δρόμος, αυτοκίνητο, διαδηλώσεις, δεν πληρώνω, Κερατέα

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Ξημερώνει Σάββατο, είναι τρεις και μισή, δεν νυστάζω, αύριο δεν δουλεύω, μπορώ να κάνω αυτό που μ’ αρέσει – αφού εξέτισα για πέντε μέρες την κοινωνική μου θητεία ως ταχυδρόμος, δηλαδή ως χαμάλης του Κράτους και των επιχειρήσεων (μοιράζω  λογαριασμούς, κρατικά έγγραφα προς τους υπηκόους, διαφημιστικά και ελαχιστότατα γράμματα) – μπορώ να κάνω αυτό μου αρέσει, να γράφω. Το αυριανό πρωινό είναι αφιερωμένο στη χριστίνα κ. και θα εκθέσω ό,τι γνωρίζω για τη λέξη *αμφίβοτος, όπως της έχω υποσχεθεί.

Αυτά που θα διαβάσετε, θα ήθελα να ήταν εκτενέστερα εκτεθειμένα, αλλά το μεροκάματο δεν μου το επιτρέπει. Δεν μπορώ πια να γράφω το πρωί. Δε λυπάμαι. Δυο μέρες, καλά είναι. Θα ήθελα λοιπόν να πω κάτι σχετικά με τις διαδηλώσεις και την Κερατέα. Γνωρίζω πολύ καλά ότι οι απόψεις μου ενοχλούν κάποιους και κάποιες αλλά η ενόχληση μόνο δεν μου φτάνει. Θεωρώ ότι οι διαδηλώσεις δεν είναι μέσο πάλης (είναι μέσο έκφρασης, καμιά απολύτως αντίρρηση), δεν είναι ένας τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Έχω ακούσει από πολλούς οικοδόμους (δασκάλους μου και μαθητές μου) να λένε ότι  ‘άμα παρακαλάς, το χάνεις το παιχνίδι’. Η διαδήλωση είναι λιτανεία, είναι ικεσία, και η πολιτική του αιτήματος και της διεκδίκησης είναι μια μίμηση της πολιτικής του Κυρίου: η ικεσία ισχυροποιεί τον Κύριο –  και αποδυναμώνει τον υποτελή Παραγωγό.

Θα ήθελα όμως να πω κάτι που το λέει ο Κύριος και τα τσιράκια του και το παραβλέπουμε και στρέφεται εναντίον μας. Τι λέει; Λέει ότι παρεμποδίζουμε την κίνηση των αυτοκινήτων και διαταράσσουμε την κοινωνική ζωή. Γιατί το λέει; Το λέει γιατί έχει κάποια βάση. Βέβαια, ο Κύριος το βλέπει από τη μεριά του. Ας το δούμε κι εμείς από τη δική μας πλευρά.

Όταν εμφανίστηκαν οι πρώτες διαδηλώσεις, το αυτοκίνητο δεν υπήρχε. Όταν οι δρόμοι γέμισαν με αυτοκίνητα, τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, όταν έδιωξαν τους πεζούς από τους δρόμους, οι διαδηλώσεις είχαν μια ιστορία πάνω από έναν αιώνα. Στη συνέχεια, το αυτοκίνητο και οι διαδηλώσεις συνυπήρξαν, χρησιμοποιήθηκε το πρώτο για τη διάλυσή τους (φασισμός) , χρησιμοποιήθηκε για να διαλύσει τη συλλογικότητα (οι ναζί έφτιαξαν το VW, το αυτοκίνητο του λαού), όλη η κοινωνική ζωή οργανώθηκε σύμφωνα με τις ανάγκες και του αυτοκινήτου, και φτάσαμε στο σημείο να γεννιόμαστε και να πεθαίνουμε μέσα στο αυτοκίνητο.

