Δεν γράφω λέξη. Μεταφέρω μόνο τη σύντομη συνομιλία που είχαμε με τον George, τα σχόλια στο σημείωμα για τον Νίκο
George:
Το πραγματικό αίτημά του όπως καταλαβαίνεις δεν είναι μόνο και μόνο να σπουδάσει, μην το ρομαντικοποιούμε. Αυτό που θέλει είναι να ζήσει πιο ελεύθερα. Ερώτημα τώρα: δεν θεωρείς ότι αν αποκήρυσσε λεκτικώς και δημοσίως την ανατρεπτική δράση, θα ικανοποιούταν το αίτημά του? Σιγά το κόστος! Κι αν δεν, τότε, ναι, θα μπορούσε να παίξει και το τελευταίο χαρτί του. Με αυτή την έννοια η πράξη του είναι ανορθολογική. Ας ελπίσουμε όχι και μοιραία.
Αθανάσιος:
Ναι, Ceorge, συμφωνώ μαζί σου, θα ήταν πολύ έξυπνη κίνηση να αποκήρυσσε ευθαρσώς και δημοσίως την ανατρεπτική, ένοπλη δράση. Σκέφτηκα να το γράψω αλλά το μετάνιωσα, δεν ήθελα να κάνω υποδείξεις. Δεν μπορεί να μην το σκέφτηκε το περιβάλλον του, φίλοι και συγγενείς! Έτσι κι αλλιώς, η ένοπλη βία είναι μια ιστορία που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Το θέμα είναι γιατί δεν το κάνει. Θεωρώ ότι δεν θέλει να απεκδυθεί το, κατά πολλούς και πολλές, μεγαλείο, αλλά και το αδιέξοδο, για μένα και για πολλούς άλλους, της ένοπλης βίας. Ας ελπίσουμε όχι και μοιραία.
George:
Πολύ σωστά. Άρα, από την συγκεκριμμένη άποψη η στάση του δεν είναι ανορθολογική γιατί στοχεύει στη μεγιστοποίηση ενός άλλου οφέλους, ηθικού, ψυχολογικού, του μεγαλείου, της κοινωνικής υπόληψης κλπ. Το θέμα είναι ποιό είναι ανώτερο: η συνέπεια του λόγου (δηλαδή η εικόνα) ή η συνέπεια της πράξης (που προϋποθέτει τη ζωή); Τι είναι πιο συνεπές;
Όπως και να’ χει η ψυχική του δύναμη είναι αξιοζήλευτη, σ’ αυτό δεν αντιλέγει κανείς.
Αθανάσιος:
Πιο συνεπές, George, είναι να ζήσει. Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου, με βοήθησες να ξεπεράσω την ατολμία μου και την αυτολογοκρισία μου. Αύριο το πρωί θα γράψω για το ζήτημα που συζητάμε: μερικές φορές, νικάμε όταν υποχωρούμε. Ευχαριστώ για άλλη μια φορά.
πιο συνεπές και από την άποψη και του λόγου (συνέχεια αγώνα, με άλλα μέσα αφού τα παλιά δεν φτουράνε) και της πράξης (συνέχεια της ζωής), αλλά πες το αυτό σε ένα νεανικό μυαλό.
φίλοι μου, ξεχάσατε νομίζω την έννοια με την οποίαν ξεκινήσατε, αυτή της ελευθερίας.
η άποψή μου λοιπόν είναι πως, ένας από τους ελάχιστους τρόπους για να ζήσει κάποιος σήμερα, στιγμές-ώρες-μέρες-μήνες κλπ ελευθερίας είναι να είναι παραβατικός. όταν αυτή η παραβατικότητα, όπως στην περίπτωση του Νίκου, και όλων των άλλων αξιοπρεπών ελλήνων πολιτών, που είναι από τους λίγους που τα λόγια τα κάνουν και έργα, τότε έχουμε ανάσες πραγματικής ελευθερίας, που όλοι εμείς οι υπόλοιποι μπλαμπλάδες, χωρίς να θέλω να θίξω κανέναν, πρώτα απ’ όλους τον εαυτό μου, ούτε που διανούμαστε να αντιληφθούμε, θα ήθελα να πω, για να συνεχίζουμε να κρίνουμε άλλους, αντί να κάτσουμε στα ήσυχα γαλήνια νερά της άοσμης καθημερινότητας των περισσοτέρων.
