φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Σάββατο σήμερα, αργεί να ξημερώσει, ο ουρανός είναι αστερόεις, η ηλιόλουστη μέρα θα μου επιτρέψει ν΄ ανέβω στο βουνό να φέρω φυλλόχωμα για τον φραουλώνα και να πιω νερό από ρυάκι, κλίνων το γόνυ πάνω στη μητέρα Γη. Μέχρι να ξημερώσει όμως και να ζεστάνει λίγο θα γράψω για την αλήθεια και την πραγματικότητα.
ΘΑ τολμούσα να μεταφράσω την αρχαιοελληνική λέξη αλήθεια ως εγρήγορση, υπαινισσόμενος ότι αφενός η λέξη πραγματικότητα θα πρέπει να μεταφραστεί ως παραίτηση και αφετέρου να επισημάνω ότι οι παραπάνω αυτές έννοιες, αλήθεια και πραγματικότητα, νοούνται διαφορετικά από τον Κύριο και τον Υποτελή – διότι διεξάγουν τον κοινωνικό πόλεμο διαφορετικά.
Η απόδοση εγρήγορση δεν ερείδεται μόνο πάνω στην ετυμολογία της λέξης αλήθεια, που είναι μια λέξη του Κυρίου (α, λήθη – δεν ξεχνάω· τι δεν ξεχνάω; μα την ήττα ασφαλώς), αλλά και στην Ιστορία, εννοώ τη Ιστορία των κυριαρχικών, κρατικών και ακρατικών, κοινωνιών του δυτικού πολιτισμού και όλων των άλλων των κινουμένων στις παρυφές του, όλες ποιμενικής προέλευσης. Την πλέον διαβόητη ερώτηση τί είναι αλήθεια έκανε το σφάλμα να την κάνει ο Ρωμαίος διοικητής (τοποτηρητής) της Ιουδαίας Πόντιος Πιλάτος στον Ιησού, στην προσωποποίηση της παραίτησης. Θέλοντας να προλάβω παρεξηγήσεις διευκρινίζω αυτό που θα εκθέσω παρακάτω, ότι δηλαδή η απεργία είναι και παραίτηση, όπως και η επανάσταση είναι και παραίτηση – η εξέγερση δεν είναι παραίτηση, είναι εγρήγορση, μιλάει τη γλώσσα του Κυρίου και αυτός είναι ο λόγος που πάντα ηττάται. Ως εκ τούτου, μια ιστορική αναδρομή στις έννοιες της εγρήγορσης και της παραίτησης είναι αναγκαίες, την οποία και θα θεωρήσουμε ως σχόλιο πάνω στην προβληματική του τρόπου διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, από τον Κύριο και από τους Υποτελείς.
ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ ότι ήταν μοιραίο σφάλμα από την απάντηση του Ιησού: η δική μου η βασιλεία δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Κατανοώ ως εξής την απάντηση: δεν με ενδιαφέρει, φίλτατε, η αλήθεια, η εγρήγορση. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι η παραίτηση. Και γιατί τον σταύρωσαν; Μα γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο ενοχλητικό για τον Κύριο, πιο εφιαλτικό θα έλεγα, από την παραίτηση του Υποτελούς.
Η παραίτηση αυτή είναι που παρωθεί τον Κύριο να βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση. Λανθάνει εμφατικώς η σύγκρουση μεταξύ ταχύτητας και βραδύτητας, σύγκρουση που αναζωπυρώνεται όταν κάποιος πολιτισμός έχει περάσει τη φάση της κατάρρευσης, τουτέστιν της ομολογίας του Κυρίου ότι δεν θέλει (και δεν μπορεί) να αντιμετωπίσει τα παγκόσμια πλέον προβλήματα που προκαλεί η Κυριαρχία, και έχει εισέλθει θριαμβευτικά και αναπόφευκτα, νομοτελειακά θα έλεγα, στη φάση της αποσύνθεσης. Εάν ο δυτικός καπιταλιστικός πολιτισμός έχει εισέλθει στη φάση της αποσύνθεσης, και θεωρώ ότι έχει εισέλθει και θα παραμείνει εκεί τουλάχιστον κατά τον 21ο μ. Χ., η σύγκρουση μεταξύ ταχύτητας και βραδύτητας θα είναι τιτάνια, όπως τιτάνια θα είναι και η αντίθεση μεταξύ της εναγώνιας εγρήγορσης του Κυρίου και της απεγνωσμένης παραίτησης του Υποτελούς.
