in Νεκροζώντανη Αριστερά, μαρτυρίες

ο Στέλιος Κούλογλου και ο Γιάννης Μηλιός

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΑΠΟΡΙΑ και έκπληξη μου προκάλεσε το γεγονός ότι ο Στέλιος Κούλογλου και ο Γιάννης Μηλιός δεν συμμετείχαν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, παρ΄όλο που η εκλογή τους ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιη. Να σας θυμίσω ότι αυτοί οι δύο ήταν οι πρώτοι επιλαχόντες ευρωβουλευτές στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ των πρόσφατων ευρωεκλογών. Η εξήγηση που έδωσα αρχικά ήταν, όπως θα καταδειχτεί, παντελώς άστοχη. Θεώρησα ότι ο πρώτος δεν συμμετείχε γιατί έκρινε ότι δεν θα εκλεγόταν διότι δεν είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο δεύτερος ότι απομακρύνθηκε λόγω της μαρξιστικής του φρασεολογίας.

ΣΗΜΕΡΑ, ο Στέλιος Κούλογλου είναι ευρωβουλευτής λόγω της υπουργοποίησης του Κατρούγκαλου· αναρωτιέμαι μήπως τις επόμενες μέρες (βδομάδες; μήνες;) και ο Γιάννης Μηλιός  γίνει ευρωβουλευτής αλλά δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πως –  εάν γίνει,  θα μάθουμε και το πως. Εάν γίνει, και πως, τότε όχι μόνο θα εξηγηθεί η μη συμμετοχή τους στις βουλευτικές εκλογές αλλά θα έρθει στο προσκήνιο και ο τρόπος και το βάθος του σχεδιασμού του κομματικού κέντρου λήψης αποφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Η μόνη βεβαιότητα πού έχουμε προς το παρόν είναι η εξής: Ήταν βέβαιοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα σχηματίσει κυβέρνηση (και ποιος δεν ήταν;), ήταν βέβαιοι ότι θα  γίνει υπουργός ο ευρωβουλετής Κατρούγκαλος –  οπότε ο Κούλογλου θα μετακόμιζε στις Βριξέλες. Όπερ και εγένετο. Ποια βεβαιότητα και ποιος σχεδιασμός  λανθάνει στην πιθανή και προσεχή μετακόμιση του Μηλιού, δεν μπορώ να γνωρίζω.

ΤΑ περιστατικά αυτά είναι αφορμή να θυμηθώ τα φοιτητικά μου χρόνια. Πολλοί από τους πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής μού είναι γνώριμοι από τη σύντομη φοιτητική μου ζωή. Με πολλούς από αυτούς έχω συζητήσει και φάει. Όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο, στη Φιλοσοφική Αθηνών, το 1976, πρόεδρος της ΕΦΕΕ ήταν ο πασοκτσής Τζουμάκας –  μέγας καλλιτέχνης μηχανορράφος! Μετά έγινε ο επίσης πασοκτσής Χρήστος Παπουτσής, τον οποίο αποκαλούσαμε Sandalius. Το 1978-9, αν θυμάμαι καλά, υπήρξε ένα κίνημα καταλήψεων για την απόσυρση ενός νομοσχεδίου που περιόριζε τη διάρκεια της φοίτησης,  το οποίο εξανάγκασε σε υποχώρηση τον τότε πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή· θεωρήθηκε μάλιστα και η πρώτη και μόνη ήττα του. Οι πρωταγωνιστές αυτού του κινήματος, που πέρασε το σύνορα των Πανεπιστημίων,  ήταν όλοι αυτοί που σήμερα είναι στελέχη πολλών κομμάτων και ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ. Θυμάμαι τον Χρύσανθο Λαζαρίδη, που με τον Γιάννη Μηλιό, Δημήτρη Ψαρρά, Νίκο Φίλη και άλλους πολλούς  αποχώρησαν από την ΕΚΟΝ ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ, τη νεολαία του ΚΚΕ (εσ.)  και συγκρότησαν  την ομώνυμη οργάνωση με την πρόσθεση του χαρακτηρισμού Β΄Πανελλαδική. Πριν από λίγα χρόνια, είχαμε δυο τηλεφωνικές συνομιλίες με τον Γιάννη Μηλιό: είχα στείλει στις Θέσεις κάποια κείμενα, του άρεσαν, μου τηλεφώνησε δύο φορές και μετά εξαφανίστηκε –  τα κείμενα βέβαια δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ. Με τον Δημήτρη Ψαρρά είχαμε συνεργαστεί όταν ήμουν συνεργάτης του περιοδικού ΣΧΟΛΙΑΣΤΗΣ, που το εξέδιδε μια παρέα από τη Β’ Πανελλαδική. Μια άλλη, με επικεφαλής τον Μηλιό, ίδρυσε τις Θέσεις.

