φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Η συμπεριφορά του απατεώνα, του πολιτικού συμπεριλαμβανομένου, είναι ένας απαράμιλλος συνδυασμός βλακείας και εξυπνάδας. Είναι έξυπνος γιατί μπορεί και μας εξαπατά· γνωρίζει όμως ότι δεν μπορεί να μας εξαπατά για πάντα. Θα έρθει αναπόφευκτα μια στιγμή που θα πρέπει να την κάνει, να φύγει για να μην αποκαλυφθεί και τιμωρηθεί – από το να τον φτύσουν μέχρι να τον λιντσάρουν. Πότε και πώς την κάνει για να τη σκαπουλάρει; Όσο έξυπνος και να είναι, το σημείο διαφυγής αποκαλύπτει την βλακεία του.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ , φίλες και φίλοι, δύο επιλογές, δύο στρατηγικές του απατεώνα. Η πρώτη: την κάνει όσο πιο γρήγορα μπορεί, αφού πρώτα έχει αρπάξει αυτό που θέλει ή έχει ολοκληρώσει το όποιο έργο του. Όταν θα αποκαλυφθεί ή θα είναι πολύ αργά ή θα είναι πολύ μακριά. Να ποια είναι τώρα η βλακεία αυτού του τρόπου και χρόνου διαφυγής: δεν υπάρχει πια πολύ αργά, δεν υπάρχει πια πολύ μακριά. Το καπιταλιστικό, τεχνικό χωρόχρονο είναι ένα διαρκές, ένα αέναα επαναλαμβανόμενο εδώ και τώρα. Η απόσταση και η διάρκεια έχουν εξαϋλωθεί – αν όχι ολοκληρωτικά, τείνουν να εξαντλήσουν την δυναμική τους. Θα γράψουμε περισσότερα όταν θα καταπιαστούμε με το αδιέξοδο της Κυριαρχίας, με την στειρότητά της, με την διαφαινόμενη εξάντληση της δυναμικής της καπιταλιστικής, κυριαρχικής πράξεως – δηλαδή της διείσδυσης, της αρπαγής, της καταστροφής, της εξόντωσης. (Πόσο αφελής, αφελεστάτη, ήταν η Χάνα Άρεντ όταν διέκρινε, στο Vita activa, τον μόχθον, την ποίησιν και την πράξιν της αρχαίας ελληνικής κοινωνίας και έπλεξε το εγκώμιο της τελευταίας!).
ΚΑΤΑ συνέπεια, η απάτη, η εξαπάτηση, ο απατεώνας είναι ένας αναχρονισμός τον οποίο βέβαια οι ίδιοι οι απατεώνες δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν. Δεν μπορούν λόγω της κοινωνικής αδράνειας – οι πρακτικές, οι συμπεριφορές επιβιώνουν και διαιωνίζονται την ίδια εποχή που εμφανίζονται οι προϋποθέσεις εξάλειψής τους. Η απάτη και οι απατεώνες είναι μία από τις πολλές τελευταίες φευγαλέες λάμψεις του τσομπαναραίϊκου πνεύματος. Έτσι, με την εξάλειψη της απόστασης και της διάρκειας, όποτε και να την κάνουν είναι ήδη αργά. Έχουν ήδη αποκαλυφθεί, δεν μπορούν να κρυφτούν, δεν μπορούν να φύγουν – είναι αιχμάλωτοί μας. Δεν θα τους πουλήσουμε για δούλους, δεν θα τους φονεύσουμε, θα τους αφήσουμε να ζήσουν για να τους λοιδωρούμε, να τους βρίζουμε, να εκτονωνόμαστε, να τους χλευάζουμε και να να τους ρίχνουμε και καμιά φάπα όποτε του συναντήσουμε στον δρόμο.
ΚΑΙ επειδή αντιλαμβάνεστε τι θέλω να πω, και που το πάω, θα το πω για να μην σκάσω: το δίλημμα των ηγετικών στελεχών της συμμορίας των μεταμοντέρνων απατεώνων του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό (κάθε μεταμοντέρνος – όλα επιτρέπονται – είναι απατεώνας): να την κάνουν τώρα ή πιο μετά; Εάν την κάνουν τώρα, οι συνέπειες θα είναι ελαφρύτερες – αλλά θα χάσουν και ισχύ και χρήμα και φήμη.
Η δεύτερη επιλογή του απατεώνα ως προς τον χρόνο διαφυγής είναι η εξής: συνεχίζουμε να εξαπατάμε, να αρπάζουμε ή να κάνουμε κάτι άλλο που υπηρετεί τον Κύριο, όσο μας παίρνει, έχοντας εμπιστοσύνη στην εξυπνάδα μας, στις εξαπατητικές μας ικανότητες. Με την επιλογή αυτή αρπάζουμε μεν περισσότερα, κινδυνεύουμε όμως να φάμε πολύ ξύλο. Αυτός είναι και ο φόβος των επαγγελματιών απατεώνων, των ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι και το δίλημμα.
