in Αρπακτική, Διανεμητική

από την απόσπαση της Ουκρανίας στην κατάκτηση της Σιβηρίας: το ΝΑΤΟ θα επιτεθεί στη Ρωσία, όταν διαλυθεί η Κίνα

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Ο 21ος αιώνας θα είναι ένας από τους συνταρακτικότερους, ίσως ο συνταρακτικότερος, αιώνες της ανθρώπινης ιστορίας. Θα δούμε και θα ζήσουμε πολλά –  θα ζήσουμε και θα δούμε κοσμοϊστορικές και κοσμογονικές κοινωνικές αναστατώσεις, αλλαγές, μεταβολές. Έχοντας κατά νου  ότι  κοινωνία είναι το πλέγμα των σχέσεων και των αλληλεπιδράσεων των ανθρώπων με τη φύση και των ανθρώπων με τους ανθρώπους, οι αναστατώσεις θα αφορούν τις σχέσεις μας με τη φύση και τις μεταξύ μας σχέσεις. Ως προς τη φύση, τα αποτελέσματα της  υπερφίαλης επιδίωξης του δυτικού Κυρίου να την καθυποτάξει ολοσχερώς, με απώτατο σκοπό την  μέσω της επιστήμης επίτευξη της σωματικής αθανασίας, την οποία ασφαλώς ασπάζονται και οι Υποτελείς Παραγωγοί,  θα είναι τόσο καταστροφικά που θα μας αναγκάσει να αναθεωρήσουμε τη στάση μας και να εγκαθιδρύσουμε μια άλλη σχέση: θα παραδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να γίνουμε πιο ισχυροί από τη φύση και το μόνο που μας απομένει είναι να συμβιώσουμε και να συνυπάρξουμε μαζί της, αποδεχόμενοι βέβαια, μεταξύ των άλλων, και τη θνητότητά μας.

     Ως προς τις μεταξύ μας σχέσεις, η αντίφαση μεταξύ των δυνατοτήτων της εποχής μας, δημιούργημα της μακραίωνης συμβίωσης και συν-εργασίας  των Υποτελών Παραγωγών,  και της επιβαλλόμενης ένδειας, αποτέλεσμα της αρπακτικής, καταστροφικής και εξοντωτικής πρακτικής του δυτικού Κυρίου, θα οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό που, σε συνδυασμό με τις φυσικές καταστροφές, ολόκληρος ο πλανήτης θα γίνει το πεδίο ενός διάχυτου εμφύλιου πολέμου, ο οποίος θα παίρνει πολύ συχνά και τη μορφή διακρατικών πολέμων.

   Ζούμε το οριστικό και αμετάκλητο τέλος της δυτικής προόδου, της ιδεολογίας της σταδιακής μέσω της επιστήμης και της οικονομίας επίλυσης όλων των προβλημάτων. Ζούμε το τέλος του δυτικού πολιτισμού –  θα το συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότεροι Υποτελείς. Το τέλος αυτό προκαλεί αδιέξοδα και τα αδιέξοδα μας φέρνουν ενώπιον του εξής διλήμματος:  ή θα πάμε πέραν του δυτικού πολιτισμού ή θα βιώσουμε ανείπωτης φρίκης καταστροφές και εξοντώσεις. Σήμερα, βλέπει το αδιέξοδο, βιώνει και συνειδητοποιεί το δίλημμα μια μειοψηφία του δυτικού πολιτισμού. Δεν θα τη χαρακτήριζα σε καμιά περίπτωση πρωτο-πορία:  ο όρος προέρχεται από το εννοιολογικό οπλοστάσιο της ιδεολογίας της προ-όδου· δεν υπάρχει πια μπροστά να πάμε, το μπροστά, όπως και το πίσω,  είναι ερείπια και αποκαΐδια. Εκτός αν πάμε στον Άδη, με συγχωρείτε, στον Άρη ήθελα να γράψω.

