τίνος Κυρίου καπιταλιστή είναι υπηρέτης ο πρωθυπουργός;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Πολλοί χαρακτηρίζουν την πολιτική της κυβέρνησης αποτυχημένη. Εγώ δεν βλέπω καμιά αποτυχία! Η κυβέρνηση, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, προχωράει από επιτυχία σε επιτυχία: εξασφάλισε την φοροασυλία των καπιταλιστών, αύξησε την ανεργία, μείωσε μισθούς, κλείνει τους μικρούς (βιομηχάνους, βιοτέχνες και μαγαζιά)  και τώρα ετοιμάζεται για το πιο μεγάλο βήμα: να απολύσει κρατικούς και δημόσιους υπαλλήλους, να καταργήσει τη μονιμότητα, να μειώσει τους μισθούς των κρατικών υπαλλήλων, να ιδιωτικοποιήσει όλες τις ΔΕΚΟ.

Ποιος θα μπορέσει να την σταματήσει και πως; Οι μικροί βιομήχανοι και οι αυταπασχολούμενοι; Αποκλείεται, δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα.  Νομίζουν ότι οι παλιές ένδοξες μέρες θα επιστρέψουν. Αμ δε! Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα κλείσουν το μαγαζάκι τους και ή θα βγούν στην ανεργία ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα γίνουν εργάτες και υπάλληλοι. Πολιτικά, ή θα ξεσπάσουν εναντίον αθώων (ακροδεξιά, φασισμός) ή θα  πάνε με το μέρος των υποτελών Παραγωγών.

Οι άνεργοι; Οι συνταξιούχοι; Οι αγανακτισμένοι; Μπορούν αυτοί να σταματήσουν την κυβέρνηση; Όχι, κατά κανένα τρόπο!  Δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα.

Οι μόνοι που μπορούν να σταματήσουν την κυβέρνηση είναι οι υποτελείς Παραγωγοί. Σήμερα, λόγω της ανεργίας,  είναι φοβισμένοι. Αυτοί οι οποίοι μπορούν να την σταματήσουν είναι οι εργαζόμενοι των ΔΕΚΟ.

Εάν κοιτάξουν μόνο την πάρτη τους, θα ηττηθούν και αυτοί και όλοι οι άλλοι. Εάν δεν κοιτάξουν την πάρτη τους αλλά λάβουν υπόψη τους και τους άλλους,  θα συμπαρασύρουν όλους τους εργαζόμενους του κρατικού/δημόσιου και ιδωτικού τομέα.

Πως μπορεί να γίνει αυτό; Να προτείνουν μια λύση που να ικανοποιεί και αυταπασχολούμενους και ανέργους και εργαζόμενους:

να προτείνουν μείωση του χρόνου εργασίας και εξασφαλισμένο εισόδημα για όλους και όλες. Για να εργαζόμαστε όλοι και όλες, για να πάψουμε πια να ζούμε μέσα στο άγχος, τη στέρηση  και την ανασφάλεια.

Εάν ξεκινήσουν μια απεργία διαρκείας, μέσα σε λίγες μέρες θα σταματήσουν τα πάντα!

Τι θα κάνουμε τις μέρες της απεργίας; Ας κάνει ο καθένας και η καθεμιά ό, τι θέλει. Ας ξεκουραστεί, ας γαμήσει, ας παίξει με τα παιδιά, ας περπατήσει, ας διαβάσει, ας ζωγραφίσει, ας σκάψει στο κήπο, ας παίξει μουσική με άλλους κι ας ξεφαντώσει.

Μόνο ένα να μην κάνουμε: να μην συγκεντρώθούμε, να μην διαδηλώσουμε, να αχρηστεύσουμε με αυτόν τον τρόπο τους ιδεολογικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του Κράτους.

