστές της παραγωγής και του χρήματος, τους πολιτικούς, διανοούμενους, καλλιτέχνες, αθλητές, κλπ) να υποχωρήσει. Θα δουν το μεγάλο πλήθος, θα φοβηθούν και θα κάνουν πίσω.
Όταν ισχυρίζομαι ότι η ιστορική Αριστερά είναι νεκροζώντανη, ότι αποχωρεί από το πολιτικό προσκήνιο, μιας και οι υποτελείς Παραγωγοί της έχουν γυρίσει ανεπιστρεπτί τη πλάτη τους, εννοώ ότι οι βασικές αρχές πάνω στις οποίες βασίζεται έχουν ξεπεραστεί ανεπιστρεπτί αλλά τη Αριστερά (κι αυτοί που είναι επάνω, οι Κύριοι, κι αυτοί που είναι κάτω, οι υποτελείς, η βάση, τα μέλη) δεν εννοεί να το κατανοήσει και να το πάρει απόφαση. Η ένοπλη επαναστατική βία έχει λήξει και μαζί με αυτήν και ο δρόμος, και οι συγκεντρώσεις/πορείες/διαδηλώσεις/συλλαλητήρια. Η ένοπλη επαναστατική βία είχε λόγο ύπαρξης λόγω της σχετικής οπλικής ισορροπίας μεταξύ του Κυρίου και του Υποτελούς – πολεμούσαν και οι δυο με τόξα ή σπαθιά ή ντουφέκια – και ο δρόμος ήταν το πεδίο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Τώρα, με τα αεροπλάνα και τα πυρηνικά, η στρατιωτική υπεροχή του Κύριου είναι αναμφισβήτητη. Όποιο όπλο κι αν πάρουμε στα χέρια μας, ο Κύριος θα διαθέτει πάντα ένα πιο ισχυρό και δεν έχει κανένα ενδοιασμό να το χρησιμοποιήσει.
Μιας λοιπόν και ο Κύριος υπερέχει στρατιωτικά, ο δρόμος δεν είναι τώρα πια ένα πεδίο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Οι συγκεντρώσεις και οι πορείες δεν είναι μέσα διεξαγωγής του πολέμου. Οι διαδηλωτές δεν είναι πολεμιστές αλλά ικέτες. Η Αριστερά έχει την εντύπωση ότι είναι γι αυτό και χρησιμοποιεί πολεμικό λεξιλόγιο, γι αυτό κάνει λόγο για αγώνα, για αποφασιστικότητα, για μαχητικότητα, κλπ. Ποια είναι τα όπλα των διαδηλωτών; Η οργή, η δυσφορία,ο μεγάλος αριθμός, το πάθος, τα συνθήματα. Με αυτά θα πιέσουν την κυβέρνηση και θα πάρει πίσω τα μέτρα.
Η Αριστερά μας διαβεβαίωνε ότι τα μέτρα δεν θα περάσουν. Τα μέτρα πέρασαν. Μας διαβεβαίωσε ότι θα τα πάρουν πίσω τα μέτρα, εάν κατέβουμε στους δρόμους και αγωνιστούμε. Αγώνας μέχρι τέλους! Γνωρίζουμε όμως, όλοι μας και όλες μας, ότι όχι μόνο δεν θα τα πάρουν αλλά θα επιβάλλουν κι άλλα. Η μια ήττα πίσω από την άλλη. Οι Κύριοι δεν φοβούνται με τις διαδηλώσεις. Αυτό δεν μπορεί να το κατανοήσει η ιστορική νεκροζώντανη Αριστερά. Δεν τους τρομάζει ούτε το πλήθος ούτε το πάθος του. Δεν χρειάζεται να κατεβούμε στο δρόμο για να μάθουν ότι είμαστε πολλοί που διαφωνούμε με τα μέτρα.Και δεν φοβάται διότι η διάλυση του πλήθους από τις κατασταλτικές δυνάμεις είναι υπόθεση ρουτίνας. Είναι βέβαιο ότι μετά τα δακρυγόνα και τα γκλομπ θα περάσει στη χρήση των όπλων. Και των τανκς. Και των στρατιωτικών ελικοπτέρων. Και των αεροπλάνων. Αν νομίζετε ότι ο Κύριος είναι φιλάνθρωπος και φιλεύσπλαχνος και θα μας λυπηθεί, κάνετε πολύ μεγάλο λάθος.
