του λαμπε ρατ
Οι σιωπηλότατες λέξεις είναι εκείνες που φέρνουν την καταιγίδα. Σκέψεις που έρχονται με πόδια περιστεριών οδηγούν τον κόσμο. Ω Ζαρατούστρα, πρέπει να πηγαίνεις σαν ίσκιος εκείνου που θα έρθει αναγκαστικά.
Ω Ζαρατούστρα, οι καρποί σου είναι ώριμοι, εσύ όμως δεν είσαι ώριμος για τους καρπούς σου! Γι’ αυτό πρέπει να γυρίσεις πίσω στη μοναξιά: γιατί πρέπει να ωριμάσεις καλά.
Φρίντριχ Νίτσε
Ναι, όχι, ναι, όχι, ναι, όχι… Όλη η χώρα σε παράκρουση. Όλη η χώρα έχει μπει μέσα στις τηλεοράσεις. Όλη η ζωή στριμωγμένη ανάμεσα σε δύο μονοσύλλαβες λέξεις. Σκέτη παράνοια. Αγωνία, φόβος, άγχος, παράλυση.
Όχι, όχι, όχι, και πάλι όχι, αποχή, αποχή και πάλι αποχή… Όλο το κίνημα σε παράκρουση. Γιατί πρέπει να πούμε ΟΧΙ. Και τι σημαίνει το ναι και τι το όχι… Και τι εξελίξεις μπορεί να επιφέρει το καθένα… Και γιατί πρέπει να ΑΠΕΧΟΥΜΕ και να ρίξουμε ΑΚΥΡΟ. Και τι το ένα και τι το άλλο. Σενάρια, υποθέσεις, φαντασιώσεις, υστερίες, θέσεις, πολεμικές… Ο καθένας επενδύει τα νοήματα και τις σημασίες που προτιμά. Εφαλτήριο για νέους αγώνες, επανεμφάνιση του λαϊκού παράγοντα, πρόκληση χάους, φρένο στη βαρβαρότητα, αντισυγκεντρώσεις στο μαύρο μπλοκ της αντίδρασης και στο νέο Μαϊντάν, ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ, υπέρ πάντων ο αγών και τα ρέστα. Αυτή η συμμετοχή βρωμάει ακραίο υποκειμενισμό, βολονταρισμό και αγωνισμό, πέρα βέβαια από ναφθαλίνη και αριστερισμό. Και απ’ την άλλη, αποχή, καθαρόαιμη αποχή. Όχι στα φευτοδιλήμματα. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Όχι στη νομιμοποίηση του όποιου χασάπη. Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται, αντικρατικοί αδιαμεσολάβητοι αγώνες, ο αγώνας (να) συνεχίζεται, μόνη λύση η κοινωνική επανάσταση και τα ρέστα. Αυτή η αποχή βρωμάει ιδεολογική αποστασιοποίηση και ακραίο μεσσιανισμό, πέρα βέβαια από ναφθαλίνη και πούρο αναρχισμό. Και όλοι, μα όλοι, φωνασκούν, βοούν, χαλούν το σάλιο τους και τη μελάνη τους. Προσπαθούν να πείσουν ή να μεταπείσουν. Το να πείθεις όμως είναι άγονο.
Υπάρχει ορίζοντας πέρα από τη συμμετοχή και την αποχή; Κι όμως, υπάρχει, υπάρχει. Ούτε συμμετοχή ούτε αποχή. Γιατί συμμετέχω σε κάτι ή απέχω από κάτι που αναγνωρίζω ως υπαρκτό. Το δημοψήφισμα δεν υπάρχει. Είναι εικονική πραγματικότητα. Είναι μια ψευδαίσθηση, μια οφθαλμαπάτη. Το δημοψήφισμα δεν θα γίνει γιατί δεν υπάρχει. Ας σταματήσουμε επιτέλους να ασχολούμαστε μ’ αυτό, είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο. Είναι ένα τεχνούργημα της ερήμου του πραγματικού, της κοινωνίας του Θεάματος, της κοινωνίας της ταχύτητας της επικοινωνίας και της επικοινωνίας της ταχύτητας. Τίποτα δεν γεννιέται ούτε πεθαίνει από τη συμμετοχή σε κάτι που δεν υπάρχει. Τίποτα δεν γεννιέται ούτε πεθαίνει από την αποχή από κάτι που δεν υπάρχει. Η ζωή και ο θάνατος προϋποθέτουν την ύπαρξη. Και η ύπαρξη δεν είναι στο σπίτι.
