γιατί δεν απεργεί το βιομηχανικό προλεταριάτο

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η αδίστακτη και ανοικτίρμων επίθεση του Κυρίου ημών  κατά των υποτελών Παραγωγών στέφθηκε με πλήρη επιτυχία, η νἰκη ήταν και είναι συντριπτική. Για τους υποτελείς, η ήττα ήταν και είναι ολοσχερής. Κάποιοι και κάποιες εδώ και τρία χρόνια περιμένουν τον ξεσηκωμό, την εξέγερση, την κοινωνική έκρηξη -φαίνεται όμως πως θα περιμένουν για πολύ ακόμα. Κι αν γίνει όμως, η ήττα θα είναι καυστική, σαν βιτριόλι, και η θέση των ηττημένων ακόμα πιο δεινή και το παρόν ακόμα πιο βαρύ. Πολλοί και πολλές επιχειρούν να διατυπώσουν μια εξήγηση για την αδυναμία, αδιαφορία ή έλλειψη διάθεσης ξεσηκωμού και εξέγερσης. Θα παραθέσω μία από αυτές τις απόπειρες, αρκεί και περισσεύει,  μιας και συμπυκνώνει όλη τη σχετική επιχειρηματολογία και τον υποβαστάζοντα τρόπος σκέψης. Ακολούθως, θα παραθέσω τη δική μου θέση: εάν δεν απεργήσει το βιομηχανικό προλεταριάτο, η ήττα θα είναι οριστική και αμετάκλητη. Αυτό όμως δεν απεργεί, οπότε η ήττα είναι και θα είναι οριστική και αμετάκλητη, εκτός εάν . . .  -γιατί δεν απεργεί όμως; Θα απεργήσει; Πότε, κάτω από ποιες συνθήκες και προϋποθέσεις; Γιατἰ δεν απεργεί τώρα;

Σε αυτά τα ερωτήματα θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε σήμερα, φίλες και φίλοι. Εάν κάποιοι και κάποιες ενοχληθούν και θυμώσουν, να πιουν ξύδι να συνέλθουν κι αν δεν έχουν ξύδι να με βρίσουν· γουσταρίζω!!!

Διάβασα στο Αριστερό Βήμα ένα κείμενο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου, φίλα προσκείμενου, τουλάχιστον,  στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εκ του ΝΑΡ προερχόμενου, από το ΚΚΕ δηλαδή,  και συντάκτη της Καθημερινής, της πιο έγκυρης εφημερίδας του Κυρίου εν Ελλάδι. Το κείμενο φέρει τον τίτλο Να ξεκινήσουμε Κοινωνικό Ανένδοτο διαρκείας. Αφού τα χώσει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και κρίνει τις ανεπάρκειες της εν γένει Αριστεράς, τελειώνει με ένα συμπερασματικό κεφάλαιο υπό τον τίτλο Παρατεταμένη λαϊκή αντεπίθεση. Και γράφει (υπογραμμίσεις δικές μου):

Το μείζον πρόβλημα με την Αριστερά, στη σημερινή συγκυρία, είναι ότι αδυνατεί να παίξει το ρόλο της στη συλλογική οργάνωση και πολιτική διεύθυνση ενός κινήματος μαζών με προοπτική νίκης -. . .το λαϊκό κίνημα αφού δοκίμασε 30 γενικές και πολλαπλάσιες κλαδικές απεργίες, Αγανακτισμένους, πορείες και εκλογές, φτάνει σε κάποια όρια και δυσκολεύεται να βρει το μοχλό για το επόμενο, αποφασιστικό βήμα.

Και συνεχίζει γράφοντας ότι ‘ο κίνδυνος είναι να περάσει οριστικά η πρωτοβουλία των κινήσεων στα χέρια του αντιπάλου και να υποστεί το ελληνικό εργατικό κίνημα μια ήττα όχι απλά στρατηγικών αλλά ιστορικών διαστάσεων . . .’ ,

Όμως, ΄ο πόλεμος δεν έχει κριθεί. . . Εκείνο που χρειάζεται, πιστεύουμε, είναι μια μεγάλη αγωνιστική πρωτοβουλία με την ευρύτερη πολιτική στήριξη και με πρωτοβουλία των δυνάμεων της Αριστεράς, που θα ανεβάσει κατακόρυφα την αυτοπεποίθηση των λαϊκών δυνάμεων και θα τους προσφέρει ορατή προοπτική νίκης’.