Οι διαδηλωτές δεν είναι πολεμιστές, νομίζουν ότι είναι πολεμιστές. Οι Κύριοι γνωρίζουν ότι οι διαδηλωτές δεν είναι πολεμιστές, οι διαδηλωτές νομίζουν ότι είναι, ότι αγωνίζονται, ότι μάχονται. Τι νομίζουν οι Κύριοι ότι είναι οι διαδηλωτές; Θεωρούν ότι είναι οργισμένοι και φαντασμένοι ικέτες, παντελώς αδύναμοι και ανίσχυροι. Είναι ικέτες που πάνε στον Κύριο και ζητούν να πάρει τα μέτρα πίσω.Οι διαδηλωτές έχουν επίγνωση ότι είναι ικέτες; Όχι, δεν έχουν επίγνωση, νομίζουν ότι μάχονται, δεν γνωρίζουν ούτε τον εαυτό τους, ούτε τον Κύριο. Να σας θυμίσω τι έγραψε επ’ αυτού ο Σεν Τσου; Έγραψε ότι νικάει εκείνος που γνωρίζει και τον αντίπαλο και τον εαυτό του. Στη προκειμένη περίπτωση, ποιος γνωρίζει καλύτερα τον αντίπαλο και τον εαυτό του; Ο νικητής. Ποιος είναι ο νικητής; Ο Κύριος καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος. Αυτός νικάει συνέχεια, εμείς, εδώ και δεκαετίες μόνο την πίκρα της ήττας γευόμαστε. Το γεγονός ότι ηττόμαστε σημαίνει ότι δεν γνωρίζουμε ούτε τον αντίπαλο, ούτε τον εαυτό μας.
Και τι προτείνεις; Να μην πολεμήσουμε; Να μην κατέβουμε στους δρόμους; ‘Οχι! Θα πολεμήσουμε, όχι μόνο διότι ο Κύριος πολεμάει αλλά εάν δεν πολεμήσουμε δεν θα επιλύσουμε κανένα κοινωνικό πρόβλημα, ούτε την κούραση, ούτε την ανεργία, ούτε την κατάθλιψη, ούτε τη φτώχεια, ούτε την καταστροφή της φύσης και της κοινωνίας. Θα πολεμήσουμε λαμβάνοντας υπόψη τα δυο βασικά αξιώματα της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου: πρώτον, νικάμε χωρίς να πολεμάμε, και, δεύτερον, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. Όταν επιχειρούμε να εκφοβίσουμε, να πιέσουμε τονΚύριο με το πλήθος και τα δυναμικά συνθήματα να πάρει τα μέτρα, όταν κατεβαίνουμε στο δρόμο για να ικετεύσουμε με οργή, ποιο από τα δυο παραπάνω αξιώματα εφαρμόζουμε; Κανένα! Γι αυτό και ο Κύριος θα επιβάλλει κι άλλο πακέτο μέτρων. Και στο δρόμο θα κατέβουμε όχι όμως για να πολεμήσουμε αλλά για να πάψει να είναι πεδίο μάχης μεταξύ αυτοκινήτων και μεταξύ αυτοκινήτων και πεζών. Να απελευθερώσουμε το δρόμο που έχει κατακτηθεί από το αυτοκίνητο. Να κάνουμε το δρόμο κοινόχρηστο και κοινόκτητο χώρο ζωής και εργασίας, δημιουργίας και έκφρασης, γνώσης, μάθησης και διδασκαλίας, χώρο συνάντησης, τραγουδιού και χορού, παιχνιδιού και πειραματισμού.
Υπάρχουν τρόποι να νικήσουμε χωρίς να πολεμήσουμε, ή, πρώτα να νικήσουμε και μετά να πολεμήσουμε; Ασφαλώς και υπάρχουν! Και υπάρχουν διότι εμείς είμαστε οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, από εμάς εξαρτάται ο Κύριος, εμείς είμαστε οντολογικά πιο ισχυροί από αυτόν. Κοινωνικά και πολιτικά δεν είμαστε. Αλλά μπορούμε να γίνουμε. Πως; Υπάρχουν δυο τρόποι: η γενική απεργία διαρκείας και η στάση πληρωμής λογαριασμών των κοινωφελών υπηρεσιών (αλλά κρατικών ή ιδιωτικών επιχειρήσεων), δόσεων των δανείων, ενοικίου, εισιτηρίων, φόρων, προστίμων, κλπ. Η γενική απεργία διαρκείας είναι ανέφικτη. Ο κόσμος φοβάται μην χάσει όχι απλά τη δουλειά του αλλά μη χάσει και το πολύτιμο και ελάχιστο μεροκάματό του.
