ΟΧΙ – πρώτο επιχείρημα (β΄)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΕΛΕΓΑ χθες γραπτώς ότι δεν γνωρίζουμε εάν τα νέα μέτρα, το νέο πρόγραμμα διάσωσης, το νέο μνημόνιο, η νέα συμφωνία, η τρίτη  επίθεση του Κυρίου καπιταλιστή για την επέκταση του καπιταλισμού γίνει βιαίως και ταχέως ή σταδιακά και μακροπρόθεσμα, εάν θα την πραγματοποιήσει η Δεξιά ή η Αριστερά ή και οι δύο μαζί. Θα δούμε. Η επίθεση αυτή, το πρόγραμμα διάσωσης είναι μια βεβαιότητα, η οποία μας επιτρέπει να διατυπώνουμε προγνώσεις (μακροπρόθεσμα αποτελέσματα υπαρκτής τάσης) και προβλέψεις (βραχυπρόθεσμα και άμεσα συγκεκριμένα γεγονότα και συμβάντα).

ΔΙΑΘΕΤΟΥΜΕ αρκετές βεβαιότητες. Η σοφία, η επίγνωση της συγκυρίας, έχει σχέση με βεβαιότητες, όχι με αβεβαιότητες. Κινδυνεύουμε ασφαλώς να χαρακτηριστούμε δογματικοί και ξεροκέφαλοι αλλά αυτό δεν μας ενοχλεί από τη στιγμή που οι βεβαιότητες είναι αντικείμενο διαρκούς επανεξέτασης και κριτικής και επεξεργασίας. Να μια άλλη βεβαιότητα, την οποία έχω επεξεργαστεί διεξοδικά και την επαναλαμβάνω άλλη μια φορά: τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, κυβερνητικά και κομματικά, είναι μικροαστοί που δια της πολιτικής οδού επιδιώκουν να γίνουν πιο ισχυροί υπηρετούντες τον Κύριο και επικαλούμενοι τις ανάγκες και τις διεκδικήσεις της τάξης τους ή της τάξης των εργαζόμενων της εκτέλεσης, αυτών που η εργασία τους είναι η εκτέλεση διαταγής, άρα υφίστανται την αρπαγή του κοινωνικού πλούτου που παράγουν (Υποτελείς). Η δομική, εγγενής αυτή αντίφαση μου επιτρέπει να τους χαρακτηρίσω χαζοχαρούμενους απατεώνες και βλάκες. Αυτή είναι μία βεβαιότητα την οποία ελέγχουμε καθημερινά. Κάθε τι που κάνει ο απατεώνας και βλάκας δεν μπορεί παρά να είναι απατεωνιά, δεν μπορεί παρά να είναι βλακεία.

ΈΡΧΕΤΑΙ μια μέρα, οπωσδήποτε, που ο απατεώνας και βλάκας θα αντιμετωπίσει ένα αξεπέραστο αδιέξοδο και θα αποκαλυφθεί μεγαλοπρεπώς. Προς αυτό το αδιέξοδο, προς αυτή την αποκάλυψη κινείται ολοταχώς ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση και ως κόμμα. Τι κάνουμε σε αυτήν την περίπτωση; Προσπαθούμε μέσω της εποικοδομητικής κριτικής να τους πείσουμε να αλλάξουν, όπως κάνουν οι δεκάδες και εκατοντάδες φίλα και κριτικά προσκείμενοι προς τον ΣΥΡΙΖΑ καθηγητές πανεπιστημίων και διανοούμενοι και δημοσιογράφοι, ή ενισχύουμε, ενθαρρύνουμε την απατεωνιά τους και την βλακεία τους ώστε όλα αυτά να αποκαλυφθούν όσο γίνεται πιο γρήγορα και μεγαλοπρεπώς; Απορρίπτω μετά ειδεχθούς  βδελυγμίας την πρώτη στάση: την υιοθετούν όσοι και όσες θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι Αριστερά που θα συγκρουστεί και θα διεκδικήσει και άλλα πολλά παρόμοια. Και την υιοθετούν διότι έχουν συμφέροντα και είναι και αυτοί απατεώνες – και στην καλύτερη περίπτωση αφελείς και αθώοι.