Θα μπορούσαμε να διακρίνουμε τους καπιταλιστές σε δυο μεγάλες ομάδες: στη πρώτη υπάγονται αυτοί που συντονίζουν την παραγωγή κοινωνικού πλούτου ο οποίος καταναλώνεται από την ελληνική κοινωνία ενώ στη δεύτερη αυτοί που πωλούν τα προϊόντα τους κυρίως στις αγορές του εξωτερικού. Η ΦΑΓΕ, για παράδειγμα, πουλάει πιο πολλά γιαουρτάκια στο εξωτερικό, παρά στην Ελλάδα – στη Νέα Υόρκη το στραγγιστό της ΦΑΓΕ είναι περιζήτητο. Στην Ιταλία το λατρεύουν. Δεν είναι μόνο η ΦΑΓΕ. Υπάρχουν πάνω από 370 εξαγωγικές βιομηχανίες και επιχειρήσεις. Εάν ετίθετο το δίλημμα να διαλέξουν μεταξύ της εσωτερικής και εξωτερικής αγοράς, είναι ολοφάνερο πως θα προτιμούσαν την εξωτερική, λόγω μεγέθους προφανώς. Αυτοί προτίμησαν το ευρό, αυτοί θέλουν να παραμείνουν. Πέρα από τις βιομηχανίες, υπάρχουν κι άλλες ομάδες καπιταλιστών που προσανατολίζονται προς τις αγορές του εξωτερικού, ακόμα κι αν δραστηριοποιούνται εντός των εθνικών συνόρων: οι τουριστικές επιχειρήσεις, οι ναυτιλιακές-εφοπλιστικές  και οι τραπεζικές-χρηματιστηριακές είναι οι πιο δυναμικές.

Οι  βιομηχανίες, βιοτεχνίες και εμπορικές επιχειρήσεις που παράγουν προϊόντα για την εσωτερική αγορά είναι πολλές και διαφόρων μεγεθών: από το φούρνο της γειτονιάς, το φαρμακείο και το μικρό σούπερ μάρκετ με τους 2-3 μισθωτούς και τον επιπλοποιό με τους πέντε μισθωτούς μέχρι τον εργολάβο με τους τριάντα οικοδόμους και την τοπική γαλακτοβιομηχανία με τους 40 εργάτες.  Σε αυτούς πρέπει να πρσθέσουμε και τους αυταπασχολούμενους, από τον ψιλικατζή και τον περιπτερά μέχρι τον ταξιτζή και τον φορτηγατζή, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με τους καπιταλιστές της εσωτερικής αγοράς.

Τα κέρδη των βιομηχανιών, των βιοτεχνιών και των εμπορικών επιχειρήσεων της εσωτερικής αγοράς δεν είναι μεγάλα αν τα δεις κανείς μεμονωμένα αλλά είναι πολλά εάν τα αθροίσει. Το ίδιο ισχύει και για τους αυταπασχολούμενους, οι οποίοι βγάζουν, έβγαζαν μέχρι πρότινος,  ένα πολύ καλό μεροκάματο. Ένας φούρναρης με τη γυναίκα του σε επαρχιακή πόλη έχουν αγοράσει εφτά διαμερίσματα, τα οποία νοικιάζουν. Οι ταξιτζήδες μέχρι πρότινος έβγαζαν ένα πολύ καλό μεροκάματο, όπως και οι φορτηγατζήδες. Το ίδιο ισχύει και για άλλα μικρά εμπορικά καταστήματα (φαρμακεία, ρουχάδικα, παπουτσάδικα, βιβλιοχαρτοπωλεία κι άλλα πολλά).

Είναι ολοφάνερο ότι μεταξύ αυτών των δυο ομάδων καπιταλιστών, πιο ισχυρή είναι αυτή που προσανατολίζεται προς τις εξωτερικές αγορές. Το κύριο μέλημα ενός καπιταλιστή είναι η διαρκής αύξηση των κερδών του, η διαρκής επέκτασή του, η αέναη μεγέθυνσή του. Είναι ο κανόνας του ανταγωνισμού: εάν δεν μεγαλώσεις, θα εξαφανιστείς από προσώπου της γης, εάν δεν κλείσεις το σπίτι του γείτονα, θα κλείσεις το δικό σου. Πως μπορεί ο ισχυρός να αυξήσει τα κέρδη του και μάλιστα σε συγκυρία ύφεσης και κρίσης;

Υπάρχουν τέσσερις τρόποι: να μειώσει τους μισθούς, να αρπάξει τα κέρδη των άλλων, να πληρώνει λιγότερους φόρους, να ιδιωτικοποιήσει Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινού Οφέλους (Ωφέλειας).

