φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Επανέρχομαι να σχολιάσω τον σχεδιασμό και τη στρατηγική των φοιτητών (συλλαλητήρια, ενότητα με τους αγανακτισμένους), να διατυπώσω τις σκέψεις μου και να εκθέσω τις απόψεις μου για τον κοινωνικό πόλεμο που έχει ξεσπάσει μεταξύ φοιτητών και του Κράτους (Κυρίου Διαμαντοπούλου) και θα επανέλθω πολλές φορές ακόμα. Θεωρώ το ζήτημα εξόχως σημαντικό διότι είμαι βέβαιος ότι η έκβαση αυτού του κοινωνικού πολέμου μπορεί να αποβεί νικηφόρα – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα αποβεί κιόλας. Εάν δεν αποβεί, υπεύθυνος δεν θα είναι ο Κύριος Διαμαντοπούλου αλλά οι φοιτητές. Σήμερα, θα καταπιαστούμε με τις έννοιες της κλιμάκωσης και του συντονισμού (άρα, και της αποκλιμάκωσης και του αποσυντονισμού, τουτέστιν, της προϊούσας διάλυσης).
Πριν συνεχίσω θα ήθελα να παραθέσω τον σχεδιασμό των φοιτητών και να κάνω τρεις συντομότατες παρεκβάσεις που θα μου επιτρέψουν να εκθέσω τις σκέψεις μου. Οι δυο πρώτες αφορούν τους φοιτητές και η τρίτη τον Κύριο Διαμαντoπούλου.
Οι φοιτητές είναι αποφασισμένοι να κλιμακώσουν τον αγώνα τους: θα πάρουν μέρος σε πανεκπαιδευτικό συλλαλητήρια, την Πέμπτη ( 8/9/11), το Σάββατο θα συγκεντρωθούν μαζί με άλλους έξω από την Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης και να ενωθούν με τους αγανακτισμένους. Φοιτητές και ΑΓΑ.ΠΟ., ως προς τον τρόπο διεξαγωγής του αγώνα (μιλάω τη γλώσσα τους) μιμούνται την ιστορική Αριστερά, η οποία λατρεύει το δρόμο, τις διαμαρτυρίες, τις φραστικές απειλές, τις ικεσίες, τις συγκεντρώσεις, τις πορείες, τις διαδηλώσεις, τα συλλαλητήρια, όπου πολλοί μαζί λαλούν και χορεύουν κι αργεί να ξημερώσει. Αυτές οι μορφές αγώνα, δεν είναι αγώνας αλλά τρόποι ομαδικής, συλλογικής, μαζικής έκφρασης (διαμαρτυρίας, οργής, ικεσιών, απόγνωσης και θρήνου). Κινούνται μεταξύ δειλίας και απερίσκεπτης τόλμης: είναι εντυπωσιακό πόσο γρήγορα περνάν από τις απειλές στην ικεσία και στη φυγή.
Πέρα από τη μίμηση, υπάρχει και το στοιχείο της μη συσσώρρευσης της πείρας (του αγώνα) στο χώρο των Πανεπιστημίων. Η κατάσταση του φοιτητή είναι μια προσωρινή, μεταβατική κατάσταση. Εάν κάτι μαθαίνει ο φοιτητής, το παίρνει μαζί του. Αυτό σημαίνει ότι η πείρα αυτή συσσωρεύεται εκτός του πεδίου μάχης, διαχέεται στην κοινωνία.