Τι λέει λοιπόν ο Κύριος: Κλείνετε τους δρόμους και δεν μπορούν να περάσουν τα ασθενοφόρα. Και πεθαίνουν οι άνθρωποι! Γέροι, έγκυες, τραυματίες. . . ‘Οταν ο Κύριος λέει πιο μπροστά αυτό που πρέπει εμείς να πούμε, τότε το χάσαμε το παιχνίδι. Να συγκεντρωθούμε για να διαδηλώσουμε ότι δεν θα πληρώσουμε εισιτήριο ( και να πληρώνουμε. . . τι υποκρισία! ) και να πεθαίνουν δικοί μας άνθρωποι, δεν είναι πολιτική μυωπία;

Όποιος και όποια κατάλαβε, κατάλαβε, στους άλλους δεν θα αρέσουμε και δε μας καίγεται καρφάκι.

Εάν αποφασίσουμε να κλείσουμε ένα δρόμο, θα τον κλείσουμε με τον πιο αποφασιστικό τρόπο. Όχι με 7 (εφτά) πιτσιρικάδες που τους πιάσανε οι μπάτσοι και τους χτυπούσανε στα χέρια για να ομολογήσουν ποιο χέρι πετάει τις Μολότωφ! Για όνομα της Ζωής! Όταν λέμε ότι θα κόψουμε το δρόμο, σημαίνει ότι θα τον κόψουμε! Θα πάρουμε τσάπες (εννοώ και τα μεγάλα μηχανήματα αλλά και τα εργαλεία των χεριών) και θα τον κόψουμε, θα τον καταστρέψουμε και θα καλέσουμε όλη την Ελλάδα να  έρθει να μας συμπαρασταθεί. Εγώ, δεν θα μπορέσω να έρθω. Μεγαλώνουμε δυο ανήλικα παιδιά. Μπορώ όμως ελεύθερα να λέω την άποψη μου; Εάν δεν μπορώ, εγώ, ο άλλος, η άλλη, το έχετε χάσει το παιχνίδι. Μπορώ να υποστηρίζω τη θέση μου ότι πρέπει πρώτα να νικήσουμε και μετά να πολεμήσουμε κι αυτή να ακουστεί;

Είμαστε έτοιμοι να υποδεχτούμε τα τάνκς του Κυρίου; Όταν θα εμφανιστούν τα τάνκς εγώ δεν θα είμαι εκεί. Εάν θεωρείτε ότι μιλάω εκ του ασφαλούς, αγνοείστε με. Θα σας πω όμως τι θα πρότεινα (η πρόταση είναι δίδυμη αδελφή της απόσυρσης) εγώ να κάνουμε, εάν ήμουνα εκεί: Θα πρότεινα να υποχωρήσουμε.  (Υποχώρα και νίκα – όταν ο εχθρός προελαύνει, εμείς υποχωρούμε). Δεν θα διασκορπίζομασταν στα σπίτια μας αλλά θα διατηρούσαμε τη συλλογικότητά μας, ελέγχοντας κάποιους άλλους κοινωνικούς χώρους (σχολεία, εκκλησία, εφορία, δημαρχία, τράπεζες, κλπ) και θα επιστρέφαμε (για να παρενοχλήσουμε) όταν ο αντίπαλος θα στρατοπέδευε, έχοντας κατά νου την διαρκή κατάργηση του τοπικιστικού και μερικού χαρακτήρα της σύγκρουσης (τα σκουπίδια και ο ΧΥΤΑ).

Άνοιγμα των δρόμων για να μην πεθαίνουν δικοί μας άνθρωποι, ολοσχερής καταστροφή ενός τμήματος του δρόμου  στη Λαυρεωτική, οριστική και αμετάκληση διακοπή του δρόμου, πληροφόρηση ότι ο δρόμος είναι κομμένος- με τη φροντίδα ώστε να μπορέσει να περάσει ένα ασθενοφόρο.

εαν δεν απορρίψουμε ένα μέρος της παράδοσης, η μιά ήττα, η μια απόγνωση και η μια θλίψη θα ακολουθεί την άλλη.

Θα τα ξαναπούμε το άλλο Σάββατο.

Αθανάσιος Δρατζίδης  – Αλεξανδρούπολη