Ο δυτικός πολιτισμός αρχίζει να θεμελιώνεται όταν οι γαιοκτήμονες στην Αρχαϊκή Ελλάδα, απόγονοι ποιμένων, μετά το 800-750 π. Χ., απήγαγαν με τον πόλεμο από Μικρά Ασία, Θράκη και Σκυθία (η σημερινή Ουκρανία) νεαρούς άνδρες για να καλλιεργήσουν τα κτήματά τους· ήταν οι πρώτοι δούλοι. Πολύ σύντομα άρχισε η ανταλλαγή δούλων με σίδηρο, η πώληση δούλων με αντάλλαγμα σίδηρο· αυτά ήταν τα πρώτα εμπορεύματα, ένα από τα οποία χρησιμοποιήθηκε ως χρήμα, το οποίο εμφανίζεται με τη
μορφή σιδερένιας σούβλας (οβολός): έξι οβολοί χωράνε σε ανδρική παλάμη – αυτή είναι μια δραχμή (δράττομαι,πιάνω στη παλάμη μου)· επειδή όμως ο σίδηρος σκουριάζει, η απώλεια, απαράδεκτη για το Κύριο, η λατρεία της αφθαρσίας, της σπανιότητας και της λάμψης επέφερε τη χρήση μετάλλων που δεν σκουριάζουν: χαλκός, άργυρος, χρυσάφι· ο τόπος όπου γίνεται η αγοραπωλησία των δούλων ονομάζεται αγορά· για να υπάρξει δουλεία χρειάζονται τα σιδερένια όπλα και τα σιδερένια εργαλεία· εκεί, κοντά στον τόπο της αγοραπωλησίας των δούλων, τα όπλα και τα εργαλεία τα παράγουν μεταλλουργοί, που χρησιμοποιούν κι αυτοί δούλους· το λάδι και το κρασί, τα κύρια προϊόντα της εργασίας των δούλων, χρειάζονται μεγάλα αγγεία για να αποθηκευθούν και να μεταφερθούν – να και οι αγγειοπλάστες, που χρησιμοποιούν κι αυτοί δούλους. Δούλος, όπλα, εργαλεία, αγγεία – αυτά ήταν τα πρώτα εμπορεύματα. Η γένεση των πρώτων εμπορευμάτων εκκίνησε μια διαδικασία αλυσιδωτής αντίδρασης, την εμπορευματοποίηση, με αποτέλεσμα σήμερα τα πάντα να είναι εμπορεύματα, ο δε αριθμός τους να είναι ασύλληπτος.
Οι διάσπαρτοι γαιοκτήμονες εγκαταλείπουν τα κτήματά τους, φοβούνται να ζήσουν εν μέσω δεκάδων και εκατοντάδων δούλων και μετακομίζουν κοντά στην αγορά, όπου συγκεντρώνονται για να ανταλλάξουν εμπορεύματα και να πάρουν αποφάσεις – αυτή είναι η διαδικασία σχηματισμού της πόλεως, η οποία ήταν τόπος διαμονής και κατανάλωσης της παραγωγής της υπαίθρου.
Εάν δεν νοείται καπιταλισμός χωρίς εμπορεύματα που παράγονται μέσω της μισθωτής εργασίας, τότε δεν νοείται καπιταλισμός χωρίς δουλεία και απαγωγή: η μισθωτή εργασία είανι απαγωγή και δουλεία. Ο μισθωτός είναι θύμα απαγωγής, είναι δούλος: μετά τη σύναψη της συμφωνίας ανταλλαγής εργασιακής δύναμης και χρήματος, ο μισθωτός είναι κάτι άλλο από αυτό που ήταν πριν τη σύναψη: ήταν και ισχυρός, ως ελεύθερος, ήταν και ανίσχυρος, ως απόκληρος και πεινασμένος αλλά τώρα, με την μισθωτή εργασία χάνει την ισχύ του : η απώλεια της ισχύος είναι η απαγωγή – απαγωγή που δεν φαίνεται. Ως θύμα προσωρινής αλλά επαναλαμβανόμενης απαγωγής δεν μπορεί παρά να είναι προσωρινά αλλά κατ’ επανάληψη δούλος. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο Κύριος ήταν και ισχυρός (κάτοχος του χρήματος) αλλά και ανίσχυρος (χρειάζεται παραγωγούς), με τη μισθωτή σχέση όμως, με την αποδυνάμωση μέσω της απαγωγής του μισθωτού Υποτελούς Παραγωγού, γίνεται πιο ισχυρός, είναι κάτι άλλο από αυτό πού ήταν πριν τη σύναψη της μισθωτής σχέσεης. Ο Υποτελής χάνει ισχή, ο Κύριος κερδίζει ισχή- μετά έρχεται και το κέρδος. Και αναπόφευκτα και ο ανταγωνισμός μετά των Κυρίων.
Μπορεί να υπάρξει οργάνωση της κοινωνίας χωρίς μισθωτή εργασία, χωρίς απαγωγή, δούλους και εμπορεύματα; Ο Κύριος λέει, όχι, δεν μπορεί να υπάρξει. Εμείς, για να δώσουμε μια απάντηση θα στραφούμε στον εγκέφαλό μας, να δούμε πως λειτουργεί.
Σχολιάστε ελεύθερα!