φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΦΙΛΟΣ μου ζήτησε να διευκρινίσω πως εφαρμόζονται στην πράξη, στην προσπάθεια να σταματήσει η εξόρυξη του χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής, τα αξιώματα της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου νικάμε χωρίς να πολεμάμε και πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. Τα αξιώματα αυτά ισχύουν μόνο στην περίπτωση που κρίνουμε ότι μπορούμε να νικήσουμε. Εάν κρίνουμε ότι δεν μπορούμε να νικήσουμε, δεν πολεμάμε. Έχουμε απορρίψει μετά περισσής βδελυγμίας την απαίσια ρήση ότι ο μόνος μάταιος αγώνας είναι ο αγώνας που δεν γίνεται. Η ρήση, προμετωπίδα της αγωνιστικής, κινηματικής και ακτιβιστικής ταυτότητας, θέλει να μας πει ότι το παν είναι ο αγώνας, το αποτέλεσμα δεν μετράει. Είναι μια ρήση των απατεώνων τσαρλατάνων επαγγελματιών της πολιτικής, της αριστερής δημοσιογραφίας, της μετάφρασης, της δικηγορίας και των κινημάτων της νεκροζώντανης Αριστεράς που ζουν και συσσωρεύουν πολιτικό κεφάλαιο και εβρά από τους αγώνες που συνήθως γνωρίζουν την ήττα. Υπάρχει ασφαλώς και το ενδεχόμενο της ήττας ενώ έχεις κρίνει ότι μπορείς να νικήσεις – κι αυτό λόγω της έκπληξης, του απροσδόκητου, του μη αναμενόμενου που πάντα ελλοχεύει.
ΤΟ ότι έχουν γίνει πολλές προσπάθειες να σταματήσει η εξόρυξη του χρυσού σημαίνει ότι όσοι και όσες συμμετέχουν έχουν κρίνει ότι μπορούν να νικήσουν, ότι μπορούν να πραγματοποιήσουν τον στόχο τους. Μέχρι σήμερα πάντως δεν τα κατάφεραν. Άρα, η κρίση τους είναι λαθεμένη – εκτός εάν περιμένεις ότι θα νικήσεις στο μέλλον αλλά όχι, προφανώς, με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχει και το ενδεχόμενο να έχουν κρίνει ότι δεν μπορούν να νικήσουν αλλά αγωνίζονται για την τιμή του κινήματος και των όπλων – λίθων, ξύλων και άλλων διάσπαρτων στη φύση υλικών. Υπάρχει και το ενδεχόμενο να μην έχουν κρίνει τίποτα, ούτε εάν μπορούν να νικήσουν ούτε εάν δεν μπορούν και αγωνίζονται για να αγωνίζονται γιατί αυτό τους χαρίζει μια κάποια ηδονή. Η σύγκρουση με τις κατασταλτικές δυνάμεις του Κράτους δίνει χαρά και νόημα στη ζωή του αγωνιστή, μέχρι τα τριάντα πέντε, το πολύ, μετά πρέπει να ψάξει να βρει κάτι άλλο.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ στο ερώτημα εάν μπορούμε να νικήσουμε ή όχι μπορεί να διατυπωθεί μόνο εάν απαντήσουμε στο ερώτημα: πώς μπορούμε να νικήσουμε, πώς μπορούμε να σταματήσουμε την εξόρυξη του χρυσού; Υπάρχουν δύο τρόποι. Ας δούμε τον πρώτο: να σταματήσουμε εμείς την εξόρυξη καταλαμβάνοντας και ελέγχοντας τον τόπο της εξόρυξης και της επεξεργασίας του χώματος. Στην περίπτωση αυτή τα δύο προαναφερθέντα αξιώματα διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου δεν έχουν καμιά απολύτως ισχύ διότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε, να κατακτήσουμε, να απελευθερώσουμε καλύτερα, και να ελέγξουμε τον τόπο της εξόρυξης. Μήπως φταίει που είμαστε λίγοι και λίγες; Όχι, κατά κανένα τρόπο – και ένα εκατομμύριο να μαζευτούμε, δεν θα μπορέσουμε να σταματήσουμε την εξόρυξη του χρυσού. Κι αυτό διότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον χώρο. Όπου τον ελέγχουμε, τον ελέγχουμε λόγω της ανοχής του Κράτους – καταλήψεις, λόγου χάριν. Δεν μπορούμε να κατακτήσουμε, να απελευθερώσουμε, να ελέγξουμε τον χώρο διότι ο αντίπαλος είναι πιο ισχυρός από εμάς, έχει όπλα ισχυρότερα και αποτελεσματικότερα. Κάναμε ένα σαμποτάζ μέσα στη νύχτα μισής ώρας και περιορισμένων καταστροφών και είδατε τι όργιο καταστολής και εκφοβισμού και απειλών επακολούθησε. Και βέβαια δεν επαναλήφθηκε και πολύ σωστά δεν επαναλήφθηκε.
