Όποιος και όποια καταπιαστεί θεωρητικά με το ζήτημα της Κυριαρχίας θα βρεθεί αργά ή γρήγορα αντιμέτωπος με κάποια παράδοξα. Να ένα: τι κάνουμε όταν ο Κύριος μας καλεί ή μας διατάζει να επαναστατήσουμε; Εάν επαναστατήσουμε, θα υπακούσουμε, άρα δεν θα επαναστατήσουμε! Εάν δεν επαναστατήσουμε, δεν θα υπακούσουμε, άρα θα επαναστατήσουμε ενώ δεν θα έχουμε επαναστατήσει!
Να ένα άλλο παράδοξο: τι κάνουμε όταν ο Κύριος μας καλεί ή μας διατάζει να τον διατάξουμε; Ζητάω νέα εντολή, λένε προς τους ψηφοφόρους οι επίδοξοι πρωθυπουργοί. Εάν τον διατάξουμε, επιβεβαιώνουμε την Κυριαρχία, γινόμαστε Κύριοι, σαν αυτόν. Εάν δεν τον διατάξουμε, παραμένουμε υποτελείς.
Να και ένα άλλο: τι κάνουμε όταν ο Κύριος μας καλεί ή μας ενθαρρύνει να εκφράζουμε την οργή μας, να διαμαρτυρόμαστε, να διατυπώνουμε αιτήματα, να διεκδικούμε, να ζητάμε; Δεν εξαφανίζεται με αυτόν τον τρόπο η όποια ισχύς της διαμαρτυρίας και της διεκδίκησης;
Κι άλλο ένα: τι κάνουμε όταν ο Κύριος μας καλεί σε διάλογο, όταν ο διάλογος αυτός δεν είναι παρά μια προειλημμένη απόφαση, άρα διαταγή;
Είναι δυνατόν να στρεφόμαστε κατά του Κυρίου και η δράση μας, οι συμπεριφορές μας και οι πρακτικές μας να τον ενισχύουν;
Αυτά τα παράδοξα η Αριστερά, των αναρχικών συμπεριλαμβανομένων, του προηγούμενου αιώνα όχι δεν τα έλαβε υπόψη της ούτε καν τα υποψιάστηκε. Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, από τη στιγμή που είναι οργανωμένη με πρότυπο το Κράτος και τους θεσμούς της Κυριαρχίας.
Με αυτά τα παράδοξα καταπιανόμαστε εδώ στην Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών: θεωρούμε ότι το μέλλον της Αριστεράς, της Επανάστασης, της κατάλυσης της Κυριαρχίας, της διεύρυνσης του εμμενούς Κομμουνισμού εξαρτάται από την κατανόηση αυτών των ζητημάτων.
Δύο είναι τα κλειδιά της κατανόησης των παραδόξων: η διαταγή και η μίμηση του Κυρίου από τον υποτελή. Η διαταγή είναι η ουσία της κοινωνικής σχέσης που αποκαλούμε Κυριαρχία: ο ένας διατάζει, ο άλλος εκτελεί. Και εάν η διαταγή εγκαθιδρύει την Κυριαρχία, θα πρέπει να επαναλαμβάνεται αενάως για να εγκαθιδρύεται και η Κυριαρχία αενάως. Η Κυριαρχία αρχίζει πάντα από το σημείο μηδέν – σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι έχει πλήρως και αμετάκλητα παγιωθεί, αποκρυσταλλωθεί. Από την άλλη, η μίμηση του Κυρίου από τον υποτελή ενισχύει τον Κύριο και αναπαράγει την Κυριαρχία.
Όλα αυτά τα παράδοξα ο Κύριος τα γνωρίζει πολυ καλά και κάνει το κάθε τι για να τα αναπαραγάγει, να τα ενισχύει, να τα διαιωνίζει, μιας και τον ισχυροποιούν.