    Σήμερα, ο Κύριος, και πολλοί Υποτελείς, ιδίως των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, όχι μόνο δεν έχει καμιά απολύτως διάθεση να κινηθεί πέραν του δυτικού πολιτισμού, να παραιτηθεί από την επιθυμία του να καθυποτάξει τη φύση και να επιβάλει την ένδεια και τη σπάνη για να διαιωνίζει και να ενισχύει την Κυριαρχία, αλλά θα κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει το τέλος του δυτικού καπιταλιστικού πολιτισμού, επιταχύνοντας με αυτόν τον τρόπο την παρακμή του. Διότι όσο πιο πολύ επεκτείνεται ένας αρπακτικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας, τόσο πιο γρήγορα προσεγγίζει τα όρια του, τόσο πιο κοντά στη συρρίκνωση, την παρακμή και την αποσύνθεση βρίσκεται. Ο δυτικός καπιταλιστικός πολιτισμός ασφαλώς και έχει κι άλλες δυνατότητες επέκτασης (εάν δεν επεκταθεί, θα συρρικνωθεί και θα καταρρεύσει), μόνο που η επέκταση πρέπει αφενός να διογκώνεται ποσοτικά και αφετέρου να επιταχύνεται. Με άλλα λόγια, οι δυτικές κοινωνίες θέλουν όλο και περισσότερα σε ολοένα και μικρότερο χρονικό διάστημα: 

πολλά και τώρα! Τροφή και Ενέργεια!

   Δεν μας επιτρέπεται να μην συγκρίνουμε τη ρωμαϊκή δουλοκτητική αυτοκρατορία με τον σημερινή δυτική καπιταλιστική αυτοκρατορία –  είναι βέβαιο ότι η δεύτερη θα έχει τη τύχη της πρώτης, δεν γίνεται να μην την έχει. Όσο πιο πολύ επεκτείνονταν ο ρωμαϊκός δουλοκτητικός τρόπος παραγωγής τόσο πιο πολύ χρειάζονταν δούλους (για τα τεράστια λατιφούντια) και τροφή (για τους ακτήμονες – proletarii)· όταν η επέκταση άγγιξε τα όριά της, οι ανάγκες σε δούλους και σε τροφή ήταν τέτοια που μέσα σε δυο γενιές (65 χρόνια) η έλλειψη έγινε αισθητή με πολύ οδυνηρό τρόπο και ανάγκασε τους δουλοκτήτες γαιοκτήμονες να παραχωρήσουν κάποιες ελευθερίες στους δούλους: να ενθαρρύνουν τηνμεταξύ τους  αναπαραγωγή παραχωρώντας καλλιεργήσιμη γη, με την προϋπόθεση βέβαια ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος της παραγωγής θα περιέρχεται στην κατοχή των γαιοκτημόνων – με την απειλή και την χρήση των όπλων ασφαλώς. Εμπορευματική παραγωγή (άρρηκτα συνδεδεμένη με τονδουλοκτητικό τρόπο παραγωγής) και αγορά, Κράτος και στρατός κατέρρευσαν.

     Αν και η διαδικασία επέκτασης και απειλούμενης συρρίκνωσης είναι ίδια στις προαναφερθείσες αρπακτικές αυτοκρατορίες, ούτε τα αποτελέσματα ούτε ο τρόπος υπέρβασης του αρπακτικού αδιεξόδου θα είναι τα ίδια. Οι δυτικές κοινωνίες, κοινωνίες κυριαρχικές, αρπακτικές δηλαδή, είναι κοινωνίες εγγενώς ενδεείς, όσο πλούσιες κι αν φαίνεται πως είναι. Είναι αρπακτικές διότι είναι ενδεείς, κι αφού θα είναι εσαεί ενδεείς, θα είναι εσαεί αρπακτικές. Έκτισαν τα θεμέλιά τους και το οικοδόμημά τους μέσω της αρπαγής και δεν μπορούν να το επεκτείνουν και να το συντηρήσουν παρά μόνο μέσω της αρπαγής, της επιβολής της ένδειας. Κυριαρχία σημαίνει υπέρβαση της ένδειας μέσω της αρπαγής.

   Ο σημερινός δυτικός κόσμος χρειάζεται καθημερινά τεράστιες ποσότητες ενέργειας και τροφής. Όσο επεκτείνεται, τόσο πιο πολλή ενέργεια και τόσο πιο πολλή τροφή χρειάζεται για να αναπαραχθεί. Τα αρπάζει μέσω του εμπορεύματος/χρήματος αλλά αυτό δεν αρκεί: η αρπαγή με τα όπλα είναι απαραίτητη και αναγκαία. Όσο ο καπιταλισμός επεκτείνονταν, το χρήμα ήταν  αποτελεσματικό μέσο αρπαγής , αν και δεν ήταν το μόνο· τώρα, όσο συρρικνώνεται, θέλω να πω ότι επεκτείνεται ολοένα και με πιο βραδείς ρυθμούς, το χρήμα, χωρίς να εξαφανιστεί ασφαλώς,  θα παραχωρεί τη θέση του στα όπλα.  

