φίλες κε φίλοι, καλή σας μέρα
το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στον Χάρη
Η άποψη που εξέθεσα από τους πρώτους μήνες (2009) της ύπαρξης της Κακιάς Σχολής ότι η ιστορική Αριστερά δεν θα υπάρχει σε καμιά δεκαριά χρόνια, δηλαδή μέχρι το 2020, ας πούμε, ήταν μια άποψη στην οποία είχα καταλήξει πριν τουλάχιστον δύο δεκαετίες. Αυτό το οποίο δεν μπορούσα να εκτιμήσω ήταν ο τρόπος της εξαφάνισής της. Το ότι θα ήταν το αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας διαδικασίας το θεωρούσα βέβαιο. Εκείνο που δεν ήταν βέβαιο ήταν οι φάσεις αυτής της διαδικασίας. Σήμερα τα πράγματα είναι πιο σαφή. Το ΚΚΕ θα συρρικνωθεί σε μια εξωκοινοβουλευτική οργάνωση και θα εκλείψει. Το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου είναι η αρχή αυτής της διαδικασίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξαφανιστεί με τελείως διαφορετικό τρόπο. Εάν είναι το ΠΑΣΟΚ Β’ (όπως λέμε Εδουάρδος Α’, Εδουάρδος Β’, κλπ), που είναι, το ομολογούν τα ηγετικά στελέχη του άλλωστε, τότε θα έχει την ίδια τύχη με το ΠΑΣΟΚ Α’. Εάν για να διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ Α’, διότι έχει διαλυθεί, πέρασαν πάνω από τριάντα χρόνια, θα πρέπει μάλλον να είμαστε βέβαιοι, και θα εξηγήσουμε γιατί, ότι το ΠΑΣΟΚ Β’, ο ΣΥΡΙΖΑ, θα διαλυθεί πολύ πιο γρήγορα. Και εάν θέσουμε το ερώτημα ‘ποιό θα είναι το ΠΑΣΟΚ Γ΄’, η απάντηση είναι ότι δεν θα υπάρξει ΠΑΣΟΚ Γ΄, δεν μπορεί να υπάρξει, όπως θα δείξω στη συνέχεια. Θα φτάσουμε λοιπόν στο σημείο να μην υπάρχει ιστορική Αριστερά εν Ελλάδι, όπως δεν υπάρχει πλέον σε πολλές, σε όλες σχεδόν, τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Σε όσες υπάρχει, πολύ σύντομα δεν θα υπάρχει ούτε σε αυτές. Η τελευταία που θα απομείνει θα είναι ίσως η γαλλική ιστορική Αριστερά, μόνο που η κατάρρευσή της θα είναι η πιο εκκωφαντική, όταν θα συντρέξουν οι προϋποθέσεις, και δεν θα αργήσουν.
Η εκτίμηση της οριστικής αποχώρησης της ιστορικής Αριστεράς από το πολιτικό προσκήνιο, από την δυνατότητα επέμβασης στην Ιστορία, ερείδεται επί της θέσης ότι η εξέλιξη του καπιταλισμού και η στρατηγική της ιστορικής Αριστεράς αποκλίνουν παντελώς. Η ιστορική Αριστερά επιδιώκει να κατακτήσει το Κράτος, με τις εκλογές ή με τα όπλα, και με μοχλό την κοινωνική δικαιοσύνη να εξασφαλίσει την ανάπτυξη και την ευημερία, την πλήρη απασχόληση. Αυτή είναι με πολύ λίγα λόγια η ιστορική Αριστερά. Κι αυτά θα τα κάνει σε μια εποχή που ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής συρρικνώνεται, που η ύφεση θα είναι διαρκής, με μικρά διαλείμματα ανάπτυξης που τελικά θα οξύνουν την ύφεση, που ο αριθμός των ανέργων θα αυξάνει διαρκώς, που θα συρρικνώνεται το Κράτος για να απεμπολήσει τη διαχείριση, όχι απλά την επίλυση, των κοινωνικών προβλημάτων που προκαλεί ο καπιταλισμός και το Κράτος, και για προκρίνει την καταστολή και την άσκηση βία έναντι της συναίνεσης, που θα συρρικνώνεται η δημοκρατία, που θα ενισχύεται παντοιοτρόπως ο φασισμός/ναζισμός.
