in θέατρο, ποίηση

Παραγωγός Δεσμώτης

[για τον Κίμωνα που θέλει να το μελοποιήσει]

ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ

Το βάθος της ημικυκλικής σκηνής αποτελείται από μεγάλες αφίσες, η μια κοντά στην άλλη. Η κεντρική δείχνει μια αγέλη προβάτων. Δεξιά κι αριστερά, αγελάδες στη γραμμή που τρώνε σκυμμένες στο παχνί, μια τεράστια αίθουσα με εργαζόμενους μπροστά στους υπολογιστές τους, μποτιλιάρισμα σε αυτοκινητόδρομο, ελληνική σημαία, τηλεόραση με σκηνή από πρωινάδικο, δελτίο Κίνο, ,ένα κομπιούτερ, μια τυφλή Θέμιδα με μαντήλι στα μάτια, μια μπάλα ποδοσφαίρου.

Πάνω σε κάθε αφίσα, όρθιοι, με τα πόδια και τα χέρια ανοιχτά, αλυσοδεμένοι εργάτες και εργάτριες.

Στο δεξιό μέρος της σκηνής, τραπέζι με κομπιούτερ επάνω. Μπροστά του, μια αναπαυτική καρέκλα. Εμφανίζονται στη σκηνή αστυνομικοί της Αντιτρομοκρατικής που στη πλάτη τους είναι γραμμένο σε άλλους ΚΡΑΤΟΣ Α. Ε. και σε άλλους ΒΙΑ Α.Ε. Από πίσω τους, με χειροπέδες στα χέρια και στα πόδια, ένας εργαζόμενος. Πίσω από αυτόν, ακολουθεί ένας άνδρας με εργατική φόρμα και τσάντα εργαλείων στο χέρι.

Οι αστυνομικοί  φοράνε  κουκούλες, σαν κι αυτές που φορούν οι άνδρες των Αντιτρομοκρατικών Υπηρεσιών, των Ειδικών Δυνάμεων,  όλοι οι άλλοι ηθοποιοί  μάσκες εργασίας, όπως οι μπογιατζήδες, οι μαρμαράδες, οι αγρότες, οι γιατροί, οι ηλεκτροσυγκολλητές, οι φαναρτζήδες, ανάλογα με την περίπτωση.

ΚΡΑΤΟΣ Α.Ε.

Φτάσαμε, επιτέλους! Αν το μποτιλιάρισμα είναι φυλακή,

σίγουρα  το αυτοκίνητο είναι στενό κελί.

Δούλες είστε, και δούλοι, μα τις αλυσίδες τις χοντρές

να  δείτε δεν μπορείτε.

Έξυπνο, μα δεν αρκεί.

Τώρα μπορώ. Τα πάντα βλέπω και δεν αστοχώ.

Τώρα μπορώ να κάνω

αυτό που ήθελα από καιρό.

Στο παρελθόν θα επιστρέψω

και με μένα και σεις μαζί.

Η δύναμη η τωρινή

την αδυναμία τη παλιά θα σβήσει.

Κλειδαρά, τον τρομοκράτη αυτόν εδώ

στην  καρέκλα την αναπαυτική

με αλυσίδες γερές θα τον δέσεις.

Ξέρεις τι έκανε; Φτιάχνει δικούς του νόμους!

Να δουλεύουμε, λέει, τώρα μπορούμε,

μέρα πάρα μέρα!

Μήνα πάρα μήνα, χρόνο πάρα χρόνο,

όπως βολεύει κι όπως αρέσει

στον κάθε ένα και στη κάθε μια.

Έγκλημα!

Άλλο σου λέμε

κι άλλο κάνεις!

Δεν έμαθες μου φαίνεται να υπακούς!

Μας ξέφυγες, μα που θα πας;

Θα πεθάνεις ή θα μάθεις

το κεφάλι να σκύβεις σιωπηλός.

Μαζί μας θα έρθεις,

τη δουλειά σου να κοιτάς,

υπεύθυνος να είσαι,

προσεκτικός,

πολίτης,

τη συνδρομή σου στη Green Peace να μη ξεχνάς,

να μη τρέχεις,

άγχος να μη έχεις,

ευτυχισμένος να είσαι,

με τον εαυτό σου καλά να τα έχεις,

μπορείς να με διατάζεις,

κάνε ό,τι κάνω,

χαμένος δεν θα είσαι.

Τον εαυτό σου να κοιτάς,

τους άλλους μη γαμάς,

μπορείς κι εσύ να γίνεις

πλούσιος και ισχυρός,

πάρε δάνειο από μας,

πάρε ιδέες, πάρε εκφράσεις,

άνθρωποι είμαστε κι εμείς

σαν εσάς.

Αλλά μη ξεχνάς,

θέλει σκληρή δουλειά

μπροστά να πας,

τι θα κάνουμε χωρίς εσάς;

Τη καταστροφή θα φέρεις

αν δεν σ΄ αρέσει να υποφέρεις.

Θα το μάθεις!

Μήπως θέλεις να πεθάνεις;

Εδώ, στην άνετη αυτή καρέκλα

τα κοκαλάκια σου θ’ αφήσεις.

Μέρα νύχτα θα δουλεύεις

μέχρι  να πεθάνεις.

Στο παρελθόν θα επιστρέψω

και ξέρεις πώς μπορώ.

Κι όταν ξεκουράζεσαι, πάλι θα δουλεύεις!

Δεν κατάλαβες πως  εργάζεσαι

τηλεόραση όταν βλέπεις;

Δεν κατάλαβες πως εργάζεσαι

όταν οδηγάς;

Ήλιο δε θα βλέπεις, ούτε και φεγγάρι,

αέρα θα αναπνέεις τεχνητό.

Σύνταξη δε θα παίρνεις,

θα πεθαίνεις στη δουλειά· μας συμφέρει.

Σχολιάστε ελεύθερα!