φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Ο Δεκέμβρης του 08, έστειλε ένα μήνυμα στον Κύριο καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος, στον ένοπλο ζητιάνο, και στα τσιράκια του, το οποίο βέβαια και το έλαβαν. Κάθε επεισόδιο της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου στέλνει ένα μήνυμα. Μετά τη μάχη, αυτό που κάνουν οι κοινωνικοί πολεμιστές, δηλαδή οι υποτελείς Παραγωγοί, είναι να μεριμνήσουν για την ανασυγκρότηση των δυνάμεών τους, για την ενίσχυση των θέσεών τους. Αυτό γινόταν, αυτό γίνεται, αυτό θα γίνεται. Η κοινωνική επανάσταση, η συλλογική επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων, η διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού, δεν είναι μόνο πόλεμος, δεν είναι μόνο καταστροφή: είναι κυρίως ειρήνη, δηλαδή δημιουργική σύγκρουση, είναι δημιουργία.
Πολλοί από την ιστορική Αριστερά αναρωτιούνται: μα που είναι αυτές οι χιλιάδες άνδρες και γυναίκες, έφηβοι και παιδιά που έβαλαν φωτιά στα πατζάκια του Ένοπλου Ζητιάνου; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Μια τρύπα στο νερό! Εκτόνωσαν την οργή τους και το άγχος τους και επέστρεψαν στο σπίτι τους. Έχω υποστηρίξει, και το επαναλαμβάνω άλλη μια φορά, ότι κάθε εξέγερση που το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η καταστροφή, δηλαδή κυρίως ο εμπρησμός, είναι και μια συλλογική εκτόνωση του συσσωρευμένου λόγω των καπιταλιστικών συνθηκών της ζωής άγχους και οργής. Η καταστροφή δεν είναι μόνο μήνυμα, είναι και εκδίκηση – δεδομένης της υποφώσκουσας οργής. Για όλα αυτά τα φαινόμενα, οι ηθικές προσεγγίσεις είναι παντελώς περιττές και ανούσιες. Έτσι, εφόσον η εκδίκηση εκπληρώθηκε, το άγχος εκτονώθηκε και στάλθηκε και το μήνυμα (κάθε φορά που θα μας σκοτώνετε, θα καταστρέφουμε και θα καίμε τον πολιτισμό σας – τους χώρους σας, τα εργαλεία σας, τα προϊόντα σας, τα σύμβολά σας) ο Δεκέμβρης του 08 ήταν άκρως αποτελεσματικός, τόσο αποτελεσματικός που καμιά δράση της ιστορικής Αριστεράς τις τελευταίες δεκαετίες δεν υπήρξε όσο αυτός.
Θα μας πουν ότι δεν λύθηκε κανένα πρόβλημα, δεν εκπληρώθηκε κανένα αίτημα. Πω πω, τι καταστροφή, τι ανικανότητα! Οι κατηγορίες αυτές προδίσουν την αποίκιση του πνεύματος της αποδοτικότητας, της επίδοσης, της αποτελεσματικότητας, της καταναγκαστικής εργασίας δηλαδή και του εμπορεύματος και του χρήματος στα μυαλά και στη ψυχή αυτών που τα υποστηρίζουν – εννοώ την ιστορική Αριστερά που συνεχίζει να λατρεύει δυο κατάρες του δυτικού πολιτισμού: την καταναγκαστική μισθωτή εργασία και την υποχρεωτική κρατική εκπαίδευση. Όσοι και όσες διατυπώνουν αυτές τις μομφές και τις κατηγορίες δεν αντιλαμβάνονται ότι η κοινωνική επανάσταση, ο κοινωνικός πόλεμος, η διεύρυνση του κομμουνισμού, δεν σχετίζεται μόνο με τη λογική αλλά και με το συναίσθημα. Το διατυπώνω απλά και καθαρά: η συμμετοχή στον κοινωνικό πόλεμο είναι και ένας τρόπος έκφρασης συναισθημάτων, θετικών και αρνητικών, είναι ένας τρόπος ικανοποίησης ψυχικών, πνευματικών και συγκινησιακών αναγκών των υποτελών Παραγωγών. Όταν πολεμάμε ως κοινωνικοί πολεμιστές, είμαστε έμπλεοι συναισθημάτων κι αυτά τα συναισθήματα πρέπει να τα εκφράζουμε – εάν δεν θέλουμε να μαραζώσουμε και να βγάλουμε καρκίνο. Η επανάσταση, ο κοινωνικός πόλεμος έχει τη πλάκα του – δεν χρειάζεται να πάρουμε στα σοβαρά ούτε κι αυτόν, εάν θέλουμε να αποφύγουμε την διαιώνιση της ηθικής της εργασίας, της επίδοσης και της αποτελεσματικότητας.
Ο κοινωνικός πολεμιστής είναι γλενζές, είναι πλακατζής, έχει χιούμορ, αυτοσατυρίζεται, αυτοειρωνεύεται, είναι χωρατατζής.
