φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΜΕΡΑ με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα, μήνα με το μήνα, (θα) αυξάνει ο αριθμός αυτών που ενώ μέχρι πρότινος ήθελαν να μη φύγουμε από το εβρό τώρα ομολογούν όχι στο εβρό πάση θυσία! Εάν, λέω εάν, γίνει ποτέ δημοψήφισμα με επίδικο αντικείμενο εβρό ή δραχμή, υπέρ της δραχμής δεν θα ψηφίσει το 25-30% αλλά πολύ περισσότερο. Όπως εξελίσσονται τα πολιτικά πράγματα, δεν βλέπω να γίνονται ούτε εκλογές ούτε δημοψήφισμα. Στο εβρό θα παραμείνουμε θέλουμε δε θέλουμε. Οπότε, θα πρέπει να δούμε κάπως αλλιώς τα πράγματα. Η θέση μου διατυπώνεται στα παρακάτω ερωτήματα: μπορούμε να επιλύσουμε εμείς, εμείς οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι και οι φοιτητές και οι μαθητές, όλοι και όλες, το πρόβλημα της ανεργίας, της εξαντλητικής εργασίας, της λιτότητας και της κοινωνικής καταβαράθρωσης των μικρομεσοαστών;
ΤΟ εβρό, φίλες και φίλοι, το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, επινοήθηκε για να εκτεθούν όλα τα κεφάλαια, όλες οι επιχειρήσεις, τους αυταπασχολούμενους, τις μικρές και μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις σε ένα κοινό, ευρωπαϊκό και εντεινόμενο, οξύτατο ανταγωνισμό. Η βασική επιδίωξη των επινοητών του ήταν και είναι η εξής: με την κλιμάκωση και όξυνση του ανταγωνισμού οι μεγάλοι θα γίνουν μεγαλύτεροι και οι μικροί θα εξαφανιστούν από προσώπου γης και κοινωνίας. Κερδισμένες θα βγουν μόνο οι πολύ μεγάλες επιχειρήσεις, οι οποίες υπάρχουν σε όλες της ευρωπαϊκές χώρες που έχουν υιοθετήσει το εβρό – ασφαλώς και στην Ελλάδα. Η Public, για παράδειγμα, είναι μια μεγάλη ελληνική επιχείρηση, μία από τις πολλές, που επιδιώκει να κλείσει όλα, αν μπορέσει, σε δέκα χρόνια (αυτή είναι η στρατηγική της), τα βιβλιοπωλεία, τα καταστήματα που πωλούν ηλεκτρονικά προϊόντα, τα παλιά δισκοπωλεία. Οι περισσότερες μεγάλες επιχειρήσεις βρίσκονται στη Γερμανία – να γιατί λέμε ότι η Γερμανία είναι η πιο κερδισμένη από όλες τις χώρες του εβρού.
ΤΟ εβρό επινοήθηκε με βάση την βεβαιότητα ότι η ανάπτυξη βαίνει προς το τέλος της. Όταν υπάρχει ανάπτυξη, δηλαδή η παραγωγή αυξάνεται συνεχώς άρα και η κερδοφορία, όλοι κερδίζουν – από τους εργαζόμενους και τους αυταπασχολούμενους μέχρι τις μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις, Όταν σταματάει η ανάπτυξη, μειώνονται όλων τα κέρδη. Τί μπορεί να γίνει σε αυτή την περίπτωση; Να αυξηθούν τα κέρδη κάποιων και όλοι οι άλλοι να ζημιωθούν! Τα κέρδη ποιων θα αυξηθούν, ποιοι θα ζημιωθούν; Θα αυξηθούν τα κέρδη των μεγάλων μέσω του κλεισίματος όλων των υπολοίπων. Εάν δεν πουλάνε οι μικροί, θα κλείσουν; Πώς θα γίνει να μην πουλάνε οι μικροί; Με τη λιτότητα! Με τη λιτότητα αφενός θα μειωθεί το μεροκάματο (επιδόματα, συντάξεις), άρα θα πέσει η τιμή των προϊόντων των μεγάλων, και αφετέρου οι υποτελείς, εργαζόμενοι και άνεργοι και συνταξιούχοι, δεν θα μπορούν να αγοράζουν και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα κλείσουν. Εάν αυτές κλείσουν, θα αυξηθεί η κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου – αυτή είναι η αναδιάρθρωση του καπιταλισμού σήμερα. Αυτή είναι η μόνη συνταγή για την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Το αποτέλεσμα αυτής της συνταγής είναι η ανεργία, το χαμηλό μεροκάματο, περικοπές συντάξεων και επιδομάτων, η φτώχεια, η εξαντλητική εργασία όσων εργάζονται ακόμα.
