βιομηχανικό προλεταριάτο: όσο έχουμε δουλείά, θα δουλεύουμε· μετά, θα δούμε τι θα κάνουμε

φίλες και φίλοι, καλημέρες

Κάποτε,  σε ένα καφενείο, στην Παλιά Πεντἐλη, στου Γαλάνη, με το υπέροχο ρυζόγαλο, ήμουν κι εγώ εκεί, μια παρέα νεαρών ρώτησε ένα γέρο, πολύ γέρο, τι κατάλαβε από τη ζωή του. Ο γέρος απάντησε: ‘δεν κατάλαβα τίποτα. Τώρα θα καταλάβω’.

Πέρασαν σαράντα χρόνια κι ακόμα θυμάμαι την απάντησή του, τόσο με εντυπωσίασε. Και θα τη θυμάμαι μέχρι να καταλάβω κι εγώ. Έχω την εντύπωση πως τότε, ξέρετε πολύ καλά πότε, όλοι και όλες θα καταλάβουμε. Μέχρι τότε θα προσπαθούμε να καταλάβουμε. Όσο όμως υπάρχει προσ-πάθεια, υπάρχει μια τάση, μια έφεση προς το πάθος, αλλά πάθος δεν είναι. Αυτό που καταλαβαίνουμε εν ζωή, μπορούμε να το εκφράσουμε με πολλούς τρόπους -με τη συζήτηση, με την ποίηση, με τη ζωγραφική, με τον χορό, με πολλούς τρόπους. Αυτό όμως που θα καταλάβουμε εκείνη τη στιγμή, δεν θα μπορέσουμε να το εκφράσουμε, τον Θεό μπάρμπα να ‘χουμε. Θα πάρουμε το feeling μαζί μας. Κι ‘όσο υπάρχουμε, θάνατος δεν υπάρχει. Όταν υπάρχει θάνατος, δεν υπάρχουμε εμείς’. Επίκουρος έφη.

Όσο πλησιάζουμε προς εκείνη τη στιγμή, όλο και ψιλοψυλιαζόμαστε τι θα καταλάβουμε αλλά υπάρχει κάτι που πάντα θα μας διαφεύγει. Εάν είναι έτσι, τότε, τα πιο πολλά πράγματα τα καταλαβαίνουμε όταν ζούμε μεταξύ ζωής και θανάτου, όταν είμαστε νεκροζώντανοι, όταν είμαστε και ζωντανοί και νεκροί. Σε δύο μήνες κλείνω τα 54, δεν έχω εισέλθει στη ζώνη της νεκροζωντανότητας αλλά ζω με έναν νεκροζώντανο, τον πατέρα μου, 79 ετών. Μια ζωή εργάτης, νταμαρτζής, λατόμος, παντελώς αναλφάβητος,  υγιέστατος αλλά νεκροζώντανος. Τον βλέπω, περιμένει να πεθάνει. Έχει συμβιβαστεί με την  πραγματικότητα κι έχει ηρεμήσει. Όταν φοβάται, χάνει το χιούμορ του. Όταν δεν φοβάται, με καλή παρέα, θέλει να αστειευτεί και να τραγουδήσει.

 Μια ζωή μου έλεγε, μη γίνεις εργάτης. Δεν μπόρεσα να το αποφύγω. Και δεν είμαι ο μόνος. Κανένας εργάτης, προλετάριος, άνδρας ή γυναίκα, δεν θέλει να είναι εργάτης, εργάτρια. Αλλά δεν μπορεί. Παίζει Τζόκερ, αντί για πέντε συν τζόκερ, πιάνει τα παπάρια του. Εάν δεν δουλέψει, θα γίνει ζητιάνος. Εάν ληστέψει Τράπεζα, θα πάει φυλακή. Αυτές είναι οι επιλογές του, όλες κι όλες. Οι περισσότεροι και οι περισσότερες επιλέγουν, τρόπος του λέγειν, τη δουλείά: δουλεία και δουλειά.  