ΜΕ τον Στέλιο Κούλογλου ήμασταν μαζί στην ΑΑΣΠΕ, τη φοιτητική παράταξη του ΕΚΚΕ. Αυτός ήταν στο Φαρμακευτικό, εγώ στη Φιλοσοφική. Η γκόμενά του, όπως και οι γκόμενες πολλών άλλων,  ήταν από τη Φιλοσοφική, Γιάννα την έλεγαν· λόγω γκόμενας, τα λέγαμε συχνά –   και στα γραφεία της ΑΑΣΠΕ, στη Βαλτετσίου (μας έβαλαν βόμβα οι ακροδεξιοί μια μέρα!) και στα τριγύρω ταβερνάκια.

ΘΥΜΑΜΑΙ και τον Αντώνη Νταβανέλλο, ηγετικό στέλεχος της τροτσκιστικής ΔΕΑ, συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, άτυπης πια: σγουρομάλλης, αφάνα τα μαλλιά, μέγας ρήτορας και πολιτικάντης.

ΔΕΝ εκπλήττομαι που σήμερα είναι βουλευτές και υπουργοί και ευρωβουλευτές. Πόσες δεκάδες σελίδες των πρώτων τευχών των Θέσεων είχα διαβάσει για τον εκλογικισμό και τον κυβερνητισμό της ρεφορμιστικής Αριστεράς, σελίδες που είχαν γράψει αλτουσεριανοί επαναστάτες διανοούμενοι! Όλα τα πρόσωπα που σας ανέφερα είναι γόνοι μικροαστών –  ο μικροαστός επαναστάτης και αναρχικός και αριστερός και κομμουνιστής φοιτητής, όχι μόνο είναι καταδικασμένος να επιστρέψει στις κοινωνικές του ρίζες αλλά είναι καταδικασμένος και να έχει κολλημένο το βλέμμα του προς την κορυφή της καπιταλιστικής κοινωνικής ιεραρχίας. Το πτυχίο του μικροαστού, κάθε απόφοιτου, είναι μια βεβαίωση ότι ο κάτοχός του δεν θα γίνει, μπορεί να μην γίνει, χειρώνακτας μισθωτός εργάτης: θα γίνει, λόγου χάριν,  καθηγητής Πανεπιστημίου και θα επιδιώξει να ανέβει ακόμα πιο ψηλά –  να γίνει βουλευτής, ευρωβουλευτής, υπουργός, πρωθυπουργός! Εννοείται ότι θα πάψει να υποστηρίζει αυτά που δεν του επιτρέπουν να ανέβει κάποια σκαλοπάτια της κοινωνικής ιεραρχίας!

Κι όλα αυτά βέβαια χάριν της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. Η μία ανάγνωση είναι ότι ξεπουλάς τις ιδέες σου για εξουσία, δόξα και χρήμα. Η άλλη ανάγνωση είναι ότι αποποιείσαι συνειδητά τις ιδέες σου για να εξασφαλίσεις την εξουσία που θα σου επιτρέψει να εφαρμόσεις ό,τι καλό έχεις να δώσεις (αν έχεις) μινιμαρισμένα και “ρεαλιστικά”. Θεωρώ ότι παίζουν και τα δύο σε ένα μεγάλο φάσμα. Φυσικά στο βαθμό που το “παίζεις επανάσταση” προκειμένου να αναριχχηθείς, είσαι ηθικά μεμπτός σε κάθε περίπτωση.

  2. Ο Μηλιός θα πάει στην θέση του Γκλέζου, αν δεν πάει επίτροπος στην θέση του Αβραάμοπουλου..