φτιάξτε όσους κήπους θέλετε, με το συμπάθειο.
την χαρά όμως της τεράστιας αλληλεγγύης που ζει ο νικόλας και τ’ άλλα παιδιά, δεν θ’ αξιωθείτε να την ζήσετε ποτές!
με όλο το συμπάθειο επαναλαμβάνω, τουλάχιστον προς το πρόσωπο του Αθανάσιου, του οποίου οι σκέψεις μου αρέσουν γενικότερα, νιώθω όμως πως δεν καταλαβαίνει πως το αίμα κάποιων βράζει, κι ας φαίνεται πως το αντάρτικο στις πόλεις δεν έχει και πολλές ελπίδες. σήμερα.
όμως, όση ελευθερία και να αναπνέεις την ώρα του διαλογισμού, ή της παραγωγής της τροφής σου, δεν συγκρίνεται ούτε στο ελάχιστο με την χαρά της καμμένης τράπεζας από ένα πολιτικό υποκείμενο.
με σεβασμό προς την άποψη των ευαίσθητων ανθρώπων
κλέοβης από την αέναη κίνηση για την αυτονομία και την χειραφέτηση
με όλο το συμπάθιο, κάτι τελευταίο
χθες το πρωί, μέσα σε κίνδυνο μεγάλο, κάποια παιδιά ανέβηκαν στις καμάρες της καβάλας και κρέμασαν ένα πανό αλληλεγγύης στον νικόλα.
επικίνδυνο πράγμα, για όποιον καταλαβαίνει γιατί μιλάμε.
η χαρά τους ήταν μεγάλη όταν κατέβηκαν.
πείτε μου εσείς πότε χαρήκατε τελευταία φορά, και τον λόγο, τον λόγο θέλω ν’ακούσω,
γιατί η ζωή είναι φτιαγμένη από συναισθήματα, μεγαλείο και αξιοπρέπεια.
και η πιο όμορφη αξιοπρέπεια είναι αυτή που μοιράζεσαι με άλλους.
δώστε μου ένα καλύτερο μοίρασμα, να σωπάσω.
καλή σας ημέρα, και καλά κρασιά
υστερόγραφο : ο άρης υπέγραψε για να βγει να πολεμήσει!
εσείς για ποιον σκοπό υπογράφετε ;
μάριε : μην αγγίζεις αυτό που δεν αντέχεις, θα το βλέπεις στον ύπνο σου και θα σε κυνηγά σαν φάντασμα. το φάντασμα της ελευθερίας!
φίλε kleovis,
υπάρχει το ενδεχόμενο, σοβαρό μάλιστα, να μην υποχωρήσει το Κράτος και, εάν ο Νίκος εννοεί αυτά που λέει, δηλαδή ή ελεύθερος ή νεκρός, τότε η κατάληξη θα είναι ο θάνατος. Σέβομαι απολύτως αυτή την επιλογή.
Λυπάμαι όμως, λυπάμαι πάρα πολύ. Να τον αφήσει το Κράτος ελεύθερο, παντελώς ελεύθερο, το αποκλείω παντελώς, θα τον αφήσουν να πεθάνει. Να υποχωρήσει το Κράτος τώρα, άμεσα, και να του παραχωρήσει κάποιες ελεύθερες μέρες το χρόνο κι αυτό το θεωρώ πολύ απίθανο. Εάν βρεθεί στα πρόθυρα του θανάτου, γιατί τώρα δεν είναι, ενδέχεται το Κράτος να υποχωρήσει, ενδέχεται όμως όχι, ίσως να είναι και το πιθανότερο. Και να πεθάνει. Η αλληλεγγύη θα αποβεί αναποτελεσματική.
Θα του παραχωρήσουν εκπαιδευτική άδεια μόνο εάν δεσμευτεί δημοσίως ότι δεν θα ξαναπιάσει όπλα στα χέρια του και ότι θα επιστρέφει στη φυλακή μόλις θα τελειώνουν οι μέρες της όποιας ελευθερίας. Αυτή είναι η γνώμη μου. Εάν δεν το κάνει, αυτό σημαίνει ότι παραδέχεται ότι αφήνει ανοιχτό το ζήτημα και της χρήσης των όπλων και της μη επιστροφής στη φυλακή. Αυτό δεν θα το ανεχτεί το Κράτος, οι διαχειριστές του. Και θεωρώ ότι δεν θα υποχωρήσει.
