θέλουμε να πολεμήσουμε, πολύ ωραία! είμαστε όμως έτοιμες και έτοιμοι;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Διάβαζα χτες το βράδυ ένα διαμαντάκι του Σάμουελ Μπέκετ, τη πρόζα η πρώτη αγάπη, η οποία γράφτηκε το 1946 και δημοσιεύτηκε το 1970. Διαβάζω: ‘Τι θα μπορούσε να ήταν αν όχι δυσκοιλιότητα; Μήπως και την μπερδεύω με τη διάρροια; ‘  Αυτά ως προς τον Θεό της Ελλάδας.

Όσον αφορά εμάς, θέλουμε να πολεμήσουμε, πολύ ωραία! Είμαστε όμως έτοιμες και έτοιμοι;

Θα συνεχίζω αύριο το πρωί.

[Τετάρτη, 9/5/2012]

Οδηγούμε βράδυ σε επαρχιακό δρόμο. Τι βλέπουμε; Βλέπουμε όσο φωτίζουν οι προβολείς, καλά αλλά κοντά. Τι πρέπει να κάνουμε, εάν θέλουμε να δούμε πιο μακριά, εάν θέλουμε να δούμε ότι δεν απομακρυνόμαστε από τον προορισμό μας;

Πρέπει, φίλες και φίλοι, να σταματήσουμε, να σβήσουμε τα φώτα και να βγούμε έξω από το αυτοκίνητο. Πολύ γρήγορα τα μάτια μας θα συνηθίσουν στο σκοτάδι.Έχει δεν έχει φεγγάρι, θα δούμε τα φώτα ενός χωριού μπροστά μας, δεξιά μας μια άλλη σειρά φωτισμένων χωριών,  και πίσω μας ένα φωτισμένο κάστρο πάνω σε λόφο και γύρω από αυτόν τα φώτα μιας πόλης.  Εκεί θέλουμε να πάμε αλλά αντί να πάμε εκεί, απομακρυνόμαστε. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και αλλάζουμε κατεύθυνση.

Εάν δούμε τα πολιτικά πράγματα από την οπτική γωνία του εκλογικισμού, του κοινοβουλευτισμού και του κυβερνητισμού, τότε τα βλέπουμε πολύ καθαρά αλλά δεν βλέπουμε μακριά. Εάν θέλουμε να δούμε μακριά, πρέπει να σβήσουμε τα φώτα του οχήματος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, να βγούμε έξω  και να τα δούμε μέσα στο σκοτάδι ή στο ημίφως  της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου.

Το παρόν, φίλες και φίλοι, η συγκυρία, καταγράφει την κατανομή ισχύος, τον συσχετισμό δυνάμεων,  μεταξύ του Κυρίου και των Υποτελών. Είναι το αποτέλεσμα της έκβασης του πολυτρόπως και πολυμόρφως διεξαγόμενου κοινωνικού πολέμου. Ο Θουκυδίδης έγραψε ότι το παρόν είναι βαρύ για τους υποτελείς (το γαρ παρόν βαρύ τοις υπηκόοις), θέλοντας να δείξει ότι η κατανομή ισχύος αποβαίνει σε βάρος των υπηκόων, των ηττημένων του κοινωνικού πολέμου. Τα αποτελέσματα των εκλογών ήταν η απάντηση των υποτελών στην ανηλεή και αδίστακτη επίθεση του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος, ενός Κυρίου με σάρκα και οστά, κι όχι του απρόσωπου Κεφαλαίου, που εκτυλίχθηκε τα προηγούμενα δυο χρόνια.  Τη επίθεση αυτή ο Κύριος επιθυμεί να την συνεχίσει αλλά με τις εκλογές παρουσιάστηκε ένα μικρό προβληματάκι.

