αγάπη, καλημέρα!
3.
Έχοντας κατά νου ότι οι λέξεις, έννοιες και όροι, σηκώνουν μεγάλα φορτία ιδεολογίας και παρασημάνσεων, παραδηλώσεων, αναγκάζομαι να εξετάσω αυτές που με ενοχλούν όταν τις διαβάζω και τις ακούω. Δέχομαι το ανυπόστατο του στρουθοκαμηλισμού: οι στρουθοκάμηλοι δεν χώνουν το κεφάλι μέσα στην άμμο για να αποφύγουν τον κίνδυνο. Θα έλεγα ότι αυτό είναι ίδιον του ανθρώπου, οπότε στη λέξη ‘ανθρωπισμός’ επικάθεται ένα, άρτι επινοηθέν, νέο σημασιολογικό επίστρωμα, ικανό να υποκαταστήσει την μέχρι τώρα χρησιμοποιημένη λέξη για την εθελοτυφλία και την εξ αυτής προερχομένη υποκρισία.
Ενοχλούμαι όταν διαβάζω τις λέξεις ‘αγώνας’ και ‘πάλη’. Κι αυτό διότι ο Κύριος ούτε αγωνίζεται, ούτε παλεύει. Ο Κύριος μπορεί να τον παίζει αλλά δεν παίζει, δεν αστειεύεται· ο Κύριος πολεμάει, είναι πολεμιστής: αρπάζει, καταστρέφει, εξοντώνει. Δεν το κάνει πάντα με όπλα, το κάνει και με άλλους τρόπους. Αυτός είναι ο κοινωνικός πόλεμος· τον διεξάγει και ο Κύριος. Εάν μεταχειριζόμαστε τις λέξεις ‘αγώνας’ και ‘πάλη’, τότε, τον διεξάγει μόνο Αυτός. Ο Κύριος πολεμάει κι εμείς τον παίζουμε· παίζουμε, αγωνιζόμαστε και επιδιδόμαστε σε αθλοπαιδιές, παλεύουμε. Είναι δυνατόν να μην ηττώμεθα αενάως, τη στιγμή μάλιστα που ο Κύριος τη λέξη ‘ήττα’ δεν θέλει ούτε και να την ακούει;
Όσο δεν θα αποφασίζουμε να πολεμήσουμε, θα ηττόμεθα οικτρώς, διότι θα πολεμάει μόνο ο Κύριος κι εμείς απλά θα υφιστάμεθα τα πλήγματά του, τις εκτελεσμένες αποφάσεις Του. Εάν όμως αποφασίσουμε να πολεμήσουμε, όχι μόνο θα πετάξουμε τους όρους ‘αγώνας’ και ‘πάλη’, όχι μόνο θα υιοθετήσουμε αυτόν του κοινωνικού πολέμου αλλά και θα υποχρεωθούμε να ασχοληθούμε με τη θεωρία του πολέμου και του κοινωνικού πολέμου. Γιατί όμως μεταχειριζόμαστε τις παραπάνω μεταφορές;
Τις μεταχειριζόμαστε για να αποφύγουμε τον όρο πόλεμος, μιας και είμαστε φιλειρηνιστές και οραματιζόμαστε μια κοινωνία χωρίς πόλεμο. Δεν τον θέλουμε τον πόλεμο, οπότε, δεν θέλουμε ούτε τον κοινωνικό πόλεμο. Κι αφού δεν θέλουμε να πολεμάμε και να πολεμήσουμε, θα αποφύγουμε και τον κοινωνικό πόλεμο. Ανθρωπισμός, αγαπητές στρουθοκάμηλοι, ανθρωπισμός!