Η μονοήμερη γενική απεργία και οι διαδηλώσεις-ικεσίες είναι αναποτελεσματικές, η γενική απεργία διαρκείας είναι ανέφικτη. Απομένει ένας μόνο τρόπος που μας εξασφαλίζει μια πρώτη νίκη χωρίς πόλεμο: η στάση πληρωμών από την πλευρά των υποτελών.
Δεν θα πληρώσουμε εμείς τη κρίση, λένe τα συνδικάτα. Πανό γράφουν δεν πληρώνω, δεν πληρώνω! Υπάρχει ένα μπλογκ που φέρει το τίτλο εσεις θα πληρώσετε τη κρίση σας (You pay your crisis). Και όμως! Αυτοί προς το παρόν δεν πληρώνουν την κρίση τους, εμείς την πληρώνουμε. Και όμως. Υπάρχουν πολλοί και πολλές που δεν πληρώνουν διότι δεν έχουν να πληρώσουν. Δεν έχουνε να πληρώσουν τα κοινόχρηστα, τις δόσεις, εισιτήρια, ενοίκια. Δεν έχουν να αγοράσουν τσιγάρα. Κόψανε τις εφημερίδες και το καφενείο. Πήραν το ποδήλατο. Κόψαν περιττές αγορές, Κόψαν τη διασκέδαση. Δεν θα αγοράσουν καινούργιο αυτοκίνητο. Πάνε στη ΔΕΗ και ζητάνε διακανονισμό. Ταυτόχρονα κάποιοι οικονομολόγοι και πολιτικοί προτείνουν να κηρύξει το κράτος στάση πληρωμής του χρέους.
Η στάση πληρωμών είναι ένα ακαταμάχητο μέσον διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου διότι αποτελεί εφαρμογή των δυο βασικών αξιωμάτων της διεξαγωγής του πολέμου (νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα πολεμάμε και μετά νικάμε). Το γνωρίζει αυτό η Αριστερά; Τι εννοεί όταν λέει δεν θα πληρώσουμε εμείς τη κρίση; Εννοεί ότι θα την πληρώσουν οι Κύριοι; Πως θα τους αναγκάσουμε; Μα με το να μη πληρώσουμε εμείς! Είναι πολύ απλό. Τι θα κάνει η Αριστερά; Θα εγκαταλείψει τις διαδηλώσεις-ικεσίες, θα φέρει στο πολιτικό προσκήνιο αυτό το πανίσχυτο λαϊκό όπλο, θα συντονίσει ένα γενικευμένο λαϊκό κίνημα στάσης πληρωμών, θα συντονίσει τη διεξαγωγή ενός λαϊκού πολέμου; Μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο; Θεωρώ πως όχι. Από τη μια, είναι κολλημένη στη λατρεία του δρόμου και στις διαδηλώσεις-ικεσίες και από την άλλη είναι τόσο ενταγμένη στο σύστημα, τόσο υπάκουη, τόσο φοβισμένη, τόσο ηττοπαθής και ψοφοδεής, που δεν πρόκειται να αρθεί στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων.
Ας μη περιμένουμε τέτοια πράγματα από νεκροζώντανους.
Ίσως κάποιο τμήμα της Αριστεράς το τολμήσει. Εάν το τολμήσει, η εμφάνιση μιας νέας Αριστεράς που θα μας ενώσει, διαλύοντας δημιουργικά όλη την σημερινή Αριστερά, δεν θα αργήσει. Κι αν είναι μια Αριστερά που δεν θα ανεχτεί κανένα απολύτως προνόμιο για κανέναν και για καμιά, που θα είναι πρόπλασμα μιας κομμουνιστικής κοινωνίας, τότε μια Αριστερά του 30% θα μπορέσει να αντιμετωπίσει και να επιλύσει τα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζονται, υλοποιώντας αφενός τη δραστική μείωση του χρόνου εργασίας για να μην κουράζομαστε, να εργαζόμαστε όλοι και να έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε με τα κοινά, κι αφετέρου την εξασφάλιση ενός εγγυημένου εισοδήματος για όλους και όλες, ώστε να ζούμε ξένοιαστα και να δημιουργούμε.
Σχολιάστε ελεύθερα!