Το προβληματάκι αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί και να ξεπεραστεί. Ποιο είναι όμως αυτό το προβληματάκι; Είναι η ανυπακοή των υποτελών Παραγωγών του κοινωνικού πλούτου. Για να συνεχιστεί η επίθεση του Κυρίου πρέπει να αντιμετωπιστεί, να καμφθεί η ανυπακοή των υποτελών – κι αυτό πρέπει να γίνει οπωσδήποτε και πάση θυσία στο επίπεδο στο οποίο εκφράστηκε: στο εκλογικό, κοινοβουλευτικό, κυβερνητικό. Από την άλλη, η έκφραση της ανυπακοής οφείλει να γίνει πραγματική ανυπακοή – σε πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, ιδεολογικό, πολιτισμικό επίπεδο. Ειδάλλως, μια ανυπακοή στα λόγια δεν είναι ανυπακοή αλλά διαμαρτυρία. Εάν οι εκλογές εξέφρασαν διαμαρτυρία, τότε ο Κύριος δεν θα δυσκολευτεί να μαζέψει το κοπάδι που σκορπίστηκε, έστω κι αν πολλά πρόβατα τα φάνε οι λύκοι. Εκτιμώ ότι οι υποτελείς δεν διαμαρτυρήθηκαν στις εκλογές αλλά διατύπωσαν την επιθυμία τους να πολεμήσουν με τον Κύριο. Εάν κάνω λάθος, εάν απλά διαμαρτυρήθηκαν, η όποια αναστάτωση παρουσιάστηκε θα αντιμετωπιστεί από τον Κύριο πολύ εύκολα και η κατάσταση θα εξομαλυνθεί πολύ σύντομα. Εάν εξέφρασαν την επιθυμία τους να πολεμήσουν, πολύ  σύντομα θα διαπιστώσουν ότι κάθε πόλεμος έχει τη τάση να κλιμακώνεται, να εντείνεται, να οξύνεται, να γενικεύεται, να επεκτείνεται. Κατά συνέπεια, πολύ σύντομα, η με τις εκλογές εκφρασθείσα, η εκλογική εκδήλωση της διάθεσης ανυπακοής,  θα μετεξελιχτεί σε πραγματική ανυπακοή, θα ξεπεράσει δηλαδή τα κοινοβουλκευτικά όρια και θα διαχυθεί σε όλα τα κοινωνικά πεδία.

Ο Κύριος θα καταφύγει στη βία μόνο αφού εξαντλήσει την πειθώ – πριν χρησιμοποιήσει τα μαχαίρια θα χρησιμοποιήσει τα λόγια, τη ρητορική, η οποία, όπως έχουμε πει, είναι κόρη του (κοινωνικού) πολέμου. Πρώτα θα επιδιώξει να συρρικνώσει την ανυπακοή σε διαμαρτυρία και να την κρατήσει  έγκλειστη μέσα στα όρια του κοινοβουλευτισμού. Θα επιδιώξει να μετουσιώσει την ανυπακοή, να την ακυρώσει διοχετεύοντάς την σε εκλογικά και κυβερνητικά κανάλια. Κι αν δεν μπορέσει να το καταφέρει, τότε θα αρχίσουν οι απειλές και η βία, η βία του χρήματος στην αρχή και η βία των όπλων μετά. Ο Κύριος γνωρίζει να πολεμάει και γνωρίζει πολύ καλά ότι κάθε πόλεμος έχει την τάση να κλιμακώνεται. Και δεν έχει καμιά επιφύλαξη να τον κλιμακώσει – (Χρυσή Αυγή).

Γιατί όμως η λεκτική ανυπακοή και η διάθεση πολέμου θα ξεπεράσει αναπόφευκτα τα όρια των εκλογικών, κοινοβουλευτικών και κυβερνητικών πρακτικών και τελετουργιών και θα  μετεξελιχτεί σε κοινωνικό πόλεμο; Ο λόγος είναι η φύση της κυβέρνησης και του Κράτους. Τι είναι η απειλή της ακυβερνησίας; Τι σχέση έχει η κυβέρνηση και το κράτος με τον κοινωνικό πόλεμο; Γιατί ο Κύριος ανησυχεί τόσο πολύ για την ακυβερνησία;

Εάν η πολιτική είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα (αυτή τη διατύπωση παράφρασε ο Κλαούζεβιτς και την απέδωσε ως  ‘ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα’ – μη το ξεχνάμε!), τότε η κυβέρνηση είναι το επιτελείο της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, τότε το Κράτος είναι ένας μηχανισμός διεξαγωγής του πολέμου αυτού. Ακυβερνησία σημαίνει ότι δεν υπάρχει κυβέρνηση, δεν υπάρχει το κέντρο που διευθύνει και συντονίζει τις πολεμικές επιχειρήσεις.