Διαθέτουμε πληθώρα ενδείξεων που μας παροτρύνει να διατυπώσουμε την άποψη ότι οι υποτελείς Παραγωγοί αρχίζουν να κατανοούν όλα αυτά τα παράδοξα, όλες αυτές τις πρακτικές του Κυρίου που τις ενθαρρύνει γιατί τον κάνουν πιο ισχυρό, γιατί διαιωνίζουν την Κυριαρχία. Επαναλαμβάνω: αρχίζουν να κατανοούν. Κι αυτό σημαίνει, πολιτικά το αποτυπώνει η νεκροζώντανη Αριστερά, ότι η κληρονομιά του παρελθόντος είναι κυρίαρχη, βαριά, ασήκωτη, και δεν μας επιτρέπει να απογειωθούμε πολιτικά και κοινωνικά.
Θα έλεγα ότι ζούμε στο μεταίχμιο δυο εποχών. Της εποχής της διαταγής και της μίμησης του Κυρίου και της εποχής της άρνησής τους. Το ζήτημα δεν είναι να γίνει Κύριος ο Υποτελής αλλά να πάψει να είναι υποτελής χωρίς όμως να γίνει Κύριος: να καταλύσει την Κυριαρχία, να καταργήσει τη διαταγή, να την αντικαταστήσει με την πρόταση και τη συζήτηση. Αυτή είναι η Πανταχού Απουσία: η κατάργηση της κοινωνικής σχέσης της Κυριαρχίας μέσω της αυτοκατάργησης του υποτελούς, της απομάκρυνσής του από τη σχέση του με τον Κύριο.
Και μετά από όλα αυτά έρχομαι χωρίς περιστροφές στο θέμα μου: στις συγκεντρώσεις των ‘αγανακτισμένων’ στις ισπανικές πόλεις. Δεν γνωρίζω εάν είναι κίνημα, αλλά εάν είναι, η ακινησία τους, το σταμάτημα τους στις πλατείες δημιουργεί ένα νέο παράδοξο, μια αντίφαση εν τοις όροις: ένα κίνημα που το κύριο χαρακτηριστικό του είναι η ακινησία! Το παράδοξο αυτό δείχνει τη φτώχεια του πολιτικού μας λεξιλογίου: αποκαλούμε μια πρακτική ‘κίνημα’, ενώ δεν είναι.
Με αυτή την έννοια, το κίνημα των ακίνητων αγανακτισμένων έρχεται από το μέλλον: η επανάσταση είναι κυρίως και πρωταρχικά σταμάτημα, στάση, ακινησία, απουσία, απομάκρυνση. Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι ένα κομβικής σημασίας επαναστατικό χαρακτηριστικό των αγανακτισμένων. Ως προς τη μορφή, τα επαναστατικά στοιχεία είναι σαφή. Ποιο είναι όμως το περιεχόμενο; Η διαμαρτυρία προς τον Κύριο. Άρα το αίτημα. Ποιο είναι το αίτημα; Διαμαρτύρονται και ζητάνε από τον Κύριο να επιλύσει το πρόβλημα της ανεργίας και της φτώχειας. Και ονόμασαν την Πύλη του Ήλιου (sol) σε Πύλη της Λύσης (soluθion)! Ποια είναι πρότασή τους; Δεν διατυπώνουν κάποια πρόταση – ο Κύριος γνωρίζει.
Πριν καταπιαστώ με ένα άλλο χαρακτηριστικό, το οποίο κι αυτό έχει στοιχεία από το μέλλον αλλά και από το ζοφερό παρελθόν, εννοώ αυτό της οργάνωσης, θα κάνω μια παρέκβαση και θα σχολιάσω το θέμα της επίλυσης της ανεργίας και θα αναφερθώ στην ελληνική κοινωνία που αντιμετωπίζει και αυτή το ίδιο πρόβλημα. Ας υποθέσουμε ότι οι άνεργοι είναι 1 εκ., κι αν δεν είναι, θα γίνουν. Σύμφωνα με αυτά που λένε τα μίσθαρνα όργανα, τα τσιράκια του Κυρίου, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι, οικονομολόγοι, κλπ. για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας πρέπει να γίνουν επενδύσεις, να παραχθεί πλούτος – τώρα δεν παράγουμε πλούτο ή δεν παράγουμε πολύ. Εάν φτιάξουμε 1.000 εργοστάσια με χίλιους εργάτες το καθένα, τα πρόβλημα της ανεργίας θα επιλυθεί. Υπάρχει εργοστάσιο στην Ελλάδα με 1.000 εργάτες; Δε νομίζω!Και τι θα παραγάγουν αυτά τα 1.000 εργοστάσια των 1.000 εργατών το καθένα; Ή μήπως, 10.000 εργοστάσια των 100 εργατών; Κανείς δεν μας λέει. Όμως, ο πλούτος που παράγουμε είναι πολύς, περισσότερος από ότι χρειαζόμαστε, και τον παράγουμε με ολοένα και λιγότερα χέρια. Τα τσιράκια του Κυρίου προκρίνουν αυτή τη λύση μόνο και μόνο για να αποτρέψουν τη δραστική μείωση του χρόνου εργασίας ως του μόνου τρόπου επίλυσης της δομικής πια ανεργίας!