Γι άλλη μια φορά ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πολύ μεγάλο, για μένα, πρόβλημα του επαναστατικού ηρωισμού. Ο ήρωας προτιμά να πεθάνει παρά να ηττηθεί ή να υποχωρήσει. Εγώ προτιμώ και να ηττηθώ και να υποχωρήσω – αρκεί να ζήσω.
αυτό για το οποίο σας μιλούσα νωρίτερα
http://youtu.be/xVP9NxGKEHw
ευχαριστώ
Ουφ, απίστευτο το βίντεο, η υψοφοβία μου χτύπησε καμπανάκι!
“υστερόγραφο : ο άρης υπέγραψε για να βγει να πολεμήσει!
εσείς για ποιον σκοπό υπογράφετε ;”¨: Εμείς απλώς φίλε kleovis θέτουμε το εξής ερώτημα: γιατί ο Ν.Ρωμανός δεν κάνει το ίδιο; Είναι κακό που ρωτάμε, είναι δείγμα δειλίας; Δε νομίζω.
“μην αγγίζεις αυτό που δεν αντέχεις, θα το βλέπεις στον ύπνο σου και θα σε κυνηγά σαν φάντασμα.” : πόσταρες 3 φορές χωρίς να αγγίξεις το παραπάνω ερώτημα, δηλαδή έκανες μονόλογο. Γιατί;
Πάντα φιλικά.
Θα ήθελα να μεταφέρω την συζήτηση σε ένα ιστορικό “προηγούμενο” που έχει να κάνει με τις “δηλώσεις” μετανοίας την παλιά “καλή” εποχή των ξεκάθαρων (υποτίθεται) διαχωριστικών γραμμών (υποτίθεται, επαναλαμβάνω) και να αναφέρω απλά το γεγονός αυτό. Γενικά είμαι υπερ των δηλώσεων μετανοίας, σε ένα καθαρά πρακτικό, “κυνικό” αν θέτε πλαίσιο, και συμφωνώ πως ο Αρης καλά έκανε κι ας του το χτύπαγε το “κόμμα” και ο παναθλιοάθλιος Ζαχαριάδης αργότερα (ο οποίος παρεπιπτόντως πολύ ατσαλάκωτος γύρισε από το στρ.συγκέντρωσης, και μια ψυχή – ο Ηλίας Πετρόπουλος, που δεν έλεγε τόσο εύκολα αρλούμπες- έλεγε πως ήταν Κάππο). Αλλά το ζήτημα είναι:
α) αν όντως μπορεί κανείς να “δηλώνει” κάτι τόσο αντίθετο με τις αρχές του και να συνεχίζει. Ο Λόγος δεσμεύει εσωτερικά, και αυτό βέβαια έχει και μιαν “¨περίεργη” μαγικο-θρησκευτική πτυχή. Ο Αθανάσιος που είναι μανούλα σε αυτά ας το αναλύσει παρακαλώ (Ικέτης του Αθανάσιου, γιατί το έχει..) β) Ποιός μας λέει πως η πρώτη “κυνική” επιτυχία δεν θα απενεργοποιηθεί συντόμως από μια νέα “λεκτική” απαίτηση κ.ο.κ .
Εξάλλου ας μιλήσουμε για την ουσία, σε δύο καθοριστικά σημεία:
α) είμαστε υπέρ των υποχωρήσεων και σε πρακτικά θέματα;
β) είμαστε υπέρ των ”ταξικών” συνεργασιών όταν το επιβάλλει το ανθρώπινο (αν θέλετε πείτε το αλλιώς) καθήκον απέναντι σε κοινούς εχθρούς..
Εγώ ας πούμε είμαι υπέρ των υποχωρήσεων απέναντι στους “δυτικούς” γενικά για να καταπολεμηθεί (προσωρινά, λειψά, ανιφατικά; ε και;) η φονταμενταλιστική θεοκρατία…
Νομίζω πως εκεί, ακόμα και ευέλικτοι “αριστερο-αριστεριστές” το έχουν κάνει τουμπεκι ψιλοκομμένο, αν έγινα κατανοητός…
καλησπέρα σας φίλοι μου,
ο ιωάννης γνωρίζει πολλά γύρω από τις θέσεις μου όσον αφορά θέματα συνεργασιών.