ΕΝΑ βλέφαρο να ρίξουμε στην Ιστορία των κυριαρχικών κοινωνιών του δυτικού πολιτισμού θα διαπιστώσουμε όχι μόνο πώς και πόσο άλλαξαν οι κοινωνίες με την παραίτηση των Υποτελών αλλά και πως εκφράστηκε αυτή η παραίτηση – με Τέχνη και Φιλοσοφία και Λογοτεχνία. Και με Θρησκεία! Μήπως θα έπρεπε να επανεξετάσουμε όλα αυτά τα ζητήματα υπό το πρίσμα της παραίτησης; Μπορεί να υπάρξει μια πολιτική της παραίτησης; Πολιτική της εγρήγορσης μπορεί να υπάρξει, όχι όμως της παραίτησης. Η παραίτηση μόνο εμμέσως και πλαγίως μπορεί να εκφραστεί, υπαινικτικά μεν όχι όμως και ασαφώς.
ΑΠΟ την ίδια της τη φύση, η παραίτηση είναι αναβολή. Ως αναβολή δεν μπορεί παρά είναι προσδοκία. Η Αποκάλυψη του Ιωάννη είναι θυγατέρα της παραίτησης. Εν τω μεταξύ, εμείς συνεχίζουμε να τρώμε, να πίνουμε, να καβλώνουμε και να γαμάμε, να γεννάμε, να μεγαλώνουμε παιδιά, να πεθαίνουμε. Και να εργαζόμαστε. Τι πλούτο παράγουμε καθημερινά – είναι τόσος και τέτοιος που αυτός ο πλούτος έχει γίνει το έρεισμα του καπιταλισμού! Και είναι τόσος οι τρόμος της απώλειας των προνομίων που η παραίτηση ενός μεγάλου μέρους των Υποτελών (η αποχή στη Γαλλία στις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές έφτασε το 50%!) επιτρέπει ένα μεγάλο μέρος του υπόλοιπου μισού να υπερασπίζεται αυτά τα προνόμια με το μαχαίρι στο χέρι. Mind the gap: το χάσμα της κοινωνικής πόλωσης διευρύνεται ταχύτατα και επεκτείνεται σε όλη την Ευρώπη. Και είναι τόση και τέτοια η απέχθεια και η δυσαρέσκεια για τον εν αποσυνθέσει δυτικό πολιτισμό που η αναβίωση του ποιμενισμού, της πολιτικής της εξόντωσης, της βιοπολιτικής του θανάτου, δεν μας παραξενεύει. Η σφαγή στο Παρίσι δεν είναι η τελευταία στην Ευρώπη, το γνωρίζετε πολύ καλά. Ενώ οι ζωντανές βόμβες, που εκρήγνυνται όλο και πιο συχνά στην Αμερική, θα εκρήγνυνται τώρα και στην Ευρώπη: ζωντανές βόμβες αποκαλώ αυτούς, κυρίως, που παίρνουν όπλα, μπαίνουν σε σχολείο ή σε θέατρο και εξοντώνουν όσους περισσότερους μπορούν. Μόνο με την εξόντωση, με τον φόνο, μπορούν να πετάξουν τα ρυπαρά και βρομερά μπάζα που έχουν μαζέψει, που οι δυτικές κοινωνίες έχουν πετάξει μέσα τους, δίκην χωματερής.
Η μη επιλύσιμη εξάρτηση του Κυρίου από τους Υποτελείς είναι αυτή που Τον παρωθεί να βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση, να αναζητά εναγωνίως την αλήθεια, να μην ξεχνά την ήττα, να διαιωνίζει και να ανανεώνει τη νίκη. Η εξάρτηση αυτή είναι ο εφιάλτης Του. Το μόνιμο μέλημά του είναι αφενός η διαρκής κινητοποίηση του Υποτελούς, για να παραγάγει, και αφετέρου η κινητή ακινητοποίησή του, για να είναι επιτηρήσιμος και παρακολουθήσιμος. Ανυπέρβλητη αντίφαση: οι Υποτελείς πρέπει να είναι και ξύπνιοι, έξυπνοι, και να κοιμούνται, βλάκες. Όπως λέει και μια διαφήμιση της cosmote, να θέλεις να έχεις τα πάντα για πάντα. Έχω παρατηρήσει και συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει πιο διαυγής και σαφής διαφήμιση (και κατανόηση) της δυτικής Κυριαρχίας από τη σύγχρονη διαφήμιση – είναι ένα ζήτημα με το οποίο θα ασχοληθούμε διεξοδικά προσεχώς. Είναι σα να λέει η διαφήμιση προς τους φιλοσόφους και άλλους πολλούς υπηρέτες του Κυρίου, ως γνήσιος ήρωας : αυτά που ξέχασα εγώ, εσείς δεν τα έχετε μάθει ακόμα! χα χα χα χα !
