με το δάχτυλο στη σκανδάλη της δημιουργικής ετοιμότητας, καριόλη Κύριε!

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Θα πω για τον καημό μου, για έναν καημό που δεν είναι παράπονο, δεν είναι γκρίνια, δεν είναι διαμαρτυρία, δεν είναι θρηνωδία, δεν μπορεί να είναι τώρα πια, για μένα είναι πολύ αργά, δεν μου επιτρέπεται ούτε να ενθουσιάζομαι ούτε να απογοητεύομαι, ούτε να είμαι αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος, το μόνο που μου επιτρέπεται, καριόλη Κύριε, είναι να μην φοβάμαι, να σε κοιτάζω στα μάτια και να μην μπορείς να αναπνεύσεις, να καίγονται τα πνευμόνια σου, η ματιά μου, η ματιά μας, τα βλέμματά μας θα πέσουν σαν τα μαχαίρια της γκιλοτίνας, νεκροζώντανε Κύριε, και θα αποκεφαλίσουν τον μιασματικό θάνατο της ύπαρξής σου, της αναπνοής σου – θέλουμε να ζήσουμε και δεν μας αφήνετε, καριόλια

θα πω για έναν καημό που είναι πόθος, για έναν καημό που είναι λαχτάρα, που είναι φωτιά που ζεσταίνει, δεν καίει, ζεσταίνει τα κύτταρα, καριόλη Κύριε, η φωτιά των κυττάρων μας θα σε κάψει, καριόλη Κύριε, η φωτιά των κυττάρων μας, αυτή η απειροελάχιστη φωτιά των δισεκατομμυρίων κυττάρων των δισεκατομμυρίων κορμιών – θέλουμε να ζήσουμε και δεν μας αφήνετε, καριόλια

θα πω για τον πόνο μου, για τον άφατο πόνο μου, τον απερίγραπτο, τον απαίσιο, τον αναζωογονητικό, για τον πόνο που με έκανε να μη σκύβω το κεφάλι, με ανάγκασε, με ανάγκασε να σε γράφω στ΄αρχίδια μου, καριόλη Κύριε, θα πω για τον πόνο μου, για τον πόνο μας, πόνος  που έγινε πόθος, λαχτάρα, καημός – πόθος, λαχτάρα , καημός που θα σε συντρίψει, θα σε στήσει στον τοίχο, θα ικετέψεις για τη ζωή σου, θα φοβηθείς, θα τρέμεις από τον τρόμο, θα βλέπεις εφιάλτες, αλλά εμείς δεν θα σε καθαρίσουμε, θα σου κάνουμε κάτι πολύ χειρότερο, δεν θα σε κάψουμε, δεν θα σε αποκεφαλίσουμε, δεν θα σε τουφεκίσουμε, δεν θα σε κάτσουμε σε ηλεκρική καρέκλα, δεν θα σε στείλουμε σε θάλαμο αερίων, θα σε αφήσουμε να ζήσεις, ό,τι χειρότερο για σένα, καριόλη Κύριε, θα σε αφήσουμε να ζήσεις, ένοπλο παρανοϊκό χεσμένο καθίκι, θα σε αφήσουμε να ζήσεις να δεις, να δεις την δημιουργική μας ετοιμότητα, να μας δεις να κοιταζόμαστε στα μάτια, να μας δεις να χορεύουμε, να μας δεις να εργαζόμαστε όχι για να παράγουμε αλλά για να είμαστε μαζί, να είμαστε μαζί, καριόλη Κύριε, να μου δίνει χαρά η ύπαρξή σου, φίλε και φίλη, φίλες και φίλοι, , ο πόθος σου, να μου δίνει χαρά η δημιουργική ετοιμότητά σου, καριόλη Κύριε, μπορείς να την παρακολουθήσεις την δημιουργική ετοιμότητα; μπορείς να την επιτηρήσεις; μπορείς να την ελέγχξεις; μπορείς να την καταστείλεις; δεν μπορείς, δε μπορείς ούτε τ΄αρχίδια σου να δεις, καριόλη Κύριε – θέλουμε να ζήσουμε και δεν μας αφήνετε, καριόλια

θα θυμάσαι, τιποτένιε Κύριε, τι έγινε μια κρύα μέρα, μέρα βροχερή του Ιανουαρίου, του 1982, όταν περίμενα στη στάση του λεωφορείου, δεν είχε ακόμα ανοίξει την αγκαλιά της η μέρα, να πάω στη δουλείά, να πάω στο γιαπί, να πάω να ξεκαλουπώσω, όταν άνοιξε η πόρτα του λεωφορείου, όταν άνοιξε η πόρτα του Κάτω Κόσμου, όταν άνοιξε η πόρτα του άχρηστου και άζωου Τίποτα – γιατί υπάρχει και το ζωοποιό Τίποτα, όταν άνοιξε η πληγή, όταν δάκρυσα, όταν είπα στον οδηγό, λάθος, λάθος, και επέστρεψα στο σπίτι κλαίγοντας, γιατί; γιατί; κι έστριψα ένα γάρο, γέμισα τη μπανιέρα με ζεστό νερό, και το έκανα εκεί, όχι ενοχές, όχι ενοχές, όσοι κτίζουν σπίτια το καλοκαίρι, το χειμώνα  μπροστά στο τζάκι πίνουν καλό κρασί, πίνουν καλή φούντα, παίζουν με τα παιδιά, διαβάζουν,  όχι ενοχές, όχι ενοχές, να πας να δουλέψεις εσύ, καθίκι Κύριε, εσύ να πας να δουλέψεις, εμείς αρκετά τσιμπούκια κάναμε με τον κώλο – θέλουμε να ζήσουμε και δεν μας αφήνετε, καριόλια