Όταν διατείνομαι ότι θα φάμε πολύ ξύλο από τους μπάτσους του ΣΥΡΙΖΑ εννοώ ότι όταν, εάν, μάλλον θα, γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί παρά να λειτουργήσει μέσα στα πλαίσια της στρατηγικής της προληπτικής αντεπανάστασης του Κυρίου ημών καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος. Η προληπτική αντεπανάσταση είναι η σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο απόκρυψη, η καταστροφή, η συκοφάντηση και ο χλευασμός τόσο των δυνατοτήτων της εποχής όσο και των επιθυμιών των Υποτελών. Εάν θέλουμε να κατανοήσουμε τον ρόλο, τη λειτουργία και το μέλλον της ιστορικής Αριστεράς θα πρέπει να συναρτήσουμε τη στρατηγική της όχι μόνο με την εξέλιξη του καπιταλισμού αλλά και με τις δυνατότητες της εποχής και τις επιθυμίες των Υποτελών. Θα έλεγα ότι το ΚΚΕ το καταστρέφει η ηθική της εργασίας και της υπακοής που ενστερνίζεται- ‘πρώτοι στις θυσίες’ εἰχε δηλώσει πριν τις εκλογές της 6ης Μαΐου η Αλέκα Παπαρήγα! Μα την Παναγία, την άκουσα με τα ίδια μου τ’ αφτιά! Ο ΣΥΡΙΖΑ δε προκρίνει αναφανδόν την ανάπτυξη! Την αύξηση της παραγωγής που θα φέρει και αποκατάσταση της κερδοφορίας και δημιουργία θέσεων εργασίας και αύξηση των κρατικών εσόδων και γενναιόδωρα επιδόματα ανεργίας! Τον πούτσο κλαίγανε!
Τἰποτα από αυτά δεν θα γίνει. Μια προσεχή μελλοντική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα λειτουργήσει ως εκτόνωση, ως βαλβίδα ασφαλείας μιας έκρυθμης κοινωνικής κατάστασης, μιας πολιτικής κρίσης που δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό του Κυρίου ημών. Και βέβαια η διάρκειά της θα είναι σύντομη. Και θα γίνει κυβέρνηση, θα λειτουργήσει ως εκτόνωση, ως βαλβίδα ασφαλείας διότι οι ψηφοφόροι του, ένα μεγάλο μέρος των Υποτελών δηλαδή που λίγα χρόνια πριν ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ Α’, θεωρούν ότι τα προβλήματά τους μπορεί να τα λύσει μόνο μια κυβέρνηση. Θα πανηγυρίσουν, θα χαρούν αλλά πολύ σύντομα θα απογοητευθούν, πολύ σύντομα θα κατανοήσουν ότι άλλος είναι ο ρόλος της κυβέρνησης και θα αναζητήσουν ένα ΠΑΣΟΚ Γ΄αλλά δε θα το βρουν! Και θα του γυρίσουν την πλάτη! Και ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξαφανιστεί από προσώπου γης.
Ένα μέρος από αυτούς θα στραφούν σε άλλα κόμματα, αλλά και θα επιλέξουν την αποχή. Έχω υποσηρίξει και το επαναλαμβάνω άλλη μια φορά ότι ο αριθμός αυτών που απέχουν συνειδητά είναι μεγάλος και θα αυξάνει διαρκώς. Θα χαρώ πάρα πολύ όταν θα έρθει μια μέρα που θα ξεπεράσει το 60%! Γιατί θα χαρώ; Θα χαρώ διότι οι άνδρες και οι γυναίκες που απέχουν εν πλήρει επιγνώσει και συνειδήσει θεωρούν ότι τα προβλήματά τους δεν μπορεί, και δεν πρέπει, να τα λύσει μια κυβέρνηση! Τόσο απλό είναι.