Συνεχίζει και τελειώνει:

Σχηματικά, θα μιλάγαμε για έναν κοινωνικό και πολιτικό ανένδοτο διαρκείας, με άμεσο στόχο την κατάργηση των μνημονίων και του χρέους και την ανατροπή της τριτοκομματικής κυβέρνησης. Μια γενική απεργία διαρκείας θα ήταν ο πιο ευθύς δρόμος αλλά οι συνθήκες και η συνείδηση των μαζών δεν το επιτρέπουν ακόμη. Το πρώτο βήμα θα μπορούσε να είναι μια μεγάλη πολιτική πρωτοβουλία της σύνολης Αριστεράς. Με αφορμή την επισημοποίηση της μετατροπής της Ελλάδας σε μνημονιακό προτεκτοράτο, να θέσει θέμα (σ.σ. η σύνολη Αριστερά) συνταγματικής εκτροπής και εθνικής προδοσίας, να δηλώσει ότι δεν αναγνωρίζει πλέον τη νομιμότητα αυτής της κυβέρνησης  και να εγκαινιάσει μια πανελλαδική αλυσιδωτή κινητοποίηση με στόχο τη διάλυση της Βουλής, την προκήρυξη εκλογών και τη δημιουργία μιας νέας συντακτικής Εθνοσυνέλευσης.

Στο πλαίσιο αυτό, οι βουλευτές της Αριστεράς να απέχουν από κάθε ψηφοφορία στο κοινοβούλιο πέρα από τις συζητήσεις για πρόταση μορφής, όποτε επιλέξουν παρόμοια κίνηση. Το κυριότερο, να μεταφέρουν το κέντρο βάρους της πολιτικής δράσης στους δρόμους και τις πλατείες, αρχίζοντας από επαρχιακές πόλεις και γειτονιές και καταλήγοντας σε μια ειρηνική κατάληψη διαρκείας του κέντρου της Αθήνας, μέχρι να πέσει η κυβέρνηση. Συμβολικές καταλήψεις δημοσίων χώρων, εναλλακτικά μέσα μαζικής αντιπληροφόρησης, νεανικά δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, κλαδικές απεργίες και στο βαθμό που δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες γενική απεργία, θα συνοδεύουν και θα δώσουν άλλη διάσταση σε αυτό το μεγάλο αγώνα, που θα γράφει στη σημαία του:

θέλουμε πίσω τη ζωή μας

θέλουμε πίσω τη χώρα μας

θέλουμε πίσω το μέλλον μας (υπ. του Π.Π.) 

Κοινωνικό Ανέκδοτο διαρκείας!

Αναρωτιέμαι: μας δουλεύει ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου ή έχει αποβλακωθεί τελείως μα τελείως και σπέρνει αυταπάτες και ανοησία; Και μας δουλεύει και έχει αποβλακωθεί και σπέρνει αυταπάτες και ανοησία. Η σύνολη Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ και λοιποί) θα συνεργαστεί και θα αναλάβει  μια αγωνιστική πρωτοβουλία  που θα καταλήξει σε ειρηνική κατάληψη διαρκείας του κέντρου της Αθήνας, που θα συνοδευτεί από γενική απεργία, στο βαθμό βέβαια που θα δημιουργηθούν συνθήκες, μέχρι να πέσει η κυβέρνηση.  Γενικές απεργίες, αγανακτισμένοι, καταλήψεις πλατειών, πορείες, διαδηλώσεις, καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, εκλογές  έχουν αποτύχει παταγωδώς κι ο αριστερός αγωνιστής δημοσιογράφος προτείνει αυτό που έχει αποτύχει! Το δράμα και το αδιέξοδο της ιστορικής Αριστεράς σε όλο τους το μεγαλείο. Είχαμε ζωή, χώρα και μέλλον, μας τα πήραν και τώρα τα θέλουμε πίσω! Και θα τα πάρουμε! Το τρίτο το μακρύτερο θα πάρουμε!

Θα είμαι σύντομος, επιγραμματικός θα έλεγα, αφοριστικός -έχω βαρεθεί να λέω τα ίδια και τα ίδια. Εάν δεν τα εγκαταλείψουμε όλα αυτά που λέει ο συντάκτης, η μία ήττα θα διαδέχεται την άλλη εις το διηνεκές. Η ιστορική Αριστερά δεν θέλει, δεν μπορεί, δεν διανοείται να τα εγκαταλείψει. Εάν τα εγκαταλείψει, θα πρέπει να αυτοδιαλυθεί, να πάψει να υπάρχει ως ένα σύνολο οργανώσεων πιστών αντιγράφων του Κράτους και να οργανωθεί ξανά ως μια ομοσπονδία αυτόνομων και συνεργαζόμενων ομάδων εν πνεύματι ελευθερίας πνεύματος και άσκησης της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της ισότητας και της ελευθερίας  – και κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει ποτέ των ποτών. Εάν το κάνει, θα εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη των Υποτελών Παραγωγών. Δεν θα το κάνει, οπότε εμπιστοσύνη προς την Αριστερά εκ μέρους των Υποτελών δεν πρόκειται να υπάρξει. Και δεν θα το κάνει διότι εάν το κάνει θα χάσει πάρα πολλά προνόμια. Δεν πρόκειται ποτέ ο Παπαδημούλης ή κάποιος άλλος ή άλλη βουλευτής της σύνολης Αριστεράς να ζητήσει συγγνώμη που είναι τόσα πολλά χρόνια βουλευτής και κονομάει 7 ή 8 χιλιάρικα το μήνα, την ώρα  που οι εργαζόμενοι στήνουν κώλο για να βγάλουν 600 και 800 και χίλια εβρά για να ταΐσουν τα παιδιά τους. Εάν η Αριστερά δεν αποποιηθεί των συμφερόντων της και των προνομίων της, οι Υποτελείς το μόνο που θα κάνουν είναι να ψηφίσουν Αριστερά και να την εκθέσουν με την πρώτη δυσκολία, και πολύ καλά θα κάνουν.

Οι θέσεις μου:

1. Εάν δεν απεργήσει το βιομηχανικό προλεταριάτο των εξαγωγικών καπιταλιστικών βιομηχανιών και επιχειρήσεων,  (και δεν συνταχθούν δίπλα του, και όχι πίσω του, και τα άλλα στρώματα της εργατικής τάξης και των υπαλλήλων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα), δεν πρόκειται να υπάρξει καμία μα καμία μεταβολή της κατανομής της ισχύος, του συσχετισμού των δυνάμεων.

2. Το βιομηχανικό προλεταριάτο δεν απεργεί για δύο λόγους: Πρώτον, είναι το τμήμα της εργατικής τάξης που έχει εξασφαλισμένη και σχετικά καλοπληρωμένη εργασία -το 2012 οι εξαγωγές αυξήθηκαν, θα το γνωρίζετε αυτό, και είναι βέβαιο ότι η αυξητική τάση θα συνεχιστεί και το 2013. Δεύτερον, δεν θα απεργήσει για να συμπαρασταθεί στους εργαζόμενους,  τους αυταπασχολούμενους και τους κρατικούς υπαλλήλους και τους χρεωκοπημένους μικροαστούς και μεσοαστούς για δύο λόγους. Κατ΄αρχήν δεν απεργούν αυτοί οι ίδιοι – διότι δεν μπορούν, ως άνεργοι, κι όταν μπορούν δεν το κάνουν -μόνο ένα μέρος απεργεί, το οποίο γίνεται ολοένα και μικρότερο, φάνηκε στη τελευταία γενική απεργία την στιγμή που κορυφωνόταν η επίθεση του Κυρίου. Και ο δεύτερος λόγος: εάν απεργήσει το βιομηχανικό προλεταριάτο και η απεργία αυτή διασαλεύσει την κοινωνική τάξη και επιφέρει αναζωογονητική αναστάτωση, η σύνολη Αριστερά θα το πουλήσει και θα στραφεί εναντίον του. Το βιομηχανικό προλεταριάτο γνωρίζει πολύ καλά τι λαμόγια και τι πολιτικά αποβράσματα και καθάρματα και παλιοτόμαρα είναι η σύνολη Αριστερά.

3. Αυτή τη στιγμή, αυτό που επικρατεί στο βιομηχανικό προλεταριάτο είναι αυτό που διατύπωσα στον τίτλο του χθεσινού σημειώματος: όσο έχουμε δουλείά, θα δουλεύουμε· μετά, θα δούμε τι θα κάνουμε.  Εάν δεν το γνωρίζετε, να τι κάνει:

μαζεύει σάπια φρούτα και λαχανικά από τις λαϊκές

δεν πληρώνει

αυτοκτονεί

κλέβει

ζει με τη διανομή τροφίμων των κοινωνικών παντοπωλείων, της Εκκλησίας και της Χρυσής Αυγής

ζει με την αλληλοβοήθεια των γειτόνων εργατών

επιστρέφει στα χωριά από τα οποία ήρθαν οι ίδιοι ή οι γονείς τους.

Οπότε; Είμαστε καταδικασμένοι να ηττηθούμε και να συντριβούμε;

Οχι, βέβαια! Η δική μου πρόταση είναι η εξής: να αποφύγουμε την κοινωνική έκρηξη  – να οργανωθούμε σε συμβιωτικές ομάδες των 15-20 μελών (ατόμων, ζευγαριών, οικογενειών), να συνεργαστούμε, να αλληλοβοηθηθούμε, να αντιμετωπίσουμε έτσι την ανεργία, τη μοναξιά, την απελπισία, τη φτώχεια και την ανέχεια  – στις πόλεις και στα χωριά.

Πρόκειται για την κοινωνική επανάσταση, για τη διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού, για την διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου βάσει το πρώτου αξιώματος:

νικάμε χωρίς να πολεμάμε