έχω ξαναπεί λοιπόν πως θα συνεργαζόμουν και με τον διάβολο, τακτικά, προκειμένου να προχωρήσω στον δρόμο που οδηγεί στην ελευθερία, κοινωνική-εθνική ,φτάνει να μην χρειαστεί να απεμπολήσω θέματα πρωταρχικής ,πάντα για τον σκοπό, σημασίας. γι αυτό και στηρίζω την συμμαχία κούρδων επαναστατών και αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
επιστρέφουμε όμως στον αγώνα του νικόλα, που μας ενδιαφέρει πιο άμεσα.
καλώς ή κακώς, ο σύντροφος ξεκίνησε τον αγώνα του. δεν μπορεί πλέον να κάνει πίσω παιδιά. δεν είναι κωστάρης, με γυναίκα και παιδιά και όλα τα λοιπά που κάνουν κι εμένα να έχω μια τελείως διαφορετική στάση σε όλα τα θέματα της ζωής και του αγώνα, και που με κάνουν ήδη από καιρό να έχω μια στάση ζωής πολύ πιο συμβιβαστική από αυτήν που θα ήθελα να έχω.
καλώς ή κακώς, επίσης, ο νικόλας έγινε σύμβολο από την πρώτη στιγμή, και αυτό υπερασπίζεται.
πόσες φορές έχουμε ακούσει ανθρώπους δημόσιους να κάνουν τις πιο απίστευτες κωλοτούμπες, μόνο και μόνο για να μην χάσουν τα κεκτημένα!
ο νικόλας λοιπόν δείχνει σε όλους μας πως και ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός, δρόμος με θυσίες όμως, που μπορεί να φέρουν ακόμη και τον θάνατο.
αυτό το ξέρουν όλοι όσοι, για κάποιο διάστημα ,πέρασαν από τον μαχητικό δρόμο.
όσο και αποτρεπτικός και να φαίνεται σε όλους μας, βλέποντας την κρατική παντοδυναμία, εμπνέει ακόμη και σήμερα, χιλιάδες.
είναι δύσκολος δρόμος.
με όλη την ειλικρίνεια και και τον σεβασμό προς κάθε προσωπική επιλογή, που την θεωρώ θεμιτή και αναγκαία, μιας κι εγώ ο ίδιος τον κινηματικό δημόσιο έχω διαλέξει, στηρίζοντας όμως όλους εκείνους που διαλέγουν διαφορετικά, θα πως πως αυτός των ανταρτών πόλης είναι αυτός που δίνει τις περισσότερες ανάσες ελευθερίας από όλους τους υπόλοιπους.
ο νίκος είναι λοιπόν αυτός που αξιοπρεπώς στέκεται όρθιος απέναντι πρώτα στην ίδια του την συνείδηση.
δεν μπορεί να κάνει πλέον πίσω παιδιά, φίλοι μου. δεν θα μπορουσε πλέον να κλείσει μάτι, είναι σίγουρο.
σε έναν πόλεμο, σαν αυτόν που ζούμε,τακτικά, μπορείς να κάνεις χιλιάδες ελιγμούς.
εδώ που βρέθηκε όμως, πίσω πλέον δεν γίνεται.
πρότυπα οι αντάρτες έχουν τον Γκεβάρα, τον κούρτσιο, τον φελτρινέλλι, μιλώ για την δική μου την γενιά.
και τον άρη φυσικά.
συγνώμη λοιπόν για τον μονόλογο, θέλω όμως να καταλάβετε πως ο μαχητής ,εκτός από την κοινωνία, δίνει μάχες και με τον εαυτό του, και με τους παλιότερους.
το ότι βρισκόμαστε εδώ που ήμαστε σήμερα, το χρωστάμε στους αγώνες παλαιότερων.
προς αυτούς κοιτάμε λοιπόν συχνά, από αυτούς παίρνουμε δύναμη.
και ο Μπόμπυ σάντς και όλοι οι μαχητές του ιρα μπορεί να πέθαναν άδικα, σε όλους μας αυτή είναι η πρώτη σκέψη που περνάει από τον νου.
δεν είμαι όμως και τόσο σίγουρος.
γιατί στην ιστορία, τα δικά τους ονόματα είναι γραμμένα, και από το στόμα τους κρέμονται χιλιάδες παγκόσμιοι αγωνιστές, αυτοί που κινούν την ιστορία.
κι εγώ προτιμώ την ζωή.
όμως οι κινήσεις ΑΥΤΩΝ των ανθρώπων κινούν την ιστορία, με το συμπάθιο φίλοι μου.