    Έχουμε περιγράψει ποια θα είναι μια μεταβατική κατάσταση: έχει αρχίσει μια διαδικασία σχηματισμού πλούσιων καπιταλιστικών οάσεων μέσω της  αρπαγής κοινωνικού πλούτου, με αποτέλεσμα την κοινωνική και φυσική ερημοποίηση του πλανήτη. Τί θα γίνει όμως όταν  δεν θα υπάρχει πια τίποτα να αρπαχτεί;  Βρισκόμαστε μακριά από αυτό το ενδεχόμενο; Υπάρχει σήμερα πλούτος, φυσικός και κοινωνικός, για να αρπαχτεί; 

    Υπάρχει, φίλες και φίλοι. Μόνο που ο πλούτος που θα αρπάζεται θα πρέπει να είναι όλο και πιο πολύς και μέσα σε ολοένα και μικρότερα χρονικά διαστήματα με αποτέλεσμα να λιγοστεύει ολοένα και περισσότερο. Όσο πιο πολλά θα αρπάζει ο ανεπτυγμένος καπιταλισμός τόσο λιγότερα θα έχει στη διάθεσή του μελλοντικά. Στην κατάσταση αυτή θα βρεθεί κατά τη διάρκεια του 21ου αιώνα. Πότε ακριβώς δεν το γνωρίζουμε –  δεν θα είναι όμως τα επόμενα 20, 30 χρόνια. Μπορεί όμως και να είναι –  θα δούμε γιατί!

   Προς το παρόν, εννοώ τις προσεχείς δυο τρεις δεκαετίες, και ενέργεια υπάρχει και τροφή υπάρχει. Μόνο που ο πλούτος αυτός είναι ξένος και πρέπει να αρπαχτεί. Πού βρίσκεται η ενέργεια και η τροφή;  Βρίσκεται παντού, υπάρχει όμως μια περιοχή του πλανήτη που είναι αχανής και πλούσια σε ενέργεια και πρώτες ύλες· είναι και πολύ αραιοκατοικημένη: η Σιβηρία. Αυτή την περιοχή έχει βάλει στο μάτι του ο δυτικός Κύριος και θέλει να την κατακτήσει. Μόνο που δεν είναι δική του.

    Πώς είμαστε βέβαιοι ότι θέλει να την κατακτήσει; Εάν όντως θέλει να την αρπάξει, θα μπορέσει να το πετύχει;  Πώς; Ποιοί άλλοι αρνητικοί  παράγοντες επεισέρχονται με αποτέλεσμα το όλο εγχείρημα να καθίσταται ιδιαζόντως δυσχερές; 

Ξυπνάνε τα παιδιά. Θα συνεχίσω αύριο το πρωί.

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. (Ισχύει πως) αυτό είναι το πλάνο το οποίο έχουν κυρίως οι νεοσυντηρητικοί στο μυαλό τους και του οποίου η διεκπεραίωση και εφαρμογή τοποθετείται μέσα στη δεκαετία του 2020 – στην οποία αναφέρεστε συχνά (αλήθεια γιατί; λόγων των κύκλων Κοντράτιεφ;).

    Θα γράψετε κάποια ανάρτηση ή θα μείνετε στον τίτλο;

    Σας παρακολουθώ με ενδιαφέρον.

  2. Δημήτρη, θα το γράψω αύριο το πρωί. Δεν μπορούμε κατά κανένα τρόπο να προσδιορίσουμε πότε θα ολοκληρωθεί το σχέδιο κατάκτησης της Σιβηρίας – δεν είμαι βέβαιος ούτε αν θα ολοκληρωθεί. Χρονολογικά, δεν έχω κατά νού τους κύκλους Κοντράτιεφ – ο οικονομικός παράγοντας ασφαλώς παίζει το ρόλο του αλλά η στρατηγική της κατάκτησης της Σιβηρίας ξεπερνάει κατά πολύ τη διάρκεια των περιοδικών κρίσεων του καπιταλισμού.

  3. Αθανάσιε, συμφωνώ απολύτως πως η στρατηγική της κατάκτησης της Σιβηρίας ξεπερνάει κατά πολύ τη διάρκεια -και τη σημαντικότητα κατ’ εμε- των περιοδικών κρίσεων του καπιταλισμού. Έγραψα πότε περίπου θεωρούν, σκοπεύουν και τοποθετούν οι ίδιοι πως πρέπει να πραγματωθεί το σχέδιο κατάκτησης της Σιβηρίας, όχι το τι πιστεύω εγώ – εγώ από τη πλευρά μου επίσης (συμφωνώντας πάλι), δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως θα ολοκληρωθεί.

    Χάρηκα για τη συνομιλία, αναμένω την ανάρτηση. Εις το επανιδείν.
    Καλό μας μεσημέρι.