1. Πριν από λίγα χρόνια, το κεφάλαιο φορολογούνταν με 40%, τώρα με 25% και επιδιώκουν να μειώσουν ακόμα περισσότερο το ποσοστό αυτό. (Στη Γερμανία είναι 55%, στη Σουηδία 65%, στη Βουλγαρία 10%) Για να συνεχίσουν όμως να υπάρχουν, πρέπει να έχουν κοντά τους το Κράτος για να εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις της καπιταλιστικής παραγωγής (ενέργεια, μεταφορές, καταρτισμένους και υπάκουους εργάτες [παιδεία], επισκευή των ζωντανών μηχανών [υγεία], καταστολή των ανυπάκουων [αστυνομία, ποινικό και σωφρονιστικό σύστημα, κλπ]). Εάν περιοριστεί το Κράτος, εάν δηλαδή μειωθεί ο αριθμός των κρατικών υπαλλήλων αλλά και ο μισθός τους, τότε το κεφάλαιο θα πληρώνει ακόμα λιγότερους φόρους. Αλλά οι βιομήχανοι δεν καταβάλλουν ούτε αυτό το 25%! Πρόκειται για την φορολογική ασυλία του  Κεφαλαίου – το εφοπλιστικό κεφάλαιο, το μεγαλύτερο της κατηγορίας αυτής πάνω στον πλανήτη δεν καταβάλλει για φόρου ούτε ένα ευρό! Ούτε ένα εβρό! Να λοιπόν που οφείλεται το έλλειμμα! Το Κράτος δανείζεται και χρωστάει στους τραπεζίτες κι όταν δεν μπορεί να τους ξεπληρώσει δημιουργείται το χρέος. Το χρέος δεν είναι η αιτία (που προκαλεί την ύφεση και την κρίση), είναι αποτέλεσμα  της φοροασυλίας που απολαύουν οι καπιταλιστές. Η κυβέρνηση κινείται προς την κατεύθυνση διαιώνισης της φοροασυλίας και περιορισμού του Κράτους, απολύσεων, μείωσης  των μισθών. Ακραιφνής ταξική πολιτική.

2. Για να μειωθούν οι μισθοί και τα μεροκάματα πρέπει να υπάρχει ανεργία. Σε όλες τις βιομηχανίες, οι εργάτες δέχονται να μειωθεί ο μισθός τους μόνο και μόνο για να μη χάσουν τη δουλειά τους. Όταν ο Λοβέρδος λέει ότι στο τέλος του 2011 θα έχουμε 1 εκ. ανέργους (20%) ξέρει πολύ καλά και τι λέει και τι κάνει. Διαχειρίζονται την ανεργία προς όφελός τους – για να εκφοβίζουν και να πειθαρχούν τους εργαζόμενους.Η κυβέρνηση κινείται προς την κατεύθυνση της διατήρησης και αύξησης της ανεργίας. Ακραιφνής ταξική πολιτική.

3. Οι καπιταλιστές της εξαγωγής θέλουν να μειωθεί η εσωτερική κατανάλωση. Αυτό γίνεται με πολλούς τρόπους: με την αύξηση της ανεργίας, με την μείωση των μισθών, με την αύξηση των έμμεσων φόρων. Γιατί όμως να θέλουν να μειωθεί η εσωτερική κατανάλωση; Είναι απλό: για να κλείσει κάθε τι που είναι μικρό, βιοτεχνία, φούρνος, ταξί, φορτηγό, ψιλικατζίδικο, ρουχάδικο, βιβλιοπωλείο, κλπ. Αυτά που αγοράζουμε τώρα από τα μικρά μαγαζιά, αύριο θα τα αγοράζουμε από μεγάλες επιχειρήσεις. Δεν θα υπάρχουν ταξιτζήδες αυταπασχολούμενοι αλλά εταιρείες που θα έχει οδηγούς με 750 εβρά το μήνα. Το ψωμί θα το παράγουν μεγάλες αρτοβιομηχανίες και όχι οι φούρνοι της γειτονιάς. Τα εργαλεία θα τα αγοράζουμε από μεγάλα εμπορικά καταστήματα, όχι από το μαγαζάκι της γειτονιάς μας. Λένε ότι μέσα στα δυο επόμενα χρόνια θα κλείσουν 200.000 επιχειρήσεις και καταστήματα. Τα κέρδη αυτών θα τα αρπάξει ο ισχυρός καπιταλιστής. Η κυβέρνηση κινείται προς την κατεύθυνση του κλεισίματος – ακραιφνής ταξική πολιτική.