όχι η δικιά μου, σας το εγγυώμαι.
οι αγώνες των λίγων, οι χιλιάδες καθημερινές ήττες είναι αυτές που φέρνουν την μεγάλη νίκη.
και η εποχή γίνεται επαναστατική ύστερα από τις χιλιάδες καθημερινές ήττες, με θύματα, ναι,
σίγουρα δεν είναι η σημερινή, θα γίνει όμως όσο υπάρχουν αγωνιστές που κρατούν ψηλά την σημαία του αγώνα και της αξιοπρέπειας.
αυτοί οι λίγοι αντιστρέφουν σιγά-σιγά το κλίμα, οι μάζες θα παν εκεί που θα νιώσουν πως φυσάει ο άνεμος, όσο μεταβάλλονται οι ισορροπίες δυνάμεων.
ελπίζω να με νιώθετε, είμαι πολύ φορτισμένος τις τελευταίες ημέρες λόγω του μεγαλείου του αγώνα που δίνει ο νίκος ρωμανός και οι σύντροφοί του.
αυτούς φοβούνται οι κυβερνήσεις παιδιά,
και τα δικά μας λόγια.
ας είναι υποστήριξης, μέχρις εσχάτων. ευχόμενοι αυτό να μην συμβεί, όσο κι αν φοβόμαστε το αντίθετο.
με αγάπη και συντροφικές σφιχτές γροθιές σηκωμένες ψηλά.
αφελή μαχητή kleovi,
το φάντασμα της ελευθερίας με αφήνει αδιάφορο όπως κ η αναπαράσταση της, τις έχω αφήσει να κάνουν παρέα με τις φαντασίωσεις του ηρωισμού.
Την επόμενη φορά που θα αισθανθείς “χαρα” να θυμάσαι ότι ο αντίπαλος σου τρίβει τα χέρια του, μια καμμένη τράπεζα, ένας νεκρός απεργός πείνας δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για δαύτους.
Ελευθερία ή θάνατος
4 Δεκ, ’14, 1:15 μμ
Νίκος Ρωμανός 6Ο Νίκος Ρωμανός κάνει απεργία πείνας διεκδικώντας το δικαίωμα του να πάρει εκπαιδευτικές άδειες για να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο και να κερδίσει «ανάσες ελευθερίας», και φέρνει με το κορμί του και τη ζωή του μπροστά στα μάτια όλων των Ελλήνων, το εθνικό σύνθημα της Ελλάδας: Ελευθερία ή θάνατος.
Ώστε, αυτό είναι το «Ελευθερία ή θάνατος»;
Ναι, χαζούλη, αυτό είναι.
Το περίμενες με φουστανέλα, φέσι και τσαρούχια;
Ή νομίζεις πως το «Ελευθερία ή θάνατος» τελείωσε με τον Κολοκοτρώνη και την αποχώρηση των Τούρκων;
Το «Ελευθερία ή θάνατος» είναι επίκαιρο σε κάθε τυραννία. Στον αγώνα κάθε ανθρώπου να ελευθερωθεί.
Μα δεν έχουμε τυραννία.
Νομίζεις. «Η δημοκρατία σας είναι, καθώς βλέπετε, μασκαρεμένη τυραννία».
Μα ο Ρωμανός πήρε το Καλάσνικοφ.
Γιατί οι αγωνιστές του 1821 τι έκαναν; Πετούσαν λουλούδια;
Μα ο Ρωμανός πήγε να ληστέψει την τράπεζα.
Τι μου λες, σοβαρά; Οι αγωνιστές του 1821 ήταν κλέφτες. Ήταν ληστές.
Πιστεύει κάποιος πως οι κλέφτες εκείνης της εποχής, όταν έκαναν ληστείες, είχαν συνείδηση πως αγωνίζονται για το κοινό καλό, για την πατρίδα; Οι ιστορικοί, πάντως, μας διαβεβαιώνουν πως οι κλέφτες νοιάζονταν μόνο για την πάρτη τους.
Και οι κλέφτες δεν έκλεβαν μόνο τους Τούρκους. Για την ακρίβεια, οι κλέφτες έκλεβαν, κυρίως, τους άλλους Έλληνες. Ιδιαίτερα, έκλεβαν τους αδύναμους Έλληνες. Τους προσκυνημένους κοτζαμπάσηδες και τους Τούρκους δεν ήταν εύκολο να τους κλέψουν, οπότε προτιμούσαν τους φτωχούς Έλληνες.