Τι λένε οι αγανακτισμένοι επ’ αυτού; Τίποτα, μόνο διαμαρτύρονται και ζητάνε από τον Κύριο να τους λύσει το πρόβλημά τους, ο οποίος όχι μόνο το δημιουργεί και το αναπαράγει αλλά θα κάνει το κάθε τι για να μην επιλυθεί – η επίλυσή του θα αποδυνάμωνε την ισχύ του και θα εκκινούσε μια διαδικασία αποσύνθεσης της Κυριαρχίας. Στην καλύτερη περίπτωση, το διαχειρίζεται με κριτήριο το συμφέρον του. Ζητάνε να δημιουργηθούν εργοστάσια και επιχειρήσεις για να εργαστούν! Πιστεύουν στον Κύριο! Τι δράμα! Ζητάνε να γίνει πραγματικότητα το ψέμα και η απάτη του Κυρίου! Τι αφέλεια, τι αυταπάτες!
Θεωρώ λοιπόν βέβαιο το αδιέξοδο και την αποτυχία του κινήματος των ακίνητων αγανακτισμένων. Θα παραμείνουν λίγες μέρες ή βδομάδες ακόμα και θα αποσυρθούν απογοητευμένοι, εξασφαλίζοντας τους επαίνους του Κυρίου για την ωριμότητά τους και την υπευθυνότητά τους. Και θα φύγουν όπως ήρθαν: ως άτομα.
Και έρχομαι στο ζήτημα της οργάνωσης. Το στοιχείο του μέλλοντος είναι η οριζόντια οργάνωση που βασίζεται στα στοιχεία της ελευθερίας και της ισότητας. Η ελευθερία όμως και η ισότητα δεν αρκούν. Το συγκεντρωμένο πλήθος είναι ένα άθροισμα ατόμων και δεν μπορεί παρά να παραμείνει τέτοιο. Προσέρχονται να διαμαρτυρηθούν ως άτομα και η διαμαρτυρία δεν κάνει τίποτα άλλο από το αναπαραγάγει την ατομική προσέλευση. Ο ατομισμός αίρεται όταν υπάρχει δράση, πράξη, πραγματοποίηση κάποιου σκοπού (καταστροφή ή δημιουργία) αλλά η διαμαρτυρία δεν είναι δράση, όσο κι αν φαίνεται ως τέτοια.
Ανακεφαλαιώνω: το κίνημα των αγανακτισμένων είναι καταδισμένο να αποτύχει παταγωδώς. Τα νέα στοιχεία που κομίζει γονατίζουν από το βάρος των στοιχείων του παρελθόντος και σωριάζονται στο έδαφος, χάνονται. Μιας και είναι όμως στοιχεία από το μέλλον, αξίζει να στρέψουμε προς αυτά την προσοχή μας και το ενδιαφέρον μας, τόσο όσον αφορά το περιεχόμενο, όσο και τη μορφή.
Φαντάζεστε τι θα γινόταν εάν πρόβαλαν το ζήτημα της δραστικής μείωσης του χρόνου εργασίας;
Ποιος θα το κάνει;
Μήπως εμείς εδώ στην Ελλάδα;