ΥΙΟΘΕΤΩ  τη δεύτερη στάση: ενθαρρύνω με κάθε τρόπο τις απατεωνιές και τις βλακείες που κάνουν. Η βασική μου επιδίωξη, το γνωρίζετε πολύ καλά, είναι αφενός η εξάλειψη της ιστορικής Αριστεράς και αφετέρου η διαμόρφωση μιας νέας Αριστεράς, με συγχωρείτε για τον όρο αλλά δεν μπορώ να βρω κάποιον άλλον, μιας Αριστεράς που θα ρίχνει κυβερνήσεις, που δεν θα γίνει ποτέ κυβέρνηση, που δεν θα γίνει ποτέ αντιπολίτευση, που θα συντονίζει την διεξαγωγή του εμμενούς κοινωνικού πολέμου, της εμμενούς κοινωνικής επανάστασης και θα βιώνει και θα διευρύνει με αυτόν τον τρόπο τον κομμουνισμό της καθημερινότητας, του παρόντος τον κομμουνισμό, τον ζωντανό, τον γλεντζέδικο. Αυτό είναι το όνειρό μου. Δικό μου είναι το όνειρο, εγώ το βλέπω, δεν σας πιέζει κανείς να το δείτε κι εσείς.

ΕΑΝ  γίνει το δημοψήφισμα,  θα πάω να ψηφίσω ΟΧΙ. Όσο πιο πολλά ΟΧΙ πάρει, τόσο πιο μεγάλο θα είναι το αδιέξοδό του ΣΥΡΙΖΑ και τόσο πιο μεγαλειώδης και μεγαλοπρεπής θα είναι η αποκάλυψή του. Δεν θα ψηφίσω ΟΧΙ διότι πιστεύω ότι με αυτόν τον τρόπο δεν θα παρθούν νέα μέτρα ή ότι θα διαπραγματευθούν από θέση ισχύος! Για όνομα της Ζωής και της Σκέψης, για όνομα του Επιχειρήματος! Θα πιω ένα καφεδάκι, θα καπνίσω ένα τσιγαράκι και θα συνεχίσω διατυπώνοντας κάποιες σκέψεις για το δημοψήφισμα.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΑ το δημοψήφισμα απάτη και βλακεία – οι χαρακτηρισμοί είναι πολύ επιεικείς. Τόσο απάτη και βλακεία που ενδέχεται να μην διεξαχθεί καν! Θα το εξετάσουμε παρακάτω αυτό το ενδεχόμενο. Θα εξετάσουμε επίσης εάν είναι μια ακόμα απονενοημένη κίνηση ή μέρος ενός ευρύτερου σχεδιασμού. Πριν όμως θα ήθελα να εστιάσω την προσοχή μου στο πνευματικό περιβάλλον από το οποίο προήλθε αυτή η κίνηση. Το δημοψήφισμα είναι έκφανση, απόρροια της αντίληψης, της στρατηγικής θα έλεγα,  που συμπυκνώνει όλη την ιστορική Αριστερά και δη τον ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον συνεχίζουμε να τον αποκαλούμε Αριστερά:

καλύτερα ένας μάταιος αγώνας παρά ένας αγώνας που δεν γίνεται

ΑΥΤΗ η αντίληψη, φίλες και φίλοι, έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, τα ηγετικά στελέχη υπουργούς και γραμματείς, και τον πιο ικανό και επιδέξιο απατεώνα τον έκανε πρωθυπουργό. Αποκωδικοποιώ τη στρατηγική:

καλύτερα να ηττηθούμε παρά να μην αγωνιστούμε 

ή: να αγωνιστούμε και να ηττηθούμε 

ΠΟΙΑ θα είναι η δικαιολογία μας, το άλλοθί μας για την ήττα; Ο αγώνας! Νυν υπέρ πάντων ο αγών! Αγωνιστήκαμε και ηττηθήκαμε. Γιατί ηττηθήκαμε; Διότι κάναμε λάθη, διότι υπήρχαν ανεπάρκειες, διότι είμαστε άπειροι και άλλα πολλά παρόμοια. Ή: διότι ο αντίπαλος είναι αδίστακτος, είναι ανήθικος και άλλα πολλά παρόμοια. Το δημοψήφισμα είναι ο αγώνας μας. Θα πάμε στις κάλπες, θα ψηφίσουμε ΟΧΙ, θα δείξουμε την υπερηφάνειά μας και την αξιοπρέπειά μας, θα κάνουμε το αγνωιστικό μας καθήκον, θα αγωνιστούμε, θα εκτονωθούμε και μετά θα ηττηθούμε, θα πάρουμε τα μέτρα. Θα διαμορφωθεί εν τω μεταξύ και ένα κλίμα χρεοκοπίας, να πάρουμε μια γεύση τι είναι η χρεοκοπία και πως είμαστε παντελώς ανίκανοι να ζήσουμε χωρίς εμπορεύματα και χρήμα και θέαμα και μετά φοβισμένοι και πανικόβλητοι θα δεχτούμε να τουρλωθούμε. Ρωτάει κάποιος τον φίλο του: Πώς τα βλέπεις τα πράγματα; Παναμάς, απαντάει ο άλλος. Τι Παναμάς, ρε μαλάκα; Πα να μας γαμήσουν!

Η επιλογή του δημοψηφίσματος είναι απονενοημένη κίνηση ενός ευρύτερου σχεδιασμού που οι γενικές του γραμμές είναι: αγώνας, ήττα, υπακοή. Εάν κάνουμε δημοψήφισμα για την πρόταση των δανειστών, δεν πρέπει να κάνουμε και για την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ; ¨Η για την όποια νέα συμφωνία; Λογικά και δημοκρατικά σκεπτόμενοι πρέπει να κάνουμε – δεν θα κάνουμε όμως! Να η απάτη!

ΘΑ γίνει το δημοψήφισμα; Δεν είμαι βέβαιος. Η επιλογή να μην γίνει, να ακυρωθεί έχει δύο πλεονεκτήματα. Το πρώτο: ακυρώνει την απαίτηση για διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την οποιαδήποτε μελλοντική συμφωνία. Και, το βασικότερο ίσως, ακυρώνει το δεύτερο επιχείρημα το οποίο επικαλούμαι για την υπέρ του ΟΧΙ επιλογή που θα εξετάσω αύριο: εξαλείφει την καταγραφή, τη συμβολικοποίηση, την οπτικοποίηση του κοινωνικού διχασμού.

ΟΣΟ και να θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να μην πιει το πικρό ποτήρι της λήψης μέτρων, της διάσπασης σε δυο τρία κομμάτια και της εθνικής συνεννόησης, το ποτήρι είναι πάνω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και θα αναγκαστεί να το πιει. Εκτός εάν απομακρυνθεί από το τραπέζι και από την κυβέρνηση, από την διαχείριση του Κράτους, κάτι το οποίο δεν αναμένεται.

ΚΑΝΩ και μια άλλη σκέψη. Μήπως έχει επιλεχθεί η χρεοκοπία, η βίαιη και ταχεία επέκταση του καπιταλισμού, κατάσταση την οποία μπορεί να διαχειριστεί αποτελεσματικότερα και αποδοτικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ; Θα δούμε.

Αύριο θα διατυπώσω κάποιες σκέψεις σχετικά με την ωραιότητα του κοινωνικού διχασμού, την ομορφιά της διεύρυνσης της ρωγμής, του χάσματος, της ρήξης της κοινωνικής συνοχής.