  3. Είσαι πολύ κακός Αθανάσιε όπως σου είπε ένας σχολιαστής, και γω επίσης όπως και όλοι οι συν-άνθρωποί μας. Μπορώ να κατανοήσω την κακία σου προς την αριστερή κυβέρνηση και την συμμερίζομαι απολύτως, τόσο απολύτως που μάλιστα θα έλεγα πως ο καθένας μας πρέπει να ανασύρει ό,τι ιστορία έχει κατα νού για να διασκεδάσωμε και να γελάσωμε με την δική μας ελεεινή θέση που παραμένει ίδια. Γιατί η θέση του ατόμου τελικά παραμένει η ίδια με του γονιού του, πράγμα που έχει παραδεχτεί και ένας γνωστός κοινωνιολογος-παπαρολόγος φίλος του Τόνυ Μπλέρη, γνωστού βρεττανού μακελάρη, ο Άντονυ Γκίντενς. Τελικά τα πράγματα μένουν ίδια; Θα δούμε τώρα που το κόμμα του μεσο-αστού πήρε την “εξουσία” και έχει την πρόθεση να τα βάλει χωρίς να τα βάλει με τα μεγάλα αφεντικά. Θα τους ξεσκίσουν τους δικούς μας μικρούς αφέντες οι μεγάλοι καβλαράδες της ευρώπης; ή μήπως τους έχεις υποτιμήσει; είναι τόσο μικρομαλάκες ή είναι τυχοδιωκτικές περιπτώσεις (ή και τα δύο); Νομίζω πως ο συριζας θα είναι μεταβατικό σχήμα για κάτι που όλοι φοβόσαστε (εγώ όχι) και αν θέλεις στο λέω. Αν δεν θέλεις δεν πειράζει..