Ας διοχετεύσουμε τη ζωτική μας ενέργεια, τη σκέψη και την πράξη μας σε ό,τι υπάρχει. Ας σκεφτούμε πώς θα απεγκλωβιστούμε, αυτόνομα και μακριά από την οχλοβοή, σε πραγματικό χώρο και χρόνο, απ’ ό,τι κάνει τη ζωή μας ανυπόφορη, απ’ ό,τι κάνει τη ζωή μας μια θλιβερή και επονείδιστη μετριότητα. Μπορούμε να γίνουμε όλα όσα μας επιτρέπει το «Υπάρχουμε μπροστά στην ιστορία, και η ιστορία πρέπει να λογαριάζεται μαζί με αυτό το “Υπάρχουμε”, το οποίο, με τη σειρά του, οφείλει να διατηρεί την ακεραιότητά του μέσα στην ιστορία». Ας τελειώνουμε με την συμπολιτευτική αντιπολίτευση του ΟΧΙ και την αντιπολίτευση της καθαρόαιμης ΑΠΟΧΗΣ. Ας τελειώνουμε επιτέλους με την εποικοδομητική και την καταστροφική αντιπολίτευση καθώς και με την υβριδική μορφή τους. Η αντιπολίτευση μας κάνει βαμπίρ, νεκροζώντανους. Δεν θέλουμε να πείσουμε κανένα. Δεν προσεγγίζουμε τους ανθρώπους σαν να είναι κοιμισμένοι. Ούτε θέλουμε να πολώσουμε και να διαρρήξουμε (περαιτέρω) την κοινωνική συνοχή. Δεν θέλουμε να οξύνουμε κανέναν ανταγωνισμό. Και σίγουρα δεν θέλουμε έναν «εμφύλιο ταξικό πόλεμο». «Εμφύλιο ταξικό πόλεμο» πάντοτε στην ιστορία επιδίωκε ο εχθρός μας. Και όσες φορές το πέτυχε, ποτέ βέβαια με την καθαρότητα που δηλώνει ο όρος «εμφύλιος ταξικός πόλεμος» (γιατί απλούστατα η ζωή και οι άνθρωποι δεν είναι μόνο τάξεις), μετράγαμε εκατόμβες νεκρών, προλετάριων και μη. Ιδίως από τη στιγμή που ο εχθρός απέκτησε πλήρη υπεροπλία (ήδη από την Κομμούνα του Παρισιού).
Είμαστε, υπάρχουμε, εδώ-και-τώρα, με σάρκα και οστά, ας γίνουμε λοιπόν οι δημιουργοί ενός νέου πνεύματος, που θα μας συνέχει στη βάση πραγματικών αναγκών και επιθυμιών, ας γίνουμε οι δημιουργοί μιας νέας ζωής, με λογική και σύμπνοια, μακριά από την ηγεμονία του πολιτισμού των νεκροζώντανων αλλά και μακριά από την υπερβατική λογική ότι μπορούμε να φτάσουμε ποτέ την απόλυτη ελευθερία και την απόλυτη δικαιοσύνη. Ο κοινωνικός πόλεμος, που μαίνεται αδυσώπητος και αντηχεί καθαρά για όποιον έχει την ευαισθησία για ν΄ακούσει, μπορεί να πάρει από τη μεριά μας κι άλλες μορφές, πέρα από την όξυνση, την πόλωση και τον ανταγωνισμό. Και η βία οφείλει να είναι το ultimum refugium, το ius resistentiae του εξεγερμένου και του επαναστάτη. Πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. Μόνον έτσι θα βάλουμε φρένο στην Πρόοδο που σωρεύει ερείπια επί ερειπίων σε ένα ωραίο, φρικτό κι απέριττο τοπίο. Μόνον έτσι θα «εκδικηθούμε» για τους προγόνους μας. Μόνον έτσι θα αποτρέψουμε την απόγνωση για τους απογόνους μας.
λαμπε ρατ
1/7/2015
μεγάλε με φτιάχνεις………