ΜΙΑ συσχέτιση του ύπνου (των Υποτελών) με την πολιτική είναι απαραίτητη. Ξύπνα, λαέ! Ο λαός ξυπνάει! Εθνική αφύπνιση! Υπάρχουν κι άλλες εκφράσεις, σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες, αλλά δεν τις θυμάμαι αυτή τη στιγμή, παραιτούμαι από το να ζορίσω τον εαυτό μου και προτιμώ να πιω ένα καφέ κάτω από τον αστερόεντα ουρανό και να συνεχίσω.
Ο Κύριος δεν μπορεί να μην βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση, είναι το αντίτιμο της προστασίας, της Κυριαρχίας. Γιατί να μην θεωρήσουμε τη δυτική Επιστήμη ως προϊόν της εγρήγορσης; Η πρόοδος δεν είναι εγρήγορση; Ο Διαφωτισμός δεν είναι μικροαστική εγρήγορση; Ας διαβάσουμε τον Πλάτωνα από τη σκοπιά της εγρήγορσης, ας εκλάβουμε την μεταφυσική, την παραδοχή δηλαδή του Κυρίου, ότι η φύση είναι ελαττωματική, ως εγρήγορση! Η επιθυμία της σωματικής αθανασίας, της αύξησης της ισχύος του Κυρίου, δεν είναι έκφραση της εγρήγορσης;
Η πραγματικότητα του Κυρίου δεν είναι αποτέλεσμα της εγρήγορσης; Η εγρήγορση του Υποτελούς δεν ενισχύει, δεν αυξάνει την ισχύ του Κυρίου; Ο καπιταλισμός δεν γνώρισε μέρες δόξας όταν οι Υποτελείς παραιτήθηκαν από την παραίτηση και τον πολέμησαν με τα όπλα και με τους τρόπους του Κυρίου;
ΤΩΡΑ πια που δεν μπορούν να Τον πολεμήσουν με τα όπλα Του και με τους τρόπους Του, θα γίνεται ολοένα και πιο σαφές από ολοένα και περισσότερους και περισσότερες, τώρα ανοίγεται μπροστά μας ένας νέος ορίζοντας παραίτησης. Όταν δεν θα θέλουν, και δεν θέλουν, να πολεμούν με τα όπλα του Κυρίου, με τους τρόπους Του. Αναπόφευκτα, η παραίτηση θα επιταχύνει τη συρρίκνωση του καπιταλισμού, του Κράτους και της Δημοκρατίας, θα επιταχύνει την αποσύνθεση του δυτικού πολιτισμού και θα κάνει πιο σαφές του εγγενές αδιέξοδο της δυτικής Κυριαρχίας: παραιτούμαστε από την φιλοδοξία της αύξησης της ισχύος έναντι της φύσης, παραιτούμαστε από την επιθυμία και της προσδοκία της σωματικής αθανασίας. Η παραίτηση αυτή, έκφανση μιας καθολικότερης και γενικότερης, θα είναι ένας κοινωνικός σεισμός τέτοιος που δεν έχουν καταγράψει ποτέ άλλοτε οι σεισμογράφοι της Παγκόσμιας Ιστορίας. Θα εκδηλωθεί στη Τέχνη, τη Φιλοσοφία και τη Λογοτεχνία. Και δεν μας επιτρέπεται να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο της εμφάνισης μιας νέας Θρησκείας. Θα ενοχληθούν πολλοί και πολλές με την τελευταία αυτή σκέψη και πρόταση. Θα επιχειρήσω να διασκεδάσω τη δυσφορία τους με την εξής επισήμανση: εννοώ τη Θρησκεία του Υποτελούς, δεν βρίσκω άλλη λέξη, δυστυχώς, ως την προβολή μιας πραγματικότητας που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητα του Κυρίου. Εάν μεταφράζαμε τη λέξη πραγματικότητα θα την αποδίδαμε με τη λέξη αρπακτικότητα. Οι λέξεις πράκτορας (ασφαλιστικός, λόγου χάριν) και εισπράκτορας (των φόρων, λόγου χάριν), συγγενικές ετυμολογικά με την λέξη πραγματικότητα, το επιβεβαιώνουν με τον καλύτερο τρόπο. Και αύξηση της ισχύος και επίτευξη της σωματικής αθανασίας χωρίς αρπαγή δεν γίνεται.
Σχολιάστε ελεύθερα!