Θα πολεμήσουμε λοιπόν, θέλουμε δε θέλουμε. Εάν δεν πολεμήσουμε, θα ηττηθούμε. Εάν πολεμήσουμε, δεν θα ηττηθούμε· και θα υποστηρίξω, με την πρόταση που καταθέτω πως να πολεμήσουμε, ότι θα νικήσουμε. Πριν πολεμήσουμε όμως οφείλουμε να απαντήσουμε σε μια πληθώρα ερωτημάτων που εγείρονται. Ποιός είναι ο πολεμιστής Κύριος, γιατί πολεμάει, πως; Ποιοί είμαστε εμείς, γιατί πολεμάμε, πως;
Θα δεχτούμε, δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς, πως ο πολεμιστής Κύριος σχεδιάζει, επιδιώκει να εξοντώσει τους περιττούς πληθυσμούς που ξερνάει η προϊούσα σήμερα και επιταχυνόμενη αύριο συρρίκνωση του καπιταλισμού. Πριν δούμε πως θα ακυρώσουμε αυτή την απόφαση του Κυρίου, πως θα αχρηστεύσουμε το σχέδιό Του, ας εξετάσουμε πως θα επιχειρήσει να μας εξοντώσει. Να μην παραβλέψουμε να παρατηρήσουμε ότι η λατρεία του σχεδίου από τον Κύριο υποκρύπτει, δηλώνει μάλλον, την εκ μέρους Του διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου. Όπου κι όταν ακούτε ‘σχέδιο’ να είστε βέβαιες και βέβαιοι ότι πρόκειται για μιά άλλη λέξη όχι μόνο για τον πόλεμο αλλά και για τον κοινωνικό πόλεμο. Όταν πολεμάμε λοιπόν τον Κύριο, που εδώ και χιλιάδες χρόνια ασχολείται επισταμένως και ανυποχωρήτως με τη θεωρία του πολέμου, θα πρέπει αρχικά να αποκαλύπτουμε το σχέδιό του, τα σχέδιά του καλύτερα. Διότι μόλις ένα σχέδιο αποτύχει, ο Κύριος σπεύδει να καταρτίσει ένα άλλο, εάν δεν το έχει ήδη καταρτίσει, και να το υλοποιήσει.
Το σχέδιο είναι η ορατή πλευρά της πυρηνικής επιθυμίας του Κυρίου: η πραγματικότητα να είναι η εκπλήρωση των επιθυμιών ενίσχυσης της Ισχύος. Αυτή είναι η επινόηση της πραγματικότητας από τον Κύριο: είναι ο βασικός τρόπος ελέγχου και αποίκισης του μέλλοντος. Το μέλλον όμως είναι ένα πεδίο μάχης, ένα επίδικο αντικείμενο του κοινωνικού πολέμου, οπότε οφείλουμε και εμείς να το ελέγξουμε και να το αποικίσουμε. Θα πολεμήσουμε και θα αποικίσουμε το μέλλον όχι για να μιμηθούμε τον Κύριο αλλά για επιβιώσουμε, να ζήσουμε. Δεν θα πολεμήσουμε όπως πολεμάει ο Κύριος ούτε θα αποικίσουμε το μέλλον όπως το κάνει Αυτός.
Να το πρώτο ερώτημα: ποιός θα είναι, ποιός είναι ήδη, ο πρώτος τρόπος εξόντωσης των περιττών κι άχρηστων πληθυσμών; Θα σκεφτούμε όπως ο Κύριος και θα διατυπώσουμε μια απάντηση. Θα εξοντώσουμε τους περιττούς Υποτελείς Παραγωγούς ως εξής: δεν θα το κάνουμε εμείς, δηλαδή τα τσιράκια μας, στρατιωτικοί και παραστριωτικοί, αλλά αυτοί οι ίδιοι: θα τους εξαναγκάσουμε να φαγωθούνε μεταξύ τους. Τα πλεονεκτήματα αυτού του τρόπο είναι οφθαλμοφανή. Δεν το κάνουμε εμείς, οπότε, δεν διακινδυνεύουμε και δεν μας κοστίζει και τίποτα. Όταν οι ρωμαίοι έσφαζαν τους αιχμαλώτους, μας αφηγείται η στήλη του Μάρκου Αυρηλίου στη Ρώμη, δεν τους έσφαζαν οι ίδιοι αλλά επέλεγαν ως δημίους μεταξύ των αιχμαλώτων, οπότε, προφανώς έμενε μόνο ένας, τον οποίο και αποκεφάλιζαν.