Ο δεύτερος τρόπος: να ελέγξουμε το Κράτος μέσω μιας κυβέρνησης που θα σταματήσει την εξόρυξη. Και σε αυτήν την περίπτωση φάγαμε σκατά. Μπορεί μια κυβέρνηση να σταματήσει την εξόρυξη; Ναι, μπορεί, αλλά ποια κυβέρνηση; Του ΣΥΡΙΖΑ ή μια μελλοντική της Λαϊκής Ενότητας; Εάν μια κυβέρνηση μπορεί να σταματήσει την εξόρυξη του χρυσού τότε ναι, τα προαναφερθέντα αξιώματα ισχύουν – νικάμε χωρίς να πολεμάμε! Το ζητούμενο λοιπόν είναι ο σχηματισμός μιας τέτοιας κυβέρνησης. Ας περιμένουμε.
ΕΑΝ όμως μια καπιταλιστική επιχείρηση θέλει όντως να συνεχίσει το έργο της δεν μπορεί κανένα Κράτος, καμιά κυβέρνηση να την σταματήσει. Θα σταματήσει μόνο εάν δει ότι δεν είναι συμφέρουσα η επένδυση. Θα σταματήσει για τακτικούς λόγους και θα επανέλθει δριμύτερη. Βγήκε ο υπουργός της κυβέρνησης Σκουρλέτης και σταμάτησε την εταιρεία, για ψηφοθηρικούς λόγους, βγήκε το Ανώτατο Συμβούλιο του Κράτους και την πέταξε στα σκουπίδια. Διότι το Κράτος έχει φροντίσει την αυτοάμυνά του, έχει θεσμούς ελέγχου της κυβέρνησης που θα αμφισβητήσει τον ρόλο του Κράτους, που δεν είναι άλλος από την επέκταση του καπιταλισμού και την αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων. Εκτός εάν υπάρξει μια κυβέρνηση που γκρεμίσει τους θεσμούς αυτοάμυνας του Κράτους, εκτός εάν υπάρξει ένα Κράτος που θα αποφασίσει να συγκρουστεί με άλλα Κράτη ή πολυεθνικές επιχειρήσεις.
ΜΕΧΡΙ τώρα δεν μπορέσαμε να σταματήσουμε την εξόρυξη του χρυσού. Είναι σαφές ότι εάν συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε με τους ίδιους τρόπους (διαμαρτυρία, διαδηλώσεις, άλλες εκδηλώσεις) το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο – αποτυχία, ήττα. Όσοι και όσες θελήσουν να συνεχίσουν να αγωνίζονται παρά την συνειδητοποίηση ότι η αποτυχία είναι αναπόφευκτη, ας συνεχίσουν. Εάν θέλουν να επινοήσουν άλλους τρόπους, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν άλλοι πέραν αυτών που διατυπώσαμε: ή έλεγχος του χώρου από τους αγωνιστές ή ολοκληρωτικός έλεγχος του Κράτους.
ΘΕΩΡΩ ότι και τα δύο είναι παντελώς ανέφικτα. Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι σήμερα δεν μπορέσαμε να σταματήσουμε την εξόρυξη. Εάν επινοηθούν άλλοι τρόποι σταματήματος της εξόρυξης και αποβούν αποτελεσματικοί θα χαρώ πάρα πολύ και θα σπεύσω αμέσως να εκφράσω δημοσίως το λάθος μου και να αναγνωρίσω το ηττοπαθές του ψυχισμού μου.
ΠΕΡΙΜΕΝΩ.