Κλέφτης και αρματολός ο Νίκος Ρωμανός.
Βέβαια, ο Ρωμανός δεν πήγε να κλέψει τους αδύναμους Έλληνες -αυτό θα του το συγχωρούσε η κυβέρνηση γιατί αυτή το κάνει συνέχεια- αλλά την τράπεζα.
Την τράπεζα που τόσο μισούμε. Έτσι λέμε τουλάχιστον.
Τα τελευταία χρόνια, μετά την χρεοκοπία της χώρας και τη μη απονομή Δικαιοσύνης, άκουσα με τα αυτιά μου πολλούς Έλληνες να λένε πως θα πάρουν τα όπλα.
Όχι μόνο δεν πήραν τα όπλα αλλά πήγαν και ψήφισαν ξανά Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ. Α, και Χρυσή Αυγή. Τόσο εξοργισμένοι ήταν.
Ο Νίκος Ρωμανός πήρε τα όπλα.
Αυτό δεν θα του το συγχωρέσουν πολλοί Έλληνες. Έκανε αυτό που δεν τόλμησαν αυτοί. Το «παιδαρέλι» είχε τα κότσια να πάρει τα όπλα.
Και βγαίνουν τώρα οι αρθρογράφοι της Καθημερινής -και ο κάθε προσκυνημένος εθελόδουλος ραγιάς Έλληνας- για να δώσουν συμβουλές στον Ρωμανό και να του ζητήσουν να δώσει λόγο τιμής.
Από πότε οι δούλοι δίνουν συμβουλές στους ελεύθερους ανθρώπους;
Από πότε οι προσκυνημένοι χωρίς τιμή -μόνο τιμή αγοράς- ζητάνε το λόγο της τιμής των ελεύθερων ανθρώπων;
Είναι τραγικό άνθρωποι σε ώριμη ηλικία να μην έχουν καμία αίσθηση της γελοιότητάς τους.
Παιδιά, να πάτε να δώσετε συμβουλές και στους Ζαπατίστας. Και μετά, μην ξεχάσετε να πάτε να πάρετε και μια πίπα από το αφεντικό σας.
Ο Νίκος Ρωμανός έφερε το «Ελευθερία ή θάνατος» μπροστά στα μάτια όλων μας.
Και οι Έλληνες τρόμαξαν.
Τελικά, το «Ελευθερία ή θάνατος» δεν έχει καμία σχέση με την σχολική γιορτή και τα εξάχρονα με τις φουστανέλες. Καμία σχέση με τις απόκριες των σχολικών εορτών.
Και αυτή τη φορά, το «Ελευθερία ή θάνατος» δεν το λέει ένας μακρινός αγωνιστής σε κάδρο στον τοίχο.
Το λέει ένας άνθρωπος που είναι ακόμα ζωντανός, εδώ ανάμεσά μας.
Λέει στα μούτρα μας αυτό που δεν τολμάμε να πούμε εμείς.
Και είναι αποφασισμένος να το πληρώσει με τη ζωή του. Το εννοεί.
Νίκο Ρωμανέ, αυτό οι Έλληνες δεν θα σου το συγχωρήσουν ποτέ.
Αλλά οι αγωνιστές του 1821 σε καταλαβαίνουν απόλυτα.
Οι Έλληνες είδαν το εθνικό τους σύνθημα στη ζωή ενός 20χρονου και τρόμαξαν.
Ελευθερία ή θάνατος.
(Είχα γράψει ένα μεγάλο κείμενο, κάνοντας έκκληση στον Νίκο Ρωμανό να σταματήσει την απεργία πείνας. Τελείωνε με την φράση «Νίκο Ρωμανέ, παιδί μου, μην τους κάνεις το χατίρι να πεθάνεις». Δεν το ανεβάζω γιατί αφενός δεν θα το διαβάσει ποτέ και αφετέρου δεν τον ενδιαφέρει η γνώμη μου. Επίσης, εγώ δεν έχω το δικαίωμα να δώσω καμία συμβουλή στον Νίκο Ρωμανό. Είναι καλύτερος από εμένα. Και είναι ελεύθερος.)
(Η φωτογραφία είναι από την πορεία αλληλεγγύης στον Νίκο Ρωμανό την περασμένη Τρίτη.)
από τον πιτσιρίκο, αντί άλλου σχολίου