Όταν οι μάχες τελειώσουν, τίποτα δεν είναι όπως πριν. Οι εξεγέρσεις της καταστροφής είναι παραγωγοί θεωρίας και πρακτικής – μάλλιασε η γλώσσα μου να το λέω. Έχουμε να μάθουμε πολλά ακόμα από τον Δεκέμβρη. Και έχουμε να κάνουμε ακόμα περισσότερα. Τι να κάνουμε; Αυτό που γίνεται: πέρασμα στη πράξη. Θα επιλύσουμε τα προβλήματά μας, θα ζήσουμε πέραν της καταναγκαστικής εργασίας, του εμπορεύματος και του χρήματος – όσο είναι εφικτό, μην παραξηγηθούμε – θα αντιμετωπίσουμε συλλογικά πρακτικές δυσκολίες της ζωής, θα δημιουργήσουμε θεσμούς αυτοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης, θα δώσουμε ζωή σε χώρους παρατημένους, θα κατοικήσουμε σε σπίτια εγκατελειμμένα, θα οργανώσουμε εργαστήρια, θα ιδρύσουμε κοινόβια στην ύπαιθρο, θα παράξουμε την τροφή μας και τα βότανά μας, θα φτιάξουμε ομάδες αλληλοβοήθειας, θα εκδώσουμε έντυπα και φυλλάδια, θα ιδρύσουμε μικρούς εκδοτικούς οίκους, θα οργανώσουμε σεμινάρια, θα ιδρύσουμε ελεύθερες σχολές, θα συλλέξουμε και θα διανείμουμε ελεύθερα γνώσεις και εμπειρίες, θα ενισχύουμε τη στάση πληρωμής λογαριασμών, φόρων, τελών, διοδίων, θα οργανώσουμε στάσεις αγοράς (μποϊκοτάζ), με λίγα λόγια, θέτουμε τα θεμέλια μιας άλλης κοινωνίας, μιας κοινωνίας πέραν της καταναγκαστικής εργασίας, του εμπορεύματος και του χρήματος.
Αυτό που κάνουμε κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, αυτό που κάναμε τον Δεκέμβρη του 08, το κάνουμε και μετά τη λήξη του: ενισχύουμε και προκρίνουμε τη συμβίωση, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια, τη δημιουργική σύγκρουση, την κοινοχρησία, την κοινοκτησία, την άσκηση της ελευθερίας και της ισότητας. Αυτό είναι το μέλλον, ή μάλλον μια πτυχή του μέλλοντος: τα στέκια, οι καταλήψεις, τα εργαστήρια, οι ομάδες. Αυτές οι πρακτικές θα διαδοθούν, νέα στέκια θα σκάσουν μύτη, νέες συλλογικές δραστηριότητες θα εμφανιστούν.
Οι πρακτικές αυτές είναι δημιουργία που καταστρέφει χωρίς να καταστρέφει. Δεν είναι μια άμεση καταστρεπτική πρακτική, όπως ο εμπρησμός ή το σπάσιμο. Είναι καταστροφή με την έννοια ότι περιορίζουν το κράτος, το εμπόρευμα και το χρήμα, το ξηλώνουν, το απαξιώνουν, το θέτουν σε φυγή. Ο σκοπός τους δεν είναι η κατάκτηση, ο έλεγχος και η διαχείριση του κράτους, όπως είναι της ιστορικής Αριστεράς και στις δυο της εκδοχές (έλεγχος μέσω των εκλογών – κατάκτηση μέσω της ένοπλης επανασταστικής βίας) αλλά το ξήλωμά του, ο περιορισμός του εδώ και τώρα.
Ποιο θα είναι το μέλλον αυτού του κόσμου του περάσματος στην πράξη, της οργάνωσης της ζωής με κριτήριο την κοινοχρησία και την κοινοκτησία, της διεύρυνσης του εμμενούς κομμουνισμού, της συρρίκνωσης της Κυριαρχίας και του Κράτους; Υπάρχει κάποιος κίνδυνος περιορισμού της επέκτασής τους;
Υπάρχει και είναι πολύ σοβαρός. Εντοπίζω μια αντίφαση: ενώ μεταξύ των μελών αυτών των ομάδων προκρίνεται η συμβίωση και η συνεργασία, μεταξύ των ομάδων δεν ισχύει αυτό: επικρατεί η αδιαφορία, ο φθόνος, η αντιζηλία, ο ανταγωνισμός, η κακαντρεχής (και όχι καλόπιστη και δημιουργική) σύγκρουση κλπ. Έτσι, εάν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, ο κόσμος αυτός θα εξαφανιστεί. Εάν σκεφτούμε ότι ο κοινωνικός πόλεμος θα ενταθεί, θα γενικευτεί και θα οξυνθεί κατά τα επόμενα χρόνια, οι χώροι αυτοί θα γίνουν οι στόχοι των πρώτων επιθέσεων του Κράτους και των παρακρατικών. Έχουν σημειωθεί ήδη δυο επιθέσεις και μην έχετε αυταπάτες – δεν θα περιοριστούν σε αυτές.
Πολλές ομάδες δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους. Θέλω να πω ότι δεν βλέπουν, δεν θέλουν να δουν το αναπόφευκτο της σύγκρουσης με το Κράτος. Εάν κάτσω στ’ αυγά μου δεν θα με πειράξει κανείς. Πολύ μεγάλο λάθος! Η εξασφάλιση της επιβίωσης αυτών των εγχειρημάτων, η επέκτασή τους, ο εμπλουτισμός τους δεν είναι δυνατόν να γίνει παρά μόνο με τη συνεργασία όλων αυτών των ομάδων και των εγχειρημάτων. Εάν συνεργαστούν, θα επιβιώσουν. Εάν μείνουν αυτάρεσκα κλεισμένοι στην κοσμάρα τους, θα εξαφανιστούν.
Θα γνωρίζετε ότι υποστηρίζω πως ο κόσμος αυτός είναι το πρόπλασμα της Αριστεράς του μέλλοντος. Η ομοσπονδία αυτών των ομάδων θα δημιουργήσει τον πυρήνα της Αριστεράς του μέλλοντος, της Αριστεράς της άσκησης της ισότητας και της ελευθερίας. Τα μέλη της θα είναι ομάδες και όχι μεμονωμένα άτομα.
Σχολιάστε ελεύθερα!