Το ότι οι υποτελείς αλληλοσφάζονται δεν είναι κάτι το καινοφανές. Γίνονταν, γίνεται και θα γίνεται. Βιασμοί, φόνοι, λιντσαρίσματα, ομαδικές εκτελέσεις παιδιών από ναζιστές και ψυχικά διαταραγμένους, επιθέσεις και φόνοι κατά μεταναστών, μειονοτήτων και διαφορετικών είναι στη ημερήσια διάταξη της κοινωνικής πραγματικότητας. Αυτή την κατάσταση επιθυμεί και επιδιώκει να επιδεινώσει ο Κύριος. Εάν αποτύχει αυτό το σχέδιο, ο Κύριος θα καταφύγει στον διακρατικό πόλεμο, στην οργανωμένη σφαγή μεταξύ των Υποτελών.
Επιθυμώντας και επιδιώκοντας να εξασφαλίσουμε την ηθική υπεροχή, απευθυνόμαστε στον Κύριο και δεσμευόμαστε ότι δεν θα πειράξουμε ούτε μια τρίχα της κεφαλής Του – αρκεί να μας αφήσει να ζήσουμε. Η ηθική υπεροχή συνυφαίνεται με το ζήτημα της θανατικής ποινής, της οργανωμένης, εκ του Κράτους προερχόμενης, και της περιστασιακής, υπό των Υποτελών προκαλουμένης. Διακηρύσσουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι είμαστε υπέρ της κατάργησης της θανατικής ποινής σε όλον τον πλανήτη. Διακηρύσσουμε ότι δεν θα θανατώσουμε κανέναν Κύριο, ούτε κανένα από τα τσιράκια του. Ας κοιμηθούν επιτέλους μια νύχτα ήρεμοι και ξένοιαστοι· η παράνοια είναι πολύ κουραστική, η βλακώδης κούραση μας κουράζει και τέτοια κούραση την αποφεύγουμε τουλάχιστον για λόγους αισθητικής.
Ο Κύριος επιδιώκει να μας εξοντώσει δια της αλληλοσφαγής έχοντας κατά νου το πρώτο αξίωμα διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου: νικάμε χωρίς να πολεμάμε. Εάν δεν τα καταφέρει, τότε θα καταφύγει στο δεύτερο αξίωμα: πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. Και θα καταφύγει στην ήπια εξόντωση, θα καταφύγει και στον οργανωμένο πόλεμο μεταξύ των Υποτελών. Εάν όμως διακηρύσσουμε τον αποτροπιασμό μας για την εκ του Κράτους προερχομένη θανατική ποινή, θα πρέπει να διακηρύξουμε και τον αποτροπιασμό μας τόσο για την ενδοκοινοτική βία όσο και για την διακοινοτική.
Με άλλα λόγια, οφείλουμε να διακηρύξουμε την απέχθειά μας τόσο για το λιντσάρισμα όσο και για τον πόλεμο. Δεν θα αλληλοφαγωθούμε εντός της κοινότητας και της κοινωνίας, δεν θα αλληλοσκοτωθούμε στα πεδία της μάχης. Δεν θα πολεμήσουμε μεταξύ μας κατ΄οιονδήποτε τρόπο: θα πολεμήσουμε μόνο με τον Κύριο. Εάν μπορέσουμε να αποφύγουμε το λιντσάρισμα και τον αγχολυτικό, ατομικό ή μαζικό, φόνο, εάν μπορέσουμε και αποφύγουμε τον διακρατικό πόλεμο, τότε θα έχουμε καταγάγει μια νίκη μεγάλης σπουδαιότητας. Γιατί πρέπει να τα αποφύγουμε; Μπορούμε;
Μπορούμε να το αποφύγουμε διότι το αποφεύγουμε κάθε μέρα, εδώ και χιλιάδες χρόνια, αν και όχι τόσο αποτελεσματικά και η ευθύνη δεν είναι μόνο δική μας, ήτοι, δεν είναι μόνο ανθρωπολογική. Το αποφεύγουμε καθημερινά διότι καθημερινά δεν ξεπερνούμε τα όρια της επιθυμίας και της ελευθερίας, όρια που μας έκαναν ανθρώπους. Εάν τα παρακάμψουμε, μέσα σε λίγες βδομάδες δεν θα μείνει ούτε ένας ζωντανός άνθρωπος πάνω στη Γη. Δεν το καταφέρνουμε όμως όλοι και όλες. Κι αυτό διότι ο φόνος είναι μια ανεξέλεγκτη, αιφνίδια εκτόνωση τεραστίων ποσοτήτων συσσωρευμένου άγχους, άγχος που είναι το εκρηκτικό ίζημα στερήσεων και ταπεινώσεων. Αυτή είναι η ηδονή του φόνου κι όποιος, όποια δεν το δέχεται κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ανθρωπιστής! Οι ζωντανές βόμβες, αυτοί που οπλίζονται, μπαίνουν σε ένα σχολείο, θέατρο, κινηματογράφο, εμπορικό κέντρο, χώρο εργασίας και σκοτώνουν δεκάδες, λιγότερους ή περισσότερους, κι αυτοκτονούν ή δεν αυτοκτονούν, περιέρχονται, άθελά τους, στην κατάσταση του προανθρώπου.