Η αναδιάρθρωση του καπιταλισμού, το κλείσιμο των μικρομεσαίων, είναι μια διαδικασία μακροχρόνια, θα διαρκέσει πολλά χρόνια ακόμα. Είναι μια επίθεση, άρα θα υπάρξει, υπάρχει και άμυνα. Έχει ενταθεί στην Ελλάδα, όχι όμως στην Ιταλία και τη Γαλλία. Είναι βέβαιο ότι στην Ελλάδα έχει προχωρήσει πολύ αλλά δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα. Μια συνέπεια αυτής της επίθεσης είναι η διαφαινόμενη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, ρήξη της κοινωνικής συνοχής, την διαχείριση της οποίας έχει αναλάβει εργολαβικά οι μικρομεσαίοι υπηρέτες του Κυρίου, ο ΣΥΡΙΖΑ.
ΘΕΩΡΩ ότι θα χρειαστούν τουλάχιστον άλλα πέντε με δέκα χρόνια για να ολοκληρωθεί η καπιταλιστική επίθεση στην ελληνική κοινωνία. Αυτό σημαίνει ότι για τα επόμενα πέντε, δέκα χρόνια θα ανήκουμε στο εβρό αφού αυτό είναι το μέσο με το οποίο επιχειρείται το κλείσιμο των μικρομεσαίων. Θέλουμε δε θέλουμε αυτά τα επόμενα πέντε, δέκα χρόνια θα ανήκουμε στο εβρό – και να θέλουμε να φύγουμε, δεν θα μας το επιτρέψουν. Αυτό σημαίνει, φίλες και φίλοι, ότι κάθε χρόνος που θα περνάει θα αυξάνει και ο αριθμός των ανέργων και ο αριθμός των μικρομεσαίων που θα εξαφανίζονται από προσώπου κοινωνίας.
ΕΡΩΤΩ: εάν φύγουμε από το εβρό και υιοθετήσουμε τη δραχμή, θα επιλυθεί το πρόβλημα της ανεργίας – πώς; Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει μια κυβέρνηση της Αριστεράς: θα δώσει σε όλους τους άνεργους επιδόματα χωρίς όρους και προϋποθέσεις ώστε να ζούμε αξιοπρεπώς ή θα μειώσει τον χρόνο εργασίας ώστε να εργαζόμαστε όλοι και όλες; Ούτε το ένα ούτε το άλλο θα κάνει. Η Αριστερά αναλαμβάνει να αντιμετωπίσει προβλήματα που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν οι άλλοι υπηρέτες του Κυρίου καπιταλιστή.
ΟΙ μικρομεσαίοι θα ανοίξουν ξανά τις επιχειρήσεις τους, εάν υιοθετήσουμε τη δραχμή; Ο μόνος τρόπος είναι να δοθούν αυξήσεις σε μισθούς, σε συντάξεις, επιδόματα. Θα το κάνει; Ασφαλώς όχι! Γιατί ακόμα κι αν υιοθετήσουμε τη δραχμή, ο ελληνικός καπιταλισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον ευρωπαϊκό, οπότε καμιά μα καμιά κυβέρνηση δεν θα δώσει επιδόματα σε όλους τους ανέργους ούτε θα μειώσει το χρόνο εργασίας.
ΑΥΤΑ μπορεί να γίνουν μόνο από εμάς και ταυτόχρονα σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Μόνο με απεργία – όχι με αιτήματα και διαδηλώσεις και εκλογές και όπλα!
Αύριο θα γράψω το δεύτερο μέρος του κειμένου πως μπορούμε να νικήσουμε.