ΜΕ αυτές τις σκέψεις κατά νου δημοσίευσα εδώ και καιρό ΤΑ αποτελέσματα των εκλογών της 13 Σεπτεμβρίου. Πρέπει να την κάνουν τώρα – η αποστολή τους εξετελέσθη. Από την άλλη, σκέφτομαι, ότι ο πειρασμός να παραμείνουν είναι πολύ μεγάλος. Οι μικροαστοί απατεώνες είναι πάντα χαμερπώς άπληστοι. Με την σύμπραξη του μεγαλύτερου μέρους της αντιπολίτευσης θα μπορούν να περνάνε στη Βουλή όποιο μέτρο θελήσουν – έχουμε μια άτυπη κυβέρνηση εθνικής ενότητας και σωτηρίας. Σκέφτονται όμως και τις συνέπειες. Ο απατεώνας είναι ένας δειλός που το παίζει γενναίος – αυτή είναι η ουσία της απάτης. Και ο δειλός πάντα φοβάται, ακόμα κι όταν καμώνεται πως είναι γενναίος.
Ο απατεώνας είναι καταδικασμένος να ελπίζει όταν δεν μπορεί να πράττει – να αρπάζει δηλαδή, μιας και η αρπαγή είναι μια στιγμή της πράξεως του Κυρίου, του ήρωα, του καπιταλιστή. Εν αρχή ήν η Πράξις – εν αρχή ήν η διείσδυση, η εισβολή, η κατάκτηση, η αρπαγή, η καταστροφή, η εξόντωση! Ποια είναι η πραγ-ματικότητα; Είναι το αποτέλεσμα της πράγ-σεως. Ό,τι είναι πραγματικό είναι και λογικό! Λόγος! Κατανοούμε τώρα την πολύ στενή σχέση μεταξύ της μικροαστικής τάξης και της απάτης. Οι μικροαστοί δεν μπορούν να πράξουν, όντας ανίσχυροι, οπότε καταφεύγουν ή στην απάτη ή στην ελπίδα – και τα δύο ενισχυτές της οκνηρίας. Η απάτη και η ελπίδα μέσα στο αίμα των μικροαστών υπερέχουν κατά πολύ ποσοτικά έναντι των λευκών και ερυθρών αιμοσφαιρίων. Η μικροαστική τάξη είναι η τάξη της απάτης και της ελπίδας. Και της οκνηρίας, προφανώς – πνευματικής και σωματικής και ψυχικής. Οι δεσμοί μεταξύ της απάτης, της ελπίδας και της οκνηρίας είναι στενοί, πολύ γερά σφυρηλατημένοι. Εάν δεν τους βλέπουμε, θα τους δούμε. Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω και όποιος έχει μάτια να βλέπει θα δει. Μόνο ένας πολιτικός απατεώνας θα είχε ως κεντρικό σύνθημα Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΡΧΕΤΑΙ. Διότι ενώ ο Κύριος πράττει, γαμάει και δέρνει δηλαδή, οι ψοφοδεείς μικροαστοί και οι συν αυτοίς εξαπατούν, ελπίζουν και προσδοκούν. Αυτός που ενισχύει την ελπίδα τους προέρχεται από τα σπλάχνα τους – είναι ο επαγγελματίας απατεώνας πολιτικός. Διότι και ο ίδιος ελπίζει – και δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο.
Ο μικροαστός ελπίζει ακόμα κι όταν είναι άστεγος, ακόμα κι όταν τα έχει χάσει όλα. Η ελπίδα έχει δηλητηριάσει τόσο πολύ την ψυχή του που τελικά δεν μπορεί να δει την πραγ-ματικότητα, ζει στην κοσμάρα του, ζει στο δικό του παράλληλο σύμπαν, είναι σχιζοφρενής αλλά δεν το ξέρει και το δράμα του είναι ότι δεν μπορεί να του το πει ακόμα και ο/η μικροαστός ψυχίατρός του γιατί κι αυτός ελπίζει, κι αυτός απατεώνας είναι, κι αυτός έχει εγκαθιδρύσει μια σχιζοφρενική σχέση με την πραγματικότητα, ως ειδικός υπηρέτης του Κυρίου.
ΕΝΩ πάνε για κλείσιμο εκατοντάδες χιλιάδες μικροαστικές επιχειρήσεις, οι ιδιοκτήτες τους συνεχίζουν να ελπίζουν ότι τα πράγματα θα γυρίσουν, θα υπάρξει ανάπτυξη και ότι τελικά θα σωθούνε. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να κάνουν τίποτα άλλο από το να ελπίζουν – αυτό είναι το δράμα των ανήμπορων μικροαστών. Γνωρίζουμε ότι μόνο όποιος ελπίζει εξαπατάται – όποιος δεν ελπίζει, δεν εξαπατάται, ή εξαπατάται πολύ λιγότερο. Αυτή είναι κυρίως η κοινωνική βάση του νέου ΣΥΡΙΖΑ, της Αριστερής Πλατφόρμας.
ΕΜΕΙΣ όμως δεν ελπίζουμε, δεν εξαπατούμε, δεν είμαστε οκνηροί, δεν πράττουμε αλλά ζούμε, όπως και όσο μπορούμε, και την επανάσταση και τον κομμουνισμό. Η ζωή μας, ως άρνηση της ελπίδας, της απάτης, της οκνηρίας και κυρίως της πράξεως εκλαμβάνεται ως μηδενισμός. Είναι χαρακτηρισμός του Κυρίου, ανησυχεί και βλέπει γύρω του μόνο το μηδέν!
Είμαστε λίγοι χωρίς να είμαστε λίγοι – είμαστε η μαγιά.
Το αυριανό θέμα: μικροαστική οκνηρία και φιλία. Και το μεθαυριανό: ο μικροαστός δεν είναι φιλομαθής, δεν είναι ευγενικός.
Σχολιάστε ελεύθερα!