Στην κατάσταση του προανθρώπου περιερχόμαστε κι όταν εκτονώνουμε μαζικά, οχλοκρατικά (αποφεύγω συνειδητά τη χρήση των όρων ‘ομαδικά’, ‘συλλογικά’) το άγχος. Ας υπογραμμίσουμε ότι ζώντας σε εποχή άνωθεν, εκ του Κυρίου δηλαδή, επιβεβλημένων στερήσεων, τα περιστατικά του λιντσαρίσματος θα είναι όλο και πιο συχνά. Δεν ασπάζομαι, κατά κανένα τρόπο, τα επιχειρήματα της αναπόφευκτης και αυθόρμητης λαϊκής δικαιοσύνης. Η λαϊκή δικαιοσύνη είναι επικίνδυνη και ενδέχεται να εκτραπεί σε ατραπούς επικίνδυνους. Η βεντέτα είναι μορφή λαϊκής δικαιοσύνης και γνωρίζουμε πολύ καλά τις οικτρές συνέπειές της. Η βία τείνει εγγενώς προς την κλιμάκωση κι αυτός είναι ο λόγος που οι πολιτικοί είναι πιο πάνω από τους στρατιωτικούς στην ιεραρχία της Κυριαρχίας. Αυτά μας λέει ο φον Κλάουζεβιτς και τα δεχόμαστε κι εμείς. Ο Θουκυδίδης σχολιάζει την κλιμάκωση της ενδοκοινοτικής βίας κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Κέρκυρα ως εξής (Γ 81): ο θάνατος επέρχεται με μύριες μορφές· κάθε τι που συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, συνέβη και τότε. Ο πατέρας σκότωνε τους γιούς του, οι ικέτες αποσπώνταν από τους ναούς και κατακρεοργούνταν κοντά στα ιερά και πολλοί πέθαναν περιτειχισθέντες μέσα στο ιερό του Διονύσου, του θεού του γλεντιού και της χαράς.
Θα πρέπει να αποφύγουμε μια επιστροφή στην κατάσταση του προανθρώπου, προς την κατάλυση των ορίων της ελευθερίας και της επιθυμίας, προς την οποία τείνουμε εγγενώς ως άνθρωποι. Παρ’ όλη τη διαρκή δραστικότητα της τάσης επιστροφής στην προανθρώπινη κατάσταση, παραμένουμε άνθρωποι. Κι ενώ ορίζουμε τον πολιτισμό ως τον ευάρεστο και άρα ακίνδυνο τρόπο ικανοποίησης του τέρατος μέσα μας (έρωτας, τέχνη, κλπ), ο Κύριος, ο άρπαγας, καταστροφέας και εξοντωτής εμφανίζεται περισσότερο ως προάνθρωπος παρά ως άνθρωπος.
Ζούμε την Αποκάλυψη του Κυρίου: Κύριε, είσαι περισσότερο προάνθρωπος παρά άνθρωπος.
Όταν θα καταπιαστούμε με την ελευθερία της αγοράς, η Αποκάλυψη αυτή θα μας σταθεί χρήσιμος οδηγός. Προσώρας, ας μην ξεχνάμε ότι ο αντίπαλος, ο Κύριος, είναι ένα Τέρας. Κι όταν λέμε Κύριος δεν εννοούμε μόνο το αφεντικό μας, τον εργοδότη μας, τον καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος αλλά και τον άνδρα που δεν αφήνει τη γυναίκα του να πάει να χορέψει. Και αυτή η διαπίστωση θα μας φανεί πολύ χρήσιμη όταν θα μιλήσουμε για το πως θα διεξάγουμε τον κοινωνικό πόλεμο.
Αύριο πάλι