Ο Γιώργος, κοντά στα εξήντα,  δούλευε 27 χρόνια σε εργοστάσιο κατασκευής επίπλων στη Θεσσαλονίκη, βιομηχανικός προλετάριος. Δούλευε και η γυναίκα του, έχουν δυο διαμερίσματα στη Θεσσαλονίκη, αγόρασαν ένα οικοπεδάκι σε χωριό στους πρόποδες του Μπέλες, έκτισαν ένα σπίτι και πήγαιναν τα Σαββατοκύριακα. Μανιώδης κυνηγός. Πέρυσι απολύθηκε. Δεν έχει λεφτά να αγοράσει φυσίγγια, έμεινε και χωρίς σκυλιά! Αποσύρθηκε στο χωριό και τη βγάζει εκεί καλλιεργώντας ένα μεγάλο λαχανόκηπο. Η γυναίκα του παίρνει 600 εβρά σύνταξη, με αυτά τη βγάζουν -έχουν και δύο παιδιά που σπουδάζουν. Τα λεφτά φτάνουν δεν φτάνουν για χαράτσια και λογαριασμούς.  

Μια ζωή στη δουλείά, έχω ζήσει και έχω συζητήσει με εργάτες, έχω πιει βαρέλια τσίπουρο με βιομηχανικούς προλετάριους, έχω καπνίσει τσουβάλια φούντα με προλετάριους. Η κουμπάρα μας είναι προλετάρια. Πολλοί φίλοι είναι προλετάριοι. Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να πω λίγα πράγματα για τους προλετάριους, κι αν έχετε την εντύπωση ότι δεν υπάρχει βιομηχανικό προλεταριάτο, τι να σας πω, δεν φταίω εγώ που η ανοησία σας είναι απύθμενη.

Το βιομηχανικό προλεταριάτο είναι σχιζοφρενικό,  με την πολύ ήπια σημασία της έννοιας. Είναι πολύ έξυπνο και πολύ αποβλακωμένο. Είναι πολύ σοφό και πολύ ανόητο. Είναι πολύ αθώο και πολύ ένοχο. Είναι πολύ αλτρουιστικό και πολύ  εγωιστικό. Είναι πολύ οξυδερκές και πολύ αμβλύνουν. Είναι άτρομο και δειλό, φοβισμένο. Είναι αφελές και γάτα. Δείχνει εμπιστοσύνη εύκολα αλλά είναι και πάρα πολύ επιφυλακτικό. Το γιατί είναι έτσι και συμπεριφέρεται έτσι νομίζω πως είναι κάτι που δεν δυσκολευόμαστε να το κατανοήσουμε: παράγει κοινωνικό πλούτο (εμμενής κομμουνισμός)  αλλά σε κατάσταση δουλείας (Κυριαρχία). Η κατάσταση του προλεταριάτου είναι αποτέλεσμα της συνύπαρξης του εμμενούς κομμουνισμού και της Κυριαρχίας στη παραγωγή, στη διασκέδαση, στην ξεκούραση, στο σώμα του, στη ψυχή του, στο μυαλό του.  Πολιτικά, βρίσκεται πιο αριστερά από την Αριστερά και ταυτόχρονα πιο δεξιά από τη Δεξιά.

Και τώρα το ερώτημα που με απασχολεί: γιατί το βιομηχανικό προλεταριάτο δεν απεργεί; Η απάντησή μου:

Διότι είναι πολύ έξυπνο και εξόχως διορατικό. 

Θα απεργούσε εάν υπήρχε Αριστερά. Μιας όμως και δεν υπάρχει Αριστερά, δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να απεργήσει. Εάν δεν απεργήσει το βιομηχανικό προλεταριάτο, οι αλλεπάλληλες αδίστακτες και ανηλεείς επιθέσεις του Κυρίου δεν πρόκειται να αποκρουστούν και η μία ήττα θα διαδέχεται την άλλη. 

Κάνει καλά που δεν απεργεί το προλεταριάτο; Κάνει πολύ καλά, πάρα πολύ καλά! Το βιομηχανικό προλεταριάτο είναι ευφυέστατο. Ξέρετε πότε θα απεργήσει; Όταν θα εξαφανιστεί από προσώπου πολιτικής γης η ιστορική, νεκροζώντανη Αριστερά. Το βιομηχανικό προλεταριάτο της ανοίγει το λάκκο. Δεν ακούτε τους κασμάδες και τα φτυάρια; Περίεργο που δεν τα ακούτε. Το βιομηχανικό προλεταριάτο θα της ρίξει τη χαριστική βολή.

Μέχρι τώρα, η ιστορική Αριστερά δεν κατάλαβε τίποτα.

Τώρα θα καταλάβει.

Αθανάσιος Τριανταφυλλιά Δρατζίδης