Στις 22 Νοεμβρίου λήγει η οχτάμηνη σύμβασή μου στα ΕΛΤΑ. Εφαρμόζοντας τις απόψεις μου ότι, πρώτον, πρέπει να εργαζόμαστε μέρα πάρα μέρα, βδομάδα πάρα βδομάδα, μήνα πάρα μήνα, κλπ., όπως θέλει ο καθένας και η καθεμιά, και, δεύτερον, ότι το επάγγελμα είναι κατάρα και αναχρονισμός,
θα ήθελα μετά από οχτώ μήνες, αφού ξεκουραστώ, διαβάσω, γράψω, κλπ., για έξι ή οχτώ μήνες, να πάρω τη θέση ενός σκουπιδιάρη – ας ξεκουραστεί, ας παίξει με τα παιδιά, ας καλλιεργήσει το κήπο, ας κάνει ό,τι του δίνει νόημα και χαρά στη ζωή του. Εννοείται ότι θα πληρώνεται κανονικά.
Σε παρέα φίλων, μεταξύ των οποίων τέσσερις γιατροί, έθεσα το ερώτημα: θα προτιμούσατε να ζείτε σε πόλη χωρίς γιατρούς ή χωρίς σκουπιδιάρηδες;
Συμφωνήσαμε όλοι και όλες ότι θα προτιμούσαμε να ζούμε σε μια πόλη χωρίς γιατρούς παρά χωρίς σκουπιδιάρηδες.
Από τη στιγμή που όλοι και όλες παράγουμε σκουπίδια, οφείλουμε όλοι και όλες να συμμετέχουμε στο μάζεμα και την απομάκρυνσή τους – έως ότου πάψουμε να τα παράγουμε, να τα μαζεύουμε και να τα απομακρύνουμε – να τα διαχειριζόμαστε δηλαδή σε επίπεδο γειτονιάς και συνοικίας.
Εάν, λόγω ανευθυνότητας ή υπεροψίας, δεν θέλετε να συμμετέχετε στην αποκομιδή των σκουπιδιών, οφείλετε να εξασφαλίσετε μια ολιγόμηνη (εξάμηνη) εργασία στους σκουπιδιάρηδες, ένα επίπεδο ζωής που να αντιστοιχεί στις δυνατότητες της εποχής μας και να τους συμπαραστέκεστε για να αποκρούουν κάθε επίθεση που δέχονται από τον Κύριο και το Κράτος.
Εάν ούτε αυτά κάνετε, πιθανόν μια μέρα να αναγκαστείτε να εγκαταλείψετε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ίσως κι άλλες πόλεις, για να αποφύγετε τον υγειονομικό κίνδυνο. . . Και, ασφαλώς, δεν θα είναι ο μόνος λόγος. . .