Τι θα κάνει μια κυβέρνηση της Αριστεράς; Θα συντονίσει και θα διευθύνει τις πολεμικές επιχρειρήσεις του Κυρίου εναντίον των ανυπάκουων υπηκόων; Ή θα χρησιμοποιήσει το Κράτος και τη κυβέρνηση και θα επιχειρήσει να ακυρώσει κάποιες αποφάσεις του Κυρίου; Στη πρώτη περίπτωση, η κυβέρνηση αυτή θα δεχτεί τα πυρά των υπηκόων και θα καταρρεύσει. Στη δεύτερη περίπτωση, ο Κύριος θα τη πετάξει με τις κλωτσιές. Και στη πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση, ο κοινωνικός πόλεμος θα περάσει τα όρια των εκλογικών και κυβερνητικών πρακτικών και θα διαχυθεί στη κοινωνία.

Φίλες και φίλοι, θα πολεμήσουμε, θέλουμε δε θέλουμε. Κι αυτό διότι ο Κύριος είναι αδίστακτος πολεμιστής, πολεμάει καθημερινά, έχει μεγάλη πείρα, επιτίθεται με σφοδρότητα και ανηλεώς, δεν αφήνει ήσυχους ούτε για μια στιγμή τους υποτελείς κι έχει όντως καταφέρει πολλές μεγαλειώδεις νίκες. Τη λέξη ήττα δεν θέλει ούτε να την ακούει. Είμαστε σε πόλεμο, το είπε Γιωργάκης Παπανδρέου.

Πρέπει να το πούμε και εμείς. Και θα το πούμε, αργά ή γρήγορα. Κι αν το πούμε, οφείλουμε να προετοιμαστούμε, οφείλουμε να μάθουμε να πολεμάμε διότι δεν γνωρίζουμε να πολεμάμε. Η κατάστασή μας είναι τραγική, άκρως αποκαρδιωτική, η άγνοιά μας απέραντη, η θεωρητική μας ένδεια εξουθενωτική: έχουμε φτάσει στο σημείο να αποφεύγουμε τη χρήση του όρου ‘κοινωνικός πόλεμος’ και να καταφεύγουμε στις έννοιες ‘επαναστατικός αγώνας’ και ‘ταξική πάλη’, οι οποίες το μόνο που κάνουν είναι να προκαλούν σύγχυση και αυτό διότι και δηλώνουν και δεν δηλώνουν ότι πρόκειται περί πολέμου. Η αδιαφορία όσων χρησιμοποιούν αυτές τις έννοιες για τη θεωρία του πολέμου είναι πασιφανής. Έχουμε φτάσει στο σημείο να ταυτίζουμε τη διαμαρτυρία με τον πόλεμο, έχουμε φτάσει στο σημείο να αντιμετωπίζουμε τις επιθέσεις, τις πολεμικές επιχειρήσεις  του Κυρίου με την διαμαρτυρία, έχουμε φτάσει στο σημείο να εκλαμβάνουμε μέσα έκφρασης (συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις) ως μέσα πάλης, ως τρόπους διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, έχουμε φτάσει το σημείο να υποκαθιστούμε τον πόλεμο με απειλές και με ικεσίες. Θα πρέπει να δούμε την εκλογική έκφραση της ανυπακοής και ως ένδειξη της ανικανότητας και της απροθυμίας να πολεμήσουμε. Θεωρώ ότι η εκλογική και κυβερνητική μετουσίωση της ανυπακοής θα οδηγηθεί σε πλήρες αδιέξοδο – αυτή είναι η επιδίωξη του Κυρίου αυτές τις μέρες, και ότι αυτό το αδιέξοδο θα σημάνει από τη μια την αρχή του τέλους της ιστορικής Αριστεράς και από την άλλη την αρχή της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου.

Η διάθεση όμως δεν αρκεί. Χρειάζεται και η γνώση. Αν δεν μάθουμε να διεξαγάγουμε τον κοινωνικό πόλεμο, η μια ήττα θα διαδέχεται την άλλη.

Πάω στο κήπο να μαζέψω αρακά, να γεμίσω τις πατάτες, να σκαλίσω τα κρεμύδια, να φυτέψω φασολάκια και ντομάτες. Αν δεν βρέξει σήμερα, αύριο πρέπει να ποτίσω. Μάιο μήνα!