προμήνυμα κινδύνου

του λαμπε ρατ

«Το Θέαμα εμφανίζεται ως μια τεράστια, αδιαμφισβήτητη και απρόσιτη θετικότητα. Δεν λέει τίποτα περισσότερο από “ό,τι φαίνεται είναι καλό, ό,τι είναι καλό φαίνεται”. Η στάση που αξιωματικά απαιτεί είναι αυτή η παθητική αποδοχή, την οποία έχει ήδη εξασφαλίσει δια του τρόπου που εμφανίζεται χωρίς να επιδέχεται αντίρρησης, δια του μονοπωλίου του της φαινομενικότητας».

Guy Debord

«Υπάρχουμε μπροστά στην ιστορία, και η ιστορία πρέπει να λογαριάζεται μαζί με αυτό το “Υπάρχουμε”, το οποίο, με τη σειρά του, οφείλει να διατηρεί την ακεραιότητά του μέσα στην ιστορία».

Albert Camus

Όλοι οι λόγοι που μας κάνουν να κραυγάζουμε, να εξεγειρόμαστε ενάντια σ’ αυτή τη θλιβερή μετριότητα -που για να παρηγορούμαστε και να μην αυτοκτονούμε μαζικά συνεχίζουμε να την αποκαλούμε ζωή- είναι ακόμα εδώ. Όλα αλλάζουν, για να μείνουν τα ίδια. Ή αλλιώς, τίποτα δεν αλλάζει όσο το υποκείμενο της αλλαγής αναπαράγει με χίλιους δυο τρόπους και μορφές την αλλοτρίωση ενώ μάλιστα πιστεύει ακράδαντα ότι την αντιστρατεύεται.

Ο πόλεμος των Κυρίων αυτού του κόσμου συνεχίζεται με άλλα μέσα, αμείωτος. Βρισκόμαστε, ακόμα πιο έκθετοι και ευάλωτοι, μέσα στο μάτι του κυκλώνα. Η φαινομενικότητα του Θεάματος σαγηνεύει και παροπλίζει. Οι σημασίες γίνονται ρευστές και σχετικές, τα νοήματα συγχέονται, τα σταθερά σημεία αναφοράς διαβρώνονται, οι επιθυμίες μας διαστρέφονται και γίνονται παραγωγικές για την αιώνια επιστροφή του ίδιου. Σε τέτοιους καιρούς, το πολιτικό έρμα δεν αρκεί για να μας βγάλει από το λαβύρινθο. Ρουφιέται κι αυτό από τα μεταμοντέρνα βαμπίρ, τα οποία τείνουν να αποστραγγίξουν κάθε ρανίδα ζώσας, ένσαρκης ενέργειας και δύναμης, τείνουν να παροχετεύσουν κάθε άρνηση που αξίζει το όνομά της σε εμμονικές, νευρωτικές διεξόδους, τείνουν να εγκολπώσουν ή να ρίξουν στο βάραθρο της αιώνιας απομόνωσης και μοναξιάς ο,τιδήποτε δεν χωρά στις σπουδαγμένες φλυαρίες και ασυναρτησίες και τις παγωμένες καρδιές τους. Το πολιτικό κινδυνεύει να απενεργοποιηθεί μέσα στους δαιδάλους και τις ατραπούς μηχανών υποκειμενοποίησης που έχουν ως ιστορική αποστολή τους να μας κάνουν εθελούσια αθύρματα, αδρανείς, μοιρολατρικούς, χυδαίους ωφελιμιστές και ηδονιστές, κυνικούς υπολογιστές, αναίσθητους.

Σε τέτοιους καιρούς, όπου το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου, η μάχη οφείλει να δοθεί και με υπαρξιακούς όρους. Γιατί με υπαρξιακούς όρους δεχόμαστε την επίθεση από τους Κυρίους και τους υποτελείς που ξεδιάντροπα τους μιμούνται. Γιατί «η μοίρα είναι ανθρώπινη υπόθεση και πρέπει να ρυθμίζεται από τον ίδιο τον άνθρωπο». Αν δεν θέλουμε να κατασπαραχθούμε από την αυτοκρατορία του μικρότερου κακού και της αυτάρεσκης, ναρκισσιστικής κοινοτυπίας, αν δεν θέλουμε να ξεπέσουμε σε μια ακίνδυνη αντικοινωνικότητα, αν θέλουμε να αντιταχθούμε στο μηδενισμό που ολοένα μας περιζώνει σα φίδι με διχαλωτή γλώσσα, οφείλουμε να ξανασκεφτούμε και να επαναπροσδιορίσουμε το πολιτικό μέσα από το υπαρξιακό. Η πολιτική κριτική και πράξη ξαναζωντανεύει, αναγεννιέται, μόνο όταν εμβαπτίζεται στην υπαρξιακή εναντίωση στο «θαυμαστό καινούριο κόσμο». Αλλιώς κινδυνεύει να ρίχνει άσφαιρα πυρά ή να κάνει εποικοδομητική ή καταστροφική αντιπολίτευση σε εκείνους που είναι υπαρξιακά ταγμένοι στην αναπαραγωγή του Υπάρχοντος· κινδυνεύει να σαρωθεί από το φιλελεύθερο εκσυγχρονισμό και τον πολιτισμό των νεκροζώντανων που τρέφονται από τις καρδιές και τις σάρκες των ζωντανών. 

όλα όσα αγαπήσαμε σ’ αυτόν τον κόσμο ήταν πάντα εναντίον του

λαμπε ρατ

μάρτιος 2015