  4. Με .έχεις διδάξει αγαπητέ Αθανάσιε να είμαι πολύ συντομότερος από ότι ήμουν, βασανιζόμενος από μαρξοειδείς αναλύσεις, και φτιάχνοντας αυτά τα λεγόμενα σεντόνια όπως αυτά που διαβάζει ο ευαίσθητος άνθρωπος στην αυγιανή, πρώην αυγή. Όπως νομίζω ξέρεις, και μάλιστα μας το υπενθύμισες με τα σημειώματά σου που είναι πλέον ιστορικά (παρά τις κάποιες λάθος προβλέψεις, που όμως δεν ακυρώνουν το γενικό πλαίσιο) ζούμε σε αυτό τον (μάταιο) κόσμο της Κυριαρχίας. Αυτό που μάλλον έχεις παραβλέψει είναι πως μέχρι να πάψει να υπάρχει ή μάλλον μέχρι να περιορισθεί επαρκώς δια της επεκτάσεως του εμμενούς κομμουνισμού (μάλλον συμφωνώ, αλλά και διαφωνώ),εκτός από την βασική σχέση κυρίαρχου δούλου, θεού και δούλου, ήρωα και φυγά, και άλλα πολλά, υπάρχει ο ανελέητος πόλεμος (παρά την συνεργασία) μεταξύ των Κυριάρχων που χωρίζονται μεταξύ τους με διάφορα ποσοτικά και ποιοτικά κριτήρια, αναλόγως των ιστορικών, και ψευδο-ιστορικών καταστάσεων (φαντασιακό). Αυτός ο πόλεμος δεν είναι σκηνοθετημένος κατά την γνώμη μου και είναι η δεύτερη και όχι παράπλευρη ουσία του (κυριαρχικού) κόσμου που τον γεμιζει με νόημα, ενδιαφέρον, φρίκη, διάφορες τροπές που τελειωμό δεν έχουν ούτε θα έχουν. Για να το μαρξιστικοποιήσουμε το πράγμα, στην καπιταλιστική εποχή οι διάφορες διαμάχες μεταξύ των κυριάρχων έχουν σταθεροποιηθεί εντός του σχήματος:
    διάφοροι “ιμπεριαλιστές” μεταξύ τους, που τρώνε τα σπλάχνα τους και τα σπλάχνα των κοινωνιών τους με τους ανταγωνισμούς τους, και “ϊμπεριαλιστές”¨εναντίον μικρότερων παρακατιανων αφεντάδων τοπικής εμβέλειας, που η συμπεριφορά τους έχει διάφορες διακυμάνσεις, από το απόλυτο σκύψιμο στον μεγάλο αφέντη με σκοπό την διατήρηση ενός “αξιοπρεπούς” μεριδίου από την πίτα που φτιάχνουν τα κορόιδα μέχρι την μισο-εξέγερση εξέγερση με σκοπό την απελευθέρωσή τους από τα μεγάλα αφεντικά για να τρώνε την πίτα (υπεραξία ή πλεόνασμα) μόνοι τους. Επειδή οι διάφοροί “λαοί” ταλαιπωρούνται πολύ όταν ο ξένος μεγάλος αφέντης μπαίνει με την ψωλή έξω στον τόπο τους γαμώντας τους πάντες (και τον μικρό αφέντη) πολλές φορές συμμαχούν (ανοητως; δεν ξέρω) με τον μικρό αφέντη και κάνουν μαζί ένα μέτωπο. Στην ηγεσία αυτού του μετώπου βρίσκονται πολλά στερημένα μικροαφεντικά που τους έχουν πάρει την πίτα από το στόμα (κκε) και δεν τα άφησαν να γίνουν κάπως μεγαλύτερα (όπως τα αδέρφια τους στις χώρες του ανύπαρκτου που κράτησαν ισχυρά πόστα παρά την κυριαρχία των μεγαλορώσσων) ή άλλα μικροαφεντικά που είχαν την εξυπνάδα-κουτοπονηριά να προσαρμοστούν στας νέας αστικάς συνθήκας (κκε εσωτερικού, μεγάλα κωλόπαιδα, κωλόπαιδα ολκής) και παρόλαυτά θέλουν να είναι αυτόνομα και ανεξάρτητα. Επίσης, στην δεξιά πτέρυγα της κυριαρχίας υπάρχουν πολλά μικρά μεσαία και μεγάλα (λιγότερα) αφεντικά που θέλουν επίσης να αυτοκαθοριστούν και να μην έχουν το νταβατζιλίκι των μεγάλων. Οπότε καμμία έκπληξις με την συμμαχία ανέλ συριζα, Ήμουν σίγουρος και επιβεβαιώθηκα πλήρως, και θα επιβεβαιωθώ στο εξής: αν τα μεγάλα και μεγαλοψώλικα αφεντικά της δύσεως δεν συγκρατηθούνε και πηδήσουνε αυτά τα θρασύτατα και μεγαλοπιασμένα μικρά αφεντικά (της νέας κομμουνιστικής και δεξιάς κοπής) τότε με την διάλυση της εθνομικρομπουρζουαζίας θα έλθουν πιό σκληρές εκδοχές αντίδρασης, και όχι πιθανόν αυτό που βολευει τους αριστεροί, δηλαδή “χρυσή αυγή” “φασίστες” και άλλα δεξιά σούργελα. Μπορεί όχι αμέσως αλλά αργότερα θα υπάρξει νέο σκληρότερο μέτωπο εθνομικρομπουρζουαζίας και λαικών στρωμάτων, και ίσως σε αυτό ελπίζουν τα φανατικότερα και σκληρότερα μικρά αφεντικά, όπως το κκε και γενικά οι σταλινικοί, πού όμως κούνια που τους κουναγε. Οπότε, γιατί να μην είναι προτιμότερο για τα μεγαλα αφεντικά, εντός και εκτός, ένας καλούλης συριζούλης και μια αναδόμηση του χρέους. Αν το τραβήξουν το πράγμα πολύ στα άκρα, σε μια χωρα μισο-αποικία, και μάλιστα σε συνθήκες “πλουραλιστικού” κόσμου (πολλοί κυρίαρχοι) το μέλλον είναι ζοφερόν από όλες τις απόψεις, αλλά εγώ δεν το φοβάμαι, γιατί θα πάρω θέση, όταν χρειαστεί…Μην πω περισσότερα,,

  5. Θα αναδημοσιεύσω τον διάλογο αυτό (επικαιροποιώντας την αναδημοσίευση με τις απαντήσεις σου)