θα πω για τον πόθο μου, για τον πόθο να μυρίσω και να γλείψω το μουνί της Ζωής (είναι θέμα ημερών. . .)., να περπατήσω στην ακροθαλασσιά, ν’ ακούσω το κύμα, να περπατήσω στο ποτάμι, να ακούσω τον  ερεβώδη ήχο του χειμάρρου, να κλαδέψω το αμπέλι, με παρέα αηδόνια, καριόλη Κύριε, με παρέα αηδόνια, το βράδυ να ακούσω τη μούσα μου, τη Billie  Holiday, αν ήμουνα γυναίκα θα ήθελα να τραγουδώ σαν τη Billie, παράξενα φρούτα, Billie,  αγάπα ή άφησέ με, βάλε με στην αγκαλιά σου, να πιω τσίπουρο με τον Ηλία και τον πατέρα μου, να διαβάσω τον Μόμπι-Ντικ, να φτιάξουμε με τον Παύλο, Καύλο τον λέει  ο Θόδωρας, και την Αποστολία ένα πλοίο με καλάμια, θα την πούμε Σπανιόλα, και θα πάμε στη θάλασσα να τη δούμε να πλέει, ν’ ανάψω τη ξυλόσομπα και να ψήσω ψωμί, να πω καλημέρα στο χώμα και στη ντοματιά – θέλουμε να ζήσουμε και δεν μας αφήνετε, καριόλια

θα πω για τον πόθο μου να εργαστώ δύο μήνες στον Υπερσιβηρικό, να δω να κόβουν το παγωμένο γάλα με το πριόνι  στους σταθμούς της Σιβηρίας, τον πόθο μου να εργαστώ σε ένα εργαστήριο που κατασκευάζει πένες, πένες για γράψιμο, τον πόθο μου να εργαστώ στη Neue Pinakothek του Μονάχου, να σφουγγαρίζω πατώματα, να σηκώνω το κεφάλι και τα νούφαρα του Μονέ να μου χαμογελάνε, να μου κόβουν την ανάσα τα σχέδια με κάρβουνο του Βαν Γκογκ, να καθαρίζω τουαλέτες, το πόθο μου να χτίσω στη Ζιμπάμπουε σπίτια με τους χωρικούς, τον πόθο μου να διδάξω Ιλιάδα στη Στοκχόλμη – θέλουμε να ζήσουμε και δεν μας αφήνετε, καριόλια

θα πω για τον πόθο μου να βγω από το σπίτι, να σουλατσάρω, να σεργιανίσω, να συναντήσω, να συναντηθώ, να χαζολογήσω, να ποτίσουμε μαζί τις πιπεριές και τις φουντιές, και τη μήκωνα την υπνοφόρο, και τις πατάτες, τους πόθους μας να ποτίσουμε μαζί, τους πόθους μας – θέλουμε να ζήσουμε και δεν μας αφήνετε, καριόλια

εσύ, καριόλη Κύριε, απειλές, όπλα, χρήμα, ψεύδος – εμείς, με το δάκτυλο στη σκανδάλη της δημιουργικής ετοιμότητας, είμαστε έτοιμοι να την πατήσουμε

Schoepfungsbereitschaft!

fire!

θα πω για τον πόθο μου, τον φανερό, τον κρυφό, τον ανοικτό, τον κλειστό, τον φωτεινό, τον σκοτεινό, τον άφατο, τον ρητό, τον πλάνητα, τον απλανή:

θα ζήσει όποιος και όποια πει,

θα ζήσω, θα ζήσω για σένα,

θα ζήσω, θα ζήσω για σας

να και η Αποστολία, όρθια, κοντά μου μετά από δυο μέρες στο κρεβάτι, δυο μέρες με ένα μήλο και δυο γουλιές γάλα με μέλι, χωρίς φάρμακα, με 39 πυρετό, νά την, όρθια, κελαηδάει και πάλι, θα της φτιάξω κοτόσουπα σήμερα,  για αύριο θέλει πίτσα, πίτσα θέλεις;

εγώ για σένα πεθαίνω, καλή μου

καλή σας μέρα, φίλες και φίλοι

θα ακούσω το Lady sings the Blues, σας το χαρίζω, αλάνια της ζωής και του θανάτου