Η τρίτη παρέκβαση: ο Κύριος Διαμαντοπούλου ήταν βέβαιος ότι θα γίνουν καταλήψεις σε όλα τα Πανεπιστήμια και πήρε τα μέτρα του: ένα από αυτά είναι η διάταξη ότι για να δώσει ένας φοιτητής εξετάσεις σε ένα μάθημα, θα πρέπει να παρακολουθήσει μαθήματα 13 εβδομάδων. Εάν οι καταλήψεις διαρκέσουν δυο μήνες, τότε χάνεται το εξάμηνο. Παραλήπτες φυσικά αυτής της διάταξης είναι οι γονείς των φοιτητών: ο Κύριος προσδοκά ότι οι γονείς θα πιέσουν τα παιδιά τους να σταματήσουν τις καταλήψεις για να σταματήσει και η δική τους οικονομική αιμορραγία (έξι μήνες επιπλέον, 6.000 εβρά). Ταυτόχρονα, με μια άλλη διάταξη, μπορεί ο οποιοσήποτε γονιός να καλέσει την Αστυνομία να παρέμβει διότι θεωρεί ότι τελούνται αξιόποινες πράξεις με τις καταλήψεις.
Ας κάνω και μια τέταρτη παρέκβαση, μιας και μόλις τώρα έγιναν οι συνάψεις στον εγκέφαλό μου (‘μόλις μούρθε στο μυαλό’, λέμε) : η ιστορία των επαναστάσεων και των εξεγέρσεων των τελευταίων πέντε, έξι αιώνων μας λέει ότι οι επαναστάτες και οι εξεγερμένοι έκαναν πάρα πολλά λάθη ( θα αφιερώσουμε γι αυτό το ζήτημα πολλά σημειώματα), από τα οποία τέσσερα είναι σημαντικότερα: η παιδαριώδης άγνοια των βασικών αξιωμάτων της διεξαγωγήςτου (κοινωνικού) πολέμου, η αφέλεια (έδειξαν εμπιστοσύνη στον Κύριο), η αναποφαστικότητα, που δεν είναι παρά φόβος και έλλειψη αυτοπεποίθησης και η μίμηση του Κυρίου, πολεμούσαν δηλαδή όπως ο Κύριος.
Και μετά από όλα αυτά, είμαστε έτοιμοι να ξεκαθαρίσουμε καταρχάς την έννοια της κλιμάκωσης. Θεωρώ το ζήτημα της αποσαφήνισης της έννοιας της κλιμάκωσης κομβικής, κομβικότατης σημασίας. Ο Κύριος είναι μεγάλος μάστορας της κλιμάκωσης – γι’ αυτό και συνήθως νικάει. Ασφαλώς και του συντονισμού, όπως θα δούμε παρακάτω. Οι υποτελείς Παραγωγοί, απεναντίας, τα σκατώνουν και ως προς την κλιμάκωση και ως προς τον συντονισμό. Εάν δεν ξεπεραστεί αυτό το θεμελιώδες μειονέκτημα, άσπρη μέρα δεν πρόκειται να δούμε: η εξαθλίωση είναι ήττα, είναι το αποτέλεσμα του κοινωνικού πολέμου που απέβη νικηφόρος για τον Κύριο – κατά συνέπεια, και η επίλυση ή μη των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε θα εξαρτηθεί από την έκβαση του κοινωνικού πολέμου. Ο οποίος κοινωνικός πόλεμος είναι απο τις καταστάσεις εκείνες στις οποίες η κλιμάκωση και ο συντονισμός είναι τα δομικά τους χαρακτηριστικά. Δεν νοείται πόλεμος χωρίς κλιμάκωση και συντονισμό.
Νομίζω ότι θα συμφωνήσουμε ότι η κλιμάκωση είναι η βαθμιαία και σταδιακή αύξηση της έντασης ή της ευρύτητας των ενεργειών ή των δραστηριοτήτων σε ένα κοινωνικό πεδίο. Μάλλον θα συμφωνήσουμε και ότι συντονισμός είναι η σύγκλιση ενεργειών και δραστηριοτήτων που πράττονται από διαφορετικά άτομα ή ομάδες ή κοινωνικά στρώματα ή τάξεις προς ένα κοινό στόχο και με τέτοιο τρόπο ώστε η μια (ενέργεια, δραστηριότητα) να συμπληρώνει ή να συνεχίζει την άλλη ή τις άλλες.