Δεν είναι θέμα ηττοπάθειας, Αθανάσιε. Μια χαρά τα λες. Να σου πω όμως κι εγώ κάτι; Μερικές φορές είσαι υποχρεωμένος να πολεμήσεις. Δε γίνεται αλλιώς. Οι κάτοικοι της Χαλκιδικής δεν ήταν χομπίστες του “κινήματος”. Νοικοκυραίοι ανθρώποι ήταν, συντηρητικοί και κατά παράδοση ψηφοφόροι της Δεξιάς. Όταν όμως έρχεται κάποιος (μια επιχείρηση, το Κράτος, οποιοσδήποτε) να σου αφαιρέσει τα μέσα βιοπορισμού σου, δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να πολεμήσεις. Τι άλλο να κάνεις;
Αν αύριο-μεθαύριο περάσει ένας νόμος που να σου απαγορεύει να καλλιεργείς τη γη, επειδή δεν έχεις δηλώσει κατά κύριο επάγγελμα αγρότης, ώστε να φορολογείσαι με το συγκεκριμένο τρόπο και να καταβάλλεις ασφαλιστικές εισφορές στον ΟΓΑ, τι θα κάνεις; Δε θα πολεμήσεις; Θα και θα το δεχτείς αδιαμαρτύρητα, επειδή δεν έχεις βρει τρόπο να νικήσεις;
Ναι, Φιλίστωρ, συμφωνώ με την ένστασή σου, θα πολεμήσω, κι ας είναι ένας απεγνωσμένος πόλεμος. Κάποιος άλλος όμως εξωτερικός και απομακρυσμένος παρατηρητής θα επεσήμανε το μάταιο του αγώνα. Πάντως, δεν εννοούσα σε καμιά περίπτωση τους κατοίκους της περιοχής όταν αναφερόμουν στους εν γένει αγωνιστές.
δάσκαλε έδωσες μια πρώτη απάντηση στο πώς σταματάμε την εξόρυξη χρυσού:
“Εαν όμως μια καπιταλιστική επιχείρηση θέλει όντως να συνεχίσει το έργο της δεν μπορεί κανένα Κράτος, καμιά κυβέρνηση να την σταματήσει. Θα σταματήσει μόνο εάν δει ότι δεν είναι συμφέρουσα η επένδυση”
Άρα πρέπει να κάνουμε ΜΗ ΣΥΜΦΕΡΟΥΣΑ την επένδυση. Πώς το κάνουμε αυτό; Για να είναι συμφέρουσα μια επένδυση για τον Κύριο καπιταλιστή, πρέπει τα έσοδά του από την δραστηριότητα να είναι περισσότερα από τα έξοδά του. Άρα πρέπει να του κάνουμε τα έξοδα μεγαλύτερα από τα έσοδα. Επειδή όμως σήμερα ο Κύριος έχει παγκόσμιες δραστηριότητες, υπάρχει και άλλη μία παράμετρος, που κάνει τα πράγματα ευκολότερα για εμάς. Ο Κύριος θεωρεί μια επένδυση μη συμφέρουσα, όταν το κέρδος του από ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ που μπορεί να κάνει ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ, θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο από αυτό που κάνει ΣΗΜΕΡΑ και ΕΔΩ.
Πρέπει επομένως να βρούμε έναν τρόπο, να του μειώσουμε το κέρδος. Επειδή δεν μπορούμε να του μειώσουμε τα έσοδα, θα πρέπει να του αυξήσουμε τα έξοδα (πχ να αναγκαστεί να προσλάβει 2000 σεκιουριτάδες). Οχι τόσο ώστε να τον κάνουμε ελλειματικό. Τόσο ώστε να το κέρδος του να είναι τόσο μικρό ώστε να ξεκουμπιστεί και να πάει να κάνει κάτι άλλο (πχ ας πούμε να αντλήσει νερό από τη λίμνη Βικτώρια στην Τανζανία και να φτιάχνει αναψυκτικά). Οτιδήποτε άλλο αρκεί να ξεκουμπιστεί.
Το πώς θα γίνει αυτό, νομίζω δεν είναι αντικείμενο συζήτησης στην παρούσα σελίδα. Μάλλον όμως δεν θα έχει εφαρμογή το αξίωμα “θα νικήσουμε χωρίς να πολεμήσουμε”