δεν μπορούμε να σκηνοθετήσουμε τη ζωή μας

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Απόψε, Παρασκευή, θα έπρεπε, θα ήθελα (ευτυχία είναι η ταύτιση του θέλω και του πρέπει) να ήμουν στην Αθήνα, στην εκδήλωση-συζήτηση στο Αυτόνομο Στέκι αλλά, για άλλη μια φορά η Ζωή μας υπενθύμισε ότι δεν μπορούμε να τη σκηνοθετήσουμε, να την οργανώσουμε και να τη συντονίσουμε όπως εμείς θέλουμε. Η έκπληξη, το μη αναμενόμενο, το απροσδόκητο, το αναπάντεχο δεν εξοβελίζεται – ο θάνατος, η απώλεια, η θλίψη θα είναι πάντα πλήγμα, μια στιγμή της έκπληξης.  Ετοιμαζόμασταν να πάμε στην Αθήνα, η Ζωή όμως μας πήρε από το χέρι και μας πήγε στην Αλεξανδρούπολη.   

   Η Ζωή μάς κάνει σοφούς- ή μας στέλνει, πρόωρα, χωρίς να το θέλουμε, εκεί από όπου ήρθαμε, στο Τίποτα. Η Ζωή είναι ένα πέρασμα από το Τίποτα στο Τίποτα – ας το ονομάσουμε αυτό το πέρασμα Ατίποτα. Τἰ είναι η σοφία, φίλες και φίλοι; Τι είναι η φιλο-σοφία; Σοφία είναι η κατανόηση, η επίγνωση, η συνειδητοποίηση της συγκυρίας. Δεν θα ήθελα να συμβάλω στην παρανόηση της έννοιας συγκυρία· δεν εννοώ την πολιτική συγκυρία – αυτή υπάγεται στην γενικότερη έννοια της συγκυρίας, της συγκυρίας της Ζωής. Συγκυρία είναι η συμμετοχή (συν) στο κύρος,στην Ισχύη  της Ζωής.  Η Ζωή είναι συγκυρία, η κατανόησή της μάς κάνει σοφούς που μάς επιτρέπει να πολεμήσουμε, η Ζωή υπό συνθήκες Κυριαρχίας είναι πόλεμος, με ηρεμία, αποφασιστικότητα και επιμονή.

      Σοφία, με την αρχαία ελληνική σημασία, είναι η κατανόηση της συγκυρίας της ζωής. Μιας όμως, λόγω της έκπληξης, του αναπάντεχου, και η κατανόηση θα είναι πάντα αβέβαιη, ελλιπής και ανασφαλής, δεν μπορεί, δεν μπορούμε παρά να τείνουμε προς τη σοφία, να θέλουμε να τείνουμε προς τη σοφία – σοφοί θα γίνουμε μόνο την ώρα που θα πεθαίνουμε, ο θάνατος θα μας παράσχει την απόλυτη προσωπική,  και απολύτως άχρηστη κοινωνικά, σοφία – όταν θα βιώσουμε την μοναξιά του θνήσκοντος και της θνησκούσης, όταν δεν θα μπορεί κανείς και καμιά να μάς βοηθήσει.

     Μιας και η Ζωή συνεχώς αλλάζει, η σοφία δεν μπορεί παρά είναι αποτέλεσμα συνεχούς αλλαγής και προσαρμογής – αλλάζεις και ζεις ή επιμένεις να μην αλλάξεις και αρρωσταίνεις και πεθαίνεις πρόωρα. Αυτό που μας βοηθάει να αλλάζουμε είναι η συνειδητοποίηση ότι δεν μας παίρνει, δεν μπορούμε να σκηνοθετήσουμε τη ζωή μας, δεν γίνεται η πραγματικότητα να είναι η εκπλήρωση των επιθυμιών μας, η απεριόριστη βίωση της ελευθερία μας, αφού η ελευθερία είναι εξάρτηση, γινόμαστε άνθρωποι μέσα στη συλλογικότητα, στον κομμουνισμό θα έλεγα. Θα έλεγα επίσης ότι κομμουνισμός είναι τα όρια της επιθυμίας και της ελευθερίας. Είμαστε μέρος, στιγμές όχι ενός όλου, πολλών όλων, πολύ ισχυρότερων από εμάς, οπότε αυτό, το πολύ,  που μπορούμε να κάνουμε είναι να γράφουμε μυθιστορήματα, να σκηνοθετούμε ταινίες, και επιστημονικής φαντασίας, και να προσπαθούμε να  κατανοήσουμε τις τάσεις του παρόντος μπας και μπορέσουμε να κατανοήσουμε το μέλλον. Εάν στις μέρες μας (Zeitgeist) ο Κύριος τρώει τα μούτρα του,  κι εμείς και τα σκατά Του και τα μούτρα μας, τα τρώει γιατί επιμένει να πιστεύει ότι είναι δυνατόν η πραγματικότητα να είναι η εκπλήρωση των επιθυμιών Του, πιστεύει ότι είναι δυνατόν να γίνει αθάνατος· εν τω μεταξύ, στη σκηνή του Ατίποτα, εξολοθρεύοντας τη ζωή, παίζει το ρόλο του εξολοθρευτή του Θανάτου και του θανάτου·  εάν η Ζωή εξολοθρευτεί, αναπότρεπτα θα εξολοθρευτεί και ο θάνατος.

   Και θα φτάσουμε στο σημείο να μην υπάρχει Ζωή – να που μας οδηγεί η απόλυτη πίστη στην δυνατότητα της σκηνοθέτησης της Ζωής. Κι εκεί που όλοι οδεύουμε προς τον Παράδεισο, όλοι οδεύουμε προς την Κόλαση. Η πορεία όμως προς την Κόλαση είναι ήδη Κόλαση.

   Τι σημαίνει όμως αλλάζω τη ζωή μου; Δεν γνωρίζω πως το εννοείτε εσείς, αύριο θα γράψω πως το εννοώ εγώ.

   Ξημερώνει. Θα φυτέψουμε σκόρδα και κουκιά σήμερα, θα καθαρίσουμε το κοτέτσι, θα φτιάξουμε φωλιές. Πώς περιμένουμε τα πρώτα αυγά!