Αυτοί οι δυο γενικά αποδεκτοί ορισμοί μας παροτρύνουν να θέσουμε τα ερωτήματα που εγείρονται από την απόφαση των φοιτητών να κλιμακώσουν τις καταλήψεις με συλλαλητήρια και να τις συντονίσουν με αυτές των ΑΓΑ.ΠΟ.
Είναι βέβαιο ότι οι καταλήψεις (προτιμώ τον όρο απελευθερώσεις) είναι ένας τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου μιας και πρόκειται για τον έλεγχο ενός κοινωνικού χώρου. Τα συλλαλητήρια είναι ένας τρόπος διεξαγωγής κοινωνικού πολέμου; Εάν δεν είναι, και είμαι της γνώμης ότι δεν είναι, τότε δεν πρόκειται για κλιμάκωση. Αλλά δεν είναι ακόμα κι αν δεχτούμε ότι είναι ένας τρόπος διεξαγωγής του πολέμου: οι καταλήψεις είναι έλεγχος του χώρου, τα συλλαλητήρια είναι έλεγχος του δρόμου;
Τα συλλαλητήρια είναι το κοινό στοιχείο μεταξύ φοιτητών και ΑΓΑ.ΠΟ. – αυτός είναι ο λόγος που επιχειρείται ο συντονισμός της δράσης των φοιτητών και των ΑΓΑ.ΠΟ. Εάν τα συλλατήρια δεν είναι τρόπος διεξαγωγής του πολέμου, τότε δεν υπάρχει συντονισμός. Ακόμα κι αν είναι, πάλι δεν υπάρχει συντονισμός διότι οι ΑΓΑΠΟ δεν ελέγχουν κανέναν κοινωνικό χώρο, ούτε καν τους δρόμους και τις πλατείες – μόλις πρόσφατα, χτες, προχτές, τους έτρεψαν τα ΜΑΤ και πάλι σε άτακτη και πανικόβλητη φυγή.
Οι φοιτητές δεν κλιμακώνουν και δεν συντονίζουν τον αγώνα τους – τον αποκλιμακώνουν και τον αποσυντονίζουν. Ο Κύριος Διαμαντοπούλου το γνωρίζει πολύ καλά αυτό και με αυτό το δεδομένο καταρτίζει τον σχεδιασμό Του: προς το παρόν, δεν θα διαλύσει με τα ΜΑΤ τα συλλαλητήρια, δεν θα κάνει ντου στα Πανεπιστήμια. Θα περιμένει να εξαντληθεί η δυναμική των καταλήψεων, ελλείψει κλιμάκωσης και συντονισμού. Περιμένει ότι σε ένα δυο μήνες οι καταλήψεις η μια μετά την άλλη θα σταματήσουν και ο πόλεμος θα λήξει με μια μεγαλειώδη νίκη της. Και ασφαλώς θα θριαμβολογήσει και θα προετοιμαστεί για το επόμενο χτύπημα.
Ο μόνος τρόπος να κλιμακώσουν και να συντονίσουν τον κοινωνικό πόλεμο που διεξάγουν είναι να βγουν από τα Πανεπιστήμια και να ενωθούν με τους υποτελείς Παραγωγούς, μαθητές, ανέργους, εργαζομένους και συνταξιούχους για ένα κοινό στόχο, πέρα από την επίλυση των ιδιαίτερων προβλημάτων: την επίλυση της ανεργίας.
Το πως μπορούν, κατά τη γνώμη μου, να το κάνουν, το έχω εκθέσει σε συο πρόσφατα σημειώματα για το κοινωνικό αντάρτικο και το πως οι φοιτητές μπορούν να πανικοβάλλουν τον Κύριο Διαμαντοπούλου.
Πάω στη δουλείά. Αύριο πάλι.