4. Οι ισχυροί καπιταλιστές και τραπεζίτες-χρηματιστές, ντόπιοι και ξένοι, επιδιώκουν να αρπάζουν αυτοί τα κερδη των Δημόσιων Κοινωφελών Επιχειρήσεων (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, ΟΠΑΠ, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και άλλες πολλές). Οι οποίες πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν. Για να έχουν περισσότερα κέρδη, θα μειώσουν τον αριθμό των εργαζομένων, θα μειώσουν τους μισθούς και θα αυξήσουν τη τιμή του προϊόντος και της υπηρεσίας που θα πωλούν. Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται η κυβέρνηση – ακραιφνής ταξική πολιτική.

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση είναι υπηρέτης του ντόπιου εξαγωγικού  και του ελληνικού και ξένου τραπεζικού-χρηματιστηριακού Κεφαλαίου. Το ερώτημα που εγείρεται είναι: θα μπορέσει να πραγματοποιήσει τα σχέδιά του, να αναδιαρθρώσει την παραγωγή προς όφελος του ισχυρού Κεφαλαίου;

Πολλοί χαρακτηρίζουν την πολιτική της κυβέρνησης αποτυχημένη. Εγώ δεν βλέπω καμιά αποτυχία! Η κυβέρνηση, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, προχωράει από επιτυχία σε επιτυχία: εξασφάλισε την φοροασυλία των καπιταλιστών, αύξησε την ανεργία, μείωσε μισθούς, κλείνει τους μικρούς και τώρα ετοιμάζεται για το πιο μεγάλο βήμα: να απολύσει κρατικούς υπαλλήλους, να καταργήσει τη μονιμότητα, να μειώσει τους μισθούς των κρατικών υπαλλήλων, να ιδιωτικοποιήσει όλες τις ΔΕΚΟ.

Ποιος θα μπορέσει να την σταματήσει και πως; Οι μικροί βιομήχανοι και οι αυταπασχολούμενοι; Αποκλείεται, δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα.  Νομίζουν ότι οι παλιές ένδοξες μέρες θα επιστρέψουν. Αμ δε! Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα κλείσουν το μαγαζάκι τους και ή θα βγούν στην ανεργία ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα γίνουν εργάτες και υπάλληλοι. Πολιτικά, ή θα ξεσπάσουν εναντίον αθώων (ακροδεξιά, φασισμός) ή θα  πάνε με το μέρος των υποτελών Παραγωγών

Οι άνεργοι; Οι συνταξιούχοι; Οι αγανακτισμένοι; Μπορούν αυτοί να σταματήσουν την κυβέρνηση; Όχι, κατά κανένα τρόπο: Δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα.

Οι μόνοι που μπορούν να σταματήσουν την κυβέρνηση είναι οι υποτελείς Παραγωγοί. Σήμερα, λόγω της ανεργίας,  είναι φοβισμένοι. Αυτοί οι οποίοι μπορούν να την σταματήσουν είναι οι εργαζόμενοι των ΔΕΚΟ.

Εάν κοιτάξουν μόνο την πάρτη τους, θα ηττηθούν και αυτοί και όλοι οι άλλοι. Εάν δεν κοιτάξουν την πάρτη τους αλλά λάβουν υπόψη τους και τους άλλους,  θα συμπαρασύρουν όλους τους εργαζόμενους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Πως μπορεί να γίνει αυτό; Να προτείνουν μια λύση που να ικανοποιεί και αυταπασχολούμενους και ανέργους και εργαζόμενους:

να προτείνουν μείωση του χρόνου εργασίας και εξασφαλισμένο εισόδημα για όλους και όλες. Για να εργαζόμαστε όλοι και όλες, για να πάψουμε πια να ζούμε μέσα στο άγχος, τη στέρηση  και την ανασφάλεια.

Εάν ξεκινήσουν μια απεργία διαρκείας, μέσα σε λίγες μέρες θα σταματήσουν τα πάντα!

Τι θα κάνουμε τις μέρες της απεργίας; Ας κάνει ο καθένας και η καθεμιά ό, τι θέλει. Ας ξεκουραστεί, ας γαμήσει, ας παίξει με τα παιδιά, ας περπατήσει, ας διαβάσει, ας ζωγραφίσει, ας σκάψει στο κήπο, ας παίξει μουσική με άλλους κι ας ξεφαντώσει.

Μόνο ένα να μην κάνουμε: να μην συγκεντρωθούμε, να μην διαδηλώσουμε, να αχρηστεύσουμε με αυτόν τον τρόπο τους ιδεολογικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του Κράτους.