Πως λοιπόν θα λύσουμε τα προβλήματά μας, προβλήματα που δημιουργεί ο καπιταλισμός και το Κράτος; Αυτό με απασχολεί, εμένα και πολλούς άλλους και άλλες. Ο καθένας και η καθεμιά μόνος του και μόνη του; Κατά κανένα τρόπο. Πρέπει να συνεργαστούμε, να συντονίσουμε και να κλιμακώσουμε τη συνεργασία και την αλληλεγγύη. Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να επικαλεστούμε αυτό που ο Χάρης αναρωτιέται: τί απέγινε η νέα Αριστερά που εμφανίστηκε τη δεκαετία του ‘6ο και μετά;
Η ιστορική Αριστερά, που διαμορφώθηκε κατά τον μεσοπόλεμο, ήταν κληρονόμος των αγροτικών, λαϊκών και εργατικών εξεγέρσεων και επαναστάσεων που άρχισαν τον 15ο ήδη αιώνα και έφτασαν στο αποκορύφωμά τους με την επανάσταση στη Ρωσία, την Κίνα, τα αντιαποικιακά κινήματα, κλπ. Τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της παράδοσης και της κληρονομιάς ήταν η ένοπλη πάλη/ κοινοβουλευτισμός (εκλογικισμός, κυβερνητισμός, μεταρρυθμισμός) από τη μια και μια οργάνωση του κόμματος/στρατού με πρότυπο το Κράτος/στρατώνα/μαντρί από την άλλη. Μια άλλη παράδοση, αναρχική, ήταν υπέρ της βίας αλλά κατά του κόμματος/Κράτους. Μια άλλη εκδοχή της αναρχικής παράδοσης ήταν η άρνηση της ένοπλης βίας. Κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, όλα αυτά τα μοντελάκια χρεοκόπησαν, απέβησαν είτε αρχαϊσμοί και αναχρονισμοί είτε απενενοημένα διαβήματα (αντάρτικα πόλεων). Κατανοήθηκε ότι η ένοπλη πάλη, με τον Κύριο να έχει εξασφαλίσει απόλυτη οπλική υπεροχή, δεν έχει πια κανένα νόημα. Η κατάκτηση του Κράτους από ένα κόμμα-Κράτος είχε θλιβερό τέλος (ρώσικη και κινέζικη επανάσταση). Η μετεξέλιξη των κομμάτων της σοσιαλδημοκρατίας σε νεοφιλεύθερα κόμματα έδειξε τα όρια και τα αδιέξοδα του κοινοβουλευτισμού. Η ιστορική Αριστερά άρχισε να συρρικνώνεται και να αποχωρεί από το πολιτικό προσκήνιο.
Τα συμπτώματα της συρρίκνωσης και της αποχώρησης της ιστορικής Αριστεράς ήταν πολλά και ποικίλα και ετερόκλιτα. Ένα από αυτά ήταν η νέα Αριστερά με τα χαρακτηριστικά που τονίζει ο Χάρης, μια συνάντηση του μαρξισμού και του αναρχισμού. Η κοινωνική βάση αυτής της Αριστεράς ήταν η νέα μικροαστική τάξη, κακά τα ψέματα, όχι η παραδοσιακή, δηλαδή πνευματικά εργαζόμενοι μάλλον παρά αυταπασχολούμενοι και μικροαφεντικά. Και κάποιων περιθωριακών κοινωνικών ομάδων. Το πιο πρόσφατο σύμπτωμα του θανάτου της ιστορικής Αριστεράς είναι η αποχή, στην οποία καταλήγουν και μικρά τμήματα τών μισθωτών της εκτέλεσης όλων των κατηγοριών. Η αποχώρηση της ιστορικής Αριστεράς είναι μια διαδικασία που διαρκεί ήδη πολλές δεκαετίες και τώρα ζούμε το οριστικό και αμετάκλητο τέλος της.
Θεωρώ ότι τα θετικά ετερογενή και ετερόκλιτα συμπτώματα του θανάτου της ιστορικής Αριστεράς είναι η αρχή της διαδικασίας σύμπηξης της Αριστεράς του μέλλοντος. Το ότι θα σκάσει μύτη μια μέρα το θεωρώ βέβαιο. Δεν γνωρίζω πότε θα γίνει ακριβώς και δε νομίζω πως έχει και σημασία. Και το πιστεύω διότι έχουν συσσωρευτεί οι προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν την εμφάνισή της και τη διαμόρφωσή της.
Οι προϋποθέσεις αυτές είναι η προϊούσα συνειδητοποίηση των δυνατοτήτων της εποχής μας από τη μια και οι επιθυμίες των Υποτελών από την άλλη. Μπορούμε να εργαζόμαστε δυο μήνες το χρόνο και να παραγάγουμε τον κοινωνικό πλούτο που χρειαζόμαστε για να καλύπτουμε τις βασικές μας ανάγκες. Και θέλουμε να εργαζόμαστε δυο μήνες το χρόνο!
Αύριο θα εκθέσω κάποιες θέσεις-προτάσεις για τη διαμόρφωση της Αριστεράς του μέλλοντος. Τις παραθέτω για να τις σκεφτούμε.
η Αριστερά θα είναι μια ομοσπονδία αυτόνομων και ελεύθερα συνεργαζόμενων ομάδων
ο πρωταρχικός σκοπός της ομοσπονδίας θα είναι η ενίσχυση της συνεργασίας και της αλληλεγγύης από τη μια, η κλιμάκωση και ο συντονισμός του περάσματος στη πράξη από την άλλη.
θα διακηρύξει ανοιχτά τη αποκήρυξη της ένοπλης βίας
θα διακηρύξει ανοιχτά την πρακτική, τη τακτική και την στρατηγική της καταστροφής του Κράτους
θα διακηρύξει την άρνηση σχηματισμού ή/και συμμετοχής σε κυβέρνηση.
θα διακηρύξει ανοιχτά τη στρατηγική της καταστροφής του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας
θα φέρει στο προσκήνιο την προϊούσα συρίκνωση του καπιταλισμού και του Κράτους
θα φέρει στο προσκήνιο τις δυνατότητες της εποχής, τη δυνατότητα βασικά της μείωσης του χρόνου εργασίας στους δύο μήνες
θα φέρει στο προσκήνιο τις επιθυμίες των Υποτελών, όπως αυτές καταγράφονται άλλοτε καθαρά και ξάστερα κι άλλοτε αλλοτριωμένα και διεστραμμένα στις πρακτικές τους.
“….θα διακηρύξει ανοιχτά τη αποκήρυξη της ένοπλης βίας…”
ενω η αναλυση σου με βρισκει συμφωνο…η θεση αυτη φανταζει…αντιδιαλεκτικη και αντιιστορικη….
ενω μια σειρα απο τις θεσεις ειναι θεσεις βιαιες(καταστροφη κρατους….δημοκρατιας…κυνοβουλευτισμου)αφ εαυτου, η θεση περι αποκυρηξης της ενοπλης βιας ειναι σε αντιδιαστολη και αντικρουομενη με τις υπολοιπες….
η ενοπλη βια μπορει να εχει αμυντικα χαρακτηριστικα(πχ οι ενοπλες πολιτοφυλακες κατα την διαρκεια του ισπανικου εμφυλιου η τα ενοπλα εργατικα συμβουλια κατα την διαρκεια της ουγγρικης εξεγερσης το 56),μιας και η πεποιθηση οτι ο Κυριος θα συνεναισει αυτοβουλως και οικιοθελως στην εξαφανιση του μαλλον εμπιπτει στην κατηγορια του λογικου σφαλματος.
Πολύ σωστά, εμπίπτει στην κατηγορία του λογικού σφάλματος. Θα μπορούσαμε να καταργήσουμε τη δημοκρατία και τον κυνοβουλευτισμό με την αποχή; Νομίζω πως ναι. Θα μπορούσαμε επίσης να καταργήσουμε το Υπουργείο Παιδείας και την υποχρεωτική εκπαίδευση με την αποχή των παιδιών και των εφήβων και την ίδρυση δικών μας κομμουνιστικών ‘Πανεπιστημίων’ χωρίς εξετάσεις και πτυχία – όποιος και όποια είναι έτοιμος, έτοιμη να διδάξει ο,τιδήποτε θέλει θα μπορεί να το διδάξει και όποιος θέλει παρακολουθεί και μαθαίνει ή γυρίζει την πλάτη. Η μονομερής συλλογική κατάργηση, το συλλογικό πέρασμα στην πράξη είναι μη βίαιη καταστροφή και νομίζω πως αυτήν πρέπει να προκρίνουμε. Και ενώ δέχομαι και την βίαιη καταστροφή, των Εφοριών λόγου χάριν, δεν δέχομαι, κατηγορηματικά, την προσφυγή στην ένοπλη βία.
Έχω δημοσιεύσει πληθώρα κειμένων αλλά θα επαναλάβω άλλη μια φορά, άκρως συνοπτικά τη θέση μου. Όποιο όπλο κι αν χρησιμοποιήσουμε, ο Κύριος θα απαντήσει με ένα ισχυρότερο. Για να αποκτήσουμε οπλική ισορροπία, τουλάχιστον, θα πρέπει να εφοδιαστούμε με το έσχατο και ισχυρότερο όπλο του Κυρίου, τα πυρηνικά! Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι η ένοπλη βία έληξε στις 6 Αυγούστου 1945.
Τα όπλα του Κυρίου δεν μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε σε στρατιωτικό-πολεμικό επίπεδο αλλά σε κοινωνικό. Το δικό μας έσχατο και ισχυρότερο όπλο, ισχυρότερο κι από τις ατομικές βόμβες, είναι η κατάλυση των σχέσεων Κυριαρχίας, της καπιταλιστικής εν προκειμένω, του κεφαλαίου εκλαμβανομένου ως κοινωνικής σχέσης. Εάν παίξουμε στο γήπεδο του Κυρίου και τον αντιμετωπίσουμε με όπλα, την έχουμε βάψει. Θα πρέπει να το αποφύγουμε με κάθε τρόπο.
Mε τη δουλειά τι θα γίνει όμως? Δηλαδή θα μας αφήνουν να οικειοποιούμαστε μέσα παραγωγής και διαβίωσης σα να μην τρέχει τίποτα? και η προστασία της ιδιοκτησίας? (Καλά εννοείται ότι είναι απαραίτητες διάφορες μορφές βίας, όχι μόνο για τις εφορίες αλλά και για άλλους λόγους, αυτό δε το συζητάμε.) Ενώ έχω διαβάσει αρκετά από τα σχετικά κείμενά σου ακόμα δε μου έχουν λυθεί τέτοιου είδους απορίες. Εν τω μεταξύ συμφωνώ τελείως με τη θέση για την οπλική υπεροχή-πυρηνικά. Οπότε, αν με κάποιο τρόπο δε μου λυθούν οι απορίες, το μόνο που μένει είναι ένα αδιέξοδο και μια απογοήτευση. Ίσως, δε γνωρίζω κάποια πράγματα ή τα βλέπω περιορισμένα δεν ξέρω.
Όχι, κατηγορηματικά όχι, δεν θα μας αφήσουν να οικειοποιούμαστε μέσα παραγωγής και διαβίωσης! Είναι, ως ένοπλοι ζητιάνοι, αδίστακτοι, αμείλικτοι, ανηλεείς, εξοντωτές! Θα κάνουν το κάθε τι, ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μας κρατήσουν μακριά από τα μέσα παραγωγής. Δεν έχω καμία απολύτως αυταπάτη και ψευδαίσθηση και ουδέποτε άφησα να εννοηθεί ότι έχω. Επειδή ακριβώς είναι ανηλεή καθάρματα, επειδή έχουν εξασφαλίσει οπλική υπεροχή, ισχυρίζομαι ότι πρέπει να είμαστε πολύ αποφασιστικοί, πολύ αποτελεσματικοί, πολύ προσεκτικοί! Η κοινωνική επανάσταση, η έξαρση του κοινωνικού πολέμου, θα είναι μια μακρας διάρκειας περίοδος κατά την οποία οφείλουμε να στριμώξουμε τον Κύριο με τέτοιο τρόπο ώστε να είμαστε αποτελεσματικοί χωρίς να παίξουμε στο γήπεδο του. Και προτείνω να προκρίνουμε το πέρασμα στη πράξη, την μονομερή μείωση του χρόνου εργασίας, την αποεμπορευματοποίηση μέσω της αυτοπαραγωγής, της εξόδου από το πλέγμα των καπιταλιστικών σχέσεων, την μη βίαιη καταστροφή (λ.χ. την κατάλυση της δημοκρατίας μέσω της αποχής, την κατάργηση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης μέσω της αποχής), τη βίαιη καταστροφή.
Προτείνω την οργάνωση σε ομάδες και την ένωση των ομάδων σε ένα δίκτυο έμπρακτης συνεργασίας και αλληλλεγγύης. Απομακρυνόμαστε ολοένα και πιο πολλοί, από ολοένα και πιο πολλά πεδία που έχει αποικίσει το Κεφάλαιο και το Κράτος, εκλαμβάνω τον κομμουνισμό (συνεργασία, αλληλεγγύη) ως το μόνο σημείο διαφυγής, ως το μόνο σημείο εξόδου. Δεν υπάρχει αδιέξοδο.
Πολλά ζητήματα τα ψάχνω ακόμα, πολλά θα κριθούν εν θερμώ και in vivo, δεν υπάρχει λόγος να απογοητευόμαστε.
Φίλοι, καλώς σας βρήκα!
Μόλις σήμερα (03/08/13) έπεσα πάνω σας τυχαία, μέσα από μια σειρά καραμπόλες στο διαδίκτυο, και με χαρά διαπιστώνω ότι εδώ λέγονται πράγματα που με απασχολούν κι εμένα εδώ και χρόνια. Είμαι λοιπόν κι εγώ ένας από κείνους που έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο μοναδικός δρόμος είναι το “πέρασμα στην πράξη” και χαίρομαι διαβάζοντας τα όσα βλέπω εδώ περί αποεμπορευματοποίησης, αυτοπαραγωγής, δικτύων αλληλέγγυας συνεργασίας κλπ.
Με προβληματίζει όμως το εξής: Ενώ βλέπουμε γύρω μας τα 3-4 τελευταία χρόνια να γενικεύεται η καταστροφή του “κοινωνικού συμβολαίου”, μέσα από το οποίο οι υποτελείς τάξεις κατάφερναν να αναπαράγουν την ύπαρξή τους, δε βλέπουμε παρά ελάχιστα -και εντελώς αναιμικά σε σχέση με τις απαιτήσεις- βήματα προς την κατεύθυνση που υποδεικνύει το άρθρο. Λέμε π.χ. “μονομερής μείωση του χρόνου εργασίας”. Τι βλέπουμε όμως; Βλέπουμε ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού για τα οποία ο χρόνος εργασίας μειώθηκε μονομερώς, μέχρι σημείου κατάργησης (απολύσεις, ανεργία). Και, αντί να δούμε αυτά τα στρώματα να στρέφονται εξ ανάγκης στη συγκρότηση δικτύων συνεργασίας και αλληλεγγύης, τα βλέπουμε να συρρέουν στις ουρές του ΟΑΕΔ και στα πολιτικά γραφεία, ή να συρρέουν σε δράσεις άνωθεν αλληλεγγύης (διάβαζε: “φιλανθρωπίας”). Προφανώς υπάρχουν κάποιες σποραδικές εξαιρέσεις, δεν έχουν κατορθώσει όμως να συγκροτήσουν ένα εύρωστο αντιπαράδειγμα.
Θα ήταν βέβαια πολύ εύκολο -και πολύ βολικό- να ρίξουμε την ευθύνη στο “χαμηλό επίπεδο συνειδητοποίησης” των υποτελών τάξεων, φοβούμαι όμως ότι ο βασικός ανασταλτικός παράγοντας είναι άλλος: Η εξοργιστική έλλειψη τεχνογνωσίας του καθενός από μας πάνω σε στοιχειώδη ζητήματα που ανακύπτουν στην πορεία “εξόδου από το πλέγμα των καπιταλιστικών σχέσεων”. Ποιος από μας έχει στοιχειώδη τεχνογνωσία σε θέματα αυτοπαραγωγής; Ή μάλλον ας το θέσω αλλιώς: Μήπως το πρώτο “αγαθό” που χρειάζεται να διακινηθεί μέσα από ένα δίκτυο αλληλεγγύης είναι ακριβώς το μοίρασμα των ψηγμάτων τεχνογνωσίας που ενδεχομένως κατέχει ο καθένας από μας; (Και ναι! Σε ένα τέτοιο δίκτυο, ο πραγματικός διανοούμενος θα ήταν ο χειρώνακτας -και όχι ο λόγιος…)
Γειά σου, Φιλίστωρ, χαίρομαι πολύ για τη συνάντηση! Τα δυο σου σχόλια μου έδωσαν ήδη δουλειά για το σπίτι. Εδώ στο χωριό, στο οποίο μετακομίσαμε μόλις πριν δυόμιση μήνες, το καλοκαίρι είναι χρόνος προετοιμασίας για τον χειμώνα, ο χρόνος εργασίας περισσότερος, οπότε, αναγκάζομαι, είμαι και μιας κάποιας ηλικίας, να γράφω και να διαβάζω και να συζητώ όχι τόσο όσο θα ήθελα. Προς το παρόν, συγκρατώ το ζήτημα της διακίνησης της τεχνογνωσίας της αυτοπαραγωγής και θα γράψω κάτι γι΄ αυτό πολύ σύντομα.
Αθανάσιε, κοίτα πάνω σε τι “κελεπούρι” έπεσα σήμερα:
http://tinyurl.com/q7vhtm4
Oι άνθρωποι αυτοί κάθονται πάνω σε μια “κομμούνα”, μόνο που δεν το ξέρουν. (Τουλάχιστον δεν προκύπτει κάτι